bob dylan

[sevenseas]

Η ακόλουθη ομιλία εκφωνήθηκε από τον Πωλ Μπαλ σε 150 προπτυχιακούς φοιτητές, οι οποίοι επρόκειτο να παρακολουθήσουν την πρώτη προβολή του αφιερώματος στον Ντύλαν σκηνοθετημένο από τον Μάρτιν Σκορσέζε, με τίτλο "No Direction Home: Bob Dylan", στις 26 Σεπτεμβρίου 2005.

Kατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μου με την πολιτική, από τότε που ήμουν στην ηλικία σας μέχρι σήμερα, που έχω τα διπλά σας χρόνια, υπήρξαν τρεις μεγάλοι τραγουδιστές που εξέφρασαν τις ιδέες της εποχής τους: Ο τρίτος ήταν ο Μπρους Σπρίνγκστην (Bruce Springsteen), ο οποίος μας τα είπε όλα για την απογοήτευση που σάρωσε ολόκληρη την Αμερική στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70. Ο δεύτερος –που ίσως δεν τον έχετε όλοι ακουστά– ήταν ο Τζίμμυ Κλιφ (Jimmy Cliff), του οποίου η δουλειά στο σάουντρακ της ταινίας "The Harder They Come" αποτέλεσε τον τελευταίο, πλην όμως πιο εμπνευσμένο, ήχο αυτού που μπορεί να συμβεί, ή που θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν ο κόσμος κατάφερνε να λυτρωθεί από τη ρέγκε.

O πρώτος, όμως, ήταν ο Μπομπ Ντύλαν. Είμαι ιστορικός της λαϊκής κουλτούρας, έτσι θα κλέψω λίγα λεπτά από το χρόνο σας και θα σας μιλήσω για την επίδραση του Μπομπ Ντύλαν τόσο στον αμερικανικό πολιτισμό όσο και στον παγκόσμιο νεολαιίστικο πολιτισμό σαράντα χρόνια πριν, για την αποφασιστική προσπάθεια που κατέβαλε προκειμένου να γίνει δημιουργικός καλλιτέχνης και να μη μετατραπεί σε σύμβολο, καθώς και για το τι σήμαινε ο ίδιος για εμάς –για τη γενιά μου– σε μια δεκαετία διεκδικήσεων για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, αντιπολεμικών κινημάτων, μαριχουάνας, LSD, αγάπης, σεξ, φιλίας, αγώνων και απογοητεύσεων. Η γενιά σας είναι αναγκασμένη να απολαύσει και να βιώσει τη δουλειά του Ντύλαν με διαφορετικό τρόπο. Όμως, όπως το έργο του Σαίξπηρ, του Λούις Άρμστρονγκ ή της Κάθρην Χέπμπορν διατηρεί αναλλοίωτα τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά του μηνύματα στο πέρασμα των γενεών και των αιώνων, το ίδιο συμβαίνει –και θα εξακολουθήσει να συμβαίνει– με αυτό του Μπομπ Ντύλαν.

Το θυμήθηκα έντονα μόλις πριν από δύο χρόνια, όταν οι ΗΠΑ προετοιμάζονταν για άλλη μια εισβολή σε μια μικρή και μακρινή χώρα. Το «Masters of War» δεν είναι περίπλοκο κομμάτι, αντιπροσωπεύει όμως ένα στιλ τραγουδιού που ανήκει περισσότερο στον Μπόμπυ Ζίμμερμαν (Bobby Zimmerman) από το Χίμπινγκ της Μιννεσότα και στο είδος του λαϊκού τραγουδιστή στο οποίο εξελισσόταν.

Tο 2003, σε διάστημα μόλις δύο μηνών, έπεσε στην αντίληψή μου η έκδοση ενός πολιτικού κόμικς του Masters of War, ενώ άκουσα και μια άλλη εκδοχή του σε ποίηση slam – και τα δύο από καλλιτέχνες κάτω των 25 χρόνων. Oι τελευταίοι άκουσαν στο συγκεκριμένο τραγούδι το ίδιο ακριβώς μήνυμα που είχα ακούσει κι εγώ το 1964. Yπάρχουν πολύ καλοί λόγοι που συνέβη αυτό: Τα «Aφεντικά του πολέμου» είναι ακόμα αφεντικά του πολέμου, διευθύνουν την πιο κερδοφόρα επιχείρηση στην ιστορία του κόσμου και ελέγχουν το Λευκό Οίκο και το κογκρέσο. Ακριβώς όπως τότε.

Πιάνω τον εαυτό μου να παίζει το «The Chimes of Freedom Flashing» (καθώς και άλλα τραγούδια που σχετίστηκαν με το κίνημα για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα) στις σχολικές τάξεις του Μπράουν, για να εξηγήσω τη συγκίνηση που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί στους μαθητές του Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, αφού μέχρι σήμερα παραμένει εκπληκτική η ευαισθησία με την οποία ο Μπομπ Ντύλαν ερμήνευσε τα ρατσιστικά γεγονότα που συγκλόνισαν τότε τη χώρα με ευρύτερες επιπτώσεις. O ίδιος συνέλαβε την ουσία του αγώνα για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα ωθώντας ολόκληρη την κοινωνία προς τα εμπρός, με δεδομένο ότι ανάγκασε τους Αμερικανούς να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη με έναν τρόπο που εκείνοι δεν ήθελαν.

Ο καινούργιος Μπομπ Ντύλαν, που τα «τσούγκριζε» με τον παλιό, ανεβάζοντας τα αμπέρ στο Λαϊκό Φεστιβάλ του Νιούπορτ, σαράντα χρόνια πριν, μιλούσε ήδη για κάτι διαφορετικό, για κάτι που δεν ήταν μόνο πολιτική διαμαρτυρία, μήνυμα ειρήνης και αγάπης. Mολονότι δεν γνωρίζαμε αρχικά ότι το «Rainy Day Women» αναφερόταν στη μαριχουάνα, το μάθαμε αρκετά γρήγορα, ενώ τα αινιγματικά τραγούδια που αναφέρονταν στη σχέση του με τη λαϊκή τραγουδίστρια Τζόαν Μπαέζ εξέφραζαν κάποιες από τις αντιθέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών που θα διατυπώνονταν ευκρινώς, από την πλευρά των γυναικών, στο γυναικείο κίνημα. Φυσικά, κάτι συντελούνταν και μέσα του. Ο αποκαλούμενος «Μπομπ Ντύλαν των underground κόμικς», ο φίλος μου Ρόμπερτ Κραμπ (Robert Crumb), παρατήρησε ότι όταν ένα εκατομμύριο νέοι σε φωνάζουν «θεό», είσαι τυχερός αν σε μερικά χρόνια είσαι απλώς ζωντανός. Η πίεση είναι πολύ μεγάλη.

Ίσως ακούσουμε τον Μπομπ Ντύλαν να λέει κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ ότι το 1990 παραδέχτηκε σε κάποιο δημοσιογράφο πως «δεν ήξερε τι είχε όταν το είχε, δεν ήξερε πώς το έχασε, ούτε αν θα το έβρισκε ξανά». Η άποψή μου είναι ότι ακόμα δεν είχε κατορθώσει να δει μέσα του τόσο βαθιά και αναλυτικά όσο θα είχε δει αν ήταν κάποιος άλλος, ένας διαφορετικός άνθρωπος. Kι αυτό είναι απολύτως θεμιτό. Δεν πρέπει να απαιτούμε από έναν καλλιτέχνη που είναι στιχουργός και μουσικός να είναι ταυτόχρονα πολιτικός στοχαστής βάθους, όπως δεν θα περιμέναμε απ’ αυτόν να είναι σκηνοθέτης ή κάτι άλλο.

Αυτό που ξέρουμε, κι αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι ότι πρόκειται για έναν Αμερικανοεβραίο – κι αυτή δεν είναι μια απλή επισήμανση. Οι Εβραίοι της Αμερικής στις ψηφοφορίες που διεξήχθησαν τη δεκαετία του ’60 ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι στον πόλεμο των HΠA στο Βιετνάμ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πληθυσμό, εκτός από τους Αφροαμερικανούς. H εναντίωση αυτή εκφράζεται και σήμερα όσον αφορά τον πόλεμο στο Ιράκ. Ωστόσο, οι επίσημοι εβραϊκοί θεσμοί υποστήριξαν ολοκληρωτικά τον πόλεμο τότε, όπως κάνουν και τώρα. Οι προετοιμασίες για τον πόλεμο που επρόκειτο να διεξαχθεί είχαν ήδη θέσει σε επαγρύπνηση τον Μπόμπυ Ζίμμερμαν (πριν ακόμα μετονομαστεί σε Μπομπ Ντύλαν), ο οποίος ήρθε αντιμέτωπος με βαθιές αντιφάσεις που χαρακτήριζαν την Aμερική και την εβραϊκή κοινότητα που ζούσε σε αυτήν. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 νεαροί Εβραίοι στην ηλικία του Ντύλαν, καθώς και άλλοι νεότεροι, υιοθέτησαν τα αντιρατσιστικά ιδεώδη με τρόπο που σόκαρε και προσέβαλε σημαντική μερίδα των μεγαλύτερων ηλικιακά Εβραίων και μη. Oι νέοι είχαν ήδη αρχίσει να βλέπουν την αμερικανική κουλτούρα «αντεστραμμένη», μέσα από τη δική τους οπτική γωνία, και να απορρίπτουν το είδος της ευημερίας που επέβαλε να ζει κάποιος στα προάστια και να έχει δύο αυτοκίνητα στο γκαράζ του σπιτιού του ως αναπόσπαστο στοιχείο του καταναλωτικού τρόπου ζωής το 1960.

Θέλω να προσθέσω κάτι ακόμα αναφορικά με την εβραϊκή κοινότητα της Aμερικής, κι αυτή θα είναι η τελευταία μου επισήμανση για απόψε. O δυσανάλογα μεγάλος ρόλος των Εβραίων σε πολλά πεδία της λαϊκής κουλτούρας –στη μουσική, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση μεταξύ άλλων– αποτελεί συχνά αντικείμενο συζήτησης. Αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, εξαιτίας της διασποράς, των κακουχιών και των διώξεων που αυτή συνεπάγεται, οι Εβραίοι λαϊκοί καλλιτέχνες μπόρεσαν με το έργο τους να εκφράσουν τα συναισθήματα εκατομμυρίων ανθρώπων και να επιτρέψουν σε άλλους να δουν μέσα απ’ αυτό εικόνες του εαυτού τους. Είναι ένα ιστορικό δώρο, μια ιστορική ευκαιρία, αλλά και ευθύνη, για εκείνους που πετυχαίνουν στη ζωή ακολουθώντας το δικό τους δρόμο.

Πολλοί –δυστυχώς– έχουν χρησιμοποιήσει το δώρο αυτό μόνο για ίδιον όφελος: για να αποκτήσουν πλούτο και εξουσία. Aρκετοί, πάλι, είχαν διαφορετικό σκοπό. Σκέφτομαι τα θύματα της μαύρης λίστας του Xόλλυγουντ από τους οποίους πήρα συνέντευξη λίγο πριν πεθάνουν. Σκέφτομαι πότε το φίλο μου, το μεγαλοφυή θεατρικό συγγραφέα Τόνυ Κάσνερ (Tony Kushner),[1] και πότε έναν άλλο φίλο, μια άλλου είδους ευφυΐα, τον Χάρβεϋ Πέκαρ (Harvey Pekar).[2] Και πολλούς άλλους...

Ο Μπομπ Ντύλαν είναι ένας άνθρωπος με πολλές αντιφάσεις. Όμως είναι ένας σοβαρός, οικουμενικός καλλιτέχνης, όπως επίσης και Εβραίος καλλιτέχνης. Ακούστε και μάθετε. Σας ευχαριστώ.


Αρχική Δημοσίευση: MRzine, 29 Σεπτεμβρίου 2005  
Μετάφραση: Κατερίνα Λαμπρινού
στο περιοδικο ONTHLE REVIEW (ανεξαρτητο σοσιαλιστικο περιοδικο)
τευχος 13
τριτη περιοδος

[sevenseas]

η πιο προσφατη ταινια για τον Ντυλαν

ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ-NO DIRECTION HOME
(BOB DYLAN-NO DIRECTION HOME)
Σκηνοθέτης: ΜΑΡΤΙΝ ΣΚΟΡΤΣΕΖΕ






[[/color]

[sevenseas]

η αυτοβιογραφία του

Συγγραφέας: ΝΤΥΛΑΝ ΜΠΟΜΠ
Μετάφραση: ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΙΛΝΤΑ
Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ


Διαθέσιμο
Περιγραφή: Ο Bob Dylan, ο σύγχρονος θρύλος της rock, αποκαλύπτεται όπως ποτέ άλλοτε με αυτή την αυτοβιογραφία. Το βιβλίο έχει χαρακτηριστεί από όλα τα μεγάλα διεθνή έντυπα ως το παγκόσμιο εκδοτικό γεγονός της χρονιάς. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που κάποιος απλώς γράφει τις αναμνήσεις του αλλά είναι η πρώτη φορά που ένας άνθρωπος τόσο αινιγματικός και κλειστός όσο ο Dylan, ο οποίος άσκησε και εξακολουθεί να ασκεί τεράστια επιρροή μέσα από τη μουσική του, αποκαλύπτει μοναδικά την προσωπικότητα αλλά και τις σκέψεις του τόσο για τη μουσική όσο και για τη ζωή του.

"Ερχόμουν από πολύ μακριά και είχα ξεκινήσει από πολύ χαμηλά. Τώρα όμως η μοίρα ετοιμαζόταν να μου φανερωθεί. Ένιωθα ότι κοιτούσε εμένα και κανέναν άλλο".

Έτσι γράφει ο Bob Dylan στη συγκλονιστική αυτοβιογραφία του με τίτλο Η ζωή μου που εμβαθύνει σε κρίσιμες φάσεις της ζωής και της σταδιοδρομίας του. Βλέπουμε λοιπόν το Γκρίνουιτς Βίλατζ με τα μάτια του Dylan, ο οποίος μας διηγείται με ειλικρίνεια πώς ένιωσε το 1961, όταν έφτασε για πρώτη φορά στο Μανχάταν. Η Νέα Υόρκη του Dylan είναι μια μαγική πόλη με χιλιάδες ευκαιρίες: ολονύχτια πάρτι μέσα σε καπνούς τσιγάρων, λογοτεχνικές αφυπνίσεις, πρόσκαιρους έρωτες και αδιάρρηκτες φιλίες. Κάθε τόσο, ο Dylan διακόπτει τις ελεγειακές παρατηρήσεις του για να παρεμβάλλει αναμνήσεις, διεισδυτικές και σκληρές. Μαζί με τις αφηγήσεις για τα ταξίδια που έκανε στη Νέα Ορλεάνη, το Γούντστοκ, τη Μινεσότα και άλλα μέρη της δύσης, το βιβλίο αυτό συνιστά την έντονα προσωπική αναπόληση μιας σπάνιας εποχής.
Η ζωή μου διά χειρός Bob Dylan είναι μια εξιστόρηση, άλλοτε αποκαλυπτική, άλλοτε ποιητική, παθιασμένη και πνευματώδης, που μας ανοίγει ένα μαγικό παράθυρο στις σκέψεις και τις επιρροές του μεγάλου αυτού δημιουργού. Εκμεταλλευόμενος τα στοιχεία που έχουν σφραγίσει τη μουσική του, το απαράμιλλο αφηγηματικό ταλέντο και την έξοχη εκφραστικότητα, ο Bob Dylan μετατρέπει την αυτοβιογραφία του σε έναν συγκινητικό στοχασμό πάνω στη ζωή, στους ανθρώπους και τους τόπους που τον βοήθησαν να εξελιχθεί ως άνθρωπος και ως μουσικός.


Χρονολογία Εκδοσης: 2005
Σελίδες: 384
ISBN: 960-375-800-0

[sevenseas]

ο Ντυλαν στην Ελλαδα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
στα Ματαλα !!!!!!!!!!!!!!!


..............Ένα από τα κύρια θέρετρα των χίππυς στην δεκαετία του '60, τα Μάταλα είχαν προσελκύσει ροκ σταρς όπως ο Μπομπ Ντύλαν και ο Κηθ Ρίτσαρντς ή τουλάχιστον έτσι ακούγεται. Οι βράχοι στο βόρειο μέρος της παραλίας ήταν νεκροταφείο στην αρχαιότητα. ...................

[plus]

ο Ντυλαν στην Ελλαδα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
στα Ματαλα !!!!!!!!!!!!!!!


..............Ένα από τα κύρια θέρετρα των χίππυς στην δεκαετία του '60, τα Μάταλα είχαν προσελκύσει ροκ σταρς όπως ο Μπομπ Ντύλαν και ο Κηθ Ρίτσαρντς ή τουλάχιστον έτσι ακούγεται. Οι βράχοι στο βόρειο μέρος της παραλίας ήταν νεκροταφείο στην αρχαιότητα. ...................

les na eyprepiszontan ekeina ta xronia...h...full bush?
(paizei rolo ayth h leptomereia..sthn istoria toy rok....)

[sevenseas]

I was sittin' on a stump
Down in New Orleans,
I was feelin' kinda low down,
Dirty and mean.
Along came a fella
And he didn't even ask.
He says, "I know of a woman
That can fix you up fast."
I didn't think twice,
I said like I should,
"Let's go find this lady
That can do me some good."
We walked across the river
On a sailin' spree
And we came to a door
Called one-oh-three.

I was just about ready
To give it a little knock
When out comes a fella
Who couldn't even walk.
He's linkin' and a-slinkin',
Couldn't stand on his feet,
And he moaned and he groaned
And he shuffled down the street.
Well, out of the door
There comes another man.
He wiggled and he wobbled,
He couldn't hardly stand.
He had this frightened
Look in his eyes,
Like he just fought a bear,
He was ready to die.

Well, I peeked through the key crack,
Comin' down the hall
Was a long-legged man
Who couldn't hardly crawl.
He muttered and he uttered
In broken French,
And he looked like he'd been through
A monkey wrench.

Well, by this time
I was a-scared to knock,
I was a-scared to move,
I's in a state of shock.
I hummed a little tune
And I shuffled my feet
And I started walkin' backwards
Down that broad street.
Well, I got to the corner,
I tried my best to smile.
I turned around the corner
And I ran a bloody mile.
Man, I wasn't runnin'
'Cause I was sick,
I was just a-runnin'
To get out of there quick.

Well, I tripped right along
And I'm a-wheezin' in my chest.
I musta run a mile
In a minute or less.
I walked on a log
And I tripped on a stump,
I caught a fast freight
With a one-arm jump.
So, if you're travelin' down
Louisiana way,
And you feel kinda lonesome
And you need a place to stay,
Man, you're better off
In your misery
Than to tackle that lady
At one-oh-three.