Tραγούδια αφιερωμένα στη ΘΛIΨH και την MONAΞIA

[Rakendytos]

[size=18]Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική[/size]

Διάφανα Κρίνα
 
Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης, του χαμού
εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που
 
Εκεί που η αγάπη έχει τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοί
Εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
Τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί
 
Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες
μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
μέσα στα έγκατα της γης
 
 
Το τελευταίο μέρος του σόλο συνεχίζεται και στους 2
Επόμενους στίχους:
 
Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική

[Nemesis]

ΦΙΛΑΡΑΚΙ*

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
Πόσο μόνη νοιώθω
Στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
Με μεγάλο πόθο

Δεν τη βρίσκω την άκρη πουθενά
Και πες μου τι να κάνω
Έχω γεμίσει ασφυκτικά
Με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
Και ο χρόνος μου γελάει σαν μωρό
Που να γύρω το κορμί μου
Όταν γυρνάω απ' τα μπαρ και τα ξενύχτια
Που να βρω ένα φιλαράκι
Να μου πει πως μ' αγαπάει στ' αλήθεια
Αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί

Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να 'ναι ερεθιστική
Σαν την αμαρτία
Μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
Με κτυπάει με βία

Ούτε κι εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
Τη λύση που ζητάω
Μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
Που για μέρες τραγουδάω

[Nemesis]

Ζελατίνα

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Άλλες ερμηνείες: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα
Να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως
Τη μάνα μου την λέγανε Κατίνα
Και σπίτι μου κι αγάπη μου ο βυθός

Μ’ αρέσουνε τα όμορφα φουστάνια
Που έχουνε στο πλάι τη ραφή
Εκεί μετράω εγώ την περηφάνια
Φαρμάκι όταν στάζει η οροφή

Και πάω και αγαπάω
Αχ – τα πιο μεγάλα αγόρια
Την πόρτα τους χτυπάω
Μετά κοιμάμαι χώρια

Το πρώτο μου φθινόπωρο φανήκαν
Τα κλαράκια μου
Και κάθισα και μέτρησα κι εγώ
Τα φυλλαράκια μου
Στα χέρια τα κουβάλησα τα νιάτα μου
Τα υπάρχοντα
Και φαίνεται του γυάλισα του έρωτα
Του άρχοντα

Κι άλλο τραγούδι δεν θα πω…

Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα
Να πέφτει μπρος τα πόδια μου το φως
Που φόρεσα καινούρια καπαρντίνα
Και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός

[Rakendytos]

Τανια.. μεγαλος ερωτας..



[size=18]Τσιγάρο ατελείωτο[/size]

Μάλαμας Σωκράτης


 
 
Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ’ ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό
 
Τσιγάρο ατέλειωτο, βαρύ η μοναξιά μου      
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’ το δρόμο    
Ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου  
κερνά τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο    
 
Σ’ ένα ποτήρι με φυτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που ’ναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά

[Nemesis]

Αυτό για σένα τότε  

Αλλιώτικη μέρα

Στίχοι: Τασούλα Θωμαΐδου
Μουσική: Τάκης Μπουγάς
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Ξύπνησα κεφάτη το πρωί
έδιωξα από πάνω μου την γκρίνια
έγιναν τα μάτια μου λουστρίνια
πήρα τη ζωή μου απ' την αρχή

Κοίταξα την πόλη τρυφερά
έδιωξα το σύννεφο το γκρίζο
ένιωσα σαν άστρο να γυαλίζω
μέσα σ' ανθρωπάκια σκοτεινά

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ
μ' αγαπώ

Μέτρησα τον κόσμο δυο φορές
μέσα στα απλά ειν' τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές

Μέσα από παράπονα συρτά
ξέφυγε κι αλλάζει η ζωή μου
σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
κι όλα θα τα δω χρωματιστά

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ
μ' αγαπώ

[Nemesis]

Γκρίζα σύννεφα

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Πρώτη εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης

Αυτά τα γκρίζα σύννεφα
Στου ποταμού την άκρη
Είναι του μαύρου πρίγκιπα
Το φυλαγμένο δάκρυ

Είναι τα ρούχα που άφησε
Μια νύχτα ένα κορίτσι
Πριν να το κλέψει ο άνεμος
Και στ' όνειρο το κρύψει

Αχ, πως κοιμάται η μέρα μου
Μες στα λουλούδια ανθίζει
Κι όταν ξυπνάει είναι πέρα μου
Κι ούτε μ' αναγνωρίζει

Αυτά τα γκρίζα σύννεφα
Που τ' ασημώνει η λύπη
Είναι του έρωτα φτερά
Όσο μακριά μου λείπει

Αυτά τα γκρίζα σύννεφα
Είναι πουλιά που τρέχουν
Είναι ψυχές ακοίμητες
Που σπίτια πια δεν έχουν

Είναι τα πικρολούλουδα
Και του ουρανού τα άνθη
Είναι στεφάνια αμάραντα
Στου χωρισμού τα πάθη.

[Rakendytos]

[size=18]Πρέβεζα[/size]

Παπακωνσταντίνου Βασίλης

Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται
Στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια

Θάνατος και οι γυναίκες που αγαπιούνται
 
Καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια
 

Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης
   Την Κυριακή θα ακούσουμε την μπάντα
 
Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης
 
Πρώτη κατάθεση δραχμαί τριάντα
 
Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι
Με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους
Ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα και ακόμη
Ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους
 
Βάσις φρουρά...
 
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
Για να ζυγίσει μια ελλιπή μερίδα
Θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
Κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα
 
Βάσις φρουρά...
 
Περπατώντας αργά στη προκυμαία
Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης
 
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους
Θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία


(το τελευταιο κουπλε δε το τραγουδα ο κυριος Παπακωνσταντινου και ειναι κριμα γιατι χανεται ενα ομορφο ποιημα..)

[Nemesis]

ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ


Πέρασε τόσος καιρός και ακόμα μοιάζουν ψέμα
Κάθε λέξη κεραυνός, και το παγερό σου βλέμμα
Στο ταξίδι της καρδιάς άλλες έχουν πάρει θέση
Κλείνω πόρτα στα παλιά η καρδιά να μη πονέσει

Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς που δεν ξημερώνουν
Τα δικά σου λόγια σαν καρφιά μέσα μου ματώνουν
Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς που δεν ξημερώνουν
Τα δικά σου λόγια σαν καρφιά μέσα μου ματώνουν

Πέρασε τόσος καιρός που το θέμα έχει κλείσει
Που ο έρωτας αυτός δεν μπορεί να με διαλύσει
Στο ταξίδι της καρδιάς άλλες έχουν πάρει θέση
Κλείνω πόρτα στα παλιά η καρδιά να μη πονέσει

[Rakendytos]

 
Εκεί που βόλτα θα πηγαίνω στο βουνό
να πέσει μια χελώνα στο κεφάλι μου
που ένας αϊτός από ψηλά θα ‘χει αφήσει
που ένας αϊτός από ψηλά θα ‘χει αφήσει
 
[size=18]Θάνατο θέλω να ‘χω τραγικό
καθώς αρμόζει σ’ έναν ποιητή μεγάλο
Και να με ρίξουν με τα σκουπίδια στη φωτιά
στην υψικάμινο με τα ναρκωτικά

Εκεί με πάθος που θα λέω ένα τραγούδι
να μη μου φτάσει η ανάσα και να σβήσω
σε μια κορώνα που θ’ αφήσω στο ρεφρέν
σε μια κορώνα που θ’ αφήσω στο ρεφρέν
 
[size=18]Θάνατο θέλω να ‘χω δοξασμένο
κατά πως πρέπει σε τραγουδιστή μεγάλο
Και να καώ, δεν θέλω τάφο και στολίσματα
μες το καμίνι με τα πλαστά χαρτονομίσματα[/size]

[Nemesis]

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Στη μέση ενός μικρού σπιτιού που ’χω νοικιάσει
Το γέλιο ενός μωρού παιδιού μ’ έχει αγκαλιάσει
Τα ζήτησα όλα απ’ τη ζωή μου
Τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
Να ’χει έναν τόπο η καρδιά μου πριν να γεράσει

Έχει πανσέληνο απόψε κι είν’ ωραία
Είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα
Δε νοιώθω θλίψη, μα μου ’χει λείψει
Το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία
Δε νοιώθω θλίψη, μα μου ’χει λείψει
Το λάγνο ψέμα σου που τα ’κανε όλα ωραία

Είναι σκληρό για μια γυναίκα να ’ναι μόνη
Στο λέω τώρα που η αλήθεια δε θυμώνει
Όση και να ’ναι η δύναμη μου
Θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είν’ ωραία
Το σπίτι μου έρημο, μα κάναμε παρέα
Δε νοιώθω θλίψη, μα μου ’χει λείψει
Το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία
Δε νοιώθω θλίψη, μα μου ’χει λείψει
Το λάγνο ψέμα σου που τα ’κανε όλα ωραία

Συγνώμη αν έχει ξαναγραφτεί, αλλά σήμερα είναι λίγο μελαγχολική η μέρα και είχα διάθεση να το... ακούσω  :oops:

[katinaki]

Κόκκινο κρασί

Τις μέρες κρύβονται οι καρδιές
τις νύχτες τραγουδάνε
όσα δεν μπόρεσαν να πουν
[size=18]σ' αυτούς που αγαπάνε![/size]

Κάνε καρδιά μου υπομονή
ώσπου να ρθει η δύση
και μες το κόκκινο κρασί
η λύπη σου να σβήσει!

Θέλω να αφήσω τους καημούς
τους πόνους να ξεχάσω
που μου σαλεύουνε το νου
και την καρδιά μου σφάζουν. :cry:

[Nemesis]

Άδειοι τόποι

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Όταν σταλάξει η κούραση
το όπιο της το γλυκύ,
βαθύς ο ύπνος έρχεται
και των ψυχών την αύρα γεύεται.

Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου, απόνερα.

Όσοι κοιμούνται γίνονται
παιδιά και παραδίνονται.
Πάνω σε βλέφαρα κλειστά
του χρόνου ο άνεμος λυσσομανά.

Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου, απόνερα.

Πριν μπεις για να ονειρευτείς,
πρέπει ν' αφήσεις καταγής,
έξω απ' του ύπνου το τέμενος,
τις αρετές σου ή το έρεβος.

Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου απόνερα

[sevenseas]

Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been
Lives in a dream
Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
Who is it for?

All the lonely people
Where do they all come from ?
All the lonely people
Where do they all belong ?

Father McKenzie writing the words of a sermon that no one will hear
No one comes near.
Look at him working. Darning his socks in the night when there's nobody there
What does he care?

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

Eleanor Rigby died in the church and was buried along with her name
Nobody came
Father McKenzie wiping the dirt from his hands as he walks from the grave
No one was saved

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

[Rakendytos]

[size=18]Ιδανικοί αυτόχειρες[/size]

Ξυλούρης Νίκος


 
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους
Διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους
 
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων
 
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση
Τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει
 
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει
 
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος
Όλα τελείωσαν, ψιθυρίζουν, τώρα
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος


(οταν το πρωτοακουσα κατοικουσα διπλα σε ενα μαρμαραδικο..δε φανταζεστε τους συνειρμους που εκανα..)  

[Nemesis]

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΣΟΥ

ΜΟΥΣΙΚΗ: Π. ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ


Ήθελα να ’μαι η αφή στην άκρη των δαχτύλων σου
Ό,τι αγγίζεις να ’χει κάτι κι από μένα
Να ’μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
Που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να ’μαι εισιτήριο στη τσέπη σου
Όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Ήθελα να ’μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
Όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να ’μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
Η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
Να ’μαι η πρώτη ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο σου
Κι η τελευταία η γουλιά απ’ το ποτό σου

Ήθελα να ’μαι αστραπή που σβήνει μες το βλέμα σου
Να ’μαι στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
Να ’μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
Για να ξυπνάω τις φωτιές μες το κορμί σου