Tραγούδια αφιερωμένα στη ΘΛIΨH και την MONAΞIA

[blue-roses]

Απέραντο κενό        
 
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένο
μια Πηνελόπη θολωμένη απ' το ποτό
που έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένο
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει
να κλέβω κάτι απ' τ' απέραντο κενό
και ν΄ αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη
αφού το αύριο δε θέλει να σε δω
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτόν τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

 

[blue-roses]

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια          
 
Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ

Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές
μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ

 

[blue-roses]

Ακόμα ζω        
 
Ακόμα ζω
Κι ας έχει η ελπίδα πληγωθεί
Μέσα σε πράξεις σου και δικά σου λόγια
Ακόμα ζω
Κι αν η ζωή σου ακολουθεί
Όπου σε πάν άλλης καρδιάς
Τα δρομολόγια

Ζω επειδή
Κι αν βρήκες αγκαλιά για να κρυφτείς
Κάποιο κλειδί
Μπορεί ν’ ανοίξει δρόμο επιστροφής
Ζω επειδή
Το ξέρεις τι κι αν τώρα δε μ’ ακούς
Πως δηλαδή
Η αγάπη έχει κανόνες δυνατούς

Ακόμα ζω
Τι κι αν το ξέρω ότι είσαι εκεί
Σε μια αγκαλιά πάντα ανοιχτή
Για σένα μόνο
Ακόμα ζω
Πέρα από κάθε λογική
Που λέει πως όλα ξεπερνιούνται
Με το χρόνο

 

[blue-roses]

Αργά        
 
Πιες το τελευταίο κι απ' τα μάτια βγάλε μου,
όσα μέχρι τώρα έχω δει μαζί σου,
πιες το τελευταίο, έρωτα μεγάλε μου,
άδειασ' το ποτήρι σου και εξαφανίσου.

Αργά, πολύ αργά ήρθες στη ζωή μου,
αργά, πολύ αργά
κι είναι σαν πουκάμισο σκισμένο η ψυχή μου.

Έχω ζήσει τόσα, όσα δε φαντάζεσαι,
με ληστέψαν ως και τα δικά μου χέρια,
ξέρεις τι είναι απ' τον ύπνο να πετάγεσαι,
γιατί μέσα στ' όνειρο άστραψαν μαχαίρια.

Αργά, πολύ αργά ήρθες στη ζωή μου,
αργά, πολύ αργά
κι είναι σαν πουκάμισο σκισμένο η ψυχή μου.

 

[blue-roses]

Σκότωσέ με        
 
Σκότωσέ με,
μόνο αυτό θα σου ζητήσω
νύχτες με γυρίζουνε στο χτες.
Σκότωσέ με,
το παρελθόν μου πια να σβήσω
δε μου μένουν άλλες αντοχές
το χτες μου άφησε πληγές.

Φυγάδεψέ με,
απ’ της ζωής τη μοναξιά με δυναστεύει
δεν αντέχω άλλο πια, ανάστησέ με
το μυαλό μου είναι νεκρό,
μόνο το κορμί μου είναι εδώ,
σκότωσέ με….

Σκότωσέ με,
μόνο αυτό θα σου ζητήσω
τις τύψεις μου να σβήσεις απ΄ το χθες.
Σκότωσέ με, τον εαυτό μου να νικήσω
αύριο δεν θέλω να μου λες
ότι σε γέμισα πληγές.

 

[blue-roses]

Ποτέ μου δε κατάλαβα        
 
Πόσες φορές δεν πέρασα τη νύχτα
χωρίς να κλείσω μάτι ως το πρωί
πόσες φορές δεν πάλεψα με νύχια και με δόντια
η σκέψη μου να μη σε ξαναβρεί...

Πόσες φορές δεν πέρασα απ'τη πόρτα
μη τύχει και περνάς κι εσύ απο κει
εκεί που όταν σε φίλησα έχασα κι όμως νίκησα
άνιση μάχη δηλαδή...

Πόσες φορές δεν μάλωσα για σένα
πόσες φορές δεν ένιωσα ντροπή
ποτέ μου δε κατάλαβα γιατί έμεινα με σένα
ίσως σ'αγάπησα πολύ...

Είναι φορές που νιώθω πως σε θέλω
είναι και άλλες πάλι που σε μισώ
δεν ξέρω αν τρελάθηκα καταραμένη η ώρα
αυτή η ώρα που δεν είσαι εδώ...

 

[katinaki]

Imagine / John Lenon

http://www.youtube.com/watch?v=jEOkxRLzBf0

[sevenseas]

The long and winding road that leads to your door,
Will never disappear,
I've seen that road before It always leads me here,
leads me to your door.

The wild and windy night the rain washed away,
Has left a pool of tears crying for the day.
Why leave me standing here, let me know the way
Many times I've been alone and many times I've cried
Anyway you'll never know the many ways I've tried, but
Still they lead me back to the long and winding road
You left me standing here a long, long time ago
Don't leave me waiting here, lead me to you door



Beatles βέβαια

[Rakendytos]

[size=18]Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη[/size]
Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη
των άρρωστων, δυσάρεστων και μάταιων δεσμών
παίξαμε με στίχους που γελούσαν με την πίστη
των άτυχων, των άσχημων, των άδοξων θνητών
 
Φτιάξαμε τραγούδια που γλεντούσαν με τις τύψεις
των άχρωμων, ασήμαντων, ανόητων εραστών
κλάψαμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις
των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων
κι αυτό που μένει!
 
Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός
σαν ψυχροί θεατές να θρηνούμε το χθες
κάποιος που υπομένει κι άλλος που περιμένει
για να σώσει ένα αστέρι στον ουρανό που πεθαίνει
ένας γέρος που μένει μοναχός να προσμένει
σ' ένα θάνατο αργό, να φανεί δυνατός
ένας ένας που φεύγει, τι 'ναι αυτό που απομένει;
ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός

[monotonik]

ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

Όλα ξέρω γιατί γίνονται
και πως λειτουργούν
το μυαλό μου με βοήθησε
να καταλαβαίνω

Οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή κι αργούν
η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο

Μα εγώ μιλάω για δύναμη
της αγάπης ισοδύναμη
και ζητάω προτεραιότητα
φύση, θέση και ιδιότητα.
Εγώ, μιλάω για δύναμη
της ελπίδας ισοδύναμη
και γυρνάω στην αθωότητα
την παλιά μου την ταυτότητα.

Όλα ξέρω τι σημαίνουν
και τι εννοούν
το μυαλό μου με συντόνισε
στο καινούργιο μήκος

Οι ευαίσθητοι παθαίνουν
και παρανοούν
λες κι ο κόσμος το κανόνισε
να γλιτώνει ο λύκος.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη....

(Μουσική-τραγούδι: Δ. Γαλάνη
Στίχος: Λ. Νικολακοπούλου)

[Rakendytos]

[size=18]Αδειο δωμάτιο..[/size]


Μπορεί να μην αγάπησε ποτέ του
Μπορεί και να γελάστηκε στ’ αλήθεια
Να νόμιζε γι αγάπη την συνήθεια
 
 
Στο άδειο δωμάτιο και στον κρύο αέρα
Να σ’ αγαπώ το μόνο που μου μένει
Να ‘μαι για σένα η ζωή που περιμένει
Να κλέψει να σου δώσει
Να σε στείλει να σε νοιώσει
 
 
Αγαπημένα χέρια-περιστέρια
Σπατάλη τα ταξίδια μου στ’ αστέρια
Αγαπημένα χείλη μου ζεστά
Δεν έχει ο ουρανός άλλη αγκαλιά
 
 
Στο άδειο δωμάτιο και στον κρύο αέρα
Να σ’ αγαπώ το μόνο που μου μένει
Να ‘μαι για σένα η ζωή που περιμένει
Να κλέψει να σου δώσει
Να σε στείλει να σε νοιώσει..

[Nemesis]

Ο ΒΟΣΠΟΡΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ: Ν. ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ
ΣΤΙΧΟΙ: Ν. ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ

Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες
Φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
Θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές

Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει
Και στα καντούνια μέσα σε γυρνά
η Πόλη μια παλιά αγαπημένη
Που συναντάς σε ξένη αγκαλιά

Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
Αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου
Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
Αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου

Τη βρήκα στις στροφές των ποιημάτων
Με τις παλιές χανούμισσες να ζει
και ρίχνω μες το στόμα των αρμάτων
Την κούφια μου αλήθεια την μισή

[Nemesis]

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

ΜΟΥΣΙΚΗ: Φ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ
ΣΤΙΧΟΙ: Σκόρπια λόγια από το ομότιτλο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη


Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
Της ερημιάς μου τέρας την πόλης μου θηρίο
Μη με φοβάσαι
Αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν
Τον πρώτο σου έρωτα
Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί σε λυγίζουν
Όπου και να 'σαι

Στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες
μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
Οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
Μάσκες ακάλυπτες μικρές, στο γύρο του θανάτου
Που τρεμοπαίζουν τον άγγελο η το δαίμονα
Στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
Στα πιο μεγάλα θέλω, κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
Κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ο,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
Κρύψου από μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα για το λίγο μου
Η αν αυτό που νοιώθω ήταν πολύ, πολύ για σένα
πολύ για σένα

Ο,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο

[Rakendytos]

[size=18]Άνθρωποι μονάχοι[/size]


 
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
και αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
 
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα π' απλώνει
και αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
 
Άνθρωποι μονάχοι
σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα ξεχασμένα
Άνθρωποι μονάχοι
σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα σαν εσένα
σαν εμένα

[Nemesis]

ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ

Έφυγες νωρίς κι ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς μα είχα κι αλλά να σου πω
λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
λόγια μαγικά από ένα κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιος φωνάζει
ποιος πληγώνει τη σιωπή
Τι να θέλει να μου πει

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ότι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε πιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό