Ιθακη Κ. Π. Καβαφης

[Anonymous]

Σα βγεις στο πηγαιμο για την Ιθακη,
να ευχεσαι ναναι μακρυς ο δρομος,
γεματος περιπετειες, γεματος γνωσεις.
Τους Λαιστρυγονας και τους Κυκλωπας,
τον θυμωμενο Ποσειδωνα μη φοβασαι,
τετοια στον δρομο σου ποτε σου δεν θα βρεις,
αν μεν'η σκεψις σου υψηλη, αν εκλεκτη
συγκινησις το πνευμα και το σωμα σου αγγιζει.
Τους Λαιστρυγονας και τους Κυκλωπας,
τον αγριο Ποσειδωνα δεν θα συναντησεις,
αν δεν τους κουβαλεις μες στην ψυχη σου,
αν η ψυχη σου δεν τους στηνει εμπρος σου.
Να ευχεσαι ναναι μακρυς ο δρομος.
Πολλα τα καλοκαιρινα πρωϊνα να ειναι
που με τι ευχαριστησι, με τι χαρα
θα μπαινεις σε λιμενας πρωτοειδωμενους
να σταματησεις σ'εμπορ@εια Φοινικικα,
και τες καλες πραγματειες ν'αποκτησεις,
σεντεφια και κοραλλια, κεχριμπαρια κ'εβενους,
και ηδονικα μυρωδικα καθε λογης,
οσο μπορεις πιο αφθονα ηδονικα μυρωδικα,
σε πολεις Αιγυπτιακες πολλες να πας,
να μαθεις και να μαθεις απ'τους σπουδασμενους.

Παντα στο νου σου ναχεις την Ιθακη.
Το φθασιμον εκει ειν'ο προορισμος σου.
Αλλα μη βιαζεις το ταξειδι διολου.
Καλλιτερα χρονια πολλα να διαρκεσει.
και γερος πια ν'αραξεις στο νησι,
πλουσιος με οσα κερδισες στο δρομο,
μη προσδοκωντας πλουτη να σε δωσει η Ιθακη.

Η Ιθακη σ'εδωσε τ'ωραιο ταξειδι.
Χωρις αυτην δεν θαβγαινες στον δρομο.
Αλλα δεν εχει να σε δωσει πια.
Κι αν πτωχικη την βρεις, η Ιθακη δεν σε γελασε.
Ετσι σοφος που εγινες, με τοση πειρα,
ηδη θα το καταλαβες οι Ιθακες τι σημαινουν.




(Σημειωση!
Τα ποιηματα που ακολουθουν ειναι βασισμενα στο εκαστοτε τελευταιο τυπωμα του
Ποιητη τηρωντας οσο ειναι δυνατον την τυπογραφικη διαταξη. Παντου ακολουθηθηκε
σχολαστικα η ορθογραφια του Ποιητη καθως και η πολυτυπια που παρουσιαζει απο
ποιημα σε ποιημα ή ορισμενες ανορθοδοξες μα επιμονες γραφες.)

[Anonymous]

[Anonymous]

[size=18]Η σατραπεια [/size]



Τι συμφορα, ενω εισαι καμωμενος
για τα ωραια και μεγαλα εργα
η αδικη αυτη σου η τυχη παντα
ενθαρρυνσι κ'επιτυχια να σε αρνειται.
Να σ'εμποδιζουν ευτελεις συνηθειες,
και μικροπρεπειες, κι αδιαφοριες.
Και τι φρικτη η μερα που ενδιδεις
(η μερα που αφεθηκες κ'ενδιδεις),
και φευγεις οδοιπορος για τα Σουσα,
και πιαινεις στον μοναρχην Αρταξερξη
που ευνοϊκα σε βαζει στην αυλη του,
και σε προσφερει σατραπειες και τετοια,
Και συ τα δεχεσαι με απελπισια
αυτα τα πραγματα που δεν τα θελεις.
Αλλα ζητει η ψυχη σου, γι'αλλα κλαιει.
Τον επαινο του Δημου και των Σοφιστων,
τα δυσκολα και τ'ανεκτιμητα Ευγε.
Την Αγορα, το Θεατρο, και τους Στεφανους.
Αυτα που θα στα δωσει ο Αρταξερξης
αυτα που θα τα βρεις στη Σατραπεια.
Και τι ζωη χωρις αυτα θα καμεις.

[Anonymous]

[size=18]Τελειωμενα [/size]



Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.

Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.

Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).

Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει.

[Anonymous]

[size=18]Απολειπειν ο Θεος Αντωνιον [/size]

Σαν εξαφνα, ωρα μεσανυχτ', ακουσθει
αορατος θιασος να περνα
με μουσικες εξαισιες, με φωνες-
την τυχη σου που ενδιδει πια, τα εργα σου
που απετυχαν, τα σχεδια της ζωης σου
που βγηκαν ολα πλανες, μη ανοφελετα θρηνησεις.

Σαν ετοιμος απο καιρο, σα θαρραλεος,
αποχαιρετα την, την Αλεξανδρεια που φευγει.

Προ παντων να μη γελασθεις, μην πεις πως ηταν
ενα ονειρο, πως απατηθηκεν η ακοη σου,
ματαιες ελπιδες τετοιες μην καταδεχθεις.

Σαν ετοιμος απο καιρο, σα θαρραλεος,
σαν που ταιριαζει σε που αξιωθηκες μια τετοια πολι,
πλησιασε σταθερα προς το παραθυρο,
κι ακουσε με συγκινησιν, αλλ'οχι
με των δειλων τα παρακαλια και παραπονα,
ως τελευταια απολαυσι τους ηχους,
τα εξαισια οργανα του μυστικου θιασου,
κι αποχαιρετα την, την Αλεξανδρεια που χανεις.

[Anonymous]

[size=18]Μονοτονια [/size]

Την μιαν μοτονονην ημερα αλλη
μονοτονη, απαραλλακτη ακολουθει. Θα γινουν
τα ιδια πραγματα, θα ξαναγινουν παλι-
η ομοιες στιγμες μας βρισκουνε και μας αφινουν.


Μηνας περνα και φερνει αλλον μηνα.

Αυτα που ερχονται κανεις ευκολα τα εικαζει.

Ειναι τα χθεσινα τα βαρετα εκεινα.

Και καταντα το αυριο πια σαν αυριο να μη μοιαζει.

[Anonymous]

[size=18]Οροφερνης [/size]

Αυτος που εις το τετραδραχμον επανω
μοιαζει σαν να χαμογελα το προσωπο του,
το εμορφο, λεπτο του προσωπο,
αυτος ειν'ο Οροφερνης Αριαραθου.

Παιδι τον εδιωξαν απ'την Καππαδοκια,
απ'το μεγαλο πατρικο παλατι,
και τον εστειλανε να μεγαλωσει
στην Ιωνια, και να ξεχασθει στους ξενους.

Α εξαισιες της Ιωνιας νυχτες
που αφοβα, κ'ελληνικα ολως διολου
εγνωρισε πληρη την ηδονη.

Μες στην καρδια του, παντοτε Ασιανος
αλλα στους τροπους του και στην λαλια του Ελλην,
με περουζεδες στολισμενος, ελληνοντυμενος
το σωμα του με μυρον ιασεμιου ευωδιασμενο,
κι απ'τους ωραιους της Ιωνιας νεους,
ο πιο ωραιος αυτος, ο πιο ιδανικος.

Κατοτι σαν οι Συροι στην Καππαδοκια
μπηκαν, και τον εκαμαν βασιλεα,
στην βασιλεια χυθηκεν επανω
για να χαρει με νεον τροπο καθε μερα,
για να μαζευει αρπαχτικα χρυσο κι ασημι,
και για να ευφραινεται, και να κομπαζει,
βλεποντας πλουτη στοιβαγμενα να γυαλιζουν.
Οσο για μεριμνα του τοπου, για διοικησι-
ουτ'ηξερε τι γενονταν τριγυρω του.

Οι Καππαδοκες γρηγορα τον βγαλαν
και στη Συρια ξεπεσε, μες στο παλατι
του Δημητριου να διασκεδαζει και να οκνευει.

Μια μερα ωστοσο την πολλην αργια του
συλλογισμοι ασυνειθιστοι διεκοψαν.
Θυμηθηκε που απ'την μητερα του Αντιοχιδα,
κι απ'την παληαν εκεινη Στρατονικη,
κι αυτος βαστουσε απ'τη κορωνα της Συριας,
και Σελευκιδης ητανε σχεδον.
Για λιγο βγηκε απ'την λαγνεια κι απ'την μεθη,
κι ανικανα, και μισοζαλισμενος
κατι εζητησε να ραδιουργησει,
κατι να καμει, κατι να σχεδιασει,
κι απετυχεν οικτρα κ'εξουδενοθη.

Το τελος του καπου θα γραφηκε κ'εχαθη,
ή ισως η ιστορια να το περασε,
και, με το δικιο της, τετοιο ασημαντο
πραγμα δεν καταδεχθηκε να το σημειωσει.

Αυτος που εις το τετραδραχμον επανω
μια χαρι αφηκε απ'τα ωραια του νειατα,
απ'την ποιητικη εμορφια του ενα φως,
μια μνημη αισθητικη αγοριου της Ιωνιας,
αυτος ειν'ο Οροφερνης Αριαραθου.

[Anonymous]

[size=18]Φιλελλην [/size]

Την χαραξι φροντισε τεχνικα να γινει.
Εκφρασις σοβαρη και μεγαλοπρεπης.
Το διαδημα καλλιτερα μαλλον στενο,
εκεινα τα φαρδια των Παρθων δεν με αρεσουν.
Η επιγραφη, ως συνηθες, ελληνικα,
οχ'υπερβολικη, οχι πομπωδης-
μην τα παρεξηγησει ο ανθυπατος
που ολο σκαλιζει και μηνα στην Ρωμη-
αλλ'ομως βεβαια τιμητικη.
Κατι πολυ εκλεκτο απ'το αλλο μερος,
κανενας δισκοβολος εφηβος ωραιος.
Προ παντων σε συστεινω να κυτταξεις
(Σιθ@ασπη, προς Θεου, να μη λησμονηθει)
μετα το Βασιλευς και το Σωτηρ,
να χαραχθει με γραμματα κομψα, Φιλελλην.
Και τωρα που με αρχιζεις ευφυολογιες,
τα "Που οι Ελληνες?# και "Που τα Ελληνικα
πισω απ'το Ζαγρο εδω, απο τα Φραατα περα#.
Τοσοι και τοσοι βαρβαροτεροι μας αλλοι
αφου το γραφουν, θα το γραψουμε κ'εμεις.
Και τελος μη ξεχνας που ενιοτε
μας ερχοντ'απο την Συρια σοφισται,
και στιχοπλοκοι, κι αλλοι ματαιοσπουδοι.
Ωστε ανελληνιστοι δεν ειμεθα, θαρρω.

[arslonga]

ΝΤΑΝΙΕΛ ΧΑΛΠΕΡΝ

Ο ΝΕΟΣ ΞΕΝΟΣ (Με τον τροπο του Καβαφη)

Στην υγεια σου! σ' εσενα
στην αλλη μερια του τραπεζιου.
Τα ματια σου σε προδιδουν, σκοτεινα,
προσηλωμενα, χρωμα
που δεν βρισκεται εδω περα, η
το πως σπρωχνεις πισω τα πυκνα,
χτενισμενα σου μαλλια.

Ας μιλησουμε. Ο ουρανος πλημμυριζει
αστερισμους που βαστουν
το μελλον μας. Στην υγεια σου! -
τρεις - τεσσερις ολο φωνηεντα οι συλλαβες
του ονοματος σου, μια συντομη μουσικη
αφυπνιζεται τις ωρες πριν χαραξει,
ενας υμνος, παραπομπη και αναζητηση.

Αδιαφορησε για το αυθορμητο
γεμισμα οπως για τα σκιρτηματα στο τελος της ανοιξης,
πως το κοινωνικο ερεθιζει τον μονηρη βιο -
τι θα ελεγες αραγε!
Ας μιλησουμε. Τα ματια σου παιρνουν φωτια
απο την μονηρη τους οραση. Τα χερια σου
παιζουν τη μελωδια μιας μουσικης που δεν ειναι δικη μας.

Ξαναμιλησε μου για σενα.
Λησμονα κανεις τοσο ευκολα
οταν το μυαλο του ειναι ερμαιο πανω
σε δικο του ποταμι. Η οχθη κυλαει
τοσο γρηγορα. Καταλαβαινεις?
Ξενοι. Δεν ειναι καταπληκτικο
που βρεθηκαν εδω? Και παντοτε τοσο οικειοι.

ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ
Ανθολογια ξενων καβαφογενων ποιηματων

[Atma]

Όσο Μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντας την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σαν μια ξένη φορτική.

[Atma]

Για νά  ρθουν

ένα κερί αρκεί. Το φώς του πιο αμυδρό
αρμόζει πιο καλά, θάναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Αγάπης, σαν έρθουν οι Σκιές.

Ένα κερί αρκεί. Η κάμαρη άποψι
να μην έχει φως πολύ. Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φως-
μέσα στην ρέμβην έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της Αγάπης, για νάρθουν οι Σκιέs.

[Atma]

Θερμοπύλες



Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

[Atma]

Περιμένοντας τους βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι.
Είναι οι βάρβαροι να φτάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθονται οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι δυο μας ύπατοι και οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τις κόκκινες, τις κεντημένες τόγες¨
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους
και δακτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια¨
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
και τάτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

..............................................

Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φτάσουν σήμερα
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδιες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κι η σύγχυσης.[ Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν].
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσενκι οι βάρβαροι δεν ήρθαν.
Και μερικοί έφτασαν απ' τα σύνορα
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους..
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύση.

[Atma]

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα...
Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα -
είναι προ πολλών ετών -
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Λυρικήν την φαντασίαν
είχον, κι' αν απατηλήν,
μ' εχορήγει ευτυχίαν
όμως ζώσαν και θερμήν.


Σ' ό,τι έβλεπε το 'μάτι
πλούσιαν έδιδε θωρηά·
της αγάπης μου παλάτι
μοι εφαίνετο η φωληά.


Και το τσίτινο φουστάνι
εφορούσε το φθηνό,
σας ομνύω μοι εφάνη
κατ' αρχάς μεταξωτό.


Της εστόλιζαν τα χέρια
δυο βραχιόλια φτωχικά·
δι' εμένα τζοβαέρια
ήσανε αρχοντικά.


Στο κεφάλι μαζεμένα
άνθη εφόρει απ' το βουνό -
ποια ανθοδέσμη δι' εμένα
είχε τέτοιον στολισμό;


Ομαλούς τους περιπάτους
πάντα βρίσκαμε μαζύ,
και ή δεν είχε τότε βάττους,
ή τας έκρυπτεν η γη.


Δεν με πείθει νυν το πνεύμα
των ρητόρων και σοφών,
όσον εν εκείνης νεύμα,
κατ' εκείνον τον καιρόν.


Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα -
είναι προ πολλών ετών -
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[riaghul]

Μετά σού το παν, νομιζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη τών ματιών σου την χαραν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ'εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη σου ορμούνε με μιλα μόνη σου ματιά.
Μη με ομιλής αν θέλεις, μη με πης γοητευτικά
λογια αγάπης και λατρείας. Φθάνει νά'σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πώς σε θέλω, να σ'αγγιζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν'αναπνεω. κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκεις, να σε βλέπω μοναχά!