Lowbap

[vasilis]

Κι όμως ξημέρωσε

Στα μέρη εκεί μακριά κάποιοι γιορτάζουν τέτοιες μέρες κάθε χρόνο
με μύθους ζώνονται κι έστω για λίγο όλοι αγαπιούνται καλά και σώνει.
Εδώ δε φτάνει τίποτα απ’ αυτά το μέρος αυτό ακουστά το έχουνε μόνο.
Κι ευτυχώς γιατί έτσι δεν πληγώνονται που κάποιος είναι ευτυχισμένος απλά  

                                                                                        που ξημερώνει.

Ξημέρωσε μακριά απ’ τα μέρη της γιορτής
κι όμως ξημέρωσε
τράβα εκεί για να τους πεις
πως κι εδώ ξημέρωσε
με το ίδιο αγιάζι της αυγής
η νύχτα μέριασε
και το τραγούδι της βροχής
ακούω κι ας πέρασε
η νύχτα της μεγάλης σας γιορτής
κι όμως ξημέρωσε.

[vasilis]

Πίσω απ’ τη βαριά κουρτίνα

Βρωμάει κι απόψε η πόλη χνώτα,
δύσπνοια και μπουχτισμένη ελπίδα.
Ρώτα λοιπόν αφού το θες, ξεκόλλα, ρώτα
αν έμαθα που παν ή αν είδα.

Μυρμηγκολόι που ξεμυτίζει πρωί
απ’ το ρολόι κρεμιέται μια ακτίνα
και χίλιους γύρους να φέρει μπορεί
με μια ανάσα σταμάτα – ξεκίνα.

Σβάρνα πάνε χαρές και πόνους
και τα ποδάρια τους παραπατάν στο γκρίζο.
Φύλλο δε κούνησε κι απόψε φύλλο,
γι’ αυτό είν’ ασήκωτα όσα αργά συνηθίζω

κι εγώ
παραμονεύω απ’ τη βαριά κουρτίνα,
βλέπω περνάνε, μιλάνε – κενό
που πάνε μια νύχτα είδα…

Πάνε στο όνειρο και πάλι πίσω
στο διάολο και του γυρεύουν τρέλα,
δε θα με δούνε το φως αν σβήσω,
αλλιώς αμήχανα σκάνε στα γέλια.

[vasilis]

Κοίτα η πόλη

Κοίτα η πόλη έχει πρόσοψη φρεσκοβαμμένη,
λαμπιόνια στολίζουνε τη μούχλα.

Τώρα δεν είναι τσαπατσούλα η καημένη,
είναι απλά, άλλη μια τσούλα.

Οι σκυθρωποί είναι τώρα αποκλεισμένοι
κι οι γελαστοί, δήθεν, μάς τιμάνε.
Οι πονεμένοι είναι κάπου πεταμένοι,
μισοθαμμένοι και δε μιλάνε.
Μπάτσοι καλόδεχτοι, σφυρηλατημένοι
σκαρφαλώσανε εκεί ψηλά στο σβέρκο μας.
Μιλιούνια εργολάβοι παραφουσκωμένοι
χύσαν μπετό στο alter ego μας.
Φωνές, κροταλίσματα, μαχαιρώματα.
Ένα τίποτα σε σημαδεύει στην καρωτίδα.
Σκύψε να φιλήσεις τα ίδια χώματα·
ο ίδιος τάφος είναι αιώνια παγίδα.
Κοίτα η πόλη έχει πρόσοψη φρεσκοβαμμένη,
λαμπιονια στολίζουνε τη μούχλα.
Τώρα δεν είναι τσαπατσούλα η καημένη,
είναι απλά, άλλη μια τσούλα.

Κοίτα η πόλη…

[vasilis]

Δεν ήταν η μέρα σου



-          Θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δε σ’ ήξερα
μα δεν είναι καημένε η μέρα σου σήμερα.



-          Ώρες – ώρες με πιάνει κάτι και γυρνάνε όλα μέσα μου όπως απόψε πάλι
γνώριμη ζάλη, πύρινη αγκάλη απ’ τα κομμένα πόδια μου ως το κεφάλι

Άραγε να ’ρθες δίπλα μου πάλι πικροβγαλμένο κακό δαιμόνι
με φόβο με στοιχειώνεις και σέρνονται μαζί σου όλοι οι πόνοι
τραβήξου πέρα μάλλον δε στα ’πανε έγινα ατόφιο κομμάτι μάλαμα
ζω κι αναπνέω όπως γουστάρω και δεν περιμένω κανένα κάλεσμα
τρέχα και βρες γύρω τα ψοφίμια ίσως για μένα ακόμα είναι νωρίς
δε σε ξέρω δε σε φοβάμαι κι ούτε με νοιάζει τι μπορείς

 

-          Θα μπορούσα να ’μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα,
μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμησες και τ’ αρώματα,
θα μπορούσα να ’μουν το αγιάζι κείνο πριν το ξημέρωμα
της πρώτης σου αγάπης το ρίγος και το ερωτοφανέρωμα
θα μπορούσα να ’μουν το καλό μονάχα, σ’ όλο το διάβα σου
ή να γινόμουν φως γύρω απ’ το κορμί σου κι ατέλειωτη αύρα σου,
θα μπορούσα να ’μουν όσα ευχόντουσαν για πάρτη σου,
μα δε τ’ άξιζες κι έτσι έγινα τα λάθη σου.



-          Εγώ όμως έμαθα από τα λάθη μου και νιώθω όμορφα, νιώθω άτρωτος
θέλω να ζήσω τα υπόλοιπα και πολλά μου χρόνια αγνός και άβγαλτος
θα βγω και θ’ αγαπήσω ό,τι μου κρύψανε κι ό,τι λιγώνει την καρδούλα μου
λέω να ζήσω τη χαρά, τη βολή μου έτσι απλά, τη ζωούλα μου.
Γι’ αυτό από μπρος μου σήκω και χάσου δεν αντέχω πια κάτω απ’ τη σκιά σου.
Αν με χρεώθηκες απ’ το σκοτάδι μ’ άδεια χέρια γύρνα πίσω βιάσου
θα πλημμυρίσω με καλό και με φως όλα τα περασμένα μου
και δε μπορεί κάπου θα μου δώσει και μένα η τύχη τα φυλαγμένα μου.



-          Θα μπορούσα να γινόμουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι
να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι
θα μπορούσα να σου αφήσω σε γαλήνη τα μελλούμενα
να σου σβήσω όλα σου τα πριν, τα χρωστούμενα
ή ακόμα μερικές ευκαιρίες να σου ’δινα
για ένα μέλλον φωτεινό και στρωμένο βελούδινα
θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δε σ’ ήξερα

μα  δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα.
θα μπορούσα να ’μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα

Μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμησες και τ’ αρώματα
θα μπορούσα να γινόμουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι
Να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι
Θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δεν σ’ ήξερα
μα δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα.

[vasilis]

AΝΤΙΤΕRRA
:: Location Sonorolla ::

Location: Sonorolla (στίχοι Antiterra + B.D.Foxmoor), 8ctagon 2005

“Είμαστε πάνω από την Antiterra, το στίγμα μας είναι 12-12-05, ζητώ άδεια προσέγγισης για να αποβιβαστεί το πλήρωμα  στο location: Sonorolla”

Έφτασε λοιπόν η μέρα

που κάποιοι ακούσαν το κλάμα από τη γη,

κι ανταμώσαν’ στην Antiterra,

της φωτιάς τέσσερις γιοι.

 

Έφτασε απ‘ το βορρά ο Radim:

 

Στην απόμερη αυτή γωνιά του ουρανού

να φέρω ειρήνη πριν την μάχη του επόμενου δειλινού,

κι έχω κατά νου

ενός μάγου τα λόγια και τη σιωπή του βουνού,

κάποιες αλέρωτες σκέψεις που δεν τολμούσες ν’ αντέξεις,

κάποιους καημούς και κάποιες προβλέψεις.

 

Έφτασε απ΄ την ανατολή ο Totem:

 

Σκιάχτρο για θεούς, παρέα για ανθρώπους,

στους απείραχτους κι απέραντους τόπους,

με δύο πύρινα μάτια και στα χέρια σημάδια

ψάχνω να βρω δέκα βάλτινα πετράδια που στα σκοτάδια

τα σκόρπισε ο μάγος όλα

και ξεκινάω κι εγώ απ’ το σημείο Sonorolla.

 

Έφτασε από το νότο ο OnAxis:

 

Νοτιάς μ’ έσυρε κι έχω τη θέρμη του,

πάνω στο μέτωπο, λες κι είναι το χέρι του.

Λες κι είναι η ανάσα του μου ανοίγει τ’ αυτί μου,

σε δυο του μάγου φράσεις που ήρθαν μαζί μου:

Ότι στο πέρασμα των αιώνιων κόμβων

θ’ αλλάξουν όλα τη νύχτα των φόβων.

 

Έφτασε από τη δύση ο Brak:

 

Έβγαλα μάσκα και τώρα βλέπεις ότι θες,

φυλάω τα νώτα μου όπως κι εχθές.

Ήρθα απ’ τις χώρες του τίποτα, μεγάλη ιστορία,

που καιρό θα την ακούς όλο απορία.

Κι απ’ το σημείο αυτό και τούτη τη μέρα

είμαι μια αλήθεια που ίσως χαθεί στην Antiterra.

[vasilis]

Η μάχη του επόμενου δειλινού

 

Τέλος η πρόβα πολέμου.

Τώρα πια ντυθήκαμε με τη βουή του ανέμου, αδερφέ μου.

Βαφτήκαμε στα χρώματα της κολασμένης γης

κι εγώ πολεμιστής πρώτης γραμμής, στο κάλεσμα της οργής,

συντροφιά με του μάγου τα λόγια.

Μικρό φορτίο γι’ αυτά τα βαρύπατα πόδια,

φυλαχτό ένα μάτι που θα βρίσκει το ψέμα

κι ένα θηκάρι που λυσσά να καταπιεί κι άλλο αίμα.

Τέρμα και βάρυνε το βήμα μας,

αυτή η θωριά σκιάζει ακόμη και το μνήμα μας.

Κι όλου του κόσμου το κακό, αλήθεια, δε φτάνει

να σταματήσει ένα τομάρι έτοιμο να πεθάνει.

 

Κι εκεί που νόμιζα πως με στοιχειώνει ο χρόνος

πρόσεξα ότι δεν ήμουν μόνος.

 

Ήμουν κι εγώ στο τελευταίο νυχτέρι, που λες, της πρώτης φοράς

που σμίξανε ανατολή, δύση, νότος, βορράς.

Εκεί που ο θάνατος στήνει καρτέρι

από καιρό ξέρει καλά και τριγυρνά σ’ αυτά τα μέρη.

Μαχαίρι κόβει την ένταση, που υπάρχει

τόσο έντονη κι επίπονη πριν απ’ την μάχη.

Θαρρείς με κάθε ανάσα κατεβάζεις δηλητήριο

και κάθε σου βήμα μοιάζει μαρτύριο.

Ατμόσφαιρα βαριά, μα εγώ δε σκιάχτηκα απ’ την πάρτη της,  

γιατί είμαι εδώ και χρόνια το πιο βαρύ κομμάτι της.

Όλα αυτά βλέπω δε μ’ αφήνουνε λάσκα

και για τη μάχη λοιπόν ξαναβάζω τη μάσκα.

 

Νιώθω φιγούρες σκοτεινές να ‘χουνε γίνει σκιά μου

κι απ’ το βοριά ακούω βήματα στα αυτιά μου.

 

Τώρα στο πέρασμα μας γυαλίζει η ματιά μας

και στη θωριά μας η φωτιά ζωντανεύει τα όνειρα μας.

Κι η ζωή είναι δικιά μας κι αν είσαι ακόμη μαζί μας,

είναι που δε δειλιάσαμε ποτέ, το λέει η ψυχή μας.

Θεριεύει η φωνή μας κι έχει συνέπεια,

κανείς δε βρέθηκε εδώ έτσι απλά κι αναίτια.

Μ’ ένα μεγάλο σεβασμό και μια τυφλή εμπιστοσύνη

που σε κανέναν δε δίνει δικαίωμα να μας κρίνει

κι ότι έχει γίνει με τίποτα πια δε σβήνει,

από μια μνήμη, που ζωντανή έχει μείνει

κι αφήνει πίσω της σημάδια όπως η βροχή στο χώμα

από τις μάχες που δώσαμε παλιά σώμα με σώμα.

 

Γιατί κάποιοι θυμούνται αυτά που οι άλλοι ακούνε,

κάποιοι δειλιάζουνε και κάποιοι ζούνε.

Πάντα σε πόλεμο κι εγώ αφύσικο φαινόμενο,

των άλλων το απροσδόκητο μου μοιάζει επόμενο.

Κανένας δε μπορεί να καταλάβει τη χαρά μου,

γιατί αν πνίγονται οι μαλάκες, εγώ είμαι στα νερά μου.

Κι ας έχω παρέα, στη κόντρα είμαι μόνος,

κακιά συνήθεια να φεύγω πάντα πρώτος.

Χωρίς καμιά προφύλαξη, με κάθε επιφύλαξη,

έχω ζήσει μια ζωή σ’ ‘αυτό που οι άλλοι λένε σύρραξη.

Μα επιτέλους βρήκα αντίπαλο.

Όσους έχω δει μέχρι στιγμής εδώ κι εκεί κάναν αντίλαλο.

Κι ευτυχώς η αναμονή τελειώνει,

ζούμε τη μέρα της μάχης και σουρουπώνει.

 

Που τραβάς, που και τι έχεις κατά νου

Ξεκινάει η μάχη του επόμενου δειλινού.

Θα βάψω πορφυρένιο το χρώμα του ουρανού,

να σου λοιπόν τι έχω κατά νου

Που κοιτάς, που Και πάλι χάνεσαι αλλού,

πάρε στα σοβαρά όλα τα σημάδια του καιρού.

Πήρα τα χνάρια ενός δρόμου κοντινού

και μη φοβάσαι δε χάνομαι αλλού.

Ξεκίνησε η μάχη του επόμενου δειλινού.

[vasilis]

Τι να διηγηθούμε

 

Αχ και να ‘ξερες πως, μα και να ‘ξερες πόσες,

βρωμίζουν άδικα τριγύρω μας γλώσσες,

με ιστορίες βγαλμένες από πηγάδια στερεμένα

κι από κορμιά δειλοφορτωμένα,

κλειδωμένα με του μυαλού τους το σύρτη,

φωνές πιο μικρές κι απ’ τη σκιά ενός δήθεν προφήτη.

Πυκνή ομίχλη μεθάνιο –πώς να τη ζηλέψω

Έχω μια αλήθεια που με ψάχνει –θα τη γυρέψω.

Αν νιώσω απόμακρος έστω για λίγο, λεν κάποιοι μύθοι,

θα δω τ’ αθέατα γύρω απ’ τη λήθη.

Και θα αλαφρύνω, πιστός αν μείνω –θα με θρέψει.

Θα με μαζέψει η υπομονή σαν άστεγη σκέψη

κι αν όχι κι έτσι, βρε δε βαριέσαι.

Κι άμα βρεθούμε παρέα, μη καταριέσαι,

ευκαιρία θα βρούμε για να τα πούμε

κι άντε να δω οι δυο μας τι θα μοιραστούμε.

 

Που θα κρυφτούμε και πώς θα ονειρευτούμε

 

Τι να διηγηθούμε

-για να κρατήσει και μια μέρα.

Και που να βρεθούμε

-εσύ εδώ, εμείς στην Antiterra.

Τι να μοιραστούμε

-και να ‘ναι πιο βαρύ απ’ τον αέρα.

Απ’ όσα έτυχε να δεις.

Τι να ονειρευτούμε

-και να το θυμάσαι το πρωί.

Και που να κρυφτούμε

-και κανείς να μη μας βρει.

Τζάμπα θα χαθούμε

-σε μια πανέμορφη γη.

Για όσα διάλεξες να πεις

 

Μα όχι κι έτσι, αλήθεια είναι φτηνό

μέσα από άδικα λόγια να βρούμε τζάμπα το χαμό.

Με τον καιρό ίσως να μάθουμε τον τρόπο

να σπέρνουμε τα όμορφα σ’ άσχημο τόπο,

να βγάζουμε ελπίδες, από του φόβου παγίδες,

με μπόρες και καταιγίδες και πες ποτέ σου αν είδες

τη φωτιά να μη καίει μια φορά τη σοδειά της

ή τη γη να μη θάβει τα παιδιά της.

Εγώ ξέρω ότι θα βρω μια κρυμμένη αλήθεια

και θα επιμείνω μέχρι να μου γίνει συνήθεια.

Κι ας επιλέξατε πολλοί να ζείτε στη λήθη,

εγώ θα δώσω τέλος σ’ αυτό το παραμύθι.

Ρε και να ‘ξερα τι Μα και να ‘ξερα αιτίες

για όσες ακούω γύρω μου δικαιολογίες,

τουλάχιστον εδώ μυαλά και στόματα είναι ξεκλείδωτα

κι απ’ αράδες άλλο τίποτα..

 

Τι να μοιραστούμε και που να βρεθούμε

 

Τι να διηγηθούμε

-για να κρατήσει και μια μέρα.

Και που να βρεθούμε

-εσύ εδώ, εμείς στην Antiterra.

Τι να μοιραστούμε

-και να ‘ναι πιο βαρύ απ’ τον αέρα.

Απ’ όσα έτυχε να δεις.

Τι να ονειρευτούμε

-και να το θυμάσαι το πρωί.

Και που να κρυφτούμε

-και κανείς να μη μας βρει.

Τζάμπα θα χαθούμε

-σε μια πανέμορφη γη.

Για όσα διάλεξες να πεις.

 

Τι να διηγηθούμε, πες μου τι να πρωτοπούμε

Χιλιάδες πράγματα που κάνουν τη ζωή μας σπουδαία τα ζούμε.

Κι ας μη σωθούμε, θα εκραγούμε από ευτυχία

κι έτσι θα ζείτε στην απόλυτη ησυχία.

Τι να μοιραστούμε Μ’ αυτούς που κάνουν πως δε βλέπουν

τριγύρω πάλι κι έχουν σκυμμένο κεφάλι,

απλά ζούμε ήδη τη δεύτερη μέρα,

μέσα απ’ τα μάτια τους, στην Antiterra.

[vasilis]

Bannedlude

 

Με ακούτε έτσι που είμαι μες την ταραχή Είναι γιατί στον ύπνο μου έβλεπα όλα εκείνα τα υλικά, τα υποτιθέμενα αγαθά. Που από τα μέρη του τίποτα με κυνηγάνε σαν κακιά εξάρτηση. Ε, λοιπόν, ξύπνησα αγχωμένος, αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο μου. Επειδή μες στο κεφάλι μου κουδουνίζει μία φράση απ’ το πρωί, η απάντηση σε όλα μου τα προβλήματα.

[vasilis]

Braklude

 

Σήμερα ξύπνησα με του ήλιου το φως,

πρώτη φορά τον ένιωθα να είναι τόσο καυτός.

Κι είναι περίεργα, δεν ξέρω τι μας περιμένει,

έχω ακούσει πολλά πως ετούτη η νύχτα φέρνει.

Περίεργες σκέψεις στο μυαλό μου γυρνάνε,

εικόνες με στοιχειώνουν που με κάνουν να φοβάμαι.

Όμως τίποτα απ’ αυτά, ξερώ, δεν είναι αληθινό,

της φαντασίας μου είναι όλα ένα έργο φτιαχτό.

Σε λίγο όμως ημερολόγιο θα σε κλείσω,

δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα για να συνεχίσω.

Η κλεψύδρα σήμερα, γρήγορα αδειάζει,

δε ξέρω γιατί και τι είναι αυτό που με τρομάζει.

Έλα όμως που όπου να ‘ναι ζυγώνει η ώρα

κι αρματώνομαι στεγνός για να περάσω απ’ τη μπόρα,

με το κουράγιο εκείνο, που τους φόβους τους διώχνει

κι στο γκρεμό ότι δειλιάζει με οργή το σπρώχνει,

διώχνει και μένα από την τώρα βολή μου.

Αυτή τη νύχτα λέω να σε πάρω μαζί μου,

να ‘σαι παρών σε ότι πω και ότι γράψω,

γιατί ίσως αύριο, δεν είμαι δω για να τα γράψω.

[vasilis]

Ανταπόκριση απ’ τα μέρη του τίποτα

 

«Συνηθισμένο μου ημερολόγιο, μετά από πολύ καιρό στην Antiterra, ζήτησα να μάθω τι συμβαίνει στα μέρη του τίποτα. Και σήμερα 19-11-05, ‘φτάσαν στα χέρια μου φυλλάδες κι αυτές γεμάτες με πολλά και τίποτα»

 

Και είδα με τεράστια γράμματα, πρώτη σελίδα:

«Ένα μύριο χρεωμένοι επικεφαλίδα», είδα

από κάτω με μικρά, «Νοικοκυριά», λέξη διευκρίνιση

και δίπλα «Εορτοδάνειο», διαφήμιση.

Κι αράδες, πολλές αράδες για διατροφικές παγίδες

και συμβουλές να καίω πιο πολλές θερμίδες.

Ρεπόρτερ που λέει πως «Μας ελέγχει η CIA»,

μετά το: «Η καράφλα τέρμα μέσω DNA».

Και στην επόμενη σελίδα πάλι είδα

κατηγορίες για μια άλλη επικερίδα.

Μεγάλη κόντρα, τηλεδίκες οφθαλμός αντί οδόντα.

Με δώρο DVD δυο καρτούν και μια τσόντα

Εγώ απ’ τη βιασύνη μου προσπέρασα τ’ αθλητικά

και σύρθηκα πιο κάτω, απλά παθητικά,

σε ένα ολοσέλιδο με τίτλο «Πεθαίνει η γη»,

επειδή κακοφορμίζει η ανθρώπινη πληγή.

Το ίδιο θέμα στη μία ήταν αλήθειας παρακέντηση,

στην άλλη ψέμα προφανές, άλλη προσέγγιση.

Στην τρίτη μάλλον το περάσαν στα ψιλά τα γράμματα

κι εγώ ο μαλάκας ψάχνω να βγάλω συμπεράσματα

 

Ανταπόκριση απ’ τα μέρη που μεγάλωσα,

κι ανάθεμα την ώρα που τη ζήτησα.

Τα είδα όλα σε μια ώρα, πάλι σκάλωσα,

έφυγα απ’ το στόχο μου και γύρισα.

Σε τίτλους, ατάκες, συμπεράσματα,

εικόνες, σφαγές, βασανιστήρια,

σε ήρωες, σωτήρες και μιάσματα,

της ανθρώπινης εξέλιξης μυστήρια

 

Σελίδα 13- καμία σύμπτωση:

«Πολίτες φοβισμένοι σε συσπείρωση».

Μετά από τέσσερις σελίδες του υπουργού η δήλωση

κι ένα μονόστηλο report από διαδήλωση,

να λέει «τραμπούκος, κάθαρμα, αλήτης, ταραξίας»,

επίθετα παντού, σαν τίτλοι ευγενείας.

Παρακάτω, στη μέση, είχα να πλένουν τα μυαλά μου

όλα τα ένθετα που πέφταν μάτσο μπροστά μου,

να μάθω ξένες γλώσσες, να πάω διακοπές

ν’ αγοράσω κουβέρτες υποαλλεργικές.

Καινούριο αμάξι να πάρω κι ένα ακόμη κινητό,

με δόσεις, κάρτες κι ανοιχτό λογαριασμό.

Συνέχεια είχε να δεις τον «Καιρό της Κυριακής»,

δέκα και κάτι σελίδες κοινωνικής κριτικής,

μία γραφίδα λεξιπλάστη «Τηλεφασισμός»

και μέσω επιστολών τσαμπουκάς για ένα «Μεγάλος σεισμός».

Ρουτίνα δοσμένοι σε ατάκες αράδες,

συγυρισμένους, μπενατζήδες και μπλαμπλάδες,

δεν τα δες, στα ‘παμε· κι αν προκαλούν ενόχληση

είναι απ’ τα μέρη μας απλά…

 

Μια ανταπόκριση απ’ τη σιωπή και τα βολέματα .

Κι ανάθεμα την ώρα που μας έφτασε,

μας γύρισε στου φόβου τα μαζέματα

και τη χολή κατάμουτρα μας έφτυσε

με θάνατο, πολέμους και σφαγές,

πολιτικά σκετσάκια και απόγνωση,

φτώχεια, ξεριζωμούς και υπεκφυγές,

αιώνιο λάθος, χωρίς διόρθωση.

[vasilis]

Βάλτινα πετράδια

 

-Να ‘μαστε , τώρα που πάμε

-Ξέρω γω Ένας είναι ο δρόμος, δεν τον τραβάμε

-Ωραία και ψάχνουμε, έτσι Αλλά που

-Λέω να κοιτάμε παντού.

-Συμφωνώ. Στα πιο άκυρα και στα πιο απλά.

-Στα πιο παράξενα και στα πιο λογικά.

-Πάμε σιγά-σιγά Θα ‘χει νυχτώσει στο βάλτο.

-Άραγε, τι να υπάρχει εκεί κάτω

 

Υπάρχουν όνειρα που σε τραβοπαλλάνε μαζί τους για χίλια βράδια

κι εσύ μοιράζεσαι από φόβο, μ’ όποιον λάχει, δωμάτια άδεια.

Κάποτε σιγοψιθύριζες κρυφά για τα μεγάλα σκοτάδια,

μα ούτε που είδες, ούτε και άγγιξες ποτέ, τα βάλτινα πετράδια.

 

Μία τέτοια νύχτα, σαν κι αυτή που ζούμε τώρα,

είπα να ψάξω να σας φέρω όλα αυτά τα δώρα

που οι πιο πολλοί επιλέξατε να σβήσετε απ’ τη μνήμη σας

γιατί δε βλέπατε πιο πέρα από τη μύτη σας.

Μπήκα στο βάλτο, δε χαμπαριάζω εκεί κάτω,

ζητώντας πράματα και θάματα από τόπο σκάρτο.

Μπήκα να ψάξω στο σκοτάδι που πολλούς τους φοβίζει,

αρκετά για να μη δουν κάτι που ακόμα γυαλίζει,

στη ρίζα ενός περήφανου δέντρου που μοιάζει τέρας

και τρομάζει όποιον δε κρύβεται στο φως της μέρας.

Κανείς δεν έψαξε ποτέ κάτω από σάπιο πτώμα

κι είναι καλή δικαιολογία μια έντονη βρώμα.

Εκεί που εγώ ψάχνω να βρω, κάποιοι κοιτούσαν ουρανό

και σκιαχτήκαν όπως πάντα από κάτι απλό,

από τα όρνια που χρόνια ψάχνουν τροφή,

σα πεινασμένα δαιμόνια για σκάρτη ψυχή.

Μα ‘γω δεν τα λογάριασα και βρήκα νερό πιο κάτω,

σ’ ένα σημείο του βάλτου καθαρό.

Πήγα να πιω κι είδα το πρόσωπο μου να καθρεφτίζει

αλλά το θόλωσα γιατί είδα κάτι να γυαλίζει.

 

«Στο θολό νερό, κρύβονται όλα όσα μπορώ

και στο θολό καιρό είδα το αύριο καθαρό».

 

Είδα, που λες, πολλά του βάλτου σημάδια

και συνέχισα να ψάχνω τα κρυμμένα πετράδια.

Σα να ‘μαι σ’ άγνωστο τόπο που τίποτα δε μου θυμίζει

και του έδειξα όλο το σεβασμό που τ’ αξίζει.

Βρήκα λάσπη παντού και ψάξε-ψάξε τη συνήθισα,

μου έδειξε, εκεί τα χέρια μέσα βύθισα.

Τράβηξα έξω κάτι για μένα σπουδαίο

κι άφησα πάνω τη λάσπη που το καμώνει ωραίο,

μα την αλήθεια, υπάρχει ομορφιά παντού

και στο βούρκο, όπως στο γαλάζιο τ’ ουρανού

κι ας επιλέγουν μερικοί να μην τη δούνε,

η ζωή είναι πάντα δω, αντίθετα μ’ όσους τη ζούνε.

Κι ας της κόβει το νήμα μια λεπίδα,

δεν είναι λίγοι αυτοί που πέφτουν συνεχώς στη παγίδα

να εξαργυρώνουν θάρρος για ένα τέλος ανώδυνο,

για μένα δειλία για σένα κάτι ανθρώπινο.

Εγώ έψαξα και βρήκα τα κρυμμένα μπροστά μου

και θα τα ‘χω για πάντα όλα κοντά μου,

γιατί συνέχισα εκεί που τα χρειάστηκες

και τώρα σέρνω μαζί μου όσα ποτέ σου δε φαντάστηκες.

[vasilis]

Αναφορά επιστροφής

 

12-12-05 ήταν το στίγμα μας

στην Antiterra και με το πρώτο βήμα μας,

μας βρήκε η νύχτα στο βάλτο να ξεθάβουμε πετράδια

και να σιγοτραγουδάμε στα μεγάλα σκοτάδια .

Το άλλο φεγγάρι στων φόβων τη νύχτα μας βρήκε,

μπήκε στη μάχη η λεπίδα ένα δείλι και βγήκε

ακονισμένη να στοιχειώσει όλα τα ύποπτα,

που ‘φτάσαν πέρα από τα μέρη αυτά του τίποτα .

Κι όσα δεν είπαμε γι’ αυτό το δρομολόγιο

τα στριμώξαμε μόνοι σ’ ένα φύλλο απ’ το ημερολόγιο.

Μας ορθώσαν σ’ όποιο λύγισμα του μάγου τα λόγια

και πολεμήσαμε πλάι σ’ όσους δεν τους βαστάν πια τα πόδια .

Εκεί λαβώνουν ακόμη και τα ουρλιαχτά,

δικάζουν τα άσκημα τα 4 στοιχεία.

Πυρώνουν οι ανάσες εκεί, κάτοικοι της γης

υπάρχει ζωή στην Antiterra, αναφορά επιστροφής

[vasilis]

Δεν ήταν η μέρα σου (Demon loop)

 

Ώρες-ώρες με πιάνει κάτι και γυρνάνε όλα μέσα μου, όπως απόψε πάλι,

γνώριμη ζάλη, πύρινη αγκάλη απ’ τα κομμένα πόδια μου ως το κεφάλι.

Άραγε, να ‘ρθες δίπλα μου πάλι Πικροβγαλμένο κακό δαιμόνι

που με φόβο με στοιχειώνεις και σέρνονται μαζί σου όλοι οι πόνοι,

τραβήξου πέρα, μάλλον δε στα ‘πανε, έγινα ατόφιο κομμάτι μάλαμα .

Ζω κι αναπνέω όπως γουστάρω και δε περιμένω κανένα κάλεσμα .

Τρέχα και βρες γύρω τα ψοφίμια, ίσως για μένα ακόμη είναι νωρίς,

δε σε ξέρω, δε σε φοβάμαι κι ούτε με νοιάζει τι μπορείς

 

Θα μπορούσα να ‘μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα,

μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμισες και τ’ αρώματα.

Θα μπορούσα να ‘μουν το αγιάζι εκείνο πριν το ξημέρωμα,

της πρώτης σου αγάπης το ρίγος και το ερωτοφανέρωμα.

Θα μπορούσα να 'μουν το καλό μονάχα σ’ όλο το διάβα σου

ή να γινόμουν φως γύρω απ’ το κορμί σου κι ατέλειωτη αύρα σου.

Θα μπορούσα να ‘μουν όσα ευχόντουσαν για πάρτη σου,

μα δεν τ’ άξιζες, κι έτσι έγινα τα λάθη σου.

 

Εγώ όμως έμαθα από τα λάθη μου και νιώθω όμορφα, νιώθω άτρωτος.

Λέω να ζήσω τα υπόλοιπα και πολλά μου χρόνια αγνός και άβγαλτος.

Θα βγω και θ’ αγαπήσω ότι μου κρύψανε κι ότι λιγώνει την καρδούλα μου,

λέω να ζήσω τη χαρά, τη βολή μου, έτσι απλά, τη ζωούλα μου,

γι' αυτό από μπρος μου σήκω και χάσου, δεν αντέχω πια κάτω απ’ τη σκιά σου.

Αν με χρεώθηκες απ’ το σκοτάδι, μ’ άδεια χέρια γύρνα πίσω, βιάσου,

θα πλημμυρίσω με καλό και κακό όλα τα περασμένα μου

και δε μπορεί, κάπου θα μου δώσει και μένα η τύχη τα φυλαγμένα μου.

 

Θα μπορούσα να ‘μουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι,

να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι .

Θα μπορούσα να σου αφήσω σε γαλήνη τα μελλούμενα,

να σου σβήσω όλα σου τα πριν τα χρωστούμενα

ή ακόμα μερικές ευκαιρίες να σου ‘δινα

για ένα μέλλον φωτεινό και στρωμένο βελούδινα.

Θα μπορούσα πιο απλά, να κάνω πως δε σ’ ήξερα,

μα δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα .

[vasilis]

B.D.FOXMOOR
:: Wasted in Hiphopoly ::

Σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου

Εσύ παλεύεις για τα όνειρά σου,
σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου.
Είσαι lowbap και είναι μαγκιά σου,
σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου.  

Μη κοιτάς ποιος βρίσκεται δίπλα σου απόψε
ούτε το μέρος που ανταμώσαμε τι είναι.
Χίλια κομμάτια την μιζέρια σου κόψε
κι αν το λέει η ψυχούλα σου μείνε.
Μείνε πλάι σ’ αυτά που δειλούς ξεμπροστιάζουν
κι αν σε τρομάξουν λιγάκι, μαζέψου.  
Ή τράβα εκεί που οι ξεπεσμένοι γιορτάζουν,  
μα εγώ προτείνω, άντεξε, σκέψου.
Δε σου πάσαρα ποτέ λύσεις κι ευκολίες,
μα εσύ στραβά με πήρες ή μ’ αγαπάς.
Την διάφορα την έκανες στις δυσκολίες
κι ακόμα αντέχεις καλά το πας.
Χρεώνεις τ’ άδικα, έχεις συνέπεια  
στους δήθεν χαρίζεις εφιάλτες.
Είσαι lowbap μ’ αξιοπρέπεια,
χωρίς καθόλου hip hop αυταπάτες.
Άκου με εμένα τους έχω όλους μαζί,
είσαι hip hop ωραίο κι ατόφιο
κι άσε τους τρύπιους να δουλεύουνε ψιλό γαζί τον κάθε ψόφιο.
Είναι σα να κρατάει χρόνια νοτιάς
κι έχει φέρει τα σκατά πάνω - πάνω
κι αν δε σιχαίνεσαι και θέλεις να φας
εγώ προτιμώ να πεθάνω.
Μα όσο αντέχω, θέλω να σκέφτεσαι
κι όσο αντέχεις, για πάρτη σου θα ‘μαι
στη σκηνή κι όσο το χαίρεσαι
θα ‘σαι ανάσα μου, θα ‘σαι θυμάμαι.
Ψηλά το κεφάλι, σφίξ’ τη γροθιά σου.
Σκυφτοί είναι μόνο οι ντροπιασμένοι,
θα φωνάξω low bap στην υγειά σου
να δεις πως σκιάζονται οι ξεπεσμένοι.    

Εσύ παλεύεις για τα όνειρά σου,
σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου.
Είσαι lowbap και είναι μαγκιά σου,
σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου.

[vasilis]

Πέραμα – Brixton

Ξοδεύτηκα σ’ αυτή τη Hiphopoly,
όμως βαστάει η ψυχή μου η καλόβολη
τώρα που βίζιτες κάνει το hip hop σ’ όλο τον κόσμο,
σέρνω μέσα μου και βλέπω ατέλειωτο δρόμο.
Εικοσιπέντε χρόνια στον ώμο - μεγάλο πέρασμα.
Kόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα
πάρε στίχους χιλιάδες και δώσε κέρασμα φωτιά
και περηφάνια ωραίο ταίριασμα.
Κοίτα εκεί έξω σμίγουν οι σκουληκαντέρες,
σηκώνουν νέο αδελφοhiphopπαντιέρες.
Ξαπλώνουν όλοι οι ληγμένοι πάνω στο ίδιο κρεβάτι.
ρε, φτύστους όλους για την ψυχή του Πυροβάτη.
Φτύστους όλους τους ξεπεσμένους,
η ομοψυχία είναι για τους φοβισμένους.
Είναι για εκείνους που άδειασε απ’ τα ωραία η ψυχή τους
είναι για εκείνους που έχουν κλέψει τη φωνή τους.
Είναι για εκείνους που κλέψαν απ’ τον κόσμο αγάπη,
είναι για εκείνους που χρυσώνουν το χάπι.
Είναι για εκείνους που με λένε τώρα κάθαρμα, σατράπη
ενώ κρυβόντουσαν χρόνια πίσω από την δικιά μου πλάτη.
Τώρα φευγάτοι, άνετοι, ψαγμένοι,
όμως η εκδίκηση μπορεί να περιμένει.
Άστο σ’ εμένα μόνο είναι ταμένοι,
εσύ κράτα τη γροθιά σου υψωμένη.

Από το Πέραμα στο Brixton φτιάχνω δρόμο,
τώρα που βίζιτες κάνει το hip hop σ’ όλο τον κόσμο.
(All units to Brixton) παρ’ το πάλι απ’ την αρχή
I’m a lowbap (nightmare to America’s dream)
Από το Πέραμα στο Brixton oι ταμένοι
κρατάνε ακόμα την γροθιά τους υψωμένη
(All units to Brixton) πύρινες ρύμες βροχή,
I’m a lowbap (nightmare to America’s dream)

Σιχάθηκα αυτή τη Hiphopoly,
είμαι το ζάρι το τριμμένο στη μονόπολη,
της μουσικής βιομηχανίας εικασίες,
ξεπουτανιάσματα κι αγοραπωλησίες
απρόσωπα χωσίματα, δήθεν μηνύματα
και καλά κρατάνε στάση πάλι όλα τα βλήματα
σάπια γεννήματα από δειλογκαστρώματα
φήμες κωλόγριες από νεκροστόματα
πουτάνας παινέματα, κερατάδες,
κριτές αυτόκλητοι σε μοντέρνους καιάδες,
και σεις τριγύρω τους οι κλακαδόροι της ξεφτίλας
ζητωκραυγάζετε για το ζευγάρωμα της σκύλας
της ζωής τους με το θάνατο
hip hop σκληρό, ωμό, ηλιόλουστο κι ανάστατο
σαν πορνοταινία  με παρτούζες trendy βρωμόπουστες,
hip hop χαβούζες.
Σκάσε ρε μάσκα, έχει κι όμορφα
πράγματα αντρίκεια παράξενα ιδιόμορφα
που εμείς τα ζούμε και μην κοιτάτε προς εμάς
γονατίστε δε φτιάχτηκε ο ουρανός για εσάς.

Από γη ελευθερίας, Hiphop πολυτελείας
άνευ αξιοπρέπειας και πλήρες μαλακίας
σάουντρακ ταινίας όχι πια Wildstyle
αλλά αγνό, ξανθό, παρθένο,  από μπρος freestyle.
Δεν ήταν πάντα έτσι παλιά υπήρχαν μάγκες
που δεν τους ξεχωρίσαν απ’ τους βλάκες,
βρετανοί, αφρικανοί, τζαμαϊκάνοι, μεξικάνοι
και σας πείσανε μαλάκες ότι ήταν αμερικάνοι
μάθατε να λέτε τη μετάλλαξη, εξέλιξη
κι αν τους αντιγράψετε καμία έκπληξη,
ένεση σας κάνανε γιο και σκύλα σόι
και κορδόνι δεκαπέντε πόντους πάνω απ’ το homeboy.
Πεινάγατε για g- string - κάτι μου φταίει
που φορτώνετε μικρόφωνα με γκέι delay
για μένα δεν είναι Mc όποιος δεν ξέρει να λέει:
‘What did you say?’ ‘Fuck U.S.A.’
Ψάχνω σε Αγγλία, Νότιο Αμερική, Παλαιστίνη,
Νέα Ζηλανδία κι Αφρική,
ατόφιο Hip hop όχι στιλάτο και digital,
 γαμόντας αμερικλανιές, ντόπιες κι original.