Lowbap

[vasilis]

ΜΑ ΔΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΑ ΚΑΛΑ
Μη με παρεξηγήσεις που άργησα κάτι τρεχάματα είχα
το ριζικό μου βλέπεις ν' αποφύγω παρά τρίχα
ήθελα λίγο, τόσο λίγο, πάλι, μα απ' το ξερό μου
να ξεφύγω δε μπορώ, δεν ειν' το τυχερό μου
Τώρα που αλλάζουν οι εποχές χωρίς βροχές,
μοιάζουν να λάμπουν οι ανοχές και να ξεφτίζουν οι αντοχές
Απ' ότι λένε οι ειδικοί απ' τα εργαστήρια-γραφεία
ούτε κι ο χρόνος δε γλιτώνει απ' τα ψηφία
Μπορεί γι' αυτό να 'χω πεισμώσει και να κοιτάω κατάματα
απ' τα μεσάνυχτα ως τ' άγρια χαράματα
κάθε δικό μου, κάθε τρελό μου, κάθε όνειρο μου
κι ας μου το δείχνουν οι αριθμοί πως τον καιρό μου
τον χάνω τζάμπα αντί να τον κρατάω καβάτζα
και τότε πάντα κάτι ξεμένει στη μπάντα
Γιατί μυαλό μου μουλιάζεις, γιατί ψυχή μου αποκοιμιέσαι
Γυρεύεις συντροφιά, χαρά βρώμικη να ξεχνιέσαι
κι έτσι γελιέσαι μες στων πολλών το συναπάντημα
στους καλοκουρδισμένους δίνεις πάτημα
να βάλουν χέρι στα σκουριασμένα σου γρανάζια
αφού τσεκάρουν τα μπαγκάζια και μετά σου χώσουν γκάζια.

Μα δε λογάριασα καλά κι άφησα πίσω τόσα λόγια
τώρα που αλλάζουνε δειλά όλου του κόσμου τα ρολόγια
Μα δε λογάριασα καλά ούτε το ύψος τ' ουρανού
πήγα και πέταξα ψηλά, χωρίς τις πλάτες του Θεού

Από παλιά όλοι μας τρέχουμε τον ήλιο να προφτάσουμε
μαρκάρουμε τον ουρανό να μη τα χάσουμε
βαφτίζουμε ώρες και λεπτά κάθε στιγμή που περνάει
λες κι η ζωή όλους το ίδιο μας γερνάει
Γυαλισμένα θέλουμε τα πολυκαιρισμένα,
με μαστοριά έχουμε καλά φυλακισμένα
όσα κυλάνε σαν την άμμο σε κλεψύδρα ραγισμένη,
αφού τα χέρια που τη σκάλισαν την έχουν ξεχασμένη
και κάθε κόκκος μας θυμίζει τη φορά
που διαβήκαμε τον δρόμο μ' οδηγό τη συμφορά
κόντρα στη σιγουριά και στη βιασύνη
αυτές σου δείχνουν καλοσύνη, μη γυρνάς εμπιστοσύνη
Κι αν σηκώνω κεφάλι κι αν πουλάω και μούρη
γελιέμαι στην αρχή πως έπιασα κελεπούρι
μα δε λογάριασα καλά πάλι κι άφησα λόγια
και καταριέται η ψυχή μου όλου του κόσμου τα ρολόγια
να παγώσουνε για λίγο. αλλά πού!
Είναι φτιαγμένα από θνητούς που 'χαν τις πλάτες του Θεού
Γι' αυτό και γω για να συνέλθει της τα χώνω καλά
πάντα στις ώρες τις μικρές έχω να πω πολλά.

[vasilis]

ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ
Κάπου εδώ τα πρώτα λόγια μας χάθηκαν στον αέρα,
και σιγοντάρουν την ψυχή μας ακόμα
κι η μεγάλη μας αγάπη πήρε όρκους εδώ πέρα
του φεγγαριού χαζεύοντας το ψεύτικο γιόμα
Κάπου εδώ είχαμε θάψει ένα μεγάλο θησαυρό
και για σημάδι είχαμε βάλει εμάς τους ίδιους
όμως δε σκέφτηκα ποτέ να πάω να ψάξω να τον βρω
γιατί νόμιζα ότι είχα βρει, από τότε χίλιους
Κάπου εδώ είχαμε μαζέψει όλοι τα όνειρα μας
και τα κλείσαμε μέσα σε μια άσπρη μπάλα
τη κλωτσήσαμε να φύγει λίγο από κοντά μας
κι αυτή χάθηκε για πάντα η κουφάλα
Κάπου εδώ όλοι γνωριστήκαμε και σμίξαμε απ' το ξύλο
και χωρίσαμε μετά από ανία
Κάπου εδώ χάσαμε άδικα όλοι από ένα φίλο
τότε που ήτανε ο θάνατος μανία
Κάπου εδώ που οι έρωτες χέρια αλλάζαν
κι άνοιγε η γη απ' τη ντροπή για να μας καταπιεί
τότε δίναμε κουράγιο σ' εκείνους που τρομάζαν
όμως η τύχη εμάς μας άφησε ταπί

Κάπου εδω που συναντιούνται οι συγνώμες κι η αγάπη ντρέπεται τόσο
Κάπου εδω θα δω τι μου 'χει απομείνει δε ξέρω αν έχω να πληρώσω
Κάπου εδω πήρα χαμπάρι επιτέλους ότι η ζωή δεν είναι τόσο φτηνή
Κάπου εδω τη μαλακία που με δέρνει θα τη καθίσω στο σκαμνί

Κάπου εδώ πήρα κι έχασα τα πάντα
κι όσα φοβόμουν ν' αποκτήσω τα μοιράστηκα
εδώ ανοίχτηκα και άκουσα ένα δυνατό αγάντα
από το χτες κι εδώ ρε φίλε τα χρειάστηκα
κάπου εδώ τα πρώτα σκάρωσα και είπα στιχάκια
και δε πίστευα όσα φύλαγε μετά το ριζικό μου
Εγώ δεν άντεχα τα όμορφα τραγουδάκια
κι είπα να βρω το λαβωμένο ξωτικό μου
Μάλλον εδώ κάποτε θα σε ανταμώσω
κι ίσως να πιούμε από το ίδιο το ποτήρι
κι αν δε φτάσουν όσα θα 'χω εδώ για να πληρώσω
θα τη βγάλουμε κι οι δυο μας ξεροσφύρι
Συνηθισμένα τα βουνά μπορεί και χωρίς χιόνια
εκτός αν έμαθε η ψυχούλα μας το κρίμα
κι αν χρωστάμε πουθενά τίποτα χρόνια
ας ξεχρεώσουμε μ' αυτό που μοιάζει ποίημα
Κι αν κάπου εδώ πληρώνονται όλα έτσι όντως
εγώ θ' αφήσω ένα υπόλοιπο να υπάρχει
μπορεί κανείς απ' τα παλιά παρεμπιπτόντως
να διαλέξει το ίδιο τέλος εδώ να 'χει.

[vasilis]

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ
Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.
Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.
Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.
Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.
Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
ι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.
Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής
Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά
Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.
Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.
Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.
Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό
αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.
Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό
πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα σου
θα πω αναβάλλεται η γιορτή
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά.

[vasilis]

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ
Καλέ μου φίλε πες μου αν ξέρεις τι δουλειά έχω 'δώ
νιώθω πεζός σε μια αργία μες στην εθνική οδό
δεν είμαι τόσο τρελός δεν έχω τα υπαρξιακά μου
είν' τα κρυμμένα τόσα χρόνια τα δικά μου.
Πες μου πως βρέθηκα σε μονοπάτια τόσο μεγάλα
και γιατί μοιάζω με την μύγα μες στο γάλα
μου τάζαν άλλα όταν ξεκίναγα κι αλλιώς τα βρήκα
ό,τι χειρότερο μπορούσανε μ' αφήσανε για προίκα.
Μεταλλάχθηκα για το κοινό καλό σαν τις ντομάτες
κυφήνιασα τώρα ενώ κι εγώ ήμουν στους εργάτες
έχω ταυτότητα, εκλογικό και διαβατήριο
ατόφιο ατσάλι απ' ευθείας για χυτήριο.
Κάνω δήλωση τίμια, έχω και τα ένσημά μου
είμαι χρόνια στην ουρά, όμως δεν ήρθε η σειρά μου
πήγα μικρός στο στρατό καλό παιδί φευγάτο
και με έβαλε η πατρίδα μου κι ορκίστηκα στο ΝΑΤΟ.
Μου πρότειναν διακοπή της παρουσίας μου
για να ησυχάσουν θ' αναλάβει ένας σωσίας μου
με το στόμα κλειδωμένο, το μυαλό μαζεμένο
ευτυχισμένο ή αλλιώς ευνουχισμένο.
Με θέλουν με πίστη σε ρασάτους χρυσοφορεμένους
και παλιά δεκανίκια ενός παράλυτου γένους
ρε, τι δουλειά έχω εδώ μ' αυτούς, τι γυρεύω
Πείτε μπροστά στον οδηγό να σταματήσει να κατέβω.
Στο δρομολόγιο αυτό δε διάλεξα ν' ανέβω
βαρέθηκα σκουπίδια να μαζεύω
τι δουλειά έχω εγώ μ' αυτά τι γυρεύω
σταματήστε κάπου εδώ να κατέβω.
Μέσα στις μέρες τις παράξενες μεγάλωσα και φώλιασα
γεννήθηκα τυχαία και τυχαία με σκότωσα
βιάστηκε ο Θεός με τα άσχημα να με κεράσει
δεν είχα περπατήσει και σχεδόν είχα γεράσει.
Τώρα είμαι φάντασμα σε τούτες τις μέρες
κλέβω ενέργεια και κρύβομαι μες στις φοβέρες
του μυαλού σου του μικρού, του αρρωστημένου
που είναι κομμάτι ενός κόσμου στοιχειωμένου.
Κι εμένα, ρε, σα να μου φαίνεται πως όλα τα 'δα
αλλά γουστάρω σ' αυτή τη σύγχρονη Ελλάδα
έχει πλάκα που βγάζω την ψυχή μου στο σφυρί
και θέλω απλά να δω αν θα την βγάλω καθαρή.
Εμένα άλλο με τρωει, άλλο μου φταιει
δε μπορώ να καταλάβω πολλά και τι να λεει
19 Νοέμβρη για χάρη του μαλάκα
έφαγα δακρυγόνο ενώ είχα πάει για πλάκα.
Καθένας το βιολί του και την τρέλα του
με τα παράξενα και τα ωραία του
ό,τι μάζευα καιρό στη φωτιά θα τα ρίξω
μη σταματάτε, άμα βιαζόσαστε, εγώ θα πηδήξω.

[vasilis]

ΕΛΕΙΠΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ
Απ' το βιβλίο της ζωής έλειπε μια σελίδα,
μα έκανα πως τη διάβασα έκανα πως την είδα
Τι είχα να χάσω, διάλεξα όνειρο που θα ξεχάσω
μα εσένα ψέμα μου θα σε χορτάσω.

[vasilis]

ΓΕΡΝΑΣ
Ποτέ δε μου 'πες την αυγή που γεννιόμουν αν τραγούδαγες
ούτε με ρώτησες ποτέ αν τίποτα άκουσα
Μου είπαν άλλοι για όλα εκείνα που 'λεγες
εγώ βγήκα ζωντανός απλά υπάκουσα
Άραγε χόρευες μια νύχτα πριν με τις ευχές
ή είχες μεθύσει που σε τύλιξε η κατάρα
ήσουν λιοντάρι ή σε τρομάζανε οι σκιές
ήσουν γιορτή ή ένα μινόρε στη κιθάρα
Δε μου ζήτησες ένα τραγούδι να διαλέξω
να μου το πεις να 'χω ν' ακούω όπου πάω
κι έφτιαξα μόνος μου ένα και δε λέω να ξεμπλέξω
κι από τότε ό,τι γουστάρω παντού το σκορπάω
Κι όμως κρυφάκουγα μήπως και ακούσω καθαρά
όταν οι άλλοι φώναζαν δίπλα στη ψυχή σου
κράταγα μια στιγμή κάθε φορά
για να θυμάμαι το παράξενο σκαρί σου
Κι ήταν ωραία ήθελα έτσι πάντα να περνάς
νοιώθω πως φταιω κάθε φορά που με κοιτάς
Γιατί δε σου είπα ποτέ ότι γερνάς
κι ότι μου φτάνει μόνο να σ' ακούω να τραγουδάς.
Φυσάει πάνω μας ο χρόνος, ε, και τι έγινε
αν έχουμε άλλη μια ανάσα κρυμμένη
μπορεί να είναι το τραγούδι που απέμεινε
και ποιος ξέρει πόσο καιρό μας περιμένει
Για σκέψου να το βρισιά τότε θα μπορούσα
να συρθώ πάνω από των άλλων τη κατηγόρια
θα έφτανε μόνο να μιλούσα και να τραγουδούσα
ενώ έφτυσα αίμα στα κρυφά τράβηξα ζόρια
Δε σ' απαρνήθηκε ποτέ ούτε ένα κύτταρό μου
κι ας ήξερα όλα εκείνα που θα βρω μπροστά μου
έπαψα να ονειρεύομαι κι ασχολείται το μυαλό μου
μ' ένα επίμονο τέλος και τη βαριά σπορά μου
Και τότε σκιάχτηκα μια, συγχώρεσέ με
απ' τη βοή που όταν σέρνεται η ντροπή σκορπάει
μη με λυπάσαι στιγμή φτύσ' τό μακριά και λύτρωσέ με
πες στη φωτιά να με πάρει κι όπου θέλει ας με πάει
Γιατί μόνος πίνεις χρόνε κι εσύ κερνάς
κι αφού γρήγορα γουστάρεις να περνάς
βρήκα κουράγιο και μου 'πα, γερνάς μαλάκα, γερνάς
κοίτα τουλάχιστον να τραγουδάς

Σκιάχτηκα μια ντράπηκες δυο
όλα καλά κι είμαστε εδώ
κι όσο γερνάς λέω να σου τραγουδώ
Έφυγες μια και μια εγώ
γύρισες πια άφησα γιο.
Κι όσο γερνάω
μακάρι να μου τραγουδάς.
'Έκλαψε μια χάρηκε δυο
βρήκε ζημιά ψάχνει ουρανό
κι όσο γερνάει
φτάνει να μας τραγουδάει.

[vasilis]

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ
Δίπλα στη πρώτη μας ανάσα η αρχή είναι χαραγμένη
βαθιά δείχνει το δρόμο κι επιμένει
να πάμε όλοι προς τα κει δεν είναι απλά συμβουλή
είναι η πρώτη απ' τη ζωή που συναντάμε προσταγή
και απαιτεί υποταγή και εμπιστοσύνη τυφλή
για να σου βάλει το πόδι πάνω στο πρώτο σκαλί.
Να σου λοιπόν κι ο πρώτος φόβος με το πάτημα
κι η πρώτη σκέψη για το τέλος είν' αμάρτημα
Καλώς ήρθες στο ταξίδι αυτό το γνώριμο
κάθε σκαλοπάτι εδώ σε θέλει πιο ώριμο.
Ν' αγαπάς μια για πάντα και το ίδιο να μισείς
να γελάς δυνατά πριν προλάβεις να χαρείς
να ονειρεύεσαι το μακρινό το μέλλον σου
είναι λιγοψυχιά να σκέφτεσαι το τέλος σου.
Μονάχα εδώ η αρχή μοιάζει με σπάνια ευκαιρία
και η ζωή με μια γλυκιά ιστορία.
Όμως το τέλος είναι αυτό που σε μαθαίνει ν' αγαπάς
σου αφήνει μνήμη δε σου δείχνει που να πας.
Στο τέλος ερωτεύεσαι, χάνεις, νικάς,
μετανιώνεις, σκέφτεσαι, ζητάς, διψάς,
μαθαίνεις, αποφεύγεις, ζηλεύεις, πονάς,
ντρέπεσαι, γιατρεύεσαι, πεθαίνεις γυρνάς.
Έχεις κουράγιο και ψάχνεις στη μικρή σου ιστορία
να βρεις κρυμμένη εκεί όλη τη μαγεία.

Είναι παράξενη η ζωή και γλυκιά ιστορία
είναι ένα δώρο ή μια βαριά τιμωρία
είν' η αρχή της μια καλή ευκαιρία,
όμως το τέλος είν' η μαγεία.
 
Όλα τα ωραία κι αυτά κάποτε τελειώνουν
μπαίνουν στην μνήμη μας κι εκεί για πάντα στοιχειώνουν
Και να σου πάλι ο φόβος όλος δικός σου
μια νέα αρχή μπερδεύει το δήθεν ριζικό σου
και νιώθεις πως σ' αδίκησε η ζωή τόσο πολύ
που πρέπει ν' αρχίσεις ξανά απ' το πρώτο σκαλί
Δεν είναι έτσι αυτό σίγουρα αλλού σε βγάζει
Φύγε μακριά αν το τέλος ακόμα σε τρομάζει.
Μπες στο ψέμα, αλλά κι αυτό κάποτε θα τελειώσει
κρύψου μες στο όνειρο για μια στιγμή να σε γλιτώσει
κι αν σε φέρει σε σημείο γι' αυτό να ικετεύεις
πού θα το βρεις και πού θα πας να το γυρεύεις
εσύ που το 'κανες κι αυτό συνώνυμο του πόνου
και το βάφτισες κατάρα του χρόνου.
Πως θα ζητήσεις ξανά να σου φέρει ηδονή
πάνω στου έρωτα τη γλυκιά αναμονή.
Είδες λοιπόν κρύβει σπάνιο και τρανό μεγαλείο
είναι κι αυτό ένα βασικό της ζωής εργαλείο. Δούλεψέ το καλά μη τ' αρνηθείς, μη τ' αποφεύγεις
δε βαρέθηκες σαν έρχεται να φεύγεις
φτιάξ' τό αγάπη, πάρ' τό σα νίκη
σα μια που κέρδισες ακόμα κρίσιμη δίκη
γράψτο παράξενα κι ωραία σαν ιστορία
που έχει στο τέλος πάντα μαγεία

[vasilis]

ΘΑ ΤΟ ΧΑΡΩ
Όταν θα πάψει να μας δίνει η ζωή σημασία
και μας κεράσει σιωπή.
Όταν θα μείνουν μονάχα τα παλιά μεγαλεία
με μια καινούρια ντροπή. Όπου και να 'σαι θα 'ρθω τότε να σε βρω.
Κι αν με θυμάσαι θα το χαρώ.

[vasilis]

ΤΩΡΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΙ ΕΣΥ
Σήμερα είναι πλούσια η νύχτα φύλακα
έχω περίσσεμα μια ανάσα, μ' ακούς
Μπορεί καιρό γι' απόψε να τη φύλαγα
σε τσιμεντένιους και γαλάζιους ουρανούς
είναι ζεστή ακόμα θα της χαρίσω λευτεριά
έλα κοντά να τη νοιώοουμε παρέα
να την ακούσεις απ' την άλλη τη μεριά
αν βγει απ' τα σίδερα θα σου τραγουδήσει ωραία.
Για μένα χτίσαν τούτο το κελί
δε φέρνω θάνατο ούτε και αίμα
για 'σένα φτιάξανε τη πόρτα σιδερένια και ψηλή
μ' ένα παράθυρο μικρό και για τους δυο μας ψέμα.
Εγώ μίλαγα παντού κι αντιστεκόμουν
εσύ δε μίλαγες πολύ, δεν είχες δει.
Εγώ πέθανα τη μέρα που γεννιόμουν
εσύ τους βόλευε να 'σαι καλό παιδί.
Εγώ για χάρη του θεού, έμεινα μακριά του
εσύ για χάρη του σπιτιού σταυροκοπιόσουν.
Εγώ δε πίστεψα ποτέ τα δάκρυα του
εσύ στο καλό και στο δίκιο ορκιζόσουν.
Δεν πρόλαβα ούτε ν' αγαπήσω, να πληγώσω
εσύ αφού φόρεσες στολή, καλός γαμπρός
εγώ δε πρόλαβα που λες και vα σκοτώσω
εσύ σίγουρα θα 'σαι πιο τυχερός.
Γι' αυτό αν βγει το φως μη βιαστείς να με γυρέψεις
ίσως στον ίσκιο σου να μπω και να σε μπλέξω.
Εδώ είμαι ελεύθερος σου λέω να με πιστέψεις
τις αλυσίδες μου τις άφησα εκεί έξω.
Εδώ είμαι ελεύθερος σου λέω.
δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει
κι αν με ζηλεύεις βάλε το χέρι σου στη θήκη
και...
τώρα είσαι ελεύθερος κι εσύ.

[vasilis]

ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ
Γουστάρω που και που λόγια αδέσποτα να βρίσκω
μα ξενερώνω όταν για πάρτη σου το σάλιο μου χαλάω
στη τύχη μου γουστάρω να τη σπάω μ' ένα ρίσκο
όμως, χαλιέμαι όταν καψούρικα στη μοίρα μου κολλάω. Γουστάρω αποτυπώματα ν' αφήνω σ' ένα δίσκο
όμως σιχαίνομαι που αφήνουν την ψυχή μου να πουλάω
Γουστάρω που και που λόγια αδέσποτα να βρίσκω
μα δε μ' αρέσει όταν με πιάνω χωρίς λόγο να μιλάω.
Όπως τώρα…

[vasilis]

ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ, ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ
Σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες
είναι μεγάλη η διαδρομή
το μέτωπο σου δειλιάζει να χαράξει ρυτίδες
σε μια μικρούλα έχεις φωλιάσει ρωγμή
αυτού του κόσμου που ονειρεύεται ακόμα
να γίνει ένα αιώνιο, απέραντο μνήμα
στάσου και φτύσε στου χρόνου το γιόμα
ό,τι σκεφτείς εδώ είναι όλα χύμα.
Δέσου καλά στο κατάρτι και άσ' τις σειρήνες
να σε φωνάζουν, να σου τάζουν πολλά
άσε τα χρόνια, άσε τους μήνες
να σε γεράσουν όπως ξέρουν καλά
άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά
έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν
μας στέλνουν πίσω της μετάνοιας τα χαρτιά
μας αγαπούν και μας τελειώνουν.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
θα μείνω εδώ δεν έχω που να κρυφτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
δε προλαβαίνω ούτε καν να σκεφτώ.
Γι' αυτό σου λέω είναι βαριά τιμωρία
να θέλει η νιότη σου να τρέξει μπροστά.
Πείσε την πρώτα ότι δε κάνει αγγαρεία
κι ύστερα τράβα απ' αυτήν χωριστά.
Τρέχα και βρες τις μεγάλες φοβέρες
έχουν κουρνιάσει μες στις ψυχές
και τραγουδούν τις παράξενες μέρες
δίπλα στις τύψεις και οι ενοχές
γίνανε λόγια απλά κι αυτές με φαντασία
γι' αυτό περίεργα απόψε, δε στο 'πα
δεν ικετεύουνε πια γι' αθανασία
με προσευχές και παράξενα κόλπα.
Μη ξεχνάς και μη κερνάς αδικία
τώρα πια ανθρώπους και στιγμές
κράτα στην πάρτη σου τη πιο μεγάλη κακία
είναι θαυμάσιες οι μέρες αυτές.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
έτσι μπράβο να σ' ακούω να μιλάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαις και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.

[vasilis]

ACTIVE MEMBER-Για τ' Αδέρφια που Χαθήκανε Νωρίς


ΓΙΑ Τ' ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΝΩΡΙΣ

Οι πιο πολλοί δεν θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πεί
και με αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή
το βόλεμά σας και την ατέλειωτη χαρά
κι ό,τι είχα αφήσει απ' την προηγούμενη φορά.
Τα ίδια μάτια με την τόση αδιαφορία
καλά στημένη και η αλώβητη ιστορία
βλέπεις τώρα είναι μπανάλ η ωμή ολιγαρχία
κυβερνάει η γκλαμουριά και η σινιέ αληταρχία.
Η ευκολία τα λεφτά πανίσχυρο το τέρας
μα για τα αδέρφια μου δε φτάνει ο αέρας
τους μοιάζει η φτώχια φυλακή και ζητούν την ευκαιρία
να ξεφύγουν από αυτή την τιμωρία.
Και πάν’ εκεί, φυτώριο, καλό, εντατικό,
σε ένα κολλέγιο που λες ιδιωτικό
λαμπρό το μέλλον γιάπης με φράγκα
κι αν την χωθείς και σε στοά σε κάνουν μάγκα.
Τη λέν παιδεία, τι κοροιδία
λαπαδιασμένα τα όνειρά τους τι αηδία
αυτά τα αδέρφια χάνονται εδώ στο δυο χιλιάδες
και φταίτε εσείς ρε πατεράδες και μανάδες.

 

Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι
τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε
μοναχά με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.
Γι' αυτά αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
κοιτάω τον ουρανό και σιγοτραγουδάω
και αφού νοιώθω την καρδιά μου να πονάει
δεν ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.

 

Αλλού γιορτάζουνε αλλιώς γι' αυτό και εγώ στάνταρ τρελός
σκάω ακάλεστος και έχει ο Θεός.
Παιχνίδια εδώ πολιτικά κι ας έχει έδρανα αδειανά
είν' η πορεία σταθερή στο πουθενά.
Γιουροκουρέλια από εδώ, το μισοφέγγαρο από εκεί
και πάνω απ' όλα η μαμά Αμερική
νοιώθω καλά που είμαι απ' την χώρα σου Σωκράτη
κι ας έχω τσίμπλα στο ένα μάτι.
Μα δε βαριέσαι πόσα αδέρφια να χαθούνε
οι υπόλοιποι ίσως να μπορούνε να πηδιούνται απ' το PC τους
και να αλλάζουν τη ζωή τους
με κοκτέλα χημικών, παραγωγή τους.
Με λίγο clubbing πρασινοκόκκινα μαλλιά
πίσω κουφάλες θα μας βάλουν τα γυαλιά
αυτοί τα πάνε πιο καλά στους αριθμούς
θα μας κερδίσουν στους μαρμάρινους σταυρούς.

 

Κι είναι τα αδέρφια μου πιστοί σαν καταναλωτές
φανατικοί των show τηλεθεατές
άλλοι ντιλέρια μπορεί και δικηγόροι
το ίδιο μου κάνει κι ας αλλάζουνε οι χώροι.

Άλλοι μπράβοι και μες την νύχτα καθώς πρέπει
αφού η φτώχια η πουτάνα το επιτρέπει
άλλοι φορέσανε στολή για εκείνους ντρέπομαι πολύ
άλλοι τελειώσαν όποια να 'τανε σχολή.
Άλλοι γιατροί και επιχηρηματίες
άλλοι στον τόκο τα λεφτά και εγκληματίες
μα δεν τ' αντέχω ρε παιδιά εγώ σας έζησα αλλιώς
γι' αυτό σας λέω ότι δεν είμαι τυχερός.
Έμεινα εδώ να τραγουδάω και σας ρωτάω
τελικά από ποιους εκδίκηση ζητάω
από εκείνους που ξέρουμε ότι φταινε
ή από εκείνους που τριγύρω πάλι κλαινε.

 

Οι πιο πολλοί δε θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πει

και μ’ αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή,

να πάρω σβάρνα τη χαρά κι ίσως ετούτη τη φορά

να φτύσω λόγια, ν' ακουστούν πιο καθαρά,

να σας χαρίσω και το φόβο κέρασμά σας

κι απ’ τα λόγια που μπερδεύω, όσα μείνουν, χάρισμα σας·

κι αν φωνάζω σαν τρελός, το γουστάρω έτσι κι αλλιώς,

να μπερδεύω όσα νιώθω κι όσα σκέφτομαι εντελώς.

Για τ’ αδέρφια· για ποια αδέρφια Για τα λίγα που έχουν μείνει.

Ποιος θα το κρίνει

Κι αν είμαι μόνος με την εκδίκηση παρέα,

εγώ το κάνω για να νιώσω λίγο ωραία.

Μα κι έτσι να ’ναι και να μην έφυγε κανείς,

εγώ λυπάμαι που δεν έφυγα μονάχος μου νωρίς.

Κι αφού νιώθω την καρδιά μου να πονάει,

δε ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.

[vasilis]

ΕΦΙΑΛΤΗΣ

 

Ξύπνησα κι ουρλιάζοντας βγήκα στη βροχή
χωρίς να ξέρω που πάω κι αυτό είναι μόνο η αρχή
από έναν εφιάλτη που τα τελευταία βράδια
μοιάζει με φως δυνατό μέσ' τα σκοτάδια.

Τέσσερις τοίχοι λεει και εγώ πεσμένος κάπου εκεί
παρά τον πόνο όμως δε μοιάζει αυτό με φυλακή
γλυκές σειρήνες και οι θόρυβοι γνωστοί
λίγο ψύχρα και οι τοίχοι να ’ ναι υγροί.

Σφιχτά δεμένος και αίμα να χάνω
και σε μια οθόνη αναμμένη από πάνω
να μου περνάνε ό,τι σιχαίνομαι μπροστά μου
ν’ ακούω γέλια απάντηση στα δάκρυά μου. Κι οι σκιές ασπροντυμένες λεει κι αυτές
να ’ ναι τριγύρω μου με ονόματα απ’ το χθες
κι όχι να μου λένε δεν είμαστε οι τύψεις
είμαστε όλα αυτά που προσπαθείς καιρό να κρύψεις.
Και να γελάνε δυνατά μέσα στ’  αφτιά μου
βαμμένες με το αίμα μου να στέκονται μπροστά μου
κι εγώ να θέλω να λυθώ και να πετάξω
και δυνατά να ουρλιάξω.

Κι ύστερα αρχίζουνε να καίνε τα δεσμά μου
και στην οθόνη να περνάνε τα χαμένα όνειρά μου
κι είναι πολλά αυτά που βλέπω μέσα εκεί
και σαν υπότιτλοι περνάνε όλα τα λόγια που ’χα πει.
Και λίγο λίγο με ζυγώνει προς το τώρα
όχι δεν θέλω να ξέρω δεν ήρθε ακόμα η ώρα
το μέλλον με φοβίζει, δε θέλω να το δω
χτυπάω να σπάσω τα δεσμά μου να φύγω να λυθώ.
Όμως, τότε οι φωνές γίνονται λεει πιο δυνατές
και τριγύρω μου χορεύουν και γελάνε οι σκιές
το δωμάτιο μικραίνει και οι τοίχοι σιγοκλείνουν
κι οι ρωγμές φωτιά παντού να φτύνουν.

Χρώματα πολλά τριγύρω μου ν’ αλλάζουν
παλιές μορφές να με τρομάζουν
ν’ ακούω κλάματα λεει κάτω από τη γη
να θέλει λεει η ψυχή από το σώμα μου να βγει.

Να φύγει απ’  τη φωτιά και αγκαλιά λεει με το φως
να ταξιδέψει όπου διαλέξει ο θεός
όμως αργεί λες και κάποιος τη κρατά
και τότε ουρλιάζω δυνατά.

[vasilis]

ACTIVE MEMBER
:: Μύθοι του Βάλτου:

INTRO

Ε, γεια χαρά,
κι αν θυμάμαι καλά, αυτή είναι η πέμπτη φορά
που σε πιάνω εκεί κρυφά να μ’ ακούς
έχοντας μέσ’ την ψυχή σου ακόμα στίχους παλιούς
κι αν τ’ αντέξεις ξανά
θα ’ναι καλά αφού ο χρόνος περνά
αργά για μας τους δυο
γι’ αυτό κάνουμε χωριό.
Λοιπόν, αυτό το LP
για να τ’ ακούσεις καλά σκέψου όσα είχα πει
κι ύστερα πες μου
αν έχουν κλείσει οι πληγές μου
απ’ τη δόξα και το χρήμα
και θα σου φτιάξω ένα ποίημα
για κάποιους μάγκες ψημένους άντρες
που κελαηδάνε ωραία σαν γαλιάντρες
που τους ρίχνουν ακόμα στο κλουβί τροφή
μα είναι μεγάλη η στροφή
κι αν δεν την πάνε ανοιχτά
και με τα μάτια απ’ το φόβο κλειστά
θα ’ναι μεγάλη η κατηφόρα
αφού έχουν πάρει φόρα
παρ’ όλα αυτά τον δίσκο αυτόν τον έφτιαξα για σένα
κι όλα όσα έχω μαζεμένα
θα ’ρθει η ώρα κι όπως γίνεται πάντα
ο τελευταίος λέει τα κακά μαντάτα
γι’ αυτό σου λέω είμαστε οι δυο μας
κι αφού το διάλεξες είν’ το φευγιό μας
βαλ’ το πιο δυνατά λιγάκι να παίζει
κι αν ο χρόνος σε πιέζει
τραβήξου αλλού κι ύστερα πάλι
όταν κουμάντο θα σου κάνει το πάνω το κεφάλι
άκου το όλο μη πάνε τσάμπα τα λεφτά
είναι καμιά εβδομηνταριά λεπτά
κι αν θα γουστάρεις τα ξαναλέμε
κι αν δε σ’ αρέσει εμείς δε φταίμε
εμείς σε πήραμε όπως πάντα σοβαρά
αυτή είναι η πέμπτη μας φορά.

[vasilis]

ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΤΗ ΧΑΡΗ

Όταν ανοίγεις την καρδιά σου κράτα ρε και λίγο αβάντα
όλα τον κόπο δεν αξίζουν το ίδιο πάντα
μην ξεγελίεσαι και σε παίρνουν χαμπάρι με την πρώτη
μπορεί η τύχη να σου χρωστάει έναν προδότη.
Ή ακόμα ένα φίδι με την γλώσσα ποτισμένη
με φαρμάκι που αντέχει στον καιρό δεν ξεθυμαίνει
μην το χαϊδεύεις λοιπόν κι όταν άκακο σου μοιάζει
κάνε το πρώτος να τρομάζει
Τι έχεις να χάσεις το καλό ή το κακό
έτσι κι αλλιώς θα σε δαγκώσει όταν σε βρεί βολικό
θα τυλιχτεί απ’το λαιμό σου
θ’αλλάξει δέρμα να ξαλαφρώσει απ’τον καημό σου
Σ’αυτά τα μέρη από παλιά μας ζώνουν τα φίδια
δε βρήκα ούτε ένα ρε να κουβαλάει πάνω του αρχίδια
δε βρήκα ούτε ένα να τελειώνει μοναχό του
πάντα κάποιος θα υπήρχε που γελούσε στο χαμό του
Σύνδρομο της κατοχής ή μετάλλαξη εποχής
που οι ρουφιάνοι τώρα είναι άνευ ενοχής
έχουν κώδικα κοινό ίδιο λάκο για φωλιά
κι από κει που δαγκωνόντουσαν ν' αλλάζουν φιλιά
Ζευγαρώνουν με καμάρι και φωνάζουν δυνατά
είναι κάτι που γνωρίζουν καλά τα ερπετά
δεν τα ξέρω εγω αυτά και πάρτε το χαμπάρι
όποιος προδόσει μια φορά θα μου χρωστάει και μια χάρη

Όσα σου έταξα λοιπόν να τα θυμάσαι καλά
κι όταν θα σέρνεσαι όπως λέει κι η κατάρα χαμηλά
να ’χεις το νου σου άμα ταιριάξει το φαρμάκι θα σου βγάλω
και να το πιείς με το ζόρι θα σε βάλω
Θα θέλει το κορμί σου την ψυχή σου ν’ αδειάσει
κι ένα θάνατο αργό να σου ταιριάζει
θα θέλει την ντροπή σου λάφυρο για τη ζωή σου
κι όταν θέλουν οι τύψεις θα ξεδιψάνε στην πληγή σου
Γι’ αυτό σου λέω κράτα το μάτι ανοιχτό όταν κοιμάσαι
μια νύχτα σαν κι αυτή θα ’ρθω που θα φοβάσαι
να σου τυλίξω το λαιμό με λίγη λάσπη απ’ το βάλτο
μας περισσεύει το κακό εκεί κάτω
Μας περισσεύουν κι οι μύθοι αλλά απ’ αυτό δε σου χαρίζω
σου ’χα φτιάξει ένα ψέμα τώρα πίσω δε γυρίζω
θα μείνω εδώ κι όσο καιρό και να μου πάρει,
θα περιμένω γι’ αυτό κάνε μου τη χάρη.

Γιατί όπως λέει κι ο σοφός
όταν του ήλιου βγεί το φώς
το φίδι άσε μονάχο να συρθεί
μη το βοηθάς να σηκωθεί.

Τι ωραία η προδοσία σου ’χει φτιάξει ευλυγισία
για να σου δίνουν οι χαμένοι σημασία
σου ζωγράφισε κι ένα χαμόγελο στο στόμα
σού ’φτιαξε μάσκα αφού κατούρησε στο χώμα
Σ’ άλλαξε τη μιλιά κι έδωσε στα πουλία
για να μιλάνε όσο πετάνε την παλιά
να λένε όποιος την είδε σε μια νύχτα παλικάρι
ότι είμαι εδώ και μου χρωστάει και μια χάρη.

Κάνε μου τη χάρη, όσα σου έταξα να τα θυμάσαι.
Κάνε μου τη χάρη με το ένα μάτι ανοιχτό να κοιμάσαι.
Κάνε μου τη χάρη να μιλάς δυνατά όταν φοβάσαι.
Κάνε μου τη χάρη, για να σ’ ακούω απ’ οπου και να’σαι.