Ύπάρχει χώρος για Ειλικρίνεια στη Ζωή μας?

[Pappas10]

Το έχω ξαναγράψει - νομίζω. Δεν υπάρχει εξ' ορισμού θετικό ή αρνητικό πρόσημο στις συμπεριφορές για εμένα. Το πρόσημο το βάζει η κατάληξη.

Χώρος για ειλικρίνεια υπάρχει πάντα....το θέμα είναι αν υπάρχει και αναγκαιότητα.

Η "ειλικρίνεια" είναι σαν το μαχαίρι του ψωμιού. Θεάρεστο έργο η κοπή του άρτου... αν όμως χρησιμοποιήσεις το μαχαίρι του ψωμιού για να σκοτώσεις κάποιον δεν είσαι αθώος επειδή το μαχαίρι είναι για Θεάρεστο έργο.

Προσωπικά είμαι ειλικρινής όταν είναι θετικό το να είμαι... και για εμένα και για τους άλλους. Αντίστοιχα, αν θεωρώ ότι το ψέμα μπορεί να προστατέψει κάποιον ή κάποια θα πω ψέματα.

Δεν μου αρέσει να κρύβομαι ούτε πίσω από το ψέμα ούτε πίσω από την ειλικρίνεια.

Δική μου άποψη... μπορεί να λέω και βλακείες.

[pixie]

[quote user="Pappas10" post="349552"]... αν θεωρώ ότι το ψέμα μπορεί να προστατέψει κάποιον ή κάποια θα πω ψέματα. [/quote]

Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λέει ο Μιχάλης. Ψέματα από αγάπη και διάθεση προστασίας, ναι, το έχω κάνει κι εγώ άσχετα αν έπρεπε να πονάω βουβά και να σκέφτομαι διπλά και τριπλά για να μην το αντιληφθεί ο άλλος.
[Υπήρχε θέμα υγείας βέβαια... και ήταν ο πατέρας... και του έκρυβα τη σοβαρότητα της κατάστασής του και έδινα καθημερινά παραστάσεις αισιοδοξίας μέχρι που ''έφυγε''...  ;-) ]

[pixie]

Λοιπόν... έχω να προσθέσω το εξής χαριτωμένο που δεν καταλαβαίνω και πώς λειτουργεί δλδ. και να μου πείτε κατά πόσον το θεωρείτε σωστό. Μιλάω γενικά, για να μην παρεξηγηθώ...

Κάποιοι εκτοξεύουν άγαρμπα και εντελώς άκομψα διάφορες λεκτικές ασχήμιες, αθυροστομίες και χύμα βρισίδι ή δηλητήρια, με ύφος πολύ κακού στυλ.

Κι αυτό γιατί είναι πολύ ειλικρινείς, έτσι λένε... και είναι ευθείς και άμεσοι και έντιμοι χαρακτήρες... και τα λένε έξω απ' τα δόντια! :roll:  :razz:  

Είναι αποδεκτό να γινόμαστε αγενείς στο όνομα της αλήθειας, κι αυτό να χαρακτηρίζεται ως  ντομπροσύνη και ειλικρίνεια, αντί για έλλειψη παιδείας έως και κακοήθεια ακόμα?

Αυτό όντως με απασχολεί, τη γνώμη σας παρακαλώ!  :smile:

[kapoia_za]

είμαι 100 τοις 100 υπέρ της αλήθειας. Και 100 τοις 100 τυφλή να τη δω:)

Θεωρώ πως η προσωπική Αλήθεια μόνο καλό μπορεί να προσφέρει. Δεν πληγώνει, καθώς δεν αποκαλύπτει τίποτα το οποίο δεν είσαι έτοιμος να δεις.
Αισθάνομαι πως μόνο η Τέχνη..μπορεί να 'κλείσει' την (σχεδόν πάντα) αγχωτική απόσταση
μεταξύ αλήθειας και ειλικρίνειας..

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="346182"]Η υποκρισία είναι αυτοσκοπός για κάποιους. Στην περίπτωση αυτή, κάθε ψέμα είναι μια εχθρική ενέργεια.

Κάποιοι, επίσης, φοβούνται να είναι ειλικρινείς. Ζουν με καχυποψία απέναντι στους άλλους και, επειδή θεωρούν τον καθένα αναξιόπιστο ή έχουν την εντύπωση πως μια ευθεία γραμμή περισσότερο θα βλάψει και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους, κρύβουν τον πραγματικό εαυτό τους λειτουργώντας παραπλανητικά.[/quote]

Συγνώμη αλλά ανήκω σε αυτή τη κατηγορία...

Αυτό βέβαια που θα έπρεπε να προβληματίσει είναι... Αυτοδιαψευδομαι όντας ειλικρινής στη παραπανω προταση ή επιβεβαιωνω τα λόγια της pixie υποκρινομενος μη ειλικρίνεια ;

Μπλέξιμο ε;

[pixie]

[quote user="CHRIS_FEMALE_" post="349216"]...οσοι ειλικρινεις ,απομακρυνθειτε ταχεως απο αυτά τα φιδια και αφήστε τα να χτισουν καινουριες φιδοφωλιες ...αλλα μακρια απο εσας...Μολυνεστε και δηλητηριαζεστε και μετα χρειαζεστε πνευματικη και ψυχικη αποτοξινωση για να ξαναβρειτε τον παλιο χαμενο σας εαυτο...
 :arrow: βρείτε την εξοδο κινδυνου και απομακρυνθειτε  :arrow:

αφιερωμενο στις ειλικρινεις μοναχικες ψυχουλες που τις πληγωσαν  πονηροι
και υποκριτες "ανθρωποι".[/quote]

Ε, λοιπόν, εγώ δεν το βλέπω καθόλου έτσι. Είναι ανορθόδοξο να στηρίζεις την ισορροπία του εαυτού σου σε κάποιον άλλο, πλην του εαυτού σου! Όσο ελκυστικός κι αν είναι αυτός ο άλλος, τις μικρές προσωπικές μας αρχές δεν τις διαπραγματευόμαστε. Αν ήτανε κάθε φορά, γυρεύοντας ανθρώπους, να χάνουμε τον εαυτό μας, θα μαζεύαμε τη ζωή μας ριγμένοι στα γόνατα, ψίχουλο με ψίχουλο.

'Αλλωστε δεν βρίσκω κανένα λόγο να δώσω τόσο μεγάλη αξία - τη δύναμη να με καταστρέψει - σε έναν άνθρωπο, ούτε καν τον εξισώνω... πονηρούς και υποκριτές εμείς τους κάνουμε με το να τους παραχωρούμε τα όριά μας... άσε που υπάρχει και η άλλη εκδοχή, οι άνθρωποι μπορεί και να μην το θέλουν αυτό πραγματικά, ούτε και να το χρειάζονται την αγάπη-ασφυξία-καταπίεση εννοώ... τη δική μας αδυναμία που πέφτει επάνω τους και ίσως δεν βρίσκουν τρόπο να την αποφύγουν οπότε γίνονται στα μάτια μας οι ''κακοί''.

[pixie]

Την καλημέρα μου!

Όχι, καθόλου μπλέξιμο... Θα μπορούσε να είναι κι αυτή μια απάντηση, διαπίστωση:

[quote user="pixie" post="331254"]Τώρα, πώς γίνεται να είμαστε όλοι ειλικρινείς για τόσο διαφορετικούς ή και για αντίθετους λόγους...[/quote]

Προσωπικά, όταν διακυβεύεται η ελευθερία μου ή η λογική μου ή η ψυχή μου, αποσύρομαι... ε, δεν γίνεται να κάνεις το κέφι του άλλου επειδή μονίμως πληγώνεται! Το παιχνίδι πρέπει να παίζεται με ίσους όρους και δίκαιες συνθήκες.
Ξεκινάς μια σχέση υποθέτοντας πως έχεις να κάνεις και να μοιραστείς με έναν ολόκληρο άνθρωπο...
Ξέρεις τι βρισίδι έχω φάει? :lol: Τόχω ξαναπεί - καρέ από ελληνική ταινία θυμίζει - μπήκε κάποτε η πεθερά μου τελούσα εν οργή μέσα στην τάξη εν ώρα μαθήματος και με κυνηγούσε με μια ομπρέλα, γιατί πλήγωσα τον γιό της! :razz:

Με απωθεί αφάνταστα η νοσηρή αποκλειστικότητα που διεκδικούν κάποιοι, εις βάρος της προσωπικής ανάπτυξης βέβαια... με απωθεί και η μετριότητα ή η προοπτική του θύματος!

[Nikos Apomakros]

Θα επεκταθώ περισσότερο κάποια άλλη στιγμή που θα υπάρχει η ανάλογη διάθεση...

σαν αρχικό σχόλιο όμως θα ήθελα να πω ότι η "Υποκρισία" είναι μια λέξη που κατά τη γνώμη μου
κατήντησε να χρησιμοποιείται αβίαστα, επιφανειακά, χωρίς ιδιαίτερη
ενασχόληση με το τι ακριβώς εκφράζει, τι την ορίζει, πως επιβεβαιώνεται και πότε δύναται να ισχύει.


Θα μιλήσω όσο πιο απλά μπορώ θέτοντάς σας τον εξής προβληματισμό...

Εάν νιώθω με όλο μου το Είναι ότι σε μια συγκεκριμένη περίπτωση αρμόζει, ΠΡΕΠΕΙ και ΘΕΛΩ
να πω ψέμματα... Τι είμαι σε περίπτωση που πω την αλήθεια;
Ειλικρινής ή Υποκριτής;

Γιατί αν "Υποκρισία" είναι το να κρύβεις αυτό που πραγματικά είσαι (άρα ή και θέλεις να είσαι),
το να μην ακολουθήσεις την επιθυμία σου να υποδυθείς έναν Ρόλο ή να πεις ψέμματα,
...αυτό σε κάνει υποκριτή... ενώ ειλικρινής θα είσαι μόνο στη περίπτωση που υποδύεσαι τον Ρόλο σου.

Επιμένω λοιπόν... η λέξη υποκρισία δεν (θα έπρεπε να) χρησιμοποιείται έτσι αβίαστα.
Δεν υφίσταται παρά μόνο κατά την επιτηδευμένη υπόδυση συγκεκριμένου Ρόλου
που έχει ήδη υπάρξει (επανάληψη) είτε σε φανταστικό (ιδέα), είτε σε πραγματικό
(ιστορικά) επίπεδο. Ορθώς χρησιμοποιήθηκε στο Θέατρο και σε οτιδήποτε παρεμφερές.


Κάποια στιγμή θα δημοσιεύσω κι εδώ δυό πράγματα που έχω πει για την Υποκρισία,
την Υποκριτική, τον Υποκριτή, τον Πραγματικό Ρόλο και κάθε άλλο Ρόλο.

Τίποτε το βαρυσήμαντο... απλώς άποψη.

[pixie]

Χαρά μας να σε ακούσουμε... όπως και κάθε ελεύθερη φωνή!

Κι επειδή εγώ σήμερα είμαι στον κόσμο μου...

Λοιπόν... επειδή η γνώση του εαυτού μας δεν καταγράφεται τυχαία... και οι μέρες μας δεν είναι για να χαρίζονται ως αντίδωρο στην παρουσία κάποιου στη ζωή μας... αν αυτός ο κάποιος δεν είναι σε θέση να αναγνωρίζει αντικειμενικά ή δεν γνωρίζει να λειτουργεί συλλογικά και προβάλλει ως σωστά μόνο τα δικά του αλλιώς πληγώνεται, τότε μάλλον δεν μπορούμε να σταθούμε και μάλιστα ολόκληροι μέσα στην ίδια στιγμή...

Για μένα αυτός που πληγώνεται είναι ο ανώριμος για σχέση κι αυτός που θα πρέπει να ψαχτεί μέσα του για χιλιάδες πράγματα, προτού χρεώσει τις ανασφάλειες, τα συμπλέγματα ή και τα λάθη του στους άλλους...

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351728"]Συγνώμη αλλά ανήκω σε αυτή τη κατηγορία...[/quote]Πιστεύω πως η διαστροφή της πραγματικότητας δε συνεπάγεται και διαστροφή της αλήθειας. Είναι ο δικός σου, διαφορετικός τρόπος, να αποφεύγεις τις συμβάσεις.

Αυτό που σε τυραννά (χαριτολογώ) είναι πως καθώς 'αιωρείσαι' εκεί πάνω χαρούμενος και ξέγνοιαστος.. αναζητάς ταυτόχρονα (και μάλλον συνειδητά) την πτώση. Η ίδια σου η τάση να ξεφεύγεις, δηλαδή, σε οδηγεί (υποψιάζομαι) στις πιο εμμονικές δεσμεύσεις.

[Nikos Apomakros]

Ωραία άποψη.

Ναι, ίσως.

Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι το "the truth will set you free"
είναι ή λανθασμένο ή αλληγορικό και άκρως παρερμηνευμένο.


Αυτό που με τυραννά είναι πάντως το ότι δεν δύναμαι να αιωρούμαι
ή μάλλον καλύτερα να νομίζω ότι αιωρούμαι, από την στιγμή που μέσω
της όποιας αναζήτησης, αυτό που ανακαλύπτει κανείς είναι όλο και περισσότερες
αλυσίδες...


Έχω εκφραστεί ήδη για κάτι σχετικό...

Όταν μέρες σαν αυτή κοιτάζω τους ανθρώπους,
λυπάμαι που δεν μπορώ να διακρίνω τους σκαλιστούς κρίκους.
Την αλυσίδα που σέρνουνε πίσω τους.
Παρατηρώ όσο μπορώ το βήμα τους.
Όλο και πιο μικρό είναι,
όλο και πιο δύσκολο...

κάθε αλυσίδα πλέον φαντάζει,
αν όχι βαριά,

ατελείωτη.

[Nikos Apomakros]

[quote user="kapoia_za" post="351759"]

Αυτό που σε τυραννά (χαριτολογώ) είναι πως καθώς 'αιωρείσαι' εκεί πάνω χαρούμενος και ξέγνοιαστος.. αναζητάς ταυτόχρονα (και μάλλον συνειδητά) την πτώση. Η ίδια σου η τάση να ξεφεύγεις, δηλαδή, σε οδηγεί (υποψιάζομαι) στις πιο εμμονικές δεσμεύσεις.[/quote]

Σιωπεί, μόνο σιωπεί

Βρίσκω ειρωνικό το πόσο ταιριάζει το ποίημα στον άνωθι σύνδεσμο με αυτό που λες.

[kapoia_za]

..σα βυθιστείς
νιώσεις πως πνίγεσαι
πνιγείς
ή συνηθίσεις...

 :smile:

σιγά μη συνηθίσεις..

[Nikos Apomakros]

[quote user="kapoia_za" post="351790"]..σα βυθιστείς
νιώσεις πως πνίγεσαι
πνιγείς
ή συνηθίσεις...

 ]



μην υποτιμάς την δύναμη της συνήθειας...  ;-)

[Nikos Apomakros]

Το βρήκα το κείμενο... Αν αντέξετε να το διαβάσετε καλοκαιριάτικα... καλή τύχη...

Κατατίθεται ως άποψη... όχι ως Αλήθεια.


Η παρανόηση της "Υποκρισίας"

Υποκρισία
Ως νόημα εφικτή μόνο ως προσπάθεια υπόδυσης πολύ συγκεκριμένου ρόλου
κι αυτή η συγκεκριμενοποίηση είναι και το μοναδικό "κλειδί" της έννοιας της,
μιας έννοιας φαινομενικά ευνόητης που κι όμως απεδείχθη ασύλληπτη απ'τον
σύγχρονο και ανεπτυγμένο διανοητικά άνθρωπο.

Θα σας κουράσω. Και ίσως σας μπερδέψω. Το παρόν κείμενο χρήζει επαναλήψεων.

Η "Υποκρισία" κατά την παρερμηνεία της εξομοιώθηκε με το ψέμμα κι εξισώθηκε
με την μίμηση, ενώ διαφέρει απόλυτα με το πρώτο κι αποτελεί το τελειοποιημένο
στάδιο του δευτέρου. Πρέπει να γίνεται αντιληπτή ΠΑΝΤΑ ως προσπάθεια διότι
ως αποτέλεσμα είναι ανέφικτη. Δεν μπορεί να υπάρξει ως Πραγματικός Ρόλος δηλαδή
ή έστω να εξισωθεί με αυτόν, διότι έτσι αυτοαναιρείται.
Ο Πραγματικός Ρόλος απλά δύναται να την περιλαμβάνει ως κομμάτι του.

Κι εκεί ακριβώς έρχεται και η παρανόησή της...

Θεωρούμε εφικτό να ονομάσουμε κάποιον "Υποκριτή" όταν υποκρίνεται πως είναι
κάτι διαφορετικό από αυτό "που πραγματικά είναι", ενώ την ίδια στιγμή μας διαφεύγει
ότι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ του ρόλος είναι ακριβώς αυτός: να "υποκρίνεται".
Μήπως τελικά αν δεν υποκρινόταν, αρνούμενος έτσι τις επιταγές του πραγματικού του
ρόλου, τότε θα ήταν Υποκριτής;

Με λίγα λόγια σε μια προσπάθεια απλοποίησης...
Εάν ο Πραγματικός μου Ρόλος επιτάσσει να είμαι Υποκριτής, το να μην διέπομαι από
Υποκρισία δεν θα ήταν απλά "υποκριτικό"... θα ήταν ανέφικτο αφού θα αναιρούσε τον
Πραγματικό μου Ρόλο. Θα σήμαινε δηλαδή ότι ο ρόλος αυτός δεν ήταν τελικά ο Πραγματικός
μου ρόλος αλλά μια ψευδής αντίληψη - παρανόηση αυτού.

Ακόμα πιο απλά.
Αν όλο μου το είναι με ωθεί στο να υποκριθώ κάποιον άλλο και με κάποιο τρόπο καταφέρω
να μην το κάνω, μήπως τελικά ήδη υποκρίθηκα πως είμαι κάποιος άλλος;


Επειδή πολλοί μπερδεύονται με την έννοια "Πραγματικός Ρόλος", θα πρέπει να διευκρινίσω
ότι ο Πραγματικός Ρόλος εξ'ορισμού δεν αλλάζει. Είναι το σύνολο της πορείας ενός όντος
και συμπεριλαμβάνει κάθε του κατεύθυνση. Εάν ένας "υποκριτής" λοιπόν ξαφνικά αρχίσει
να διέπεται από ειλικρίνεια, αυτός ήταν εξαρχής και ο πραγματικός του ρόλος, να υφίσταται
δηλαδή ως υποκριτής αρχικά και κατόπιν ως κάτι άλλο.

Η Υποκρισία είναι μίμηση που αφορά αποκλειστικά έλλογα όντα και τις καταστάσεις
που βιώνουν σε πραγματικό ή και φανταστικό επίπεδο. Όντα με κρίση και πολύ πιο
περίπλοκο τρόπο δράσης γενικότερα από τα υπόλοιπα όντα. Η Απόλυτη Υποκρισία
δεν είναι εφικτή διότι δεν εξαρτάται μόνο από την υποκριτική δεινότητα αλλά κι από
την αντίληψη επι των πραγμάτων, η όποια είναι γνωστή για την ημιτέλεια αλλά και
διαφορετικότητά της από άνθρωπο σε άνθρωπο, πράγμα που καθιστά την Υποκρισία
πάντα μερική κι ουδέποτε απόλυτη.