Καλο το παραμυθι σου .. αλλα δεν εχει δρακο.

[oluja]

Τσαμπα μαγκες.. γραφικες φιγουρες , παλικαραδες που σερνονται από εξαψεις της στερησης.
Τις περισσοτερες φορες τυχαινουν απλα παρατηρησης και κατανοησης.
Όμως κι η τρυφεροτητα εχει τα ορια της.
Διοτι ποσο μπορει να αποκοιμιζεις το βαρβαρο μεσα σου όταν αποτελει στοχο;;
ποση ανοχη και επιείκεια ποση μεγαλοθυμία να δειξεις στη σκοπιμη προκληση.. και στην απροκάλυπτη;;

Όταν σε προκαλουν νεροβραστα ατομα, εξοριστα των ηδονων και των απολαυσεων, οση υπομονη κι αν κανεις,
οση ανωτεροτητα κι αν δειξεις, καποια στιγμη το τοπιο απλουστευει.. υπαρχει πια μονο το ασπρο και το μαυρο..
μπορει μετα να το μετανοιωσεις αλλα εκεινη την στιγμη πατας το κουδουνι.. και ξυπναει το κτηνος μεσα σου.. δεν μιλας καν.. γρυλιζεις..
Η πληρη εκφραση του επιθετικου «εγω» εμφανιζεται σαν διαδικασια αμυνας..
Ισως καποιος πει , ότι αν κυλιστεις με το γουρουνι στη λασπη και οι δυο θα λερωθητε,
με τη διαφορα ομως ότι το γουρουνι θα το ευχαριστηθει κιολας..
και λοιπον;;;
αν δεν το κανεις θα σε κανει καλυτερο ανθρωπο;;;

Όταν εχεις απεναντι σου καποιον που θεωρει ότι δικαιουται να είναι προκλητικος και απολυτα προσβλητικος,
όταν σου δινεται εκεινο το ερεθισμα που κανει την γλωσσα κοφτερη (ενίοτε και βρώμικη) ,
τοτε βγαζεις την λευκη στολη της ανωτεροτητας, κατεβαινεις πεντε πεντε τα επιπεδα και απολαμβανεις
την ερεθιστικη αισθηση της επιστροφης στην εποχη των σπηλαιων.

Βλεπετε μερικες φορες τα προιοντα ωριμης και λογικης σκεψης, η «λαου-λαου» αποψη ζωης σωζει τη μιση παρτιδα...
και μιση παρτιδα είναι μιση ζωη.
Δεν μας παει πουθενα αυτή η στρατα παρα μονο στη χαύνωση της νηφαλιότητας.
Στην ευθεια γραμμη του καρδιογραφηματος..
Διοτι σημερα η ανωτεροτητα και η ανοχη εως εσχατων ερμηνευονται ως αδυναμια , ατολμια και νωθροτητα..
αυτά βλεπουν τα σουργελα κι αποθρασύνονται.

Μην αυτοπαραμυθιαζομαστε λοιπον περι επιπεδων και δαπεδων..
Πλαθαθουμε ετσι έναν κοσμο κατά το δοκουν. Γεματο χρωματα κι αρωματα.
Ένα κοσμο αρλεκιν, που η ηρωιδα στο τελος βρισκει παντα το πριγκιποπουλο..
Καλα είναι αυτά τα παραμυθια αλλα δεν εχουν δρακο..
Κι όταν το παραμυθι εχει δρακο, ε πώς να το κανουμε , είναι πιο συναρπαστικο..

[joking]

ομολογώ ότι κι εγώ αναρωτιέμαι για το ίδιο πράγμα όλο και συχνότερα
τελευταία .... σε σημείο να αμφισβητώ ακόμα και αυτές τις αρχές με τις
οποίες με μεγάλωσαν

ξέρεις, τα "καλά" κορίτσια δεν αυθαδιάζουν, είναι υπάκουα, μετρημένα , δεν
βρίζουν και δεν βωμολοχούν όπως οι εργάτες του λιμανιού, δεν αντιδικούν,
και γενικά δεν κυλιούνται στη λάσπη με τις άλλα γουρουνάκια....

ααα... και αν ένα από αυτα τους πετάξει λάσπη στο ένα μάγουλο, αντί να
ανταποδώσουν, προσφέρουν και το άλλο για να γίνει ασορτί!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ξέρεις όμως τι ανακάλυψα??


ότι δεν είμαι μόνη μου!!!  εξακολουθούν να υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι
(και όχι μόνο της δικής μου γενιάς αλλά και νεώτεροι) που έχουν τις ίδιες
αντιλήψεις μ εμένα...που ξέρουν να είναι ευγενείς και δίκαιοι και να
παλεύουν/διεκδικούν/υπερασπίζουν τα θέλω τους με επιχειρήματα ... που
γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του "λεπτού" χιούμορ και της απρόκλητης
ειρωνείας-πρόκλησης ... που έχουν (σαν κι εμένα) την ικανότητα να αγνοούν
και να παραμερίζουν από τη ζωή τους όλους αυτούς που κενοί πραγματικών
συναισθημάτων, παπαγαλίζουν κλισέ της μόδας και επιδιώκουν με το
θράσος και την αγένεια και τις δυνατές φωνές να τραβήξουν την προσοχή
επάνω τους (επειδή δεν έχουν τίποτα αξιόλογο να επιδείξουν)...



και αυτό με έκανε την απόφαση να εξακολουθήσω να κοιτάζω από μακρυά
τον λάκο με τα γουρούνια κάνοντας μοναδική παραχώρηση στον εαυτό μου
να τον παρατηρώ από κάποια απόσταση ώστε να μη με πετυχαίνουν οι
λασπόμπομπες .....

...με εκνευρίζει να τρέχω κάθε τρεις και λίγο στο ντους για να τις ξεπλένω
από επάνω μου....



 

[plus_]

τι αξια θα ειχε η κοκκινοσκουφιτσα αν δεν ηταν ο λυκος?
η σταχτοπουτα αν δεν ηταν η κακια μητρια?
και αλλα που δεν θυμαμαι διοτι τελικα
δεν μου αρεσαν ποτε τα παραμυθια..

θα υπηρχε η χαρα, ευτυχια και λυτρωση αν δεν υπηρχαν
οι κακοι ηρωες?
θα ηταν φασον χαριτωμενιες...

πως γινεται η γλυκαναλατη χαριτωμενια να ειναι
τοσο πανηλιθια ελκυστικη απο ομοιους
και ποσοι ειναι αυτοι τελικα???
δεν τολμα να καταιγιδισει...
τα βλεπεις να ερποντα σαν τα σαλιγκαρια..

αφηνουν και τη βλενα πισω τους και αντε να στεγνωσει
για να πατησεις μη και κολλησεις και συ
εμετιαση..

[elix]

Χα χα, ολούγια, την πάτησες!!!

ΟΛΑ τα παραμύθια έχουν δράκους.
Σε κάποια όμως είναι τόσο καλά κρυμμένοι κάτω από μανδύες και σονάτες που είναι αόρατοι, μπορεί και εσαεί.

Ψάξε για το δράκο στο δικό σου παραμύθι, μην περιμένεις να βγάζει φωτιές από το στόμα του μήτε να έχει σουβλερά δόντια μήτε να καιροφυλακτεί στην ουρά ενός πιάνου -δύσκολα πια βρίσκεις πιάνα με ουρά- μήτε να σε ξενυχτά η  προσμονή του και μήτε το φευγιό του να υποδηλώσει την μέχρι τώρα παρουσία του.

Στην ανάγκη, αν δεν το βρεις, ρώτα κι εμένα.

Κατά το " Ο άνθρωπος δυο πήρας φέρει" ...

Με τα γνωστά παρεπόμενα.

Υμέτερος

[joking]

βρε λες τελικά αυτά τα πράγματα που παλεύουν στον λάκο με τη λάσπη
να μην είναι τα 3 γουρουνάκια και να είναι πρωτοξάδερφα του δράκου
του Λοχ-Νεσ???


που στα κομμάτια έκρυψες πάλι τα γυαλιά μου παλιο-Συλβέστρο???



 :28:

[apol]

μηπως θελει να πει ο ποιητης
[size=18]ωραιο το παραμυθι σου ................αλλα ο δρακος πεθανε[/size]

[minoraki]

[size=24]παντοτε ευστοχος ο απολ....περιμενα με ανυπονησια την παρεμβαση του!!!!γραφει ή λεει μια λεξη και μας κολαει ολους στον τοιχο...[/size]

[--AIXMHROS--]

[albumimg]9775[/albumimg]

ta parapona sou gia tis epanadhmosieuseis mou ston Leon
pou mou ema8e to pws 8a anebazw fotos ws reply sta diafora topic..

[Nikos28]

Όσο η αξία του δράκου θα δίνει δόξα στο πριγκιπόπουλο, τόσο πιο μεγάλο θα είναι και το νόημα του παραμυθιού...  :wink:

[beba]

εμενα παντα μου αρεζε η χιονατη με τους νανους και μετα που ηρθε το πριγκιποπουλο!!!