Η Εποχή της Ντισκοτέκ...

[Nikos28]

Λένε οτι μια εικόνα, χίλιες λέξεις.

Χίλιες λέξεις είναι αδύνατο να περιγράψουν την περιπλοκότητα των σημερινών ανθρώπινων σχέσεων...

Υπάρχει, όμως, μια εικόνα που μπορεί να το πετύχει αυτό. Ή, έστω, να το προσεγγίσει.

Είναι η εικόνα μιας μεταμεσονύκτιας ντισκοτέκ...


Η κάπνα είναι διάχυτη και τα φωτορρυθμικά κυνηγιούνται σ' ένα παιχνίδι με τις σκιές. Είναι η ώρα που η νικοτίνη ζευγαρώνει με το αλκοόλ και η μουσική με τα βλέμματα. Και γεννιέται ευφορία...ένταση...
Στα τραπέζια και στα καθίσματα, πλήθος κόσμου λικνίζεται. Κανένας δε μιλάει - η ένταση της μουσικής δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο.
Μόνο όσοι φωνάζουν ακούγονται...
Έτσι, αφημένοι στις σκέψεις τους και στο διάχυτο ρυθμό, παρατηρούν τους πρωταγωνιστές. Στο κέντρο της ντισκοτέκ, στην πίστα...

Τι γίνεται εκεί πέρα, άραγε...;

Εκεί είναι οι πρωταγωνιστές. Όσοι χορεύουν. Όλοι μαζί, ένα πλήθος. Και, συγχρόνως, ο καθένας μόνος του.
Είναι τέτοιος ο χορός που η κίνηση του ενός δεν επηρεάζει την κίνηση του άλλου. Εκτός, ίσως, απο αθέλητα σπρωξίματα και φευγαλέα αγγίγματα... Ο καθένας μπορεί να χορέψει με τον καθένα. Για όσο θέλει - ή για όσο θέλει ο άλλος. Ακόμα και για λίγο. Εξ άλλου, η εκτόνωση μετράει - κι εδώ η εκτόνωση είναι δεδομένη... Δεν εξαρτάται απ' τις κινήσεις του παρτενέρ. Εξαρτάται απ' τον ίδιο το χορευτή-πρωταγωνιστή. Απο τις συστροφές που κάνει, απ' την κίνηση του ίδιου του του σώματος.
Για να εκτονωθεί.
Ή για να τραβήξει το εφήμερο βλέμμα κάποιου περιθωριακού των τραπεζιών...
Μέχρι ο κομπάρσος των τραπεζιών να γίνει κι αυτός πρωταγωνιστής της πίστας. Έστω και για λίγο. Χορεύοντας κι αυτός με όλους, μόνος του. Με όποιον θέλει. Για όσο θέλει - ή για όσο θέλει ο άλλος. Αγγίζοντας φευγαλέα, μέχρι να φύγει για να επιστρέψει στο περιθώριο των τραπεζιών...
Κανείς απ' τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές δε θα αντιληφθεί τη φυγή του.

Η Ντισκοτέκ έχει τους δικούς της νόμους.


Πυρετός το Σαββατόβραδο...στην παλιά ντισκοτέκ...

...Της Εποχής των Αντιφάσεων. Του ατόμου και του πλήθους. Των φευγαλέων αγγιγμάτων.  

Του να είσαι και να μην είσαι, του να έχεις και να μην έχεις.

Της μοναξιάς.

[minoraki]

Πυρετός το Σαββατόβραδο...στην παλιά ντισκοτέκ...
Της μοναξιάς.

[Argiro]

Συμφωνώ απόλυτα με το minoraki. Η μοναξιά είναι εφεύρεση των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, παλαιότερα δεν υπήρχε, μόνο τα στραβόξυλα, οι τσιγκούνηδες και αυτοί που κοίταζαν την πάρτη τους ήταν μόνοι... Είναι κι αυτή μέσα στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων, όπως και τόσα άλλα που υπάρχουν και άλλα που θα έρθουν στο μέλλον. Πάντως δεν μπορώ να πω, υπάρχουν και στη σημερινή εποχή τρόποι και μέρη να πάει κανείς, με παρέες που βγαίνουν για να διασκεδάσουν μεταξύ τους και όχι για να κλειστούν στον εαυτό τους μέσα σε μια ντίσκο ή σε κάποιο ορθάδικο, για να βγουν μετά έξω και να νομίζουν πως έχουν κουφαθεί... Και νομίζω πάντα θα υπάρχει ποιοτική διασκέδαση, μόνο που θα πρέπει να ψάχνει κανείς λίγο περισσότερο απ' ό,τι παλαιότερα και -προ πάντων- δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένη και αμετάβλητη την κατάσταση που έχει επιβληθεί. Ο καθένας ας αντιδράσει ξεχωριστά και ας διεκδικήσει το δικαίωμα στην επικοινωνία.

(Αλλά, καλό μου minoraki, γιατί το γύρισες στα τεράστια, κόκκινα γράμματα; Δεν σε στραβώνουν;... :? )

[minoraki]

συμφωνω και εγω απολυτα με την αργυρουλα οτι οταν θελεις, μπορεις να βρεις την ποιοτικη διασκεδαση.....δεν υπαρχουν μονον οι απομονοτικες ντισκο και η ανθυποκουλτουρα των γαυγαδικων(που λενε και τα παιδια μου).....νομιζω οτι καποιοι θελουν να επιβαλουν αυτου του ειδους την διασκεδαση για να κανουν την σημερινη νεολαια αποπροσανατολισμενη.....οσοι θελουν, μπορουν να πανε κοντρα σε αυτα τα θελω.....αυτη ειναι και η αποψη μου.....

 ]

[heinrich]

παλιά πηγαίναμε στην πίστα, ρίχναμε το χορευτικό μας, κλειναμε το ματάκι στην απέντανι, χορευαμε  μαζί και ξεκινούσαν οι μεγάλοι έρωτες    
Ημουν πιτσιρικάς τότε αλλά είχα έντονη εφηβεία.


τώρα δεν υπάρχουν τραγούδια που χορευονται, άρα δεν υπάρχουν και πίστες. ασε που η πίστα συμπληρώνεται από άτομα που χορευουν άρα δεν πίνουν άρα τι να τους κάνουμε αυτούς που δεν πίνουν

Η μοναξιά - μοναχικόητα νομίζω υπήρχει και τότε σε άλλη μορφή.

[plus_]

πραγματι ωραια εποχη.
οι αντρες φορουσαν στενα παντελονια
(ολη αφτη η γενια πολυ νωρις επαθε προστατη),
κουνιοταν ασυστολα και διχως ντροπη μη τους περασεις
για homo,
σε παρεβγαιναν στις φιγουρες κτλ κτλ

οι γυναικες με βατες 5 στρεμματα,
μακιγιαζ ολο το ουρανιο τοξο
σε ιριδιζουσα μορφη, πανω απο τα ματια,
απο κατω δυο δαχτυλα μαυρο μολυβι,
μαλλι ξασμενο με κοκκορι επανω και τσουρουμαδημενο απο την περμαναντ,
ολα τα μπιζου πανω στο χερι (ατιμη Μαντονα!!),
μπαλου φουστες που κατελαμβαναν τη μιση πιστα κτλ κτλ

ειχε ομως οντως (κατα πως τα διηγουνται δλδ)
μια γλυκα διαφορετικη...
λενε πως ειχε αγνοτητα ακομη και στον τροπο διασκεδασης
και λιγοτερη καχυποψια...

[Nikos28]

Συμφωνώ με όσα γράφτηκαν και δηλώνω αμετανόητος εραστής της Disco - μουσικής, χορού, χώρου και εποχής!


Το κειμενάκι, όμως, είναι μια αλληγορία με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις του σήμερα...  :wink:

[minoraki]

περι των ανθρωπινων σχεσεων και οσα γραφηκαν πιο πανω νικολα!
ολα αλλαξαν....και αφου αλλαξαν οι ανθρωποι, επομενο ειναι να αλλαξουν και η μουσικη και η επικοινωνια και ο χορος και τα παντα!
αραγε ξερουν σημερα οι νεοι να φλερταρουν?
ή το φλερτ εχει μεταλλαχθει σε καμακι?
εμεις ακομα και τωρα φλερταρουμε οπου σταθουμε και οπου βρεθουμε....
γιατι ετσι μαθαμε.....καπως ετσι μεγαλωσαμε....και μεσα απο το φλερτ ξεπηδουν και οι σχεσεις....μεσα απο χαμογελα, αγγιγματα, αρωματα & χρωματα....
καποτε σε μια εκπομπη ακουσα εναν νεο και ωραιο αντρα να ομολογει οτι μπαινοντας σε ενα μπαρ, η διαδρομη απο την πορτα μεχρι το τραπεζι του του φανηκε γολγοθας γιατι δεν μπορουσε να αντιμετωπισει τα γυναικεια βλεματα και χαμογελα τα οποια εκτοξευονταν προς εκεινον!
δεν ειναι κριμα??? αντι να ανταποδωσει, αυτος εβαλε το κεφαλι κατω και ετραπη εις ατακτον φυγην!

 ]

[Nikos28]

καποτε σε μια εκπομπη ακουσα εναν νεο και ωραιο αντρα να ομολογει οτι μπαινοντας σε ενα μπαρ, η διαδρομη απο την πορτα μεχρι το τραπεζι του του φανηκε γολγοθας γιατι δεν μπορουσε να αντιμετωπισει τα γυναικεια βλεματα και χαμογελα τα οποια εκτοξευονταν προς εκεινον!
δεν ειναι κριμα??? αντι να ανταποδωσει, αυτος εβαλε το κεφαλι κατω και ετραπη εις ατακτον φυγην!
 

Γολγοθάς;
Αυτό θα πει ''τραβάτε με κι ας κλαίω''...  


Πάντως, εγώ δεν έχω ''χτυπηθεί'' ποτέ απο μια τέτοια εκτόξευση γυναικείων χαμόγελων και βλεμμάτων - και ειδικά σε ένα ημίφωτο μπαρ...  :wink:

Πρέπει να είμαι πολύ έκτρωμα, πολύ Κουασιμόδος μπροστά στο άφθαστο κάλλος του τηλε-νεαρού που βίωσε μια τόσο οδυνηρή εμπειρία!  :lol:  :lol:

[Athinoula]

καποτε σε μια εκπομπη ακουσα εναν νεο και ωραιο αντρα να ομολογει οτι μπαινοντας σε ενα μπαρ, η διαδρομη απο την πορτα μεχρι το τραπεζι του του φανηκε γολγοθας γιατι δεν μπορουσε να αντιμετωπισει τα γυναικεια βλεματα και χαμογελα τα οποια εκτοξευονταν προς εκεινον!
δεν ειναι κριμα??? αντι να ανταποδωσει, αυτος εβαλε το κεφαλι κατω και ετραπη εις ατακτον φυγην!
 

Πάντως, εγώ δεν έχω ''χτυπηθεί'' ποτέ απο μια τέτοια εκτόξευση γυναικείων χαμόγελων και βλεμμάτων - και ειδικά σε ένα ημίφωτο μπαρ...  ]

paidia an einai ektroma o nikos....na pame na pnigoume oi upolipoi...den 8a sou kano complimenta alla mallon oreos 8eorise...! :wink:

[Nikos28]

Αυτό το ''μάλλον'' μου τα χαλάει ρε γμτ!  :lol:  :lol:  :lol:


Να' σαι καλά Λιλάκι...  


Όλοι ωραίοι είμαστε - εφόσον, έτσι κι αλλιώς, σε κάποιους αρέσουμε και σε κάποιους όχι...  :wink:

[loutrino]

Αυτό το ''μάλλον'' μου τα χαλάει ρε γμτ!    


Να' σαι καλά Λιλάκι...


Όλοι ωραίοι είμαστε - εφόσον, έτσι κι αλλιώς, σε κάποιους αρέσουμε και σε κάποιους όχι...

Νίκο ετσι και αλλιώς θεωρήσαι από τους ώραίους άντρες.

       

[gon]

Ούτε ροκάδες ούτε καρεκλάδες. Μια εφηβεία κάπου ανάμεσα. Να ανακαλύπτει εκ των υστέρων τους Beatles και τους Doors και να τραγουδάει ροκ στις σχολικές μονοήμερες, ψάχνοντας αιτία για να επαναστατήσει.

[blue-roses]

Νίκο μου θα συμφωνήσω μαζί σου.
Άν κατάλαβα καλά με τη περιγραφή που
κάνεις παρομοιάζεις τις ανθρώπινες σχέσεις  
της εποχής αυτής...
Είναι πραγματικά αυτό που έχω πεί
Ζούμε,υπάρχουμε μέσα σε τόσο πλήθος αλλά
είμαστε τόσο μόνοι...

[Nikos28]

Πολύ σωστά κατάλαβες Εύη, είναι αυτό ακριβώς που ήθελα να περιγράψω...  :wink:

Πέραν της αλληγορίας, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο όλο θέμα που έχει να κάνει με τους χορούς της κάθε εποχής και κοινωνίας.

Απ' ο,τι φαίνεται, τα ήθη και η νοοτροπία ενός συνόλου ανθρώπων αντανακλώνται στον τρόπο που χορεύουν. Κι αυτό είναι λογικό, αν σκεφτούμε οτι ο χορός είναι μια αρχέγονη και τελετουργική ανθρώπινη εκτόνωση, κάτι που συναντάται σε όλες ανεξαιρέτως τις ανθρώπινες κοινωνίες, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου.


Εν προκειμένω...
Η μοναξιά στο πλήθος (που έχεις πει κι εσύ) αντανακλάται άμεσα στους χορούς της Ντίσκο - ροκ, ποπ, τρανς, τεκνο κ.ο.κ
Διότι στους χορούς αυτούς ο καθένας μπορεί να χορέψει μόνος του, χωρίς η κίνηση ή ο βηματισμός του ενός να επηρεάζει την κίνηση ή το βηματισμό του συγχορευτή - σε αντίθεση με τους περισσότερους άλλους χορούς που ο βηματισμός είναι συγκεκριμένος και συνδυαστικός ή συλλογικός (π.χ τσάμικο, καλαματιανό, άλλοι παραδοσιακοί, Λάτιν χοροί κλπ)

Σε ο,τι αφορά, τέλος, τον αντιερωτισμό που συνεπάγεται η μοναξιά του πλήθους (που όλοι ''χορεύουν'' με όλους και στην ουσία, κανένας με κανέναν), αυτός αντανακλάται χορευτικά στην κατιούσα που έχει πάρει ο πιο ερωτικός, κατά τη γνώμη μου, χορός όλων των εποχών: Το μπλουζ!

Αυτό το πλήρους φυσικής επαφής και μεστό ερωτισμού αργόσυρτο λίκνισμα, δε χορεύεται πια...
Κι αυτό λέει πολλά!

Πόσες αγκαλιές, πόση επαφή, πόσα γλυκόλογα στο σκοτάδι, πόσα αισθητά καρδιοχτύπια χάνονται με το χαμό του!

Ίσως, τελικά, η Νέα Εποχή, η ''Εποχή της Ντισκοτέκ'', να μπορεί να οριστεί ως το ρέκβιεμ ενός μπλουζ...