Στιχοι που μας αγγιξαν

[larus audouinii]

(μοναξιά-μοναχικότητα...και χωρίς φεγγάρι σήμερα lol )

Με κοιτάζεις δίχως να με βλέπεις
Πέφτεις πάνω μου δίχως να μ'αγγίζεις
Με αγκαλιάζεις χωρίς να με θυμάσαι
Κι εσύ ποιος είσαι ;

-------

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη

[Nikos Apomakros]

από το "Η λάμπα Πάνω από τα κεφάλια μας" κάποιου Διονυση Νιχιλη


...
Η λάμπα πάνω απ'τα κεφάλια μας,
Σμιλεύει την αλήθεια στα πρόσωπά μας.
Οι σπηλιές των κρανίων μας,
Αντιφεγγίζουν.
Κ' οι σκιές, μας σαρώνουν
Όλο και πιο πιεστικά.
...

[Nikos Apomakros]

"...and you cried and cried:
And the shadows stretched,
the lights went out..."

Sylvia Plath

[Belladona]

είναι ένα ποιητικό απόσπασμα από κάποιο πεζογράφημα και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας
δεν ερωτικό , δεν είναι αισθηματικό . είναι ανθρώπινο και αφορά δυο παιδιά και την ανάγκη του για αληθινή αγάπη

"είναι κάποιες ώρες, κάποιες στιγμές που σμίγουν οι ανάσες στον αέρα και αρωματίζουν την αγάπη.
  που μόνο το δέρμα μπορεί να πει τ΄ανείπωτα.
  Εκείνα που δεν χωρούν σε καμιά λέξη,
  σε κανέναν ήχο , σε καμιά γραφή "

[Belladona]

και ένα ποιητικό απόσπασμα από το ίδιο πεζογράφημα

" μια γλυκεία, βραχνή , τσακισμένη μελωδία, αφιερωμένη εξαιρετικά σ΄αυτούς που χάθηκαν στους δρόμους της ζωής.
Ίσως γιατί νόμιζαν πως η περιπλάνηση έκρυβε την απάντηση που γύρευαν.
ίσως γιατί δεν γούσταραν καμιά απάντηση
ίσως δεν είδαν πουθενά κάποιο σήμα , για να οδηγηθούν. κάποιο στέγαστρο να κρύψουν έστω και προσωρινά τα όνειρά τους.
ίσως γιατί ...... αγάπησαν πολύ "

[fortune]

Προκειται για ενα ποιημα του Μεγαλου William Butler Yeats και απο την ποιητικη συλλογη ,ενα γιοματο φεγγαρι τον Μαρτιο(1935).

Τι κι αν δεν καταλαβατε ουτε μια λεξη!
Διχως αμφιβολια ειπα η τραγουδησα κεινα που ειχα ακουσει
με σπασμενα λογια.
Η ψυχη μου ειχε βρει καθε χαρα μεσα στην ιδια της την υπαρξη.
Θεοτης με Θεοτητα σ΄ερωτικο σπασμο εσπειρε μια Θεοτητα.
Επεσε μια σκια και ξεχασε η ψυχη μου εκεινες τις ερωτικες κραυγες ,που ρχονται απ την σιγη
Και πρεπει πια να συνεχισει τον κυκλο τον κοινο της μερας.



Αυτος ο Ποιητης(που εχει τιμηθει και με Νομπελ) ειναι ο αγαπημενος μου.
Θεωρω πως εκτος των αλλων ειναι ο υμνητης του Ερωτα,σε ολες του τις μορφες.

fortune.

[Pappas10]

Το λατρεύω αυτό το τραγούδι.... στίχο στίχο

Ανεμολόγιο

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
[size=18]όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα[/size]

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

[vencedor]

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

[Pappas10]

Γενικά το τραγούδι... άλλα...

.... "χλωμά καντήλια
άναβε η φτώχεια σου τα τάιζε με ζήλια
μα συλλαβίζαν σ' αγαπώ τα βογγητά σου
σαν ενα άρρωστο στην κούνια του μωρό
ποια πόλη;
ποια χώρα;;;
Ποιά Θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα.;;..."

[papadia]

....αυτο  το τραγουδι οποτε το ακουω μου φαινεται ολο κ καλιτερο.....κ ναι...με αγγιζει παρα πολυ...





     νησια         (παρασκευας καρασουλος- μαριος φραγκουλης)




     Σα στεριες που καποτε ηταν ενα
     Σα νησια οι ζωες μας χωριστα
     Πως να ταξιδεψω ως εσενα
     Πως να ρθεις εδω χωρις πανια.....


     Καθενας μονος του
     ΝΗΣΙ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ
     βραδιασε αγαπη μου
     Σ ολη τη γη
     Σπανε στα κυματα
     καραβια αδυναμα
     θαλασσα αγαπη μου
     ΟΛΗ Η ΖΩΗ

     Ανθρωποι -νησια στη γη ΔΕΜΕΝΑ
     Δεντρα που λυγιζει η ΜΟΝΑΞΙΑ
     Ματια που συνηθισαν στα ξενα
     Γραμματα που εμειναν ΚΛΕΙΣΤΑ



         κ βεβαια με μια πολυ ωραια μουσικη επενδυση απογειωνεται.........

[depakii]

[size=14] Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
και έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο να ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχίας
έστω και μία φορά;;;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;;;
[/size]

<<Ντίνος Χριστιανόπουλος>>

[papadia]

....ετσι συχνα που μιλαω για τον ηλιο

      μπερδευεται στη γλωσσα μου

      ενα μεγαλο τριαανταφυλλο κατακοκκινο

      αλλα δεν μου ειναι βολετο να σωπασω!!!!

                       ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

[Belladona]

Κουράστηκα να ζω μόνο για άλλους...
.. κουράστηκα να ζω...
με καρδιά που δε μου ανήκει..

Θα κάτσω στο πεζούλι σου ζωή,
θα κάτσω να ξαποστάσω...
Κι ίσως κοιμηθώ
στο πολύβοο δρόμο σου
μη γυρίσω....

Με κούρασαν οι αλήθειες σου
που μου στερούν το ψέμα...
Κάθε ανάσα μου πληγή
κάθε πληγή δάκρυ κρυφό,
θάλασσα να διασχίσω...

Μα ίσως απόψε κοιμηθώ
στ' όνειρο χωρίς όνειρο
να σεργιανίσω...

Ποτέ δεν ήμουν στον κόσμο μέσα,
από τα σπλάχνα σου ως τα χτες,
καπνός μόνο,  στης γιορτής τη φωτιά.



"του Νικόλα Παπανικολόπουλου"

[Belladona]

[size=14]Το μπαουλάκι της καρδιάς[/size]


Στην οδό Αμνησίας...
Εκεί τον γνώρισα.
Ήταν θυμάμαι εθνική εορτή...
Με κάλεσε να γιορτάσουμε
μαζί...
Όλη μέρα κουνούσαμε σημαιάκια,
τρέχαμε, γελούσαμε...
Όλη μέρα πάνω κάτω
βαδίσαμε παρέα..
Η ώρα πέρασε.. νύχτωσε...
Του πρότεινα να μείνει στο σπίτι
να συνεχίσουμε τη γιορτή.
Το δέχτηκε...
Γιορτάζαμε την πατρίδα μας
ως το πρωί...

Το πρωί έλειπε...
Πήγα.. τον βρήκα...
Στην οδό Αμνησίας
όπου τον πρωτοείδα..
Μου συστήθηκε πάλι
από την αρχή..
"Η πατρίδα" μου είπε
"σας χρειάζεται"..
κι εγώ που τόσο
τον είχα πλέον αγαπήσει,
"ναι" είπα..
"Είμαι διαθέσιμη
σε κάθε θυσία"...
Και τότε
με παντρεύτηκε...

Κάθε πρωί, έλειπε....
Τον έβρισκα πάντοτε στην ίδια οδό..
Ποτέ δε με θυμόταν το πρωί..
Τα βράδια μόνο, σα νύχτωνε..
με είχε έγνοια....Λίμναζε
καράβι τσακισμένο στην αγκαλιά μου.
και κάθε πρωί έφευγε...
Όλο και πιο μακριά...
Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται
καθώς περάσανε χρόνια..
Έπαψα να τον γυρεύω...
Περίμενα μόνη στο σκοτάδι,
να φανεί..
Έπαψε κι εκείνος
να λιμνάζει κάθε βράδυ.

Ένα βράδυ δεν ήρθε πια..
Δεν γύρεψα να μάθω..
Περίμενα με την πόρτα ανοιχτή...
Ύστερα σφράγισα την πόρτα..
Σφράγισα τα μάτια...
Σίγουρη πως είμαι μόνη,
άνοιξα το μπαουλάκι της καρδιά μου,
κι αράδιασα εμπρός μου
όλη μου τη ζωή...
Όνειρα παλαιά.. όνειρα ξεχασμένα...
Πριν ξημερώσει ,
κουρασμένη  να κλαίω στα γόνατα...
μπήκα στο μπαούλο
και το κλεισα....


"του Νικόλα Παπανικολόπουλου"

[Belladona]

Ακροβάτης του Έρωτα
Δαίμων, Άγγελος, Θεός
ή άνθρωπος...
Ζωή ή στιγμή,
κεραυνός ή επιβάτης
σε ταχεία θανάτου.

Πατώ μια στο λευκό
μία στο μαύρο
τους κανόνες αντιστρέφοντας
εγώ,
που αύριο δε θα είμαι
και χτες δεν ήμουν.
Διεκδικώντας ζωή..
Την στιγμή...
όπως θες πες το.
Δε θα μπορέσω να σου μάθω
αυτό που ήδη γνωρίζεις.

Οι λέξεις.. οι σκέψεις....
κάθε τι που εξηγούμε
αλλάζει όψη... στην καρδιά.
Κι η ψυχή μου,
δεν αντέχει λέξεις άλλες,
καινούργια νοήματα,
πορφύρες ή χώμα
να τρυπά των ματιών μου
το όνειρο.
Και τη διάφανη σιωπή μου
να σκοτεινιάζει...

Μίλα μου με χάδι,
και θα σ' ακούσω..
Με τη φωνή του κεραυνού μίλα μου.
Δε θα ξεχάσω ότι πεις...
στη φωτιά σου μέσα...
Άσπρο ή λευκό,
εσύ ή εγώ.. οι άλλοι...
στη πυρά του μέσα,
στο καμίνι του Έρωτος....
Ανάγκη δεν έχουν
από πριν και μετά...
από ταυτότητα...

Γι αυτό σου λέω...
άσε με να ονειρεύομαι...
Να χαϊδεύω
με την πατούσα μου τις λέξεις
και την ίδια στιγμή,
το άλλο πόδι στο κενό να είναι..
Μη τρομάζεις... μην φοβάσαι...
Τον έρωτα γυρεύω
που με έμαθε να είμαι
κι ύστερα κρύφτηκε
αφήνοντας πίσω του άχρηστα στολίδια
και μια πλαστή ταυτότητα...

Ξέρω,
πως εκεί που θα ματώσω,
εκεί είναι...
Κι ο έρωτας.. κι η ζωή μου...
.. κι εσύ....


¨"του Νικόλα Παπανικολόπουλος "