Με βρηκε παλι χαραμα πεντε στο παρακατι
κι αληθεια δεν ξεδιψασα στην σκεψη σου ξενυχτησα
δεν με χωραει το κρεβατι.
Δεν κοιμαμαι τωρα πια τα βραδια σβηνω στο ουισκυ τα δικα σου τα σημαδια
γεμισε η ζωη μου με καπνους απο σκοταδια
και σωρους απο πακετα αδεια.
Δεκαπενταυγουστος του 95.Στην θεση του συνοδηγου,σε μερσεντες με αλβανικες πινακιδες.
Η νυχτα σβυνει,διαλυεται.Οι τελευταιοι πελατες στο υπαιθριο παραλιακο σκυλαδικο σηκωνονται να γυρισουν σπιτια τους ντραλισμενοι απο τα ντεσιμπελ και τα μπομπατα ουισκια.
Ο Μακης πινει μια τζουρα,σκουπιζει το μετωπο του,παει μεσα να βρει το αφεντικο,να παρει τα συμφωνημενα φραγγα ,να γυρισουν νωρις στην Αθηνα να κοιμηθουν.
-Αντε ρε μαγκα,παμε να την πεσουμε,σου κανει ο οδηγος.
Και εσυ να σκεπτεσαι....οσα χρονια και να περασουν,οσο και να λεω πως αλλαξα και πρεπει να αλλαξω,οσο και να λες πως το κανω ετσι...εθελοντικα απο σεβασμο στο πρωην αφεντικο μου,τελικα με τιποτα δεν θα μπορεσω να ξεφυγω απο τουτο το μαγκανοπηγαδο,απο τον γορδιο δεσμο μιας ζωης σε φαυλο κυκλο.
Τελικα ενα ρεμαλι γεννηθηκα,ρεμαλι θα πεθανω,μοναχα σαν ρεμαλι μπορω να βηματιζω στους αδιεξοδους μονοδρομους τουτης της ζωης μου.
Για την μεταθανατον ζωη δεν ξερω.Ομως μαλακας ειναι ο Θεος?
-Καλως το ρεμαλι,θα σου πει,και ρε μεγαλε μολις σκεπτομουνα πως χρειαζομαι ακομα ενα ρεμαλι ,να κανει το ρεμαλι στους πεθαμενους.
κι αληθεια δεν ξεδιψασα στην σκεψη σου ξενυχτησα
δεν με χωραει το κρεβατι.
Δεν κοιμαμαι τωρα πια τα βραδια σβηνω στο ουισκυ τα δικα σου τα σημαδια
γεμισε η ζωη μου με καπνους απο σκοταδια
και σωρους απο πακετα αδεια.
Δεκαπενταυγουστος του 95.Στην θεση του συνοδηγου,σε μερσεντες με αλβανικες πινακιδες.
Η νυχτα σβυνει,διαλυεται.Οι τελευταιοι πελατες στο υπαιθριο παραλιακο σκυλαδικο σηκωνονται να γυρισουν σπιτια τους ντραλισμενοι απο τα ντεσιμπελ και τα μπομπατα ουισκια.
Ο Μακης πινει μια τζουρα,σκουπιζει το μετωπο του,παει μεσα να βρει το αφεντικο,να παρει τα συμφωνημενα φραγγα ,να γυρισουν νωρις στην Αθηνα να κοιμηθουν.
-Αντε ρε μαγκα,παμε να την πεσουμε,σου κανει ο οδηγος.
Και εσυ να σκεπτεσαι....οσα χρονια και να περασουν,οσο και να λεω πως αλλαξα και πρεπει να αλλαξω,οσο και να λες πως το κανω ετσι...εθελοντικα απο σεβασμο στο πρωην αφεντικο μου,τελικα με τιποτα δεν θα μπορεσω να ξεφυγω απο τουτο το μαγκανοπηγαδο,απο τον γορδιο δεσμο μιας ζωης σε φαυλο κυκλο.
Τελικα ενα ρεμαλι γεννηθηκα,ρεμαλι θα πεθανω,μοναχα σαν ρεμαλι μπορω να βηματιζω στους αδιεξοδους μονοδρομους τουτης της ζωης μου.
Για την μεταθανατον ζωη δεν ξερω.Ομως μαλακας ειναι ο Θεος?
-Καλως το ρεμαλι,θα σου πει,και ρε μεγαλε μολις σκεπτομουνα πως χρειαζομαι ακομα ενα ρεμαλι ,να κανει το ρεμαλι στους πεθαμενους.