και μαζί και μόνος
πάλι νιώθω μόνος
και μαζί και μόνος
ίδιος είν'ο πόνος...   ]

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που 'μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ

Στο Πανδοχείο κόσμος μπαίνει.
Στο πιάνο ο τύπος δες μεγαλουργεί
Ως και ο γέρο μπάρμαν ανεβαίνει
Λοιπόν εμένα τι ενοχλεί ?

Το πλήθος γύρω διασκεδάζει
η διάθεση μου όμως χαλά
Τώρα η θλίψη με αγκαλιάζει
μα θα ξεσπάσω πιο μετά

Είμαι μίλια μακριά , χίλια μίλια μακριά,
άστατη σχεδία σε άγνωστα νερά
Πως νοιώθω τι ρωτάς? Γνωρίζεις τι θα πω
Ολότελα χαμένος, χωρίς πυξίδα και οδηγό
Μπροστά στην αποβάθρα, μονάχο θα με βρεις
Τη θάλασσα αγναντεύω, το βαθύ γαλάζιο της

Ένα τραγούδι στα χείλη όλων
ένα χαμόγελο παντού
κουβέντες που με πλημμυρίζουν
Γιατί εγώ να μαι του χαμού?

Στο πανδοχείο ο κόσμος φεύγει

στο πιάνο ο τύπος έχει αποσυρθεί

 Ο γέρο μπάρμαν πια κοιμάται

Και εγώ τι μένω εδώ Τι στην ευχή?

 

Γιατί

Είμαι μίλια μακριά , χίλια μίλια μακριά,

άστατη σχεδία , σε άγνωστα νερά

(Χίλια Μίλια Μακριά (Rory Gallagher))

Μ΄αρέσει η άστατη ζωή
γεννήθηκα αλάνι
μ΄αδυναμία στο πιοτό
στ΄όπλο και στο φουστάνι.

Δεν θέλω σχέσεις μόνιμες
δεσμεύσεις κι ιστορίες
κουμάντα , περιορισμούς
ζήλειες και φασαρίες .

Έχω ατίθαση καρδιά
μωρό μου από τη φύση
κι άθρωπος δεν - ε- βρέθηκε
να την-ε- κυβερνήσει

Στα τεντώμενα τα σχοινιά
μ΄αρεσέσει να κινούμαι
κανόνες δε με πιάνουνε
και νόμους δε φοβούμαι

Καρδιά ΄χω από σίδερο
κι εγωισμό ατσάλι
μα λιώνουνε σα θα βρεθώ
σε μια καυτή αγκάλη

Μ΄έστειλε ο Θιός να υπηρετώ
αιώνια τη γυναίκα
μα όριο δε μου ΄βαλε
να είναι μια ή δέκα

Φίλε και πως ν΄αντισταθώ
στο έρμο το φουστάνι
σα σηκωθεί που ανάστατο
όλο το κόσμο κάνει

Το καμαρώνω όπου το δω
φίλε μου το ωραίο
κι αν κουνηθεί και του χυθώ
πες μου μετά θα φταίω;

Ο άντρας είναι κηνυγός
μωρό μου από τη φύση
όπλο και θήραμα μπορεί
να τονε συγκινήσει

Δίκανο θελει στο λαγό
να σημαδέψει ευθεία
μα τ΄όπλο ντου στον έρωτα
είναι η γοητεία

κοκκινομάλλες ,καστανές
ξανθομαλλούσες βιόλες
έχω στα στήθια μια καρδιά
που σας χωράει όλες

Για την αγάπη σας τρελλό
με βγάλανε κι αλήτη
γιατί τις νύχτες δε πατώ
τα πόδια μου στο σπίτι.

Αν είναι θε μου ο έρωτας
ως λένε αμαρτία
τότε δηλώνω αμρτωλος
να κλείσει η ιστορία.

Θα κηνυγώ και θα γλεντώ
μέχρι να ξεψυχίσω
γιατί μονάχα μια φορά
στο κόσμο αυτο θα ζήσω.

Κι αν είναι θε μου έγκλημα
που βγήκα νταλκαδιάρης
στα στήθια έχω τη καρδιά
κι έλα να μου τη πάρεις.

έλα στ'όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές

θα πει ότι τυχαία δεν βρεθήκαμε
θα πει ότι δεν φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει
των ανθρώπων τις ζωές...

Μεσ' στα βαθιά μου όνειρα γελάω
βλέπω τα χρυσά σου μάτια, ψεύτη κόσμε
μεσ' στα βαμμένα χείλη σου φιλάω
ότι αγαπώ κι ότι ξεχνάω
 
Είσ' ένα όνειρο, στις ταραγμένες σου ματιές ξεχνιέμαι
Είσ' ένα όνειρο, στα θαύματα στους πόθους σου ξενύχτης τριγυρνώ
Είσ' ένα όνειρο
 
Μεσ' στα βαθιά μου όνειρα γελάω
βλέπω τη ζεστή καρδιά σου, ψεύτη κόσμε
μεσ' στις χαμένες σκέψεις σου μιλάω
περνάω σιωπηλά, σε χαιρετάω
 
Είσ' ένα όνειρο...

βαμμένα κόκκινα μαλλιά κάθε νύχτα
σε ποια σεντόνια να δακρύζεις στα κρυφά
δεν έχει περιθώριο η πίκρα
και η χαρά τελειώνει στα μισά

λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Καληνύχτα
άλλη μια μέρα χαλάλι
πέφτει δίπλα
στο γυρτό σου κεφάλι
τα μάτια σου βαριά
περιμένουν τ' όνειρό σου
τάχαμου, τάχαμου
το δρόμο για το λυτρωμό σου
ξεφορτώσου
ότι νομίζεις κακό
όσο κοιμάσαι η ρουτίνα
παύει να 'ναι ριζικό
κι οι φόβοι σου
εκεί δείχνουν μονιασμένοι
με τη λαχτάρα σου, τη στοιχειωμένη
σφίξε καλά το φως
το φυλαχτό σου
είναι περίσσεμα
απ' το πιο καλό όνειρό σου
είναι το ξέπλυμα
εκείνου απ' τις τύψεις
είναι ότι έχασες
κι ότι θα κρύψεις
 
Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα
Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα
 
Καληνύχτα μαλάκα
ενός φίλου η ατάκα
μιας και ξέμεινα απόψε
του την έκανα τράκα
Η ζωή έχει πλάκα
έτσι είναι Σωκράτη
σε τρώει όλη τη μέρα
τη νύχτα θέλει κρεβάτι
σε γεννάει, σε γερνάει
σου χαρίζει στιγμές
σε ξεχνάει, σε ξερνάει
σε γεμίζει ρωγμές
Γέλα ρε, δεν βαριέσαι
όλα είναι συνήθειο
μην δακρύσεις, γιατί
θα σε πάρουν για ηλίθιο
Καληνύχτα μαλάκα
μοναχά να θυμάσαι
αύριο πρωί
το ίδιο μαλάκας πως θα 'σαι
 
Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα

"Τι νόημα έχει η ζωή
αν δεν μπορούμε να 'μαστε μαζί
τι νόημα έχει η καρδιά
ποιο λόγο έχει η φλέβα να χτυπάει;

τι νόημα έχει το κορμί
να σβήσει περιμένει αφορμή
αφού έχει μάθει μοναχά
εσένα μέχρι θανάτου ν' αγαπάει"...

Μα τη συνείδησή μου έχω καθαρή,
με τυραννούσες κι εγώ ήμουν τρυφερή.
Τίποτα, σου λέω, τίποτα δεν με κρατάει.

Φλέβα που κόπηκε είν’ η ζωή μου,
φλέβα που στάζει νερό στο κορμί μου.
Θέλω το αίμα μου να πάρω πίσω
κι όπως σ' αγάπησα να σε μισήσω.

τίποτα δεν πάει χαμένο
στην χαμένη σου ζωή
τ'όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου γιατί...

Χαμένο όνειρο φεγγάρι μου χλωμό
μες τα χαμένα μας φεγγάρια θα χαθώ
στο σκούρο χρώμα της ζωής που τώρα ζω
τίποτα πια, τίποτα πια δεν αγαπώ

φεγγάρι μου να ψάξεις να τον βρεις
και να του πεις πως δεν θ'αντέξω, δεν θα ζήσω
φεγγάρι μου στον δρόμο του να μπεις
και να του δείξεις πώς να'ρθει σε μένα πίσω
μα αν αυτός φεγγάρι μου αρνηθεί
μην ξημερώσεις, άσ'τη νύχτα να με πάρει
θα φύγουμε μαζί πριν την αυγή
κι ας τον κοιτάζω από ψηλά
σαν το φεγγάρι...

Δεν φεύγω...
Θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου
Θα μείνω όλη νύχτα στα σκαλιά
Τα αστέρια θα πάρω αγκαλιά
Θα λέω το όνομα σου σιγά

Δεν φεύγω...
Όσο κι αν θες δεν φεύγω
Κι ας έρθει χειμώνας και βροχή
Τα βράδια θα παγώνει η ψυχή
Ο ήλιος θα καίει το πρωί

Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
Για πάντα θα μαι εδώ να με κοιτάς
Για πάντα... εδώ είναι το κορμί... εδώ είναι η ζωή
Δεν φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί

Δεν φεύγω...
Θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου
Θα μείνω να σε ακούω να μιλας
Με φίλους σε νιώθω...

βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα σ'αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα, στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ, βροχή μου
σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

βρέχει και στους καταυλισμούς χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο Θεός στις προσευχές, στο ντέφι
στις καρδιές, στα πόδια τα γυμνά

ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ, βροχή μου
σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

ήρθες βροχή μου κι άλλαξες το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου, ποτάμι,
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ, βροχή μου
σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά