Το κύκνειο άσμα της καταναλωτικής κοινωνίας

[Argiro]

Νομίζω πως όλα αυτά οφείλονται στην παγκοσμιοποίηση, της οποίας οι συνέπειες έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται. Παλαιότερα, πριν αρχίσει να εφαρμόζεται, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, όταν κάποιοι αναφερόμαστε στα προβλήματα που θα υπάρξουν εξαιτίας της, οι υπόλοιποι που δεν το καταλάβαιναν είτε μας έλεγαν οπισθοδρομικούς είτε ρατσιστές. Αυτό το τελευταίο το έλεγαν γιατί όταν ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει παγκοσμιοποίηση είναι φυσικό να είσαι εναντίον της εισροής αλλοδαπών εργατών, ειδικά σε μια χώρα η οποία δεν διαθέτει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να τους απορροφήσει χωρίς συνέπειες. Όμως η αντίδραση δεν είναι ρατσιστικού περιεχομένου αλλά ρεαλιστικού.

Τώρα πια αυτό έχει αρχίσει να γίνεται εμφανές σε αυτούς που δεν βλέπουν μονόπλευρα κάποια πράγματα. Θα ξεκινήσω από την αρχή για το πώς πιστεύω πως έχουμε φτάσει σήμερα σε αυτό το σημείο. Όλα ξεκινούν από την απελευθέρωση του εμπορίου. Μας έλεγαν πως αυτή η απελευθέρωση θα μας κάνει όλους πλούσιους.  Αυτό όμως δεν γίνεται γιατί υπάρχει μια ανισότητα ανάμεσα στους εμπόρους και τους παραγωγούς όλων των εθνών του πλανήτη, εφόσον μιλάμε για παγκόσμια απελευθέρωση και τη δυνατότητα των παραγωγών και των εμπόρων να κινούνται σε μια παγκόσμια αγορά. Το γεγονός πως ο κεφαλαιοκράτης ενός ασθενέστερου οικονομικά κράτους είναι ανίκανος να ανταγωνιστεί αυτόν του κράτους που διαθέτει περισσότερο χρήμα από μόνο του λέει ποιος τελικά θα είναι κερδισμένος στη μάχη του ελευθέρου εμπορίου. Για να μη μιλήσουμε βέβαια για τον απλό έμπορο ή βιοτέχνη του ασθενέστερου οικονομικά κράτους, ο οποίος θα εξαφανιστεί κυριολεκτικά από την επέλαση των διεθνών πολυκαταστημάτων -έτσι κι αλλιώς ο μεγαλοκαρχαρίας θα πάρει τα εργοστάσιά του και θα τα πάει σε άλλα κράτη, με χαμηλότερα ημερομίσθια, γι αυτόν λοιπόν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Με τον τρόπο αυτό παρατηρείται η μείωση θέσεων εργασίας και ειδικά σε χώρες σαν την Ελλάδα, η οποία σε πείσμα της οικονομικής της κατωτερώτητας φέρνει ξένους εργαζόμενους τη στιγμή που δεν μπορεί να απορροφήσει ούτε τους δικούς της.

 Ένα άλλο μειονέκτημα αυτής της πολιτικής είναι πως τα χρήματα του κάθε κράτους δεν κυκλοφορούν μέσα στο ίδιο το κράτος, αλλά ξεφεύγουν και διαχέονται στα άλλα κράτη. Με λίγα λόγια, αν κάποιος προσλαμβάνει ξένους εργαζόμενους τα χρήματα που τους δίνει δεν μένουν μέσα στο ίδιο το κράτος, γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των χρημάτων θα το στείλουν στη χώρα τους. Από την άλλη μεριά, προσλαμβάνοντας αυτούς τους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι της χώρας για την οποία μιλάμε μένουν άνεργοι, με συνέπεια να μην έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στην ντόπια κατανάλωση λόγω μειωμένης αγοραστικής δύναμης. Έτσι λοιπόν έχουμε τα ντόπια προϊόντα που δυσκολεύονται οι έμποροι να πουλήσουν στους ντόπιους καταναλωτές, οι οποίοι προτιμούν να αγοράζουν τα ξένα προϊόντα, π.χ. κινέζικα και ισπανικά, τα οποία είναι φθηνότερα. Έτσι λοιπόν ο φαύλος κύκλος της οικονομίας συνεχίζεται και η εθνική οικονομία δεν γίνεται να ορθοποδήσει, αντιθέτως, όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται χειρότερη.

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση του κάθε κράτους, προκειμένου να φέρει ξένους επενδυτές, τους χρεώνει με λιγότερους ή καθόλου φόρους απʼ ό,τι τους ντόπιους (όπως ακούγεται για τους Κινέζους, τους οποίους λένε πως δεν τους φορολογούν καθόλου ή ελάχιστα) και προσαρμόζει τις κρατικές δαπάνες που αφορούν στις κοινωνικές παροχές σύμφωνα με αυτό που θέλουν αυτοί οι επενδυτές που προσπαθεί να προσελκύσει. Έτσι λοιπόν αυτοί οι επενδυτές θα ρυθμίζουν πια και τα επιτόκια των τραπεζών και με τις ρυθμίσεις που αυτοί επιλέγουν γιατί έτσι τους συμφέρει, με συνέπεια να πέφτει η εγχώρια ζήτηση δανείων, εφόσον τα επιτόκια αυτά δεν συμφέρουν τους ντόπιους εμπόρους και βιοτέχνες λόγω των υψηλών επιτοκίων. Από την άλλη μεριά προσπαθούν, δίνοντας δάνεια στον κόσμο με μικρότερη οικονομική επιφάνεια, να κρατούν αυτόν τον κόσμο κάτω από τον έλεγχό τους, ώστε να μην διαμαρτύρεται για την αντιλαϊκή πολιτική της κάθε κυβέρνησης και να σκύβει το κεφάλι στον κάθε εργοδότη που καταστρατηγεί τα λαϊκά κεκτημένα, επειδή ακριβώς θα φοβάται πως θα τον απολύσουν και δεν θα μπορέσει να πληρώσει τα δάνεια που έχει πάρει.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Οι παράμετροι της παγκοσμιοποίησης και οι συνέπειές της σε κάθε κράτος ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξης που έχει είναι πάρα πολλές. Διαφορετικές συνέπειες έχουν όλα αυτά στην Ελλάδα, η οποία δεν είναι σαν τη Γερμανία ή τη Γαλλία όσον αφορά στην οικονομική ευρωστία που είχε πριν εφαρμοστεί η παγκοσμιοποίηση και διαφορετικές σε χώρες όπως η Κύπρος για παράδειγμα, η οποία έχοντας ένα πολύ ισχυρό νόμισμα είναι σε διαφορετική θέση οικονομικά απʼ ό,τι η Ελλάδα. Παρόλα αυτά, με την πάροδο του χρόνου, οι συνέπειες θα φανούν και σε δυνατότερες οικονομικά χώρες. Απλώς καθυστερούν περισσότερο και σύμφωνα πάντα με τη συνειδητοποίηση του κόσμου και πώς αντιδρά σε αντιλαϊκές πολιτικές.

Εξαιτίας λοιπόν των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, οι οποίες μόλις τώρα έχουν αρχίσει να φαίνονται, έχει αρχίσει κάθε κράτος να σκέφτεται πώς θα ξεπεράσει αυτή την κρίση και ο κόσμος στρέφεται προς τη λογική της οικονομικής ανάπτυξης της οικονομίας του δικού του κράτους και έχουν αρχίσει να σκέφτονται πως θα πρέπει να ενισχύσουν τις δικές τους, τοπικές οικονομίες, οι οποίες βάλλονται από την παγκόσμια αγορά. Παρατηρείται λοιπόν ένα φαινόμενο, στο οποίο τα κράτη στρέφονται σε συντηρητικά κόμματα, έως ακροδεξιά, τα οποία τους υπόσχονται την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας και τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας. Νομίζω πως αυτό είναι μια ακραία λύση και απλώς ενισχύουν κόμματα τα οποία το μόνο που θέλουν είναι να μπουν στη Βουλή και στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόγραμμα με το οποίο θα δοθεί κάποια λύση.

Προσωπικά πιστεύω πως αν κατανοήσουν οι άνθρωποι σε όλα τα κράτη πως η παγκοσμιοποίηση δεν είναι αναπόφευκτη και πως υπάρχει λύση, χωρίς να υπάρχει λόγος να καταφύγουμε σε συντηρητικές και ακροδεξιές κυβερνήσεις, τότε θα βρουν τον τρόπο να ξεφύγουν απʼ όλη αυτή την περιπέτεια στην οποία έχουμε βρεθεί όλοι. Η λύση νομίζω βρίσκεται στην παγκόσμια συνεργασία όσων σκοπεύουν να αγωνιστούν ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Η τοπική αντίδραση κάθε κράτους ξεχωριστά δεν νομίζω να οδηγήσει πουθενά, γιατί αυτή σίγουρα θα καταπνιγεί εν τη γενέσει της, εφόσον κανείς δεν σου παραχωρεί ποτέ αμαχητί τα προνόμιά του, αυτό είναι ένας απαράβατος κανόνας. Και εφόσον η επίθεση του κεφαλαίου είναι παγκόσμια, παγκόσμια πρέπει να είναι και η αντίδραση.

Αυτά σχετικά με το θέμα που ετέθη, τη νέα μορφή δηλαδή του καπιταλισμού  και πώς η παγκόσμια καταναλωτική αγορά οδηγείται σε αδιέξοδο και όχι σε αυτά που ειπώθηκαν μετά σχετικά με τη διαφθορά των ελληνικών κυβερνήσεων, για την οποία μάλλον εμείς οι ίδιοι φταίμε που τους την επιτρέπουμε. Δεν νομίζω πως αυτή η διαφθορά είναι αποκλειστικό προνόμιο της παγκοσμιοποίησης, μάλλον είναι αποτέλεσμα του επιπέδου του λαού που την ανέχεται.

[Kastoras]

Ας παραθέσω και τη δικη μου αποψη περι του θεματος.
Η κοινωνία μας πάσχει απο ανθρώπους. Τα παντα εχουν διαβρωθεί και μποχα της συψης μας εχει κατακλύσει. Τι φταιει για αυτο? Ριξτε μια ματιά τα τελευταία 25 χρόνια. Κυριαρχησαν στην ελληνικη κοινωνία τα λαμόγια οι εργολάβοι οι αγράμματοι οι βαμένες γκομενες τα μπουζουκια η μερσεντε !! και η μπε-μπα!! Αξίες ιδανικά κλπ ησαν στον καλαθο....
Ο ιδιος ο Παπανδρεας λανσαρε στο λαο το προτυπα του πηδηχταρα και της γκομενας πιπατζους....
Δεν υπαρχουν ταλεντα πουθενα...Δες ποδοσφαιρο πολιτικη καλες τεχνες (αληθεια εχει αναρωτηθει κανεις εαν πεθανει και ο Μικης τι θα εχουμε?) δεν υπαρχει αδερφια τιποτα ορθιο.
Μας κυβερνα η μετριοτητα η αρπαχτη οι αδερφες με οτι σημαινει αυτο.
Η μονη λύση ειναι οποιος μπορει να την κανει και να φυγει εξω καλος οι υπόλοιποι βοηθεια μας.

[size=18]ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΕΛΠΙΔΑΚΙ...... ΖΩΗ ΣΕ ΛΟΓΟΥ ΜΑΣ[/size]

[reporter345]

«Δεσμευόμαστε να εξαλείψουμε την πείνα και να διασφαλίσουμε τροφή για όλους, σήμερα και αύριο», αναφέρεται γενικόλογα στη τελική διακήρυξη που υιοθετήθηκε στη Σύνοδος Κορυφής για τη διατροφική κρίση, του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), στη Ρώμη. Γίνεται επίσης έκκληση για περισσότερες προσπάθειες προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης του διεθνούς εμπορίου στην γεωργία «με την μείωση των φραγμών στο εμπόριο και των πολιτικών που διαστρέφουν τη λειτουργία της αγοράς». Θα συμφωνήσουν και σε κάποιο ετήσιο επίδομα που θα δίνουν στις φτωχές χώρες και με αυτό τον τρόπο έλυσαν όλα τα προβλήματα, σε μια συνάντηση που δεν έδωσε τελικά τίποτα καινούργιο.

Σοβαρά θέματα, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις συναντήσεις, δεν τόλμησαν να τα «αγγίξουν». Δεν μίλησαν για παράδειγμα για τον «αυτοσκοπό» του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς, που είναι το κέρδος μόνο των επιχειρήσεων, αλλά όχι η αύξηση του εισοδήματος των αγροτών - παραγωγών και των πολιτών - καταναλωτών. Δεν τόλμησαν να συζητήσουν για τα κέρδη των πετρελαϊκών επιχειρήσεων. Δεν είπαν κουβέντα για την αύξηση τους κόστους καλλιέργειας, με την άνοδο στις τιμές των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων, αλλά και την αύξηση των ζωοτροφών, που οδηγεί την κτηνοτροφία σε σίγουρη χρεωκοπία. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, με την ενθάρρυνση της Βραζιλίας, αρνήθηκαν να υπογράψουν ένα κείμενο που θα «δαιμονοποιεί» τα βιοκαύσιμα, όπως επιθυμούσαν οι Ευρωπαίοι. Η Βραζιλία έχει υπερασπιστεί επανειλημμένως την παραγωγή καυσίμων που προέρχονται από την επεξεργασία κυρίως ζαχαροκάλαμων και σιτηρών. Καμία αναφορά δεν έγινε για το διαφημιζόμενο πρότυπο του δυτικού τρόπου ζωής, το όνειρο για εύκολο χρήμα και το life style στα μεγάλα αστικά κέντρα, που οδηγεί τους νέους να εγκαταλείπουν την ύπαιθρο και τα χωράφια τους, για να πηγαίνουν στις παραγκουπόλεις, με σκοπό να βρούνε μια καλύτερη τύχη. Δεν αναφέρθηκαν, ίσως γιατί δεν τους συνέφερε επειδή οι δυτικές χώρες θέλουν φτηνό εργατικό δυναμικό, για τους χιλιάδες μετανάστες, που με το «εμπόριο ονείρου» που τους «ταΐζουνε» δίνουν μέχρι και 4.000 δολάρια, για να βρουν μια καλύτερη δουλειά στις αναπτυγμένες χώρες. Για να αυξήσουν γρήγορα οι εταιρείες τροφίμων τα κέρδη τους, γέμισαν διαφημίσεις τις αναπτυσσόμενες χώρες με τις διατροφικές συνήθειες του δυτικού κόσμου, αλλά δεν μελέτησαν με προσοχή αν έφταναν τα τρόφιμα που παράγουν όσοι γεωργοί και κτηνοτρόφοι απέμειναν, για τα εκατομμύρια των Αφρικανών και Ασιατών καταναλωτών που άλλαξαν τις διατροφικές συνήθειες τους. Τέλος το βασικότερο στον καπιταλισμό είναι η «καταναλωτική δύναμη» των πολιτών. Αν τα χρήματα δεν φτάνουν τότε μειώνονται οι καταναλωτικές αγορές, που αλυσιδωτά οδηγούν σε λουκέτα στις επιχειρήσεις. Βέβαια κάποιοι ποντάρουν στο ότι τα τρόφιμα δεν μπορεί να τα μειώσει ο καταναλωτής, αλλά ξεχνάνε ότι οι περισσότερες κοινωνικές αναταραχές (επαναστάσεις) στην ιστορία έγιναν μετά από αυξήσεις των τιμών στα τρόφιμα. Οι πολιτικοί ξεχάσανε το Αμερικάνικο σύνθημα της δεκαετίας του 30 που έλεγε «δώστε χρήμα στους καταναλωτές για να αγοράζουν φτηνά προϊόντα». Δηλαδή δεν μπορούν να καταλάβουν το βασικό θεώρημα που λέει ότι με χρεωμένους και φτωχούς πολίτες δεν μπορεί να αντέξει το μοντέλο της φιλελεύθερης οικονομίας.