Αγαπημένος- Παύλος Σιδηρόπουλος

[Atma]

Ηλεκτρικός Θησέας

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ' το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που 'χει μαραθεί
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
Σε εδίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια
σε μια ζωή χωρίς προοπτική
Χάνεσαι σαν το γλαρό στην ομόνοια
και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί
Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί
ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί

Solo

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν
Και τα κεφάλια βγαίνουν σαν σκουριά
Στα σούπερ μάρκετ τελείωσε η ελπίδα
και συ σκαρφάλωσες στη σκαλωσιά
Που πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
ηλεκτρικός Θησέας και τα λοιπά
Φοβάσαι ότι θα 'ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή
βαλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη
μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί
Ψηφοθηρία λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια Ρώτας ποιοι σ' έχουν βάλει στο κλουβί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί
Να κλείσεις τη πληγή θανατηφόρα και μες στα νέα ψάχνεις για δουλεία
τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά
όσα τα κέρδισες με τα μαρτυρία τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μια αιχμάλωτη γενιά
Μια πλαστική ανέμισες σημαία πίστεψες σ' έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίμπλα ροκ
και πως θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό
και πως θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό

Ζωγράφισε ένα ήλιο στο ταβάνι μίλησε με τ' αγέρι της νύχτιας
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς
πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς

[Atma]

Θάνατος


Χαφιές στο σπίτι η θεία σου, κι αστυνόμος η μαμά
Του τρόμου αθώα πρόσωπα, που αργοπεθαίνουν στη δική σου αγκαλιά
Παυλάκη γύρω σου σωπαίνουν
τους φτάνει π' ανασαίνουν
τι ζητάς;
Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα
κουλός με χρυσαφένια πένα
πού το πας;
Με το χαβά του θυμικού σου
μαντζούνι του μυαλού σου
πιπιλάς...
Ξέρουνε τι τους περιμένει
στην πολυθρόνα βολεμένοι
τι ρωτάς;
Θάνατο-ος,  θανατο-ος,    θάνατος
Κάπου τριγυρίζει, μια παράξενη ματιά
κάτι σε γεμίζει, με θανάτου σιγουριά
Κανείς δεν θες να σε δαμάσει
κι όμως πονάς για ότι έχεις χάσει
και ρωτάς
Βυζαίνει ακόμα τ' όνειρό σου
και ο πόνος μοιάζει να 'ναι γιατρικό σου
που ζητάς
Στο Άμστερνταμ ο Φαληριώτης
και στο Παρίσι ο Βερεσιώτης
σου γελά
Θανάτου χρέος σου μετράνε
σε καταφύγια σε τραβάνε
και ξεχνάς

[Atma]

Ο Ντάμης ο σκληρός



Kλαιν τα πουλιά στην Μπάρμπαρα πίεσαν τον Ντάμη τον σκληρό
με δυο σκυλιά σε μια σπηλιά ζούσε σαν λεύτερο θεριό
Από μικρός ατίθασος ζούσε μονάχος σαν στοιχειό
λέγαν πως ήτανε τρελός τον διώξανε κι απ το χωριό
Χωρίς μιλιά χωρίς δουλειά γύρεψε ο Ντάμης τα βουνά
τώρα κορμί άδειο σακί κρέμεται από σφικτή θελιά
M' ένα σπαθί σαν αστραπή έκλεβε ο Νταμης τα χωριά
να πάρει μια εκδίκηση γι' αυτά που τράβηξε παλιά
Στο δικαστή άγριο ληστή τον 'συραν ένα πρωινό
κι αυτός εκεί λεει στη βουή φταίτε κι εσείς για τούτα 'δω

[Atma]

Στην Κ


Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
και εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί
Όταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής
Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές

[Atma]

για σένα, επειδή και εμένα με άγγιξες με όσα είπες

Ήταν αναμφίβολλα ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της Ελληνικής ρόκ σκηνής. Ο "Zorba the Freak", ο τελευταίος των Ζορμπάδων, επάξια ονομάστηκε και "πρίγκηπας". Η ερμηνεία, οι στίχοι και η μουσική του σημάδεψαν την Ελλάδα. Οι καιροί όμως ήταν πάντα δύσκολοι για τους πρίγκηπες, κι έτσι, στις 06/12/1990 ανέβηκε στο αλογάκι του και μας αποχαιρέτησε... Δεν πρόλαβε δυστυχώς να δει όσα άφησε εδώ κάτω... Κυνηγημένος και διωγμένος έφυγε μακριά μας πολύ νωρίς... Τα τραγούδια του όμως δε θα φύγουν ποτέ. Θα μείνουν και θα συνεχίσουν να σημαδεύουν τις καρδιές μας.

[Atma]

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΤ-2


Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής.
 Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς
 ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε.
Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης.
Απ' την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από την γενιά των Αλεξίου.
 Της Ελλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου.
 Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη.
Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή
και άλλοτε δημιουργία.
Θα έλεγα αυτό που είπε ο Εγγονόπουλος
ή ο Νάνος ο Βαλαωρίτης, δεν θυμάμαι καλά,
 ότι πια δεν είμαστε Ελληνες αλλά είμαστε σαν Ελληνες
 μετά την Τουρκία, με αποτέλεσμα να έχουμε πάρα πολύ ανατολική κουλτούρα.
Με τα προϊόντα και τα υποπροϊόντα της, τα πολιτιστικά.
 Παρόλα αυτά όμως, η ανατολική αυτή κουλτούρα όταν
συγχωνεύτηκε από εμάς τους Ελληνες,
απόκτησε μια ιδιαιτερότητα.
Και οι πεντατονικές κλίμακες οι θρακιώτικές, και τα καραγκούνικα, και τα νησιώτικα, και τα κρητικά, όλα αυτά αποκτήσανε μια ιδιαιτερότητα. Τα ρεμπέτικα, τα νεολαϊκά, όλα αυτά έχουν ιδιαιτερότητα. Αυτή είναι η ανατολική κουλτούρα.

Δίνω τη δυτική κουλτούρα για ποιο λόγο;
 Γιατί αυτή τη στιγμή είμαστε κατά 70 με 30,
παίζει αυτό το ποσοστό, περισσότερο ανατολίτες παρά δυτικοί. Οταν λοιπόν έρθει το πλήρωμα του χρόνου,
μονάχο του έτσι ώστε ο μεσήλικας να μην ενοχλείται από την ηλεκτρική κιθάρα, ο νεαρός να μην ενοχλείται από το μπουζούκι,
 οι μουσικοί οι ίδιοι οι μπουζουκζίδες
και αυτό που αντιπροσωπεύουν, και η ηλεκτρική κιθάρα
κι αυτό που αντιπροσωπεύει να μην έχουν στήσει δυο ταμπούρια
απέναντι ο ένας απ' τον άλλο και να μάχονται αλλά να έχει γίνει
πια σαν τρόπος ζωής η χρυσή τομή των δύο αυτών κουλτούρων,
δηλαδή εν ολίγοις να έχει επέλθει ένα 50 - 50, μια ισορρόπηση μέσα μας. Και μέσα απ' αυτό το πράγμα να πηγάσει η χρυσή τομή του τραγουδιού,
της ιδιαιτερότητας που έχουμε στην ανατολική κουλτούρα και της ιδιαιτερότητας που θα αποκτήσουμε στην δυτική κουλτούρα, με τα υποπροϊόντα της.

Μ' αρέσει το rock and roll, μ' αρέσει η στιχουργική του,
μ' αρέσουν αυτά που περνάει στον κόσμο
 και γενικά μ' αρέσει το ότι είναι προπάντων μουσική για τον άνθρωπο,
 για τα πάθη του,
 για το συναίσθημά του
κι όχι για την ψυχρή λογική
και προπάντων όχι για την τεχνοκρατία.

[Atma]

Το μπλουζ του Αη-Ονούφρη

Ανέβηκα, ανέβηκα ψηλά στον Αη-Ονούφρη
για να του πω για κείνηνε, τη λύση μπας και μου 'βρει
Άγιε μου Ονούφρη, Άγιε, πες μου τι να της κάνω
αν δε μου δώσει ένα φιλί θα πέσω να πεθάνω
Κάποτε ίσως να ντο ιδεί πόσο μ' έχει αδικήσει
μα τότε ίσως να 'ν' αργά κι άλλη να 'χω φιλήσει
Άγιε μου Ονούφρη ορκίζομαι άλλην δε θα κοιτάξω
τα πιο γλυκά μου τα φιλιά γι' αυτήν θα τα φυλάξω
Κι αν τύχει και την αρνηθώ κατάρα ρίξε απάνω
ξανά να μην αγαπηθώ και μόνος να πεθάνω
Κάποτε ίσως να ντο ιδεί πόσο μ' έχει αδικήσει
μα τότε ίσως να 'ν' αργά κι άλλη να 'χω φιλήσει

[seagull]

(στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος)

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβύσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

[seagull]

Νά 'μαστε στα ίδια μονοπάτια
νά 'μαστε στην ίδια γειτονιά
νά 'μαστε και στα χρυσά παλάτια
α, και στην παράγκα του Θωμά

Νά 'μαστε στα ίδια τα λημέρια
νά 'μαστε αν γίνονταν παντού
νά 'μαστε του κόσμου τα ξεφτέρια
πλούσιοι από γεννησημιού

Νά 'μαστε τι να 'μαστε κανένας δεν το ξέρει
μωρό μου είσαι τα θαύματα που μου 'χουνε προσφέρει
Αναφτο κουκλίτσα μου και μην ακούς κανένα
άναφτο, άναφτο κι έλα προς τα μένα

Νά 'μαστε μαστούρια όλη νύχτα
ξέροντας εμείς το μυστικό
κι όπου θες τα δίχτυα σου άντε ρίχτα
να λιποθυμίσεις το χωριό

Νά 'μαστε τι να 'μαστε κανένας δεν το ξέρει
μωρό μου είσαι τα θαύματα που μου 'χουνε προσφέρει
Αναφτο κουκλίτσα μου και μην ακούς κανένα
άναφτο, άναφτο κι έλα προς τα μένα

[seagull]

Κρυμένη θα 'ναι η ψυχή
κι αυτό το βράδυ
ιδρώτας, βρίσκεις αγκαλιά ερωτική
χαρακτηριστικά γνωστά
μα άγνωστο χάδι
σε κάποιο μπαρ, σε κάποιο μαγαζί

Τις περισσότερες φορές
το περπατάς μονάχος
μα τούτη η νύχτα
είναι δύσκολη να βγει
διαλέξεις σε διαλέξουνε
δεν θα υπάρχει λάθος
ίδιο νερό άλλη πηγή

Μ' ένα σουγιά άγρια μεσάνυχτα
χωρίς πολλά πολλά γιατί
χωρίζεις τα όμορφα απ' τα άσχημα
αφού για σένανε η πλάστιγγα
θα γέρνει πάντα προς τη γη

Τη ζωή σου στην πασάρανε
αυτή είναι κι αν σ' αρέσει
τυχαίο σπέρμα αισθάνεσαι
απρόσωπου γονιού
γυναίκα μοιάζει ο θάνατος
που σ' έχει προκαλέσει
κι έτσι τον κυνηγάς παντού

Αχ δεν ξέρεις πότε έρχεται
ή φεύγει μια ευκαιρία
για σένα οι πλούσιοι είν έξυπνοι
και βλάκες οι φτωχοί
κόβεις το γόρδιο δεσμό
για ασήμαντη αιτία
μήπως πιστέψεις τη ζωή σου
πως την κυβερνάς εσύ

Μ' ένα σουγιά άγρια μεσάνυχτα
χωρίς πολλά πολλά γιατί
χωρίζεις τα όμορφα απ' τα άσχημα
αφού για σένανε η πλάστιγγα
θα γέρνει πάντα προς τη γη