ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ!!!

[blue-roses]

ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΔΙΣΚΟ]

1.ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια σου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά
δε θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η ψυχή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά

2.ΝΥΧΤΑ

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ
νύχτα λιμάνι απάνεμο, αν μόνος απομείνω
σε σένα θα δοθώ

Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα
είναι βαριά, αν μοναχά η εικόνα της μου μείνει
όνειρο θα΄ ναι ψεύτικο, στα χείλη μου μια πίκρα
σαν Μανδραγόρα το φιλί μου η μοναξιά θα πίνει

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο
αυτήν που τυραννώ

Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα, κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα
νύχτα μια μέρα μου 'δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ' τη δικιά σου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα

Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα, να φύγω απ΄ τους ανθρώπους
αυτούς που αγαπώ
νύχτα με καταράστηκες, να ζω σ' ανίερους τόπους
μ' αυτούς που εξαπατώ.

3.Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΑΠ'ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Πάνω μου γέρνει ένας σακάτης ουρανός
ριγούν τ' αστέρια, πέφτουν στο αδιάβροχό μου
είναι συνήθεια που έχω από μικρός
ν΄ αγαπάω ό,τι με σπρώχνει στο χαμό μου

Υφαίνω σάβανα με ήλιους παιδικούς
αναρωτιέμαι αν θα βρω κάποιο σου χνάρι
μαθαίνω νέα σου από δαίμονες τρελούς
απ΄ αστροναύτες που σε είδαν στο φεγγάρι

Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν χάδια
μ' άγια ρεμάλια και μυαλά σακατεμένα
κατατρεγμένους που αγκαλιάζουνε σκοτάδια
μήπως ακούσω και μου πουν κάτι για σένα

Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ΄ απόγνωση
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος
η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄ την κόλαση
και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω.

4.ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥ ΑΝΤΙΟ

Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ' ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι με βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου κι σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ' ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν' αγαπήσω
και να χαθώ.

5.ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΟ


Πρόσεξε, το σώμα αυτό είναι δειλό
πληγώνεται
αναγνωρίζεται, νερό και χώμα είναι πηλός
διπλώνεται
τα χέρια σου να 'ναι λεπτά
τα ψεύδη σου αναιμικά
ορκίζεσαι
γυμνές εικόνες, ενοχές
άγριες απότομες στροφές
βυθίζεσαι

Κοίταξε, το σώμα τούτο στο σταυρό
καρφώνεται
μετεωρίζεται, σαν φρίκη στο αίμα ο χαμός
απλώνεται
είμαι απόγνωση, θυμός, μια καταχνιά σ' ένα
γκρεμό που κρύβεσαι
ήρθα κοντά σου απ΄ τις σκιές
σαν φάντασμα δίχως χαρές
συντρίβομαι.

[blue-roses]

6.ΣΤΟ ΠΛΑ'Ι' ΣΟΥ

Στεκόμαστε γυμνοί απ΄ όνειρα
κάτω απ΄ τα μαύρα σύννεφα
απόγονοι του τίποτα
πελάτες της σιωπής
έχουμε τσέπες αδειανές
και στην καρδιά δυο μνήματα
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο μόνος μας συγγενής.
Κορόνα γράμματα ποντάρουμε
το θάνατό μας
την ίδια κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας γκρεμούς
κι όταν δε θα 'χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας θα μας τσακίσει
και θα μας κάνει αληθινούς

Θα μ' αγαπάς, θα μ' αγαπάς
μα δεν θα φτάνει
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι σου
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες στο λιμάνι
θα πεθαίνω στο πλάι σου.

7.Σ'ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ

Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς
μ' ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια
μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια
τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς

Σαλεύεις πίσω από πεύκα σιωπηλά
προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι
εκεί μου βρίσκεσαι κανένας δε μιλά
μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη

Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου
έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης
ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης
προσκυνητής στους Άγιους Τόπους της σιωπής σου

Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα
σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει
την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα

Κάποια νύχτα θα 'ρθεις με της νιότης τα δώρα
μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου
θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα
και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.

8.ΑΠ'Τ'ΑΠΕΙΡΟ ΣΕ ΣΕΝΑ

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό
στους δρόμους που περπάτησες θέ' να 'ρθω
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά
πες μου τι θα 'μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποια κόλαση θα ξοδευτώ ξανά

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα 'ρχομαι απ' τ' άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.

9.ΣΤΙΓΜΕΣ

Ποιος να σε βάφτισε στης Στύγας τα νερά
κι έτσι αμίλητη στον κόσμο υποφέρεις
  δυσεύρετο αίνιγμα γεμάτο μυστικά
κατάγομαι απ' τη λύπη σου το ξέρεις

Έλα κοντά μου να σου πλύνω τα μαλλιά
μ' αμφίβια μύρα και νερό απ' την Παλαιστίνη
Θεέ μου τι λέω, πώς επέστρεψε αυτή μνήμη
σαν ένα πλοίο με τα φώτα του σβηστά

Πες μου τι ψάχνουμε σ' αυτή τη συμφορά
όλα λιγόστεψαν, κανείς δεν έχει μείνει
και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι
που ξεμακραίνει λαβωμένο στ' ανοιχτά

Στυφή αρμύρα πάει να πιει
και πίκρα των κυμάτων
και κουβαλάει στη ράχη του
στιγμές μικρών θανάτων.

[blue-roses]

Και φυσικά το τελευταίο τραγούδι
του τέταρτου δίσκου το οποίο είναι
μελοποιημένο ποίημα του Κώστα
Ουράνη...

10.ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙ

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα]

[blue-roses]

ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΤΟΠΟΣ - ΚΑΤΩ ΑΠ'ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ


1.ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ

ΤΙ ΑΡΩΜΑ, ΤΙ ΜΕΘΗ ΑΥΤΗ Η ΛΙΑΚΑΔΑ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΡΙΝ ΤΥΦΛΩΣΕΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ
ΚΑΙ ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ ΘΡΗΝΟΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ
ΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΣΧΗΜΗ ΘΩΡΙΑ
ΠΩΣ ΞΕΨΥΧΩ, ΚΑΙ ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ
ΑΓΚΟΜΑΧΩ, ΒΟΥΤΩ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΤΙ ΣΙΩΠΗΛΟ, ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ
ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑ! ΠΩΣ ΜΕ ΘΩΡΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΑΤΙΑ
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ! ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΦΩΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΟΝΑΧΑ
ΠΟΥ 'ΝΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΣΥΓΧΩΡΝΑΝΕ
ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΚΡΑΤΑΝΕ

ΤΟ ΑΨΥΧΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΦΙΓΓΩ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ
ΜΑ ΣΑΝ ΔΕ ΝΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ... ΟΥΡΛΙΑΖΩ!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ
ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΘΩ
ΥΒΟΝ, ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΝΑΣΑ
ΜΑ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΩ ΕΓΩ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΩ
ΑΣΘΜΑΙΝΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΣΑΝ ΕΜΒΡΥΟ ΔΙΧΩΣ ΠΝΟΗ
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΕΣ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ
ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ
ΚΕΝΟΣ ΘΑ ΦΕΥΓΩ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΑΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΑΖΙ
ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΑΜΜΟΣ ΘΑ ΚΥΛΑΕΙ, ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΚΑΥΤΗ
ΕΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΘΑ ΜΕΤΡΑΣ, ΤΙΣ ΣΤΑΛΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΒΑΖΙ
ΚΑΙ 'ΓΩ ΘΑ ΚΕΙΤΟΜΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ

ΠΥΡΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ
ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝΕ ΣΚΙΕΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΓΥΡΝΑΜΕ
Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΟ ΠΛΗΓΕΣ


ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ, ΠΕΤΡΩΣΑ ΣΑΝ ΤΗ ΛΑΒΑ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕΛΛΟΝ, ΟΥΤΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΚΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΒΑ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΜΕΡΑ, ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

[blue-roses]

ΜΟΥΧΛΑΛΟΥΔΑ]

Μην κλαις, φαντάζει μάταιο τώρα που πέσανε τα πέπλα ξαφνικά.
Πως θες να σ'αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι που σκάλισες στη
μάσκα σου κρυφά. Μην κλαις, δεν φτάνει η οδύνη,δεν φτάνει η θλίψη
για ν'αναστηθείς.Πόσες φορές τα μάτια σου θα κλείσεις μπροστά
στο ραγισμένο σου είδωλο. Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, άπο έναν πόνο
αβάσταχτο,πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι.
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι, κάθε μεσημέρι καίγεσαι.
Πως θες να σ'αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι που σκάλισες στη
μάσκα σου κρυφά. Είναι αδειανές οι φλέβες σου από αίμα και μόνο
ένας Δαίμονας σκιρτά... αργά! Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, άπο έναν πόνο
αβάσταχτο, πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι.
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι, κάθε μεσημέρι καίγεσαι.
ΚΡΕΜΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΕΡΑ
ΔΕΝ ΠΑΤΑΣ ΠΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΚΡΕΜΕΣΑΙ ΑΠ' ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ...!

[blue-roses]

Θ Α Ν Α Τ Ο Σ
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Α' κυκλοφορία 1982 στο LP "ΕΝ ΛΕΥΚΩ"

Χαφιές στο σπίτι η θεία σου
Κι αστυνόμος η μαμά
Του τρόμου αθώα πρόσωπα
Που αργοπεθαίνουν στη δική σου
αγκαλια

Παυλάκι γύρω σου σωπαίνουν
Τους φτάνει που ανασαίνουν
Τι ζητάς
Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα
Κουλός με χρυσαφένια βένα
Που το πας
Με το χαβά του θυμικού σου
Ματζούνι του μυαλού σου
Τι μιλάς


Ξέρουνε τι τους περιμένει
Στην πολυθρόνα βολεμένοι
Τι ρωτάς


Κάπου τριγυρίζει μια παράξενη ματιά
Κάτι σε γεμίζει με θανάτου σιγουριά

Κανείς δε θες να σε δαμάσεί
Κι ομώς πονάς για ότι έχεις χάσει
Και ρωτάς
Βυζαίνει ακόμα το όνειρό σου
Κι ο πόνος μοιάζει νάναι γιατρικό
σου
Που ζητάς
Στο Αμστερνταμ ο Φαληριώτης
Και στο Παρίσι ο Βελεσιώτης
Σου γελάν
Θανάτου χρέος σου μετράνε
Σε καταφύγια σε τραβάνε
Και ξεχνάς
   
"έσκυψε απ΄την βάρκα την σελήνη για να πιεί μες το νερό-έτσι τον πήρε το μακρύ ποτάμι του θανάτου τον Λι Πο.
Έιπαν πως ήταν μεθυσμένος, αλλά και ξεμέθυστος να ήταν, πάλι θα έσκυβε απ' την βάρκα την σελήνη
για να πιεί μες το νερό γιατί αφάνταστα βαθύς γι' αυτήν ο έρωτάς του και κυρίως γιατί]

Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

[blue-roses]

Χρειάζομαι μέρες που να εκτείνονται στις νύχτες σου
χίλια φιλιά να με χορτάσουνε μ' αιθάλη
άγριους ανέμους να γυρίζουνε τους δείκτες μου
και μια αγκαλιά να γείρω μέσα το κεφάλι.

Χρειάζομαι μάρτυρες να θρέψουν με το αίμα τους
την αγωνία που χλωμιάζει την καρδιά μου
άθλιους εχθρούς να κατοικήσω μες στο βλέμμα τους
κι ένα κοχύλι για ν' ακούσω τ' όνομά μου.

Νεκρούς πλανήτες για ν' αστράψουν απ' τη λύσσα μου
θαμπό ασήμι να θυμάμαι τη ματιά σου
ένα σφαγείο να προσφέρω την αλήθεια μου
και μια στεριά για να ξεβράσω τα όνειρά μου.


ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ Σ' ΟΝΕΙΡΟ

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
Αλήθεια λές σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφου η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογυαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;

Το τραγούδι "Όνειρο μέσα σ' όνειρο" είναι ελεύθερη απόδοση του ποιήματος "A dream within a dream" του Edgar Alan Poe. Οι στίχοι του πρωτότυπου είναι οι εξής]

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow--
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone ?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand--
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep--while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

[Rakendytos]

Ροουζ..
το ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΜΕΡΕΣ του Παντελη μηπως το χεις εμπιθρι..?
το ψαχνω μερες  

[blue-roses]

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΣΚΟΣ]

1.Μνήμες του Νερού
μουσική ]
 
Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει
 
Σ' αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή
 
Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της
"Η ομορφιά" κάποιος ψιθύρισε "είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης"
 
Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
θ' αποσυρθώ και θ' αγαπήσω το σκοτάδι.


2.Διάφανα Κρίνα
μουσική ]
 
Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους
 
Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους
 
Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους
 
Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία]

3.Δις Τζούλια
μουσική ]
 
Είσαι η σκιά, είσαι το χιόνι
Είσαι η φωτιά, είσαι τ' αμόνι
Είμαι η έρημος, ο αέρας κι ο λυγμός
 
Σε λένε φως, σε λένε σκότος,
σε λένε έρωτα, σε λένε φόβο
Με λένε άνθρακα, μίσος και κραυγή
 
"Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι"
 
Είσαι γαλήνη, είσαι μυστήριο
Είσαι ξυράφι, είσαι μαρτύριο
Είμαι ο υπηρέτης σας, ο πιο κακός Θεός
 
Σε λένε πίστη, σε λένε ζήλια
σε λένε αφή και καταιγίδα
Με λένε αλήθεια, μεταμέλεια και βροχή
 
"Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι"


5.El Hombre Solo
μουσική ]
 
Το ήξερε πως θα συμβεί μια μέρα
εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
-πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε-
θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα
 
Τίναξε από πάνω του τη σκόνη
κι αμίλητος προχώρησε στο αγιάζι
τον βρίζαν τα παιδιά πίσω απ' το Γκάζι
και κάποιος του 'ριξε νερό απ' το μπαλκόνι
 
Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο

6.Σκισμένος Χαρταετός
μουσική ]
 
Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός
 
Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ΄άδειο μου σχήμα , μια σκιά που νοσταλγεί
 
Κοντά σου δε μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σα δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό
 
Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο

7.Κάρμα
μουσική ]
 
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω
Πως υπάρχει και μι΄άλλη ζωή πέρα απ΄τον πάγο
Εκεί που λιάζονται οι σαύρες και τα ηφαίστεια
Ησυχάζουν στο φως που το γυμνώνει
Κουράστηκα να γυρίζω σ΄αυτές τις ερήμους
Αυτή η διαδρομή μ΄εξοντώνει
Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
Που σαν αϋλοι φάροι μες στη νύχτα
Θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
Έναν ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει
Η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
Με μια κούπα στα χείλη
Κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου
Μα καθώς προσπαθώ να βγω
Απ΄αυτην την τυφλή μάζα τρόμου που με περιέχει
Βραχνές αναμνήσεις μου θυμίζουν
Πως η ζωή μου πάντα θα επιστρέφει
Σαν τιμωρός και σαν τύψη
Ένας κόσμος ορυκτός
Μια παρουσία στοιχειωμένη
 
Θυμάμαι μια νύχτα που'χες πει]

8. Ό,τι Απόμεινε Απ΄Την Ευτυχία
μουσική ]

"Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους"
τους τρόμους που σου ψέλλιζα, ασθμαίνοντας
τη λυπημένη πυρκαγιά της ύπαρξής τους
 
Και θα 'ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα
που αλαφιασμένα θα ζητάνε την τροφή τους
κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα
θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους
 
Τα σκεπάσματα είναι κρύα
κοιταζόμαστε βουβά
ό.τι απόμεινε απ' την ευτυχία
ξεψυχάει στα σκοτεινά
όταν θα κοπάσει ο πόθος
και η νύχτα δε θ' αργεί
η ζωή θα είναι μόχθος
κι η αγάπη συντριβή
 
"Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους"
                                               Γιάννης Ρίτσος

9.Κάθε τι που Ανασαίνει
μουσική ]
 
Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει
 
Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη
 

10.Τελευταίο Ποτό με το Διάβολο
μουσική ]

Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου , ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργει τώρα , κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα αστρα
Και μ'αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι'αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα
 
Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω

11.Ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς
μουσική ]

Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ' τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια
 
Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από 'μένα
και παραδέρνει από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα
 
Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις
 
Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία
 
Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,
-μια παλιά σου συνήθεια-
προσπαθείς το χαμό να μη δεις
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς

12.Παράδεισος
μουσική ]
 
Άφησαν τη γύμνια τους και ντύθηκαν
απ' την πόρτα του Παράδεισου
βγήκαν μ΄αναφιλητά
 
Στην αρχή ήταν οι σαύρες, η φωτιά και η σπηλιά
κι ένας σέλας που έβαφε τη λάσπη ξανθιά
οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά
μα μαγιά ήταν τ' ατσάλι και ζυμάρι η φωτιά
 
Με δυο πόλους στηρίξαμε τη ζωή μας για πάντα
Ο έρωτας κι ο θάνατος, στοχασμός στα σαράντα
μα η ελπίδα είναι αυτή που γεννιέται και μένει
στις αυλές των παιδιών σε μια χώρα καμένη
 
Τώρα δυο επόχες μείναν, ήλιος και χιόνι
Σ' άλλους τόπους και μέρη πιο νωρίς πια νυχτώνει
εκεί οι αγέρες κουρνιάζουν στα ζεστά μέτωπά τους
και στεγνώνουν το αίμα απ' τα ψεύτικα δάκρυά τους
 
Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή

13. Το Τραγούδι της Βάλιας και του Λυκου
μουσική ]
 
Ένας λύκος κάθε βράδυ
Μου τηλεφωνάει,
Λέει πως είναι άγριος
Κι ότι θα με φάει
 
Λύκε , λύκε που γυρίζεις
Μοναχός στο χιόνι
Έχω τη μανούλα μου
Και δεν είμαι μόνη
 
Ένας λύκος κάθε βράδυ
Μου τηλεφωνάει
Και μου λέει παραμύθια
Και μου τραγουδάει
 
Λύκε, λύκε δεν πιστέυω
Ό,τι κι αν μου λες
Ξέρω ότι είσαι μόνος
Και τα βράδια κλαις.
 
 

[blue-roses]

Δεν το έχω Rak μου.

[blue-roses]

Πιστεύω όσοι μπούν σ'αυτή τη θεματική
ενότητα,να μπορέσουν να ταξιδέψουν
και να μαγευθούν απ'τους στίχους....

Καλή ανάγνωση - ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ...


[size=18]Θέλω να ευχαριστήσω τα Διάφανα Κρίνα
απλά γιατί υπάρχουν και γιατί με έμαθαν
ότι η μουσική έχει χρώμα Διάφανο
και άρωμα Κρίνων...[/size]