ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ!!!

[blue-roses]

Πόσο μας αγγίζουν τα λόγια ενός καλού τραγουδιού!
Είναι λυρικοί, είναι ρομαντικοί, είναι χαρισματικοί και ενεργητικοί, μα πάνω απ' όλα είναι "γνήσιοι"!Ο λόγος για το συγκρότημα Διάφανα Κρίνα.

Τα Διάφανα Κρίνα σχηματίστηκαν το 1991. Το 1994 κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Wipe Out ο πρώτος τους δίσκος. Ήταν το single Λιώνοντας Μόνος - Κάτω Απ' το Ηφαίστειο. Το 1996 κυκλοφορούν το δίσκο Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας. Το 1997 συμμετέχουν στη συναυλία Rock Of Gods, η οποία έγινε στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών (Ριζούπολη), μαζί με συγκροτήματα όπως οι Sisters Of Mercy. Το 1998 κυκλοφορούν το δίσκο Κάτι Σαράβαλες Καρδιές. Την ίδια χρονιά δίνουν την πρώτη τους συναυλία στο club ΡΟΔΟΝ. Το 1999 ανοίγουν την συναυλία των Tindersticks στη Σφεντόνα (Λεωφόρος Αλεξάνδρας).

Το 2000 κυκλοφορούν το single Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά. Την ίδια χρονιά επίσης φεύγουν από την Wipe Out, δημιουργούν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, την This Is My Voice Records και κυκλοφορούν το δίσκο Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά. Τον Οκτώβριο του 2000 κυκλοφορεί ο δίσκος Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές ενώ στο τέλος του 2000 τα Διάφανα Κρίνα διασκευάζουν το τραγούδι Θάνατος του Παύλου Σιδηρόπουλου με αφορμή τον δίσκο συλλογή από την EMI Στον Π - Αφιέρωμα Στον Παύλο Σιδήροπουλο.

Το 2001 κυκλοφορεί ο δίσκος Καινούργιος Τόπος - Κάτω απ' το Ηφαίστειο, ως ένθετο στο περιοδικό Fractal Press. Το 2002 ο Θάνος Ανεστόπουλος κάνει ακουστικές (unplugged) εμφανίσεις με την κιθάρα του στο bar Closer στην Αθήνα. Στο τέλος του 2002 τα Διάφανα Κρίνα γράφουν την μουσική για το θεατρικό έργο Δεσποινίς Τζούλια.

Στα μέσα του 2003 κυκλοφορεί και πάλι από την This Is my Voice Records ο δίσκος Ο,τι απόμεινε απ' την ευτυχία. Το 2004 τα Διάφανα Κρίνα πραγματοποιούν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

2005 - Κυκλοφορεί το βιβλίο/CD - Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους από την εκδοτική εταιρεία Ίνδικτος.

[Rakendytos]

Oμορφα..
Παρεμπιπτοντως ο Θανος Ανεστοπουλος κανει ακομα και συχνα ακουστικες με την κιθαρα του ακομα..
Προσφατα ηταν στην Πετρουπολη..
Πολυ καλος!

[blue-roses]

Εδώ παραθέτω στίχους από το
πρώτο τους δίσκο]

1.ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει '' σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει '' !

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου

2.Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά]

[blue-roses]

3.ΚΛΟΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ.ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΕΚΡΟΣ

Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν
σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν
και συ να γερνάς μεσ' στης λήθης το ψέμα
κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.

Τα μάτια της λάμπουν σαν έναστρη νύχτα
τα χέρια της σκάβουν τον τύμβο της ήττας
κι εσύ να ζητάς, να βρεις ένα τέρμα
σαν χάδι χαμένο, στης θλίψης το δέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
στης λύπης το κατάρτι, σε σταύρωσε ο θεός
δίχως νερό κι αγάπη σ 'άφησε εδώ
σα νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό.

4.ΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.

Χαθήκαμε μακριά χωρίς εσένα
τίποτε δικό μας πια κοντά σου
σύντριψε τις μνήμες μας μέσα στα όνειρά σου
και ζήτα έλεος για μας.

Γλείφουμε τις πληγές στο άγιο σου δέρμα
σερνόμαστε κατάκοποι κοντά σου
και μεσ 'στο παρεκκλήσι της καρδιάς σου
κοινωνάμε στάχτη, πίκρα και αίμα.

Νανά οι φίλοι σου δεν θα 'ναι εδώ ποτέ ξανά
γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά
και έχουν απομείνει άδεια σκιάχτρα.

Εσύ βουβή στην έρημο την φήμη σου θα σέρνεις
επάνω σε αθώες ψυχές, σε μάτια που δεν ξέρεις
θα απανθρακώνεις τις καρδιές σαν μάγισσα του χθες,
κελύφη άδεια πίσω σου με πόνο θα μαζεύεις.

Μουσώνες απ 'το πουθενά τα χείλη σου θα γδέρνουν
μεσ 'σε δωμάτια λερά ζητιάνοι θα σου γνέφουν
και θα 'ναι τα μάτια σου ξανά φεγγάρια σκοτεινά
και πάνω τους άστρα νεκρά οι φίλοι σου θα πέφτουν.

Νανά οι φίλοι σου δεν θα 'ναι εδώ ποτέ ξανά
θα ζούνε θάνατους υγρούς σε όνειρα θολά
και πάνω στους αμμόλοφους θα γίνονται κομμάτια.

[blue-roses]

5.Η ΓΙΟΡΤΗ

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι
κάπου θα κρύβονται στην γη
κάποτε ήσαν άνθρωποι
ήσανε φίλοι και γνωστοί.
Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή.
Σε είδα σε ναυάγια
εκεί που λιώναν μόνοι
σαράντα άνδρες ναυτικοί
δεμένοι στο τιμόνι.
Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή.
Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να θυμηθώ που σε είχα ξαναδεί.
Σε είδα σ 'άθλιους καιρούς
να μας χτυπάει το χιόνι
να μπουσουλάμε απ 'το ποτό
και μόνο να νυχτώνει.
Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να αφεθώ στης μοναξιάς την δίνη.

6.ΜΙΖΕΡΟ ΦΩΣ

Μίζερο φως, στο δωμάτιο,
Πνιγμένες φωνές, απ 'τον διάδρομο,
Ένα άθλιο στρώμα, γεμάτο με αίμα,
Ένα άψυχο σώμα, μ 'ένα μαχαίρι στο δέρμα.

Σκαλίζει μια φράση, πάνω στο δέρμα, μόνο με αίμα,
Δεν είναι η αγάπη, τίποτε άλλο, παρά ένα ψέμα.

Βήματα αργά, σέρνει το κορμί του,
Μπρος στον καθρέφτη, γέρνει τη μορφή του,
Τα μάτια αδειανά, γεμάτα με αίμα,
Ένα άψυχο σώμα, μ 'ένα μαχαίρι στο δέρμα.

Σφίγγει γερά, το μαχαίρι του,
Το φέρνει αργά, πάνω στο στήθος του,
Τα μάτια κενά, ένα άθλιο τέρμα,
Ένας τρελός, ένας τρελός μ 'ένα μαχαίρι στο δέρμα.

[blue-roses]

7.'ΟΠΩΣ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Μίλησε μου για τα όνειρα
που 'χουν μέσα χρώματα
καμμένα αστέρια πέφτουν από ψηλά
τρυπώνουν σ 'άγια χώματα.

Τα ποτήρια μείναν άδεια
ένας φίλος που 'φυγε νωρίς
το πρόσωπό του καθρεφτίζεται
στις γουλιές μας, στις ματιές μας
στις κραυγές μας, στις καρδιές μας.

Και δεν πιστεύεις πως οι άνθρωποι λιώνουν
όπως τα χιόνια
και δεν πιστεύεις πως οι καρδιές σαπίζουν
όπως τα σκιάχτρα στα παλιά αλώνια.

Μίλησε μου για τα όνειρα
που τα βλέπω ασπρόμαυρα
μιαν ανάσα από τον θάνατο
είναι αυτό το ξύπνημα.

8.Δ.

Γέρασα μεσ 'στην σιωπή σου ξεχασμένος τόσα χρόνια
σ 'αυτόν τον τόπο τον λεπρό
κουφάρι θλιβερό.

Πάνω στο βράχο που με σταύρωσε η αγάπη σου αιώνια
και μου έφαγε τις σάρκες
και με άφησε λειψό.

9.ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΑΣ

Γλύφω το οξύ απ 'τις ρωγμές των χειλιών σου και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ 'αφήσανε μόνο να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ 'εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη απ 'τα ψέμματά μας παραπατάω στην σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.

[blue-roses]

10.ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ

Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης, του χαμού
εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που.

Εκεί που η αγάπη έχει τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοί
εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί.

Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες
μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
μέσα στα έγκατα της γης.

Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.

11.ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΣΑΝ.....ΠΑΝΤΑ

Αφήνω πίσω τα παλιά μου λημέρια
Kαι ασελγώ στο κουφάρι του χθες
ξεχειμωνιάζω σ 'ακατοίκητα χέρια
μεθάω τις λύπες μου σε άθλιες γιορτές.

Είμαι ένας άνθρωπος
που γεύτηκε τη στάχτη σου
ένα περίστροφο
στο μέτωπο σου εμπρός.

Το σκοτεινό το μονοπάτι της αγάπης σου
που ξεψυχάει διψασμένος ο θεός.

12ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ


Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για ένα μικρό ξωτικό
μιλάει για ένα τραίνο με χαλασμένα φρένα
σ 'ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σενα
μιλάει γι 'αυτούς που μένουν πάντα παιδιά
για ανθρώπους που τα 'χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελλιά.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες
σαν μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς

[blue-roses]

13ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΗ

Φαρμακωμένη εσύ,
να σβήσει η ... να θρέψει η ...
να κλείσει η πληγή.
Σαν να 'ταν χθες που φύσηξε αγέρας
και τα μαλλιά μας μπέρδεψε.
Κουράστηκα,
Και πέθανα,
Δεν έψαξα πουθενά.

Ονειρεμένη εσύ,
μ 'έκαψε η ... μ 'έγδαρε η ...
μ 'έλιωσε η ... βροχή.
Σαν να 'ταν χθες, τα λόγια της φοβέρας
ότι θα φύγεις μακρυά.
Κουράστηκα,
Και πέθανα,
Δεν έψαξα πουθενά,
Φοβήθηκα,
Μην ξαναδώ,
Τα μάτια σου, σκοτεινά, αδειανά
Αδειανά και νεκρά.

14ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ


Άνοιξαν διάπλατα μαύροι ουρανοί
άσχημα νέα για τον ποιητή
μείναμε μόνοι σ 'αυτήν την πόλη
σ 'αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει
τέρμα τα όνειρα που 'χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη.

Άμα περνιόμαστε για ζωντανοί
είμαστε από καιρό τώρα νεκροί.

Σβήσαν τα οράματα γίναν καπνός
χθες αυτοκτόνησε και ο θεός.

Σκάψτε την τρύπα μου για να χωθώ
από του ήλιου το φως να κρυφτώ.

Τέρμα τα όνειρα που 'χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη

[blue-roses]

Rak μου ξέρω ότι σ'αρέσουν πολύ.
'Οτι έχεις μοιράσου το μαζί μας...

[blue-roses]

Στίχοι απο το δεύτερο δίσκο τους]


1.ΜΠΛΕ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια,
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας,
ν 'ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα,
ν 'ακούω μονάχα να μου λένε "πόνα"!

Το σώμα μου δεν δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές, μάγισσες, ψεύτρες,
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες!

Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι,
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι,
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...

2.JUSTELENE

Mέσα σε χρόνια δανεικά, απρόσμενα και ξένα
μες στα ποτάμια τα θολά που ζω σα μαύρη σμέρνα
μες στην ανάσα του Βοριά, σε σύμπαντα ηττημένα
Θα σιγοκαίνε σα φωτιά η αγάπη και η λησμονιά.

Θα έχουν τα μάτια μου σκουριά, θα ζω χωρίς εσένα
θα με χλευάζουν τα παιδιά, θα πιω απ' τη μαύρη στέρνα
μες στων μηρών σου τη δροσιά πως ξαποστέναν τρυφερά
τα χέρια μου, δυο ελάφια κουρασμένα.

Κι εγώ που δε μπορώ πια να ξεχάσω τ' όνομά της
να τριγυρνάω εδώ κι εκεί ψάχνοντας τ' άρωμά της,
στον κήπο της Γεσθημανή να ξαγρυπνώ δίχως φωνή
σαν λυπημένο φάντασμα στον τάφο της αγάπης.

3.'ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΔΩ

Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
κάποιος άλλος όχι εγώ
εγώ τάιζα τους λύκους
και κοιμόμουν στο βουνό

Κάποιος μου 'κλεψε τα χρόνια
και μου πήρε τη ψυχή
εγώ άκουγα τ' αηδόνια
κι έπινα γλυκό κρασί.

Κάποιος ζούσε τη ζωή μου
μες το σπίτι μου είχε μπει
τον κοιτούσα απ 'το φεγγίτη
που 'στρωνε να κοιμηθεί

Κάποιος έκλαιγε με τύψεις
για όσα πρόδωσα εγώ
για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει
για όλα αυτά που δε θα δω.

Κάποιος φεύγει μ 'ένα πλοίο
κάποιος που δεν είμαι 'γω
στη προβλήτα μες το κρύο
λυπημένα τον κοιτώ.

4.ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ


Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ 'άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ 'αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ 'αφήσει
τ 'αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε

5.'ΑΓΡΙΟ ΜΕΛΙ

Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ
δίκαιος φθόνος σ 'άδικο της ζωής νόμο

Ν 'αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν 'αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
που γεμίζεις μ 'ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ

Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ 'άλλες δυό μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πως ν 'ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.

Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας

Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι

[heinrich]

Pακ, ανάφερε όπου υπάρχει ποιητής, γιατί αξίζει..
όπως στο «Bάλτε να πιούμε» που αν θυμαμαι καλά, είναι του Kαρθαίου....
Kομματάρα

[blue-roses]

6.ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΣΑΚΑΤΕΨΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ

Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ

Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά

Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ 'αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα

7.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑ'Ι'ΩΝ

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ 'τ 'άστρα σου

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ 'το γέλιο σου, τους τριγμούς απ 'τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια

Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ 'τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια

Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ-ποστάλ απ 'τον Άδη.

8.ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΝΑΥΑΓΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΞΕΡΕΣ ΣΟΥ

Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός.
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός.

Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου
θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Παραχωρώ τ 'άθλιο κορμί μου τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι.
Θε μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί και λεγεωνάριοι.

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ 'όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!

9.ΘΕΜΕΘΛΟ

Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.

Μ 'έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου τη ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ 'ατάραχα νερά των υδρατμών μου

10.ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ 'το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης
ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κάτι απ 'την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου
κάτι απ 'τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλούς
να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες
φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης
κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.

11.ΚΑΤΑΡΧΗΝ

Aν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ 'αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.

[Rakendytos]

Αδελφε Χαιν τα χεις λιγο χαμενα..
Η γλυκια μας Ροουζις γραφει τους στιχους..
Εγω απλα εκανα ενα σχολιο για τον Θανο που κιθαριζει μονος αυτες τις μερες..
Παντως το κομματι ειναι του Καρθαιου και ειναι κομματαρα!!! :wink:

[heinrich]

:oops:  :lol:

[blue-roses]

ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΤΟΥΣ
ΠΛΕΟΝ SINGLE]

1.ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ

Μες στα χαλάσματα σε στοίχειωσε η μιλιά μου
μα η ματιά μου παραμένει ζωντανή
δεν θέλω να' μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή.

Θέλω να 'ρθω και να σε βρω γυμνό να στέκεις
να μου μιλάς μ' αυτή τη γλώσσα τη στεγνή
από τις πρώτες τις σιωπές μου να απέχεις
και η ζωή μου να φαντάζει πιο αγνή.

κερί που οδηγεί και ανάβει μοναχό του
στάχυ που ανθίζει και μαδάει στα σιωπηλά
δεν διάλεξα Όνειρο να τρέχω στον αχό του
και η ζωή να με ρωτάει απ' τα ψηλά.

Πήρα ένα τρένο με καθρέφτες αγκαλιά μου
αυτό να τρέχει και εγώ να σπάω τα είδωλά μου
δεν θέλω να' μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή μου όπως παλιά, ζωή δικιά μου.

2.ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΗΡΘΑΝ ΑΡΓΑ

Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα
να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
κάτω από τ' άστρα από χαρά να κλαις ν' ανατριχιάζεις
λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις.

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο
είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω.

Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα
πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα.

3.'ΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΣ

Σε μια άδεια ζωή τα ερείπια που καπνίζουν
κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
που τη λήθη χαρίζει σ' αυτούς που αγάπησαν.

Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα
όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.

Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
από πού ήρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
να με κρύψεις βαθιά απ' τη ζωή μου που χάνει.

Από πού ήρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει.