Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΗ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

[vasilis]

ΣΟΛΩΝΑΣ

 Μεγάλος Αθηναίος νομοθέτης, φιλόσοφος και ποιητής. Γεννηθηκε το 639πχ και πεθανε το 559 π.Χ.. Ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Ανήκε σε πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια, η οποία καταγόταν από τη γενιά του βασιλιά της Αθήνας Κόδρου. Ο πατέρας του ονομαζόταν Εξηκεστίδης, αυτός φρόντισε για την εκπαίδευση και ανατροφή του γιού του. Όταν ο Σόλωνας. έχασε την περιουσία του, στράφηκε προς το εμπόριο και ταξίδεψε στην Αίγυπτο και τη Μ. Ασία. Επωφελούμενος από τα ταξίδια του αυτά μελέτησε ξένους πολιτισμούς και νόμους, καθώς και τον πολιτικοοικονομικό βίο των άλλων χωρών. Τα εφόδια που απέκτησε τα χρησιμοποίησε αποτελεσματικά για την κοινωνική και οικονομική ανόρθωση της πατρίδας του και έτσι κατόρθωσε να αναδειχτεί στο σπουδαιότερο άνδρα της εποχής του. Την εμπιστοσύνη του λαού την κέρδισε πρώτα με το ποιητικό του έργο. Με τους φλογερούς του στίχους επηρέασε την αθηναϊκή κοινή γνώμη, συμβουλεύοντας, ενθαρρύνοντας και ενθουσιάζοντας τους Αθηναίους. Στα ποιήματά του έκανε τη διαπίστωση ότι η κακοδαιμονία της πόλης και οι φιλονικίες οφείλονται στον αγώνα των τάξεων και υποσχόταν τη θεραπεία του κακού. Γι' αυτό οι Αθηναίοι τον εξέλεξαν το 594 π.Χ. άρχοντα με έκτακτη δικτατορική εξουσία, για να αποκαταστήσει την ειρήνη με τη μεταβολή των θεσμών.

Η ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ

Τα νομοθετικά μέτρα του Σόλωνα ήταν πολύ τολμηρά, αλλά και δραστικά. Τα σπουδαιότερα από αυτά ήταν τα εξής:
 α) Κατάργησε τη διαίρεση των πολιτών σε τάξεις ανάλογα με την καταγωγή τους και καθιέρωσε νέα διαίρεση με βάση το εισόδημα. Έτσι οι πολίτες διαιρέθηκαν σε 4 τάξεις: πεντακοσιομέδιμνοι, ιππείς, ζευγίτες, θήτες. Ανάλογα με την τάξη ρυθμίζονταν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των πολιτών.
 β) Με τη "σεισάχθεια" (αποτίναξη των βαρών) εξάλειψε τα χρέη.
 γ) Ίδρυσε την εκκλησία του δήμου, δηλ. τη συνέλευση του λαού.
 δ) Ίδρυσε τη βουλή των τετρακοσίων.
 ε) Καθόρισε τον αριθμό των αρχόντων σε εννέα.
στ) Ίδρυσε την Ηλιαία, την οποία αποτελούσαν 6.000 δικαστές κ.λ.π.

Ο Σόλωνας. πήρε νομοθετικά μέτρα για όλα τα ζητήματα και ρύθμισε πάνω σε νέες βάσεις το ιδιωτικό και ποινικό δίκαιο. Οι νόμοι καταγράφτηκαν σε ξύλινες τετράγωνες στήλες, οι οποίες στένευαν προς τα πάνω και στρέφονταν γύρω από άξονα, γι' αυτό και ονομάστηκαν "άξονες" ή "κύρβεις". Η νομοθεσία του απέκτησε φήμη και επέδρασε στην εξέλιξη του δικαίου. Δίκαια ο Σόλωνας. θεωρείται πατέρας του αστικού δικαίου.

Για να αποφύγει μεταβολές της νομοθεσίας του, αποδήμησε για δέκα χρόνια. Γρήγορα όμως προκλήθηκαν ταραχές, τις οποίες υποκινούσαν οι ευγενείς κυρίως, και η πόλη έπεσε σε αναρχία. Κατά τη διάρκεια των δέκα χρόνων της αυτοεξορίας του επισκέφτηκε, μεταξύ άλλων, και το βασιλιά των Σάρδεων Κροίσο, ο οποίος τον ρώτησε αν γνώριζε κανέναν άνθρωπο πιο ευτυχισμένο από αυτόν. Ο Σόλωνας. του ανέφερε τρεις περιπτώσεις ευτυχισμένων ανθρώπων και τον συμβούλεψε με το γνωστό: Μηδένα προ του τέλους μακάριζε (μη μακαρίζεις κανέναν, προτού να δεις το τέλος του). Όταν ξαναγύρισε στην Αθήνα, τη βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση χάρη στα δικά του νομοθετικά μέτρα και πέθανε ευτυχισμένος σε βαθιά γεράματα.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ

Ο Σόλωνας. υπήρξε και ελεγειακός ποιητής. Έγραψε θρήνο με τίτλο Σαλαμίς, στην οποία προτρέπει τους Αθηναίους να ανακτήσουν το αγαπημένο τους νησί. Από το θρήνο αυτό σώζονται μόνο οκτώ στίχοι. Ο Σόλωνας. έγραψε επίσης πολιτικές ελεγείες, από τις οποίες έχουμε μεγαλύτερα αποσπάσματα. Σ' αυτές εκφράζει τα πολιτικά του φρονήματα και αντανακλά τη φιλοπατρία του και την αγάπη του προς τη δικαιοσύνη. Οι ελεγείες του ονομάστηκαν "γνωμικές", επειδή περιέχουν πολλές γνώμες.

[vasilis]

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

 Τραγικός ποιητής της ελληνικής αρχαιότητας, ο δεύτερος από τους τραγικούς του 5ου αι. π.Χ. και ένας από τους επιφανέστερους όλων των λαών και όλων των εποχών

Γεννήθηκε στο ωραιότατο προάστιο της Αθήνας, τον Ίππειο Κολωνό, το 496πχ. Ο πατέρας του Σόφιλλος, ευκατάστατος εργοστασιάρχης, είχε τα μέσα και φρόντισε για τη σωματική και πνευματική ανάπτυξη του Σ. Γι' αυτό, μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, επειδή ξεχώριζε για την ομορφιά και τη μουσική μόρφωση, τον διάλεξαν να διευθύνει το χορό των εφήβων, που θα τραγουδούσε και θα χόρευε γύρω από το τρόπαιο τα επινίκια. Στους δραματικούς αγώνες πρωτοπαρουσιάστηκε το 468 π.Χ. και νίκησε τον παλιό ήρωα της τέχνης, τον Αισχύλο, με την τετραλογία "Τριπτόλεμος". Κριτής του ήταν ο ίδιος ο Κίμωνας, ο νικητής των Περσών στον Ευρυμέδοντα, μαζί με τους άλλους στρατηγούς. Αυτή υπήρξε η αρχή μιας συνεχούς και σταθερής επιτυχίας.

Διαγωνίστηκε άλλες τριάντα περίπου φορές και στις 18 πήρε τα πρωτεία, ενώ στις υπόλοιπες τα δευτερεία. Ποτέ δεν ήρθε τρίτος. Το 442 δίδαξε την Αντιγόνη και τόση ήταν η επιτυχία του, ιδίως για τις υψηλές του γνώμες περί πολιτείας, ώστε οι Αθηναίοι τον διάλεξαν συστράτηγο του Περικλή στο Σαμιακό πόλεμο (441 - 439 π.Χ.).
 

Ύστερα από αυτό έπαιρνε μέρος στην πολιτική ζωή της πόλης, όπως ο κάθε καλός πολίτης του καιρού του, αλλά κύριο έργο του ήταν πάντοτε η δραματοποιία.

Και η ιδιωτική ζωή του Σοφοκλή. υπήρξε επίσης ευτυχισμένη. Από τη Νικοστράτη απέκτησε τέσσερις γιους. Από αυτούς ο Ιοφώντας, όπως επίσης ο εγγονός του Σοφοκλής ο νεότερος, έγραψαν τραγωδίες. Ο εγγονός του μάλιστα, λίγο μετά το θάνατο του παππού του  ήταν εκείνος που δίδαξε τον Οιδίποδα επί Κολωνώ.

Ο Σοφοκλής. πέθανε σε ηλικία 90 χρόνων, το φθινόπωρο του 406πχ. Λίγο νωρίτερα είχε πεθάνει ο Ευριπίδης, τον οποίο ο Σοφοκλής. πένθησε φορώντας σκούρο ιμάτιο και αφήνοντας τους ηθοποιούς και το χορό αστεφάνωτους στις παραστάσεις εκείνης της χρονιάς. Ο Σοφοκλής. θάφτηκε στον πατρικό του τάφο, που βρισκόταν στο δρόμο προς τη Δεκέλεια, και πάνω στον τάφο του τοποθετήθηκε μία σειρήνα. Προς τιμή του ο δήμος των Αθηναίων ψήφισε να του προσφέρεται κάθε χρόνο θυσία. Ο ρήτορας Λυκούργος πρότεινε και στήθηκε στο θέατρο του Διόνυσου μαρμάρινος ανδριάντας του ποιητή, που σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Λατερανού, στη Ρώμη.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

 Κατά το γραμματικό Αριστοφάνη το Βυζάντιο, ο Σοφοκλής. έγραψε 123 δράματα, καθώς επίσης και ελεγείες και παιάνες. Από τα δράματά του σώθηκαν επτά ακέραια, τα εξής, σύμφωνα με τη σειρά της διδασκαλίας τους: Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Τραχίνιαι, Οιδίπους τύραννος, Αίας, Φιλοκτήτης και Οιδίπους επί Κολωνώ. Σώθηκαν επίσης 400 στίχοι από το σατυρικό του δράμα Ιχνευταί, καθώς επίσης 90 στίχοι από την τραγωδία Ευρύπυλος και 25 στίχοι από την τραγωδία Αχαιών σύλλογος. Μερικοί από τους τίτλους των έργων του που χάθηκαν είναι και οι εξής: Νιόβη, Ακρίσιος, Δανάη, Φινεύς, Τυμπανισταί, Θάμυρις, Ναυσικά ή Πλύντριαι.

Όπως η ποίηση του Αισχύλου εκπροσωπεί τη γενιά των μαραθωνομάχων και του Ευριπίδη τη γενιά των σοφιστών, έτσι και η ποίηση του Σοφοκλή. απεικονίζει μία ολόκληρη γενιά, τη γενιά του Περικλή, για την οποία ιδανικό ήταν η αρμονία και το μέτρο σε όλα. Ο ήρεμος χαρακτήρας της ποίησής του μοιάζει με την ποίηση του Ομήρου και τα αγάλματα του Φειδία. Για τη γλυκύτητα της γλώσσας του ο Αριστοφάνης έλεγε ότι το στόμα του "μέλιτι κεχρισμένον ην". Γι' αυτό ακριβώς και η ποίηση του Σοφοκλή. ήταν αγαπητή όχι μόνο στο πλήθος, αλλά και στα εκλεκτά πνεύματα της εποχής του. Ο Ξενοφώντας τον θεωρούσε ως τον πιο τέλειο τραγικό ποιητή και ο Αριστοφάνης στους "Βατράχους" του τον κατατάσσει αμέσως μετά τον Αισχύλο, με τρίτο τον Ευριπίδη. Ο Αριστοτέλης τέλος με βάση τις τραγωδίες του Σοφοκλή. διατύπωσε τους κανόνες της τραγικής τέχνης.

Τα πρόσωπα των έργων του, επειδή απεικονίζουν τις διαθέσεις και τα πάθη της ανθρώπινης ψυχής, απέκτησαν παγκόσμιο και αιώνιο κύρος. Οι χαρακτήρες του, μεγαλοπρεπείς και έξοχοι ή βίαιοι και σκληροί, είναι τόσο πραγματικοί, ώστε ο άνθρωπος να αναγνωρίζει σ' αυτούς τις δικές του αρετές και τα δικά του πάθη. Οι ήρωές του, και όταν ακόμα σφάλλουν, έχουν κάτι το ευγενικό και υψηλό. Ποτέ δεν παρουσιάζονται με αισθήματα ταπεινά, όπως είναι η φιλαργυρία, η φιλαυτία, η μνησικακία. Αντίθετα διακρίνονται για την αίσθηση του χρέους (Αντιγόνη, Ηλέκτρα) και της τιμής (Αίας), την αλύγιστη αποφασιστικότητα, την αρρενωπή τρυφερότητα. Γιατί ο Σοφοκλής. δεν είναι ένας απλός ποιητής, είναι ένας μεγάλος ιδεολόγος.
 

Και στην πλοκή του μύθου ξεχωρίζει ο Σοφοκλής. Τα διάφορα μέρη του μύθου παρουσιάζουν φυσική αλληλουχία και όλα μαζί αποτελούν ένα αδιάσπαστο οργανικό σύνολο. Την πλοκή αυτή τη ζωντανεύουν ακόμα περισσότερο οι "περιπέτειες", οι "αναγνωρίσεις" και η "τραγική ειρωνεία", που έχουν εξαιρετική θέση μέσα στο έργο του.
Με τα ιδεολογικά αυτά στοιχεία και τεχνικά μέσα ο Σοφοκλής. οδήγησε την τραγωδία στη μεγαλύτερη τελειότητα που μπορούσε να φτάσει, χωρίς να απομακρυνθεί από την καταγωγή και το πνεύμα της. Έτσι εξηγείται η λατρεία που του επιφύλαξαν οι άνθρωποι και κατά την αρχαιότητα και κατά τους νεότερους χρόνους

[vasilis]

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

 

 Μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 469πχ, και ανήκε στο δήμο Αλωπεκής. Πατέρας του ήταν ο λιθοξόος Σωφρονίσκος και μητέρα του η μαία Φαιναρέτη. Ο Σωκράτης. στην αρχή ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του, αλλά από τα βιβλία των παλαιών και των σύγχρονών του σοφών απέκτησε πολλές γνώσεις και εγκαταλείποντας την πατρική τέχνη στράφηκε προς το φιλοσοφικό στοχασμό. Σύχναζε τον περισσότερο καιρό στις παλαίστρες, στα γυμναστήρια και στην αγορά και, εκπληρώνοντας θεϊκή εντολή, όπως πίστευε, επιδόθηκε ολοκληρωτικά στη βελτίωση των νέων και των άλλων πολιτών της πατρίδας του, διαφωτίζοντάς τους συγχρόνως για τον κίνδυνο που διέτρεχαν από τα νεοτεριστικά κηρύγματα των σοφιστών, των οποίων υπήρξε φοβερός πολέμιος.

Αντίθετα μ' εκείνους, δεν έπαιρνε χρήματα από τους μαθητές του και περιοριζόταν σε μια φτωχική ζωή, αφού περιόρισε στο ελάχιστο τις υλικές του ανάγκες. Παντρεύτηκε την Ξανθίππη και μαζί της απέκτησε τρία παιδιά. Ο μαθητής του Πλάτωνας μας δίνει την πληροφορία ότι ο Σωκράτης. πήρε μέρος σε τρεις εκστρατείες: στην Ποτίδαια το 432 π.Χ., στο Δήλιο το 424 π.Χ. και στην Αμφίπολη το 422 π.Χ. και ότι σ' όλες διακρίθηκε για το θάρρος του. Το 406 π.Χ. ήταν επιστάτης των πρυτάνεων (δηλ. πρόεδρος της βουλής) και κατά τη δίκη των στρατηγών για τα γεγονότα στις Αργινούσες αρνήθηκε να ικανοποιήσει την αξίωση των οργισμένων Αθηναίων να βάλει σε ψηφοφορία μια παράνομη πρόταση. Το 404 π.Χ. επίσης, με κίνδυνο της ζωής του, αρνήθηκε να εκτελέσει μια παράνομη διαταγή των τριάκοντα τυράννων. Το 399 π.Χ. κατηγορήθηκε για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων, καταδικάστηκε σε θάνατο και ήπιε ατάραχος το κώνειο μέσα στη φυλακή και περιστοιχισμένος από τους μαθητές του. Τα βιογραφικά αυτά στοιχεία είναι σύμφωνα με την παράδοση.

Η οικονομική κατάσταση του Σωκράτη. δεν ήταν τέτοια που θέλει η παράδοση. Ο Σωκράτης. πήρε μέρος στις εκστρατείες ως οπλίτης. Αυτό σημαίνει ότι ανήκε στην τάξη των ζευγιτών. Ως οπλίτης έπρεπε να έχει σχετική οικονομική άνεση, γιατί αυτός, εκτός από την αγορά της πανοπλίας του, έπρεπε να μπορεί να συντηρεί τον εαυτό του και έναν ακόλουθο σ' όλη τη διάρκεια της εκστρατείας. Ασφαλώς όμως ως ζευγίτης θα πρέπει να είχε και άλλους δούλους για τις οικιακές δουλειές και για την καλλιέργεια των χωραφιών, που προϋπέθετε η τάξη του. Και το "βάναυσο" επάγγελμα του λιθοξόου δεν ταιριάζει ούτε στον ίδιο ούτε στον πατέρα του, γιατί τα βιοποριστικά επαγγέλματα τα ασκούσαν μόνο άνθρωποι της κατώτερης κοινωνικής τάξης, των θητών, και όχι των ζευγιτών. Το πιο πιθανό είναι λοιπόν ότι ο πατέρας του Σωκράτης. είχε εργαστήριο λαξευτικής, όπου θα χρησιμοποιούσε δούλους για την εκτέλεση των δύσκολων εργασιών. Γι' αυτό δεν αποκλείεται τα σχετικά με την "πενία" του Σωκράτη. να είναι εφευρέσεις των απολογητών του, γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα στοιχεία που φανερώνουν ότι η οικογένεια του Σωκράτη. δεν ανήκε στις πιο φτωχές.

Ίσως με τον τρόπο αυτό να θέλησαν να δείξουν οι φίλοι του την αφιλοχρηματία του Σωκράτη., σε αντίθεση προς τους επαγγελματίες σοφιστές, και να αφαιρέσουν έτσι την κατηγορία ότι δίδασκε "επί χρηματισμώ", όπως ειπώθηκε από τον Αριστοφάνη και πολύ πιθανόν από τους κατήγορούς του στο δικαστήριο. Επομένως ο Σωφρονίσκος καταχρηστικά αποκαλείται από τους απολογητές του Σωκράτη. λιθοξόος, όπως ο Κλέωνας βυρσοδέψης ή ο Υπέρβολος λυχνοποιός από τον Αριστοφάνη, ενώ στην πραγματικότητα διεύθυναν αυτοί τις αναφερόμενες επιχειρήσεις. Το ίδιο πιθανόν να ισχύει και για το μαιευτικό επάγγελμα της Φαιναρέτης, το οποίο προήλθε από συσχετισμό με τη μαιευτική μέθοδο του διασήμου γιου της. Ο Χάρι Τουλ (διασημος μελετητης του Πλατωνα και εκδοτης του περιοδικου  "Πλάτων" 1975) λέει κατά λέξη: "Πρέπει να σημειώσωμεν και μίαν περίεργον σύμπτωσιν, το ότι ο Σωκράτης, ο σωφρονέστερος των ανθρώπων και διαπρύσιος κήρυξ της Αρετής, είχεν ως πατέρα τον Σωφρονίσκον και ως μητέρα την Φαιναρέτην. Μήπως και ενταύθα δεν πρόκειται περί απλής σύμπτώσεως, αλλ' εβοήθησαν και χείρες ανθρώπιναι;".

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ

Οι άμεσες πληροφορίες λείπουν και από τον τομέα αυτό, όπως και από τη ζωή του. Ο ίδιος δε μας άφησε κανένα γραπτό του. Ό,τι ξέρουμε λοιπόν για τη διδασκαλία του, το έχουμε μάθει από τους μαθητές του Πλάτωνα και Ξενοφώντα, οι οποίοι στα έργα τους αποτύπωσαν τις θεωρίες και το πνεύμα του μεγάλου τους δασκάλου. Από τη μελέτη των έργων αυτών προκύπτουν τα εξής: Ο Σωκράτης. μετέθεσε το κέντρο της φιλοσοφίας από τον εξωτερικό κόσμο των Ιώνων στον εσωτερικό, από τη φύση στον άνθρωπο. Συζητούσε διαρκώς για τα ανθρώπινα, εξετάζοντας "τι ευσεβές, τι ασεβές, τι καλόν, τι αισχρόν, τι δίκαιον, τι άδικον, τι σωφροσύνή, τι μανία, και περί των άλλων ά τους μεν ειδότας ηγείτο καλούς καγαθούς είναι, τους δ' αγνοούντας ανδραποδώδεις". Σκοπός του ήταν να κάνει τον άνθρωπο τίμιο, ηθικό και δίκαιο και όχι επιφανειακά ευτυχισμένο.

Χάραξε λοιπόν ένα δικό του δρόμο, για να φέρει τον άνθρωπο κοντά στην αλήθεια και τη σωτηρία. Ξεκίνησε από την αρχή ότι κάθε πράξη πρέπει να είναι αποτέλεσμα της ορθής γνώσης του πράγματος· αλλά για να γνωρίσει κανείς ένα πράγμα, είναι ανάγκη να το εξετάσει· συνεπώς είναι ανάγκη να ομολογήσει ότι δεν το γνώριζε αυτό. Πριν όμως ασχοληθεί κανείς με τη γνώση των πραγμάτων, είναι ανάγκη να απαλλάξει τον εαυτό του από την ψεύτικη εντύπωση του οίεσθαι ειδέναι α μη οίδεν (ότι γνωρίζει όσα δε γνωρίζει). Αφετηρία λοιπόν για το Σωκράτη. αποτελεί το μηδέν ειδέναι (η τέλεια άγνοια). Πιο μπροστά όμως και από τη γνώση των άλλων όντων, υποστήριζε ότι πρέπει κανείς να γνωρίζει τον εαυτό του· έτσι το "γνώθι σαυτόν" αποβαίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Γιατί όποιος αγνοεί τον εαυτό του και τις δικές του δυνάμεις, επιχειρεί, έργα, στα οποία αποτυγχάνει και δυστυχεί.

Με τον τρόπο αυτό ο Σωκράτης έδωσε ένα νέο προσανατολισμό στη φιλοσοφία και κέρδισε την αναγνώριση των διανοητών όλων των εποχών, οι οποίοι των θεωρούν αιώνιο φιλόσοφο. Και όμως ο γίγαντας αυτός της φιλοσοφίας όχι μόνο δεν έγραψε τίποτε από όσα δίδασκε, αλλά ούτε σχολή επιχείρησε να ιδρύσει ούτε ολοκληρωμένο φιλοσοφικό σύστημα να δημιουργήσει. Ιδιόρρυθμος όπως όλοι οι μεγάλοι, τη φροντίδα αυτή την άφησε στους μαθητές του· και δεν είχε λίγους. Από αυτούς ξεχώρισαν και ίδρυσαν δικές τους σχολές ο Ευκλείδης, ο Φαίδωνας, ο Αντισθένης, ο Αρίστιππος και πάνω από όλους ο Πλάτωνας.

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Ο Σωκράτης. για την εύρεση της αλήθειας μεταχειριζόταν το ερωτάν και το αποκρίνεσθαι, δηλ. τη διαλεκτική μέθοδο, η οποία είναι εφαρμογή της λογικής. Η μέθοδος αυτή ονομάστηκε μαιευτική, γιατί δεν προσπαθούσε να διδάξει δογματικά, αλλά σε συνεργασία με τους άλλους να ανεύρει την αλήθεια· ούτε ήθελε να την προσφέρει έτοιμη στους άλλους, αλλά να διεγείρει την έμφυτη επιθυμία του καθενός προς την αλήθεια και την αρετή και να υποδείξει το δρόμο που οδηγεί σ' αυτήν. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του τα σχετικά με την τακτική του αυτή: Ο θεός μαιεύεσθαί με αναγκάζει, γεννάν δ' απεκώλυσεν, δηλ. ο θεός με υποχρεώνει να βοηθώ στη γέννηση (των ιδεών) και με εμπόδισε να τις γεννώ. Πολλές φορές ο φιλόσοφος χρησιμοποιούσε και τη λεγομένη σωκρατική ειρωνεία, για να στηλιτεύσει τους πάντα ειδέναι οιομένους και μέγα φρονούντας επί σοφία, δηλ. εκείνους που νόμιζαν ότι όλα τα γνωρίζουν και υπερηφανεύονταν για τη σοφία τους. Ο Σωκράτης δηλ. προσποιόταν ότι αγνοεί αυτά που εκείνοι ισχυρίζονταν ότι γνώριζαν, και τους ρωτούσε για να τα μάθει δήθεν και αυτός. Τις αποκρίσεις που έπαιρνε, στην αρχή, έκανε πως τις δέχεται για ορθές και προσποιόταν ότι τους θαύμαζε, αλλά προχωρώντας στη συζήτηση τους οδηγούσε σε άτοπα συμπεράσματα, εξαιτίας των οποίων αναγκάζονταν και οι ίδιοι να παραδεχτούν ότι τίποτε δε γνωρίζουν από εκείνα που νόμιζαν ότι γνωρίζουν.

[vasilis]

ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν κι άλλες ομάδες στοχαστών, φιλόσοφων και θεολόγων εκτός από τους Πυθαγόρειους. Μια από τις σημαντικότερες, και πιο παράτολμες, ήταν οι Ορφικοί φιλόσοφοι, οι οποίοι επηρέασαν στο μέγιστο τις περισσότερες σημερινές μονοθεϊστικές θρησκείες. Οι Ορφικοί τόλμησαν ένα γενναίο και ριζοσπαστικό βήμα για την εποχή τους. Πίστεψαν ότι, όχι μόνο είναι δυνατή η επιστροφή του νεκρού στον επίγειο κόσμο (μετενσάρκωση), αλλά ότι μπορεί κάποιος να βγει από τον αιώνιο κύκλο των συνεχόμενων μετενσαρκώσεων. Στην Ολβία του Ε. Πόντου, ανακαλύφθηκαν οστέινες πλάκες, του 5ου πχ αιώνα, με τη συμβολικό σύνθημα: ΒΙΟΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ - ΒΙΟΣ

Οι ορφικοί υπήρξαν πρόδρομοι της φιλοσοφικής σκέψεις, και από τον 5ο αιώνα πΧ έχουμε γραπτά κείμενα που αποδίδονταν στον Ορφέα. Οι Ορφικές δοξασίες λέγονταν Ιεροί Λόγοι. Αυτή είναι και μια σημαντική τους διάφορα με τους Πυθαγόρειους, οι οποίοι δε προτιμούσαν το γραπτό λόγο. Οι δοξασίες αυτές σώζονται μέχρι σήμερα μέσα από τα έργα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηροδότου, καθώς και κάποιων Πλατωνικών φιλόσοφων όπως το Πλωτίνο, το Πορφύριο, το Δαμάσκιο αλλά και Χριστιανών συγγραφέων όπως ο Αθηναγόρας και ο Κλήμης. Αυθεντικά κείμενα Ορφικών ανακαλύπτονται συνέχεια (οστέινες πλάκες, ταφικοί πάπυροι) από τον Ε. Πόντο μέχρι και την νότια Ιταλία και τη Κρήτη.

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με τους Πυθαγόρειους και αν και δε ταυτίζονται, δανείζονται πολλά στοιχεία οι μεν από τους δε.

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ

Οι Ορφικοί δίδασκαν ότι το σώμα είναι μια φυλακή της ψυχής, όπου η ψυχή εκεί μέσα, φυλάγεται, (σώζεται, κι απ εκεί η λέξη σώμα) έως ότου να εκτίσει τη ποινή της. Έλεγαν οτι με διάφορες ιεροτελεστίες μπορούσαν να εξαγνίσουν τους ανθρώπους και τη πόλη (αφού η πόλη είναι μια μεγέθυνση του ανθρώπου) από τα κρίματά τους (Πλάτωνας-Πολιτεια). Ποτέ δεν έτρωγαν ή θυσίαζαν ζώα, αντίθετα δίδασκαν τους ανθρώπους να αποφεύγουν κάθε αιματοχυσία (Αριστοφάνης - Βάτραχοι / Πλάτωνας - Νόμοι). Το 5ο αιώνα πΧ. πολλοί θίασοι, όπως έλεγαν τις ομάδες των Ορφικών, γύριζαν όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και μιλάγανε για την αθανασία της ψυχής και για την επαναγέννηση, έτσι που η λέξη Ορφικός έγινε συνώνυμο της μετενσάρκωσης.

ΟΙ 3 ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΠΙΣΤΗΣ

Η πρώτη και πιο σημαντική δοξασία είναι ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα σαν μια ξεχωριστή οντότητα. Μέχρι τότε οι Έλληνες πίστευαν ότι η ψυχή είναι ένα πιστό αλλά αύλο αντίγραφο του σώματος, που εγκαταλείπει το νεκρό τη στιγμή του θανάτου για να οδηγηθεί στο Βασίλειο του Άδη, κάτι που πίστευαν και οι Αιγύπτιοι και πέρασε και σε μας. Οι Ορφικοί όμως είπαν ότι η ψυχή είναι αυτό που υποκινεί τον άνθρωπο, η αρχή όλων, άρα το σώμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τάφος ή μια φυλακή της ψυχής. Η ψυχή είναι ο πραγματικός άνθρωπος.

Αυτή είναι στην ουσία και η δεύτερη δοξασία που ερμηνεύει το σώμα ως σήμα, ως ταφικο μνημείο δηλαδή, αλλά και ως σημείων, σημάδι δηλαδή ότι η ψυχή κινείτε. Αυτό σημαίνει ότι επειδή η ψυχή, λόγω του νόμου της Ανάγκης (νόμοι της φθοράς, του πόνου, της θλίψης, της δυστυχίας, της πείνας), πρέπει αναγκαστικά να βρίσκετε σε σώμα, το σώμα αυτό, αν και φυλακή, σώζει τη ψυχή.

Το γιατί και πως μας εξηγεί η τρίτη δοξασία που είναι η πίστη στη μετενσάρκωση. Αφού τελικά η ψυχή είναι ξεχωριστή από το σώμα και απλά σώζεται μεσώ αυτού, άρα κάθε φορά που πεθαίνουμε, η ψυχή ψάχνει ένα άλλο σώμα. Ποιος όμως νόμος όρισε το δέσιμο της ψυχής με το σώμα? Πίστευαν ότι αφού η ψυχή είναι θεϊκή και κάτι την αναγκάζει να δεθεί κάπου, αυτό πρέπει να είναι ένα είδος τιμωρίας για ένα προγενέστερο αμάρτημα της. Έτσι περνώντας από το σώμα, εκτός το ότι φυλακίζετε, λυτρώνετε κιόλας, εκτίει κάποια ποινή κι όταν αυτή λήξει, σταματάει και ο φαύλος κύκλος της επαναλαμβανόμενης μετενσάρκωσης.

ΤΟ ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Συνεπώς ένα αμάρτημα είναι το αίτιο της μετενσάρκωσης του ανθρώπου. Οι Ορφικοί με το μύθο τους, του διαμελισμού του Διόνυσου από τους Τιτάνες μας εξηγούν ποιο ήταν αυτό.

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, για όλα ευθύνονται οι ανήθικοι προγονοί των ανθρώπων, οι Τιτάνες. Σύμφωνα μ αυτό το μύθο ο Διόνυσος, γιος του Δια και της Περσεφόνης (νόμιμη γυναίκα του Πλούτωνα) και τελευταίος κάτοχος του βασιλικού σκήπτρου, όταν ήταν ακόμα παιδί, προσεγγίστηκε από τους Τιτάνες, στα ανάκτορα της Κρήτης. Στο μικρό Διόνυσο πρόσφεραν δώρα, μεταξύ αυτών και έναν καθρέφτη. Τη στιγμή που ο μικρός Διόνυσος κοίταζε το είδωλο του στο καθρέφτη, οι Τιτάνες του επιτέθηκαν και τον σκότωσαν για να πάρουν την εξουσία του. Για να μην αποκαλυφθεί το απαίσιο έγκλημα τους, διαμέλισαν το νεκρό σώμα και το έφαγαν. Στην Αθηνά, που πήρε μέρος κι αυτή, στην ανόσια αυτή πράξη, έτυχε η καρδιά. Αυτή όμως αποφάσισε να σώσει το τελευταίο μέλος και να μη το φαει. Πήγε και κατάδωσε στον Δια τους Τιτάνες. Ο Δίας εξοργισμένος κατακεραύνωσε τους Τιτάνες και από τη στάχτη τους, προσθέτοντας λίγο νερό, έφτιαξε την ανθρώπινη φυλή. Επειδή όμως οι Τιτάνες είχαν φαει τον Διόνυσο πέρασε μέσα τους το θεϊκό στοιχείο, και από αυτούς σε εμάς. Και γι αυτό οι άνθρωποι ξεχώρισαν από όλο το ζωικό βασίλειο. Είχαν πλέον μέσα τους θεϊκή φύση αλλά και ένα βαρύ αμάρτημα..

Αργότερα ο Διόνυσος αναστήθηκε από το κομμάτι που είχε φυλάξει η Αθηνά.

Έτσι, όπως είπαμε και προηγουμένως, οι Ορφικοί πίστευαν ότι μπορούσε να εξαγνιστεί ο άνθρωπος από αυτή τη κατάρα και να σταματήσει επιτέλους αυτός ο φαύλος κύκλος της μετενσάρκωσης.

[vasilis]

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΣΧΟΛΗ

 Φιλοσοφική σχολή της αρχαίας Ελλάδας, της οποίας ιδρυτής υπήρξε ο Πυθαγόρας. Μετά το θάνατο του Πυθαγόρα διακόπηκε η άμεση σχέση μαθητών και δασκάλου, διατηρήθηκε όμως και συνεχίστηκε η πνευματική εργασία του δασκάλου. Η Πυθαγόρεια σχολή αρχικά είχε θρησκευτικό, πολιτικό και επιστημονικό χαρακτήρα. Τη διέκρινε αυστηρή πειθαρχία και μυστικισμός, γι' αυτό και ήταν πολύ δύσκολο να γίνει κάποιος μέλος. Εξαιτίας αυτής της μυστικότητας, είναι πολύ λίγες οι πληροφορίες που σώθηκαν. Είναι φανερό όμως ότι πίστευαν και αυτοί στη θεωρία της μετενσάρκωσης όπως οι Ορφικοί. Ο Διογένης ο Λαέρτιος μας λεει για το Πυθαγόρα οτι αυτός πρώτος ισχυρίστηκε οτι η ψυχή, περνώντας από τους κύκλους της ανάγκης, ζούσε αρκετές φορές σε διαφορετικά ζωντανά πλάσματα.

Ο Ηράκλειτος λεει ότι ο Πυθαγόρας θυμόταν αρκετές από τις προηγούμενες ζωές του αλλά τις έλεγε μόνο σε μερικούς έμπιστους μαθητές του. Ο Πυθαγόρας περιέγραφε επίσης και των μαθητών του τις προηγούμενες ζωές αλλά μόνο αν είχαν εξαγνίσει τις ψυχές τους μεσώ των ασκήσεων και των πρακτικών του. Λεγεται οτι ειχε κανει τον Μιλλία απο τον Κρότωνα να θυμηθεί οτι ήταν ο Μίδας, ο γιος του Γορδία. Μετά από αυτό ο Μιλλίας πήγε στην Ήπειρο για να τελέσει νεκρώσιμη ακολουθία για το προηγούμενο σώμα του.

Οι Πυθαγόρειοι δε δέχονταν μόνο την μετενσάρκωση και την δίδασκαν στους μαθητές τους, αλλά πίστευαν οτι ήταν πιθανό, για το εξελιγμένο άτομο, να θυμηθεί τις προηγούμενες υπάρξεις του. Δίδασκαν ότι η ψυχή ενσαρκωνόταν στον υλικό κόσμο για να αποκτήσει νέες εμπειρίες και να απαλλαγή από τα λάθη των προηγούμενων ζωών.

Στη Πυθαγόρεια θρησκεία, η ανθρώπινη ψυχή, κατορθώνει τελικά να απελευθερωθεί από το φαύλο κύκλο των επαναλαμβανόμενων γεννήσεων όταν μεσώ της "ενθύμησης" κατακτάει την θεϊκή επίγνωση.

Οι πυθαγόρειοι είναι οι πρώτοι που ασχολήθηκαν συστηματικά με τα μαθηματικά. Το πυθαγόρειο θεώρημα (α2 = β2 + γ2) και ο πυθαγόρειος πίνακας (προπαίδεια) θεωρούνται το μεν πρώτο βασική σχέση της επιπεδομετρίας, ενώ το δεύτερο βάση της απλής αριθμητικής.

Φιλοσοφώντας τις έννοιες των αριθμών πρέσβευαν ότι εκφράζουν την ουσία των πραγμάτων και οι αναλογίες των αριθμών την αρμονία του Σύμπαντος, που πρώτοι αυτοί ονόμασαν "κόσμο". Κατά την κοσμολογία των πυθαγόρειων το Σύμπαν αποτελείται από έναν κεντρικό πυρήνα, που γύρω του περιστρέφονται τα δέκα ουράνια σώματα, πιο έξω βρίσκονται οι απλανείς αστέρες και στη συνέχεια ο Ήλιος και η Σελήνη, που θεωρούνται οι αφετηρίες της δημιουργίας της ύπαρξης.

Οι σχέσεις των πυθαγόρειων μεταξύ τους πήραν τη μορφή ιερής φιλίας. Επικρατούσε κοινοκτημοσύνη των αγαθών και παράλληλα τηρούσαν όλοι τους σειρά νόμων, που ήταν και το πιστεύω τους (π.χ. ενδύματα και καθετί που είχε σχέση με τη σωματική καλοπέραση). Χωρίζονταν σε ακουσματικούς και μαθηματικούς. Φιλοδοξούσαν να επιφέρουν κοινωνικές και ηθικές μεταρρυθμίσεις στην ελληνική κοινωνία και να γίνουν αυτοί οι άρχοντες του κόσμου. Το 450 π.Χ. μια εξέγερση στον Κρότωνα, που ήταν και το κέντρο τους, κατέληξε σε εμπρησμό της σχολής, από τον οποίο σώθηκαν μόνο τρεις. Μεταξύ των πυθαγόρειων αναφέρονται οι Κέρκοπας, Φιλόλαος, ο γιατρός Αλκμαίονας ο Κροτωνιάτης, που θεωρείται ο πρώτος φυσιολόγος, ο Αρχύτας, ο Ταραντίνος κ.α. Τον 1ο αι. π.Χ. μέχρι και το 2ο αι. μ.Χ. υπήρξε μια αναβίωση της σχολής, με τους νεοπυθαγόρειους Μοδεράτο, Νουμίνιο, Φιλόστρατο κ.ά.).

[vasilis]

ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Μια απλή υπενθύμιση των πράξεων που έκανε και κάνει η Χριστιανική Θρησκεία για την επιβίωση του Ελληνικού πολιτισμού. Για να μην ακούμε πια αηδείες απο τα ΜΜΕ και απο κάποιους που δε θα ήθελα να ονομάσω

Όπως θα δείτε και στο κείμενο που ακολουθεί, η ιουδαϊκή θρησκεία και τα παράγωγά της (πχ ο χριστιανισμός), αντιμετώπισαν με μεγάλο φόβο και μίσος το ελεύθερο Ελληνικό πνεύμα. Ο λόγος είναι απλός. Θρησκείες όπως οι παραπάνω βασίζονται στην αρχή του "πίστευε και μη ερεύνα". Οτιδήποτε πέρα της δικιάς τους ιδεολογίας θεωρείτε "σατανικό" και συνήθως είχε τη ποίνη του θανάτου (η ιερά εξέταση σταμάτησε να ισχύει μόλις το 1850 μ.χ.). Κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο για τους Έλληνες που είχαν έντονα τα στοιχεία της αναζήτησης και του προβληματισμού. Ήταν λοιπόν απειλή για τους εκφραστές της θρησκείας της "αγάπης". Με δικαιολογία λοιπόν τον εκχριστιανισμό μας, καταστρέψανε ένα πολιτισμό ανώτερο από κάθε άποψη. Ένα πολιτίσμο που έθεσε τις βάσεις της επιστημονικής σκέψης, της καλλιτεχνικής αναζήτησης και ενός ιδεώδους που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να είναι ζώο με προκαθορισμένη μοίρα στα χέρια του εκάστοτε δημιουργού (Γιαχβέ, Άλλαχ), αλλά ένα ον νοήμον, ικανό να μεγαλουργήσει, αν του βγάλεις τις παρωπίδες του φόβου.


324 μ.χ.  Μετά την εξόντωση του ανταγωνιστή του Λικίνιου , ο ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος , αρχίζει την συστηματική καταστροφή των ελληνικών ιερών. Λεηλατεί το περίφημο Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος στην Ιωνία, και θανατώνει με φρικτά βασανιστήρια όλους τους ιερείς.
 
326 μ.χ.  Ο Κωνσταντίνος με την προτροπή της φανατικά χριστιανής μητέρας του Ελένης καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αίγες της Κιλικίας  
330 μ.χ.    Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά ιερά για να διακοσμήσει την Nova Roma (Κωνσταντινούπολη). Η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εγκαθίσταται στην μεγαρικής προέλευσης πόλη Βυζάντιον.
Ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης αλλοιώνεται από βαρβαρικούς πληθυσμούς που μαζικά μεταφέρονται στην πόλη ώστε να αυξηθεί ο πληθυσμός της. Το ελληνικό στοιχείο μετατρέπεται από κυρίαρχο σε μια μικρή μειοψηφία. Η χερσόνησος του Άθου από ιερό ελληνικό κέντρο μετά από σφαγές και καταστροφές ναών μετατρέπεται από τον Κωνσταντίνο (με την προτροπή της θεομανούς μητέρας του) σε μοναστικό χριστιανικό κέντρο. Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, συνεπαρμένος από τη μισαλλόδοξη χριστιανική εκκλησία, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού-Απόλλωνος και λυντσάρει τους ιερείς του.
 
335 μ.χ  Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες ιερούς εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει την ΣΤΑΥΡΩΣΗ όλων των μάγων και μάντεων. (με αυτούς τους χαρακτηρισμούς οι αμόρφωτοι και μισέλληνες χριστιανοί εννοούσαν όλους τους επιστήμονες, φιλόσοφους, ιερείς). Τότε είναι που μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος. Ακολουθούν καταστροφές ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες  
337 μ.χ.  Είναι το έτος που ο Κωνσταντίνος από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος (Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της ίδιας του της συζύγου Φαύστας την οποία και βράζουν ζωντανή, Κωνσταντίνος και Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο, γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα, με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους), πεθαίνει ενώ λίγο πριν είχε βαπτιστεί χριστιανός. Η εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, τον ανακηρύσσει Άγιο και Ισαπόστολο, όπως επίσης και την μητέρα του Ελένη ως Αγία.  
341 μ.χ.  Ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Θέτει εκτός νόμου το Ελληνίζειν και την παραδοσιακή μαντική. Πολλοί Έλληνες είτε εκτελούνται , είτε φυλακίζονται  
346 μ.χ.  Μεγάλης κλίμακας διωγμοί εναντίον των εθνικών, Ελλήνων και μη της Κωνσταντινούπολης. Ο ρήτωρας, φιλόσοφος και συγγραφέας Λιβάνιος κατηγορείται ως μάγος και εξορίζεται.  
353 μ.χ.  Με διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λατρεία και την προσφορά θυσιάσματος στους εθνικούς δια ποινής θανάτου.  
354 μ.χ.  Με νέο διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λειτουργία των εθνικών και ελληνικών ιερών και διατάζει το κλείσιμο τους. Οι ιεροί ναοί των Ελλήνων και των άλλων εθνικών λατρειών μετατρέπονται σε πορνεία και ταβέρνες. Οι εθνικοί ιερείς εκτελούνται. Καινούριο αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει την "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ". Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας.
Χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί κατασκευάζουν ασβεστοκάμινους δίπλα σε ελληνικούς ναούς για να εκμεταλευτούν τα μάρμαρα των ναών. Είναι η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.χ. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν, ιδιαίτερα τα μαθηματικά, κείμενα μαγείας.

Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους Άραβες και από άλλους ελληνόφιλους
 
357 μ.χ.  Ο Κωνστάντιος απαγορεύει δια νόμου όλες τις μεθόδους μαντείας  
359 μ.χ.  Στην Σκυθόπολη της Συρίας οργανώνονται από τους χριστιανούς τα πρώτα στρατόπεδά θανάτου της ιστορίας. Εκεί συγκεντρώνονται οι συλληφθέντες Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι σε καθημερινή βάση.  
361 μ.χ.  Ίσως ο μεγαλύτερος Ελληνολάτρης της ιστορίας ανεβαίνει στον θρόνο. Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός μια από της τραγικότερες και εκπληκτικότερες μορφές της ιστορίας. Αμέσως παύει κάθε διωγμός ενάντια στους εθνικούς. Θεσμοθετεί απόλυτη ανεξιθρησκία και επιδιορθώνει όσους από τους ελληνικούς ναούς δεν είχαν ολοκληρωτικά καταστραφεί από τους χριστιανούς . Θέλοντας κάθε άνθρωπος να έχει την δυνατότητα να ακολουθεί ελεύθερα το θρησκευτικό του μονοπάτι επιδιώκει ακόμα και την αναστήλωση του ναού του Σολομώντα.  
363 μ.χ.  Δολοφονείται πισώπλατα από οπαδό της θρησκείας της αγάπης ο Ελληνολάτρης αυτοκράτορας Ιουλιανός κατά την διάρκεια μάχης με τους Πέρσες. Μόλις 2 χρόνια μετα. Η δολοφονία του Ιουλιανού θεωρείται σίγουρη καθώς κανείς από τους Πέρσες στρατιώτες δε παρουσιάστηκε να ζητήσει την ανταμοιβή που είχε ορίσει ο βασιλιάς Σαπώρ για τον θάνατο του Ιουλιανού. Ο χριστιανός Σωζόμενος επίσης επαινεί τον δολοφόνο ¨που για την αγάπη του θεού και της θρησκείας εκτέλεσε μια τέτοια πράξη¨. Τυπικό δείγμα μισαλλοδοξίας και αρρωστημένης φαντασίας.  
364 μ.χ.  Ο αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάζει την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αντιόχειας. Χιλιάδες Ελληνικα βιβλία φιλοσοφίας και επιστήμης καίγονται.  
365 μ.χ.  Απαγορεύεται στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάζουν χριστιανούς στρατιώτες.  
370 μ.χ.  Ο αυτοκράτωρ Βάλεντος διατάζει μεγάλο διωγμό κατά των Ελλήνων. Καίγονται χιλιάδες Ελληνικά βιβλία με την κατηγορία της μαγείας!!!! Ενώ ο φιλόσοφος Σιμωνίδης καίγεται στην πυρά, ο φιλόσοφος Μάξιμος ύστερα από φρικτά βασανιστήρια αποκεφαλίζεται, οι ιερείς Πατρίκιος και Ιλάριος εκτελούνται ενώ χιλιάδες άλλοι εθνικοί επώνυμοι και μη φυλακίζονται ή εκτελούνται.  
372 μ.χ.  Ο ανθέλληνας Βάλεντος διατάζει τους κυβερνήτες της Μικράς Ασίας να ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΟΥΣ.  
373 μ.χ.  Νέα απαγόρευση όλων των μορφών μαντείας. Αρχίζει η χρήση του όρου PAGANI (δηλαδή κάτοικος της υπαίθρου, λόγο της μεγαλυτερης θρησκευτικής ελευθερείας που είχε η επαρχία απο τη πόλη) υποτιμητικά για τους Ελληνές και τους λοιπούς Εθνικούς.  
375μ.χ.  Ο ναός του Ασκληπιού στην Επίδαυρο κλείνετε από τους χριστιανούς  
380μ.χ.  Ο φανατικός ισπανός ανθέλληνας Θεοδόσιος ο Α΄( ο αποκαλούμενος και Μέγας από τους χριστιανούς). Ορίζει επίσημη και μοναδική θρησκεία του κράτους τον χριστιανισμό και κηρύσσει εκτός νόμου κάθε άλλη λατρεία. Όποιος δεν είναι χριστιανός χαρακτηρίζεται ως σιχαμερός, αιρετικός, μωρός και τυφλός και απειλείται με επουράνια και επί γης τιμωρία (βλέπε Κώδιξ Θεοδοσίου). Δίνει εξουσιοδότηση στον επίσκοπο Μεδιολάνου Αμβρόσιο να καταστρέψει όλους τους ναούς των Εθνικών. Χριστιανοί ιερείς καθοδηγούν τον χριστιανικό όχλο ενάντια στον ναό της Δήμητράς στην Ελευσίνα καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους και προσπαθούν να λιντσάρουν τους ιεροφάντες των Ελευσίνιων Μυστηρίων Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95χρονος ιεροφάντης Νεστόριος ύστερα από όλα αυτά κηρύσσει το τέλος των Ελευσίνιων μυστηρίων και την αρχή ενός πνευματικού σκότους για την ανθρωπότητα.  
381μ.χ.  Μια επιστροφή στις αρχαίες λατρείες αρχίζει να παρατηρείται στην αυτοκρατορία με μαζικές αποκηρύξεις της θρησκείας του Γιαχβέ και του Ναζωραίου. ο Μέγας και Άγιος Θεοδόσιος βλέποντας την επιστροφή πολλών χριστιανών στις πατρικές λατρείες με διάταγμα του στερεί τα πολιτικά δικαιώματα όλων των χριστιανών που επιστρέφουν στης παραδοσιακές λατρείες.
Σε όλη την ανατολική αυτοκρατορία ναοί και βιβλιοθήκες γκρεμίζονται και καίγονται. Σήμερα από τα 82 έργα του Αισχύλου έχουμε μόνο τα 7, από τα 123 του Σοφοκλή μόνο τα 7 από τα 92 έργα του Ευριπίδου μόνο τα 18. Έλληνες φιλόσοφοι, ποιητές, τραγωδοί, επιστήμονες, εχουν μείνει στην ιστορία μόνο από τα ονόματα τους και μικρά αποσπάσματα από τα γραπτά τους που βρίσκονται σε άλλα κείμενα. Ενώ δεκάδες άλλοι έχουν χαθεί μαζί με τα έργα τους για πάντα χάρη στο θεάρεστο έργο των χριστιανών.

Με νέο διάταγμα του ο Θεοδόσιος απαγορεύει ακόμα και την απλή επίσκεψη στους ελληνικούς και εθνικούς ναούς. Στην Κωνσταντινούπολη ο ναός της Θεάς Αφροδίτης μετατρέπεται από τους ευσεβείς χριστιανούς σε πορνείο ενώ της Θεάς Αρτέμιδος και του Θεού Ήλιου σε στάβλους
 
382μ.χ.  Το hellelu-jah ( το γνωστό αλληλούια) εντάσσεται στις χριστιανικές τελετές. Θα πρέπει να μάθετε ότι η φράση αυτή στα εβραικά σημαίνει Δόξα τω Γιαχωβά και ήταν η πολεμική κραυγή των εβραίων Ζηλωτών.  
384μ.χ.  Ο Θεοδόσιος διορίζει Ύπαρχο Ανατολής τον Ματέριο Κυνήγιο και τον διατάζει να συνεργαστεί με τους τοπικούς χριστιανούς επίσκοπους στην καταστροφή των ελληνικών και εθνικών ναών σε νότια Ελλάδα και Μικρά Ασία καθώς και την καταστροφή και το κάψιμό όλων των ελληνικών βιβλίων.  
385-388μ.χ.  Ο Μάτερνος Κυνήγιος ακολουθούμενος από χιλιάδες φανατικούς μοναχούς περιδιαβαίνει την ελληνική ύπαιθρο καίγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα του. Εκατοντάδες ελληνικοί ναοί και βιβλιοθήκες ισοπεδώνονται και καίγονται από τους οπαδούς της θρησκείας της αγάπης. Χιλιάδες Έλληνες και Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας καταλήγουν στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως.  
389μ.χ.  Όλες οι μέθοδοι χρονολόγησης πέραν της χριστιανικής καταργούνται δια νόμου.  
390μ.χ.  Ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος εξαπολύει μέγα διωγμό κατά των Ελλήνων και των Εθνικών της περιοχής. Καταστρέφει σχεδόν όλους τους μη-χριστιανικούς ναούς της Αλεξάνδρειας εκτός του Σεραπείου και των ναών της Ίσιδος (όχι φυσικά λόγο κάποιου είδους σεβασμού αλλά λόγο του πολυάριθμου των Ισιδιστών της περιοχής). Οι μισαλλόδοξοι εβραιοχριστιανοί θέλοντας να εξευτελίσουν τα Ιερά των Εθνικών ανεβάζουν σε γαϊδούρια ιερά σκεύη και αγάλματα και τα περιφέρουν στην πόλη. Η φαιδρή αυτή πράξη οδηγεί σε εξέγερση των Εθνικών.
Ο χριστιανός Γότθος στρατηγός Βοθέριχος αρχηγός των Βυζαντινής φρουράς της Θεσσαλονίκης προσπαθεί με την βία να επιβάλλει την θρησκεία του Ναζωραίου στους Έλληνες της πόλης. Οι Έλληνες εξεγείρονταί και σκοτώνουν πολλούς αξιωματικούς και στρατιώτες της φρουράς. Ο Θεοδόσιος μαθαίνοντας τα συμβάντα καλεί τους κάτοικούς της Θεσσαλονίκης στον ιππόδρομο δήθεν να παρακολουθήσουν ιπποδρομίες.

Μέσα σε τρεις ώρες ο Θεοδόσιος με την βοήθεια των εκχριστιανισμένων Γότθων ΣΦΑΖΟΥΝ 7000 ΕΛΛΗΝΕΣ (ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ 15000) ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΣΠΑΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Σε μια προσπάθεια να ηρεμίσουν τα πνεύματα η χριστιανική εκκλησιά καταδικάζει την πράξη του Θεοδοσίου ενώ βέβαια στην συνέχεια τον ανακηρύσσει Μέγα και Άγιο.
 
391μ.χ.  Ο Θεοδόσιος με νέο του νόμο απαγορεύει εκτός από την απλή επίσκεψη σε εθνικούς ναούς ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ. Επίσης απαγορεύει την ελληνική γλώσσα και καθιερώνει την λατινική γλώσσα ως την επίσημη της αυτοκρατορίας.
 Νέοι διωγμοί και σφαγές των Εθνικών. Νέα εξέγερση των Εθνικών στην Αλεξάνδρεια που οχυρώνονται στο Σεράπειο. Μέσα στον ναό βρίσκονται τα τελευταία διασωθέντα έργα από την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ολύμπιος καλεί τους αρχαιόθρησκους της πόλης σε ένοπλο αγώνα υπέρ βωμών. Είναι μια απελπισμένη προσπάθεια των εκεί ελεύθερων ανθρώπων να υπερασπίσουν την τιμή τους , τις πατρώες λατρείες , και την γνώση του αρχαίου κόσμου από τους οπαδούς του Εβραίου θεού. Στην υπεράσπιση του ναού συμμετέχουν και οι ιερείς Ελλάδιος και Αμμώνιος καθώς και οι ποιητές Παλλαδάς και Κλαυδιανός. Για την αποφυγή περαιτέρω εξεγέρσεων ο Θεοδόσιος λύει την πολιορκία, δίνει αμνηστία στους πολιορκούμενους και ονομάζει οσιομάρτυρες τους χριστιανούς πολιορκητές που σκοτώθηκαν.

Αμέσως μετά την αποχώρηση του Ολύμπιου και των συναγωνιστών του, ο δειλός Θεόφιλος και οι εξίσου δειλοί οπαδοί της θρησκείας της αγάπης επιτίθενται στον ανυπεράσπιστο ναό, τον καταστρέφουν και παραδίδουν στις φλόγες την τεράστια βιβλιοθήκη που φιλοξενούσε το ιερό. Στην θέση του ναού και της ανυπολόγιστης αξίας βιβλιοθήκης οι χριστιανοί θα κτίσουν αργότερα μοναστήρι.
 
392μ.χ.  Νέες σφαγές Ελλήνων και Εθνικών. Τα Καβήρεια μυστήρια της Σαμοθράκης παύουν και οι Έλληνες ιερείς σφάζονται. Στην Κύπρο οι τοπικοί επίσκοποί Επιφάνιος και Τύχων (Άγιοι και οι δύο) καταστρέφουν σχεδόν όλους τους ναούς στο νησί. Τα μυστήρια της θεάς Αφροδίτης σταματούν. Νέος παρανοϊκός νόμος του Θεοδοσίου, σύμφωνα με το οποίο, όποιος δεν υπακούει τον "Άγιο" Επιφάνιο δεν έχει δικαίωμα ζωής στο νησί! Νέες εξεγέρσεις Ελλήνων και Εθνικών ενάντια στον αυτοκράτορα και την εκκλησία σε πολλές περιοχές της αυτοκρατορίας.  
393μ.χ.  Απαγόρευση των Πυθικών, των Ολυμπιακών και Άκτιων αγώνων ως ελληνικά μιάσματα. Οι οπαδοί της αγάπης ισοπεδώνουν τους ναούς της Ολυμπίας. Παράλληλα με όλα αυτά ο Θεοδόσιος όλος περιέργως- ορίζει την ιουδαϊκή θρησκεία ως ανεκτή από τους χριστιανούς και απαγορεύει κάθε καταστροφή Ιουδαϊκής συναγωγής.  
395μ.χ.  Στον θρόνο ανεβαίνει ο επίσης ισπανικής καταγωγής Φλάβιος Αρκάδιος με δύο νόμους του διατάζει ανηλεή διωγμό κατά Ελλήνων και Εθνικών. Όμως ο κίνδυνος των Γότθων ( χριστιανών στο θρήσκευμα ασφαλώς) αρχίζει να ανησυχεί την βασιλεύουσα. Ο ευνούχος συμβουλάτορας του Αρκάδιου, Ρουφίνος συμβουλεύει τον αρχηγό των Γότθων Αλάριχο να στραφεί εναντίον της Γης των Ελλήνων και του υπόσχεται αμύθητα πλούτη τα οποία κρύβονταί μέσα στους ελληνικούς ναούς. Οι εκχριστιανισμένοι Γότθοι του Αλάριχου συνεπικουρούμενοι από πλήθος ειδωλοφάγων μοναχών αρχίζουν την ισοπέδωση των ελληνικών πόλεων και την σφαγή των Ελλήνων.  
Το Δίων, η Μεσσηνία, το Άργος, η Νεμέα, η Λυκόσουρα, η Σπάρτη, τα Μέγαρα, η Κόρινθος και άλλες ελληνικές πόλεις καταστρέφονται ολοκληρωτικά. Τα ιερά του Διός στην Νεμέα, τα ιερά της Ολυμπιάς, τα αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας και το ιερό της Ελευσίνας μαζί με πλήθος άλλων ελληνικών λατρευτικών κέντρων καταστρέφονται ολοκληρωτικά ενώ οι ιερείς τους είτε σφάζονται, είτε όπως ο ιεροφάντης του Μίθρα, Ιλάριος καίγονται ζωντανοί. Χαρακτηριστική είναι η στάση που κρατάνε οι απανταχού την ελληνική επικράτεια αυτοκρατορικές φρουρές που αντί να εμποδίσουν τον Γότθο εισβολέα που καταστρέφει πόλεις τις αυτοκρατορίας παρακολουθούν απαθέστατα.

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό της άφιξης των Γότθων στις Θερμοπύλες. Ο Αλάριχος αναγγείλει την άφιξη του στον Ανθύπατο Αντίοχο και αρχηγό της φρουράς των Θερμοπυλών Γερούσιο, ζητώντας τους να τον αφήσουν να περάσει ελεύθερα στην υπόλοιπη Ελλάδα, κάτι που φυσικά δεν του αρνούνται.
 
396μ.χ.  Νόμος του Αρκάδιου ορίζει ότι οποιαδήποτε είδους ενασχόληση με το Δωδεκάθεο και τις εθνικές λατρείες πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ύστατη προδοσία απέναντι στην αυτοκρατορία. Οι εναπομείναντες Εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες φυλακίζονται.  
397μ.χ.    Νέος νόμος του Αρκάδιου. Με την παρότρυνση του Άγιου και φανατικού ανθέλληνα Χρυσόστομου, αυτού του ανεκδιήγητου που απεκάλεσε τους Έλληνες φιλόσοφους ανήθικα καθάρματα, διατάζει το "Ες έδαφος φέρειν" για όλους τους εναπομείναντες ναούς Ελλήνων και Εθνικών, καθώς και την ασβεστοποίηση των μαρμάρων τους και την χρήση τους ως οικοδομικά υλικά ώστε να χαθούν για πάντα τα ίχνη των εθνικών λατρειών.  
398μ.χ.  Το 4ο εκκλησιαστικό συνέδριο της Καρχηδόνας απαγορεύει την μελέτη των βιβλίων των Ελλήνων και λοιπών Εθνικών ακόμα και στους χριστιανούς επίσκοπους. Ο επίσκοπός Πορφύριος, και αυτός "Άγιος", ισοπεδώνει σχεδόν όλους τους ναούς των εθνικών στη Γάζα. Ο Γότθος Αλάριχος για το θεάρεστο έργο της ισοπέδωσης της Ελλάδος διορίζεται γενικός αρχηγός του ιλλυρικού ζητήματος.  
399μ.χ.  Ο Αρκάδιος διατάζει με νέο νόμο την ισοπέδωση όσον από τους ελληνικούς και εθνικούς ναούς έχουν παραμείνει.  
400μ.χ.    Ο επίσκοπός Νικήτας καταστρέφει το μαντείο του Θεού Διονύσου στις Βέσσες και "βαπτίζει" τους κατοίκους της πόλης.  

ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ


401μ.χ.  Ο χριστιανικός όχλος της Καρχηδόνας με κραυγές καταστρέφει ναούς και είδωλά. Ο άγιος Πορφύριος ολοκληρώνει το έργο του στην Γάζα καταστρέφοντας και τα τελευταία 9 εθνικά ιερά, καίγοντας βιβλία και λυντσάροντας Εθνικούς. Η 15η σύνοδός της Καρχηδόνας αποφασίζει ότι όσοι δημιουργούν συγγένειες με ειδωλολάτρες αλλά και όσοι δεν αποκληρώνουν τους συγγενείς τους που παραμένουν ειδωλολάτρες ΘΑ ΑΦΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ!
 
405μ.χ.  Ο Άγιος Χρυσόστομος στέλνει της ορδές των παρανοϊκών μοναχών να διαλύσουν όλα τα αγάλματα και τους ναούς στην Παλαιστίνη.  
406μ.χ.  Ο Άγιος Χρυσόστομος πείθει διάφορες πλούσιες "νεοφώτιστες" χριστιανές να χρηματοδοτήσουν της "ειδωλοφαγικές" δραστηριότητες αυτού και του όχλου του. Ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου πυρπολείται και εκθεμελιώνεται από τους ροπαλοφόρους του και τα περίφημα γλυπτά του ναού χρησιμοποιούνται ως οικοδομικά υλικά για εκκλησιές, σπίτια, κλπ. Στην Σαλαμίνα της Κύπρου ο Άγιος Επιφάνιος δηλώνει ότι πήρε εντολή από τον Θεό και καταστρέφει και ληστεύει τον εκεί ναό του Δία. Ο άλλος Άγιος της Κύπρου Ευτύχιος καταστρέφει το μαντείο και τον ναό της Θεάς Αφροδίτης.  
407μ.χ.  Για ακόμα μια φορά όλες οι μη-χριστιανικές γιορτές, ιεροπραξίες και θρησκευτικές δραστηριότητες απαγορεύονται δια νόμου. Η αδιάκοπες διώξεις και διαταγές των διαφόρων χριστιανών αυτοκρατόρων αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες όπως και οι υπόλοιποι εθνικοί υπόφεραν με πείσμα στις πατρώες τους αντιλήψεις εκτελώντας ακόμα και κρυφά και με κίνδυνο της ζωής τους τις ιεροπραξίες τους.  
408μ.χ.  Κοινό διάταγμα του αυτοκράτορα της ανατολής Αρκαδιού και της δύσης Ονώριου απαγορεύει την οποιαδήποτε κατοχή εθνικών γλυπτών, ενώ διατάσσεται η αφαίρεση όλων των αγαλμάτων από τους ναούς των Εθνικών και η μετατροπή των ναών σε εκκλησίες. Νέες σφαγές και διωγμοί του ελληνικού και εθνικού στοιχείου της αυτοκρατορίας και νέες πυρπολήσεις βιβλίων. Το ερευνητικό πνεύμα των Ελλήνων καθώς και η φιλομάθεια τους ήταν αυτή που είχε δημιουργήσει τέτοιο μεγάλο όγκο συγγραφικού έργου. Μόνο στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας μας αναφέρεται ότι υπήρχαν 700.000 συγγράμματα. Για αυτό ας μην παραξενεύεσται από την συνεχή αναφορά σε καταστροφές και καψίματα βιβλίων.

Ανανεώνονται οι απειλές για τους αξιωματικούς που δεν δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο στις καταστροφές Εθνικών μνημείων. Βαριά πρόστιμα και απειλές της ίδιας τους της ζωής δέχονται που δεν εφαρμόζουν τον νόμο κατά της ειδωλολατρίας. Την ίδια εποχή ο Αυγουστίνος (Άγιος και αυτός) παρά της επικλήσεις επωνύμων εθνικών της Αλγερίας για σεβασμό στην διαφορετικότητα των πίστεων του κάθε ανθρώπου, σφαγιάζει εκατοντάδες, και με την βοήθεια του χριστιανικού όχλου και του αυτοκρατορικού στρατού γκρεμίζει πολλά εθνικά ιερά.

Νέος αυτοκράτορας ανεβαίνει στον θρόνο, ο Θεοδόσιος ο Β.
 
409μ.χ.  Νόμος του Θεοδοσίου του Β απαγορεύει την αστρολογία και όλες της μεθόδους μαντείας δια ποινής θανάτου.  
415μ.χ.  Είναι το έτος που θα σημαδευτεί με ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των χριστιανων, χαρακτηριστικό της σε παρανοϊκό βαθμό μισαλλοδοξίας αλλά και του μισελληνισμού αυτής της Ιουδαϊκής αίρεσης. Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου σωματοφύλακες (παραβολάνοι) του εκεί πατριαρχείου βρίσκουν στον δρόμο την μαθηματικό και φιλόσοφο Υπατία, ένα από τα πιο φωτεινά πνεύματα της εποχής. Αφού την συλλαμβάνουν την οδηγούν μέσα στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ (άλλες πήγες αναφέρουν την εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης) και αφού της ξεσκίζουν τα ρούχα ΤΗΣ ΓΔΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΕ ΚΟΧΥΛΙΑ, ΤΗΣ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ, ΤΗΝ ΚΟΒΟΥΝ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΑΝΕ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ. Η μόνη αιτία για κάτι τόσο αισχρό δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η Υπατία ήταν μαθηματικός, άρα μάγισσα για τους χριστιανούς, φιλόσοφος, και το σημαντικότερο, κοινωνός του ελληνικού πνεύματος. Φυσικά κανείς από αυτά τα ζώα που ευθύνονταν για τον θάνατο της δεν θα τιμωρηθεί. Το αντίθετο μάλιστα, ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, ΘΑ ΑΓΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Νέοι διωγμοί των εθνικών και των ιερέων τους στην Νότια Αφρική οι τρόποι εκτέλεσης είναι δυο σταύρωση ή θάνατος στην πυρά.  
416μ.χ.  Στην Αβυθινία ο μοναχός Υπάτιος ο αποκαλούμενος και ως η σπάθα του θεού μαζί με ροπαλοφόρους συνοδοιπόρους του περιδιαβαίνουν την περιοχή καταστρέφοντας ναούς, σκοτώνοντας Εθνικούς, συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειών τους βέβαια) καίγοντας ιερά άλση και ανακαλύπτοντας κρυφούς Εθνικούς ιερείς που ασφαλώς σκοτώνουν. Όσοι αξιωματούχοι εμμένουν στις πατρώες θρησκείες χάνουν της θέσεις τους.  
423μ.χ.  Ο Θεοδόσιος ο Β με διάταγμα του χαρακτηρίζει όλες της εθνικές λατρείες ως λατρείες δαιμόνων και απειλή με φυλακίσεις και βασανιστήρια όσους τις ασπάζονται.  
429μ.χ.   Ροπαλοφόροι μοναχοί και αυτοκρατορικοί στρατιώτες γκρεμίζουν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς από τον Παρθενώνα, καταστρέφουν την ξύλινη σκεπή του ναού και λαφυραγωγούν το ιερό. Οι Έλληνες εθνικοί της Αθήνας διώκονται  
435μ.χ.   Με νόμο του ο Θεοδόσιος ο Β διατάζει την ποινή του θανάτου για τους Έλληνες εθνικούς καθώς και τους αιρετικούς. Επίσης ορίζει ΟΤΙ Η ΜΟΝΗ ΝΟΜΙΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ !  
438μ.χ.    Μεγάλος λοιμός πέφτει τον χειμώνα του έτους στην αυτοκρατορία και ο Θεοδόσιος κατηγορεί ως αιτία τους Εθνικούς που λατρεύουν δαίμονες!!!  
440-450μ.χ.    Οι οπαδοί της θρησκείας της αγάπης γκρεμίζουν όλους τους ναούς και τα ιερά των Ελλήνων πλην εκείνων που μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες. Ο Θεοδόσιος ο Β διατάζει το κάψιμο όλων των μη-χριστιανικών βιβλίων και ειδικότερα αυτών του Πορφύριου. Ο σημαντικότατος νεοπλατωνικός φιλόσοφός Πορφύριος υπήρξε μαθητής του Πλωτίνου. Μέσα στα δεκάδες φιλοσοφικά, αστρονομικά, μαθηματικά, ιστορικά και αλλά κείμενα του συνέγραψε και 15 κείμενα ''Κατά χριστιανών'' στα οποία αποδείκνυε ότι κάποια βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης είχαν κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αντίοχου του Επιφανούς καθώς και καταδείκνυε της αντιφάσεις της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας. Λέγεται πως η ανάγνωση των έργων του αυτών εξόργισε αφάνταστα τον Θεοδόσιο τον Β που διέταξε την άμεση καταστροφή των κειμένων του. Οι ναοί της πόλεως Αφροδισίας καταστρέφονται και η πόλη μετονομάζεται σε Σταυρούπολη.  
451μ.χ.    Νέος νόμος του Θεοδόσιου του Β θέτει ως ποινή για κάθε μορφή "ειδωλολατρίας" τον θάνατο.  
457-491μ.χ.  Σποραδικές εκτελέσεις εθνικών σε όλη την αυτοκρατορία. Σε μια τελευταία προσπάθεια να υπερασπιστούν την λατρεία τους και την τιμή τους από τους από τους οπαδούς του εξ’ανατολάς "φωτός" οι Έλληνες της Μικρας Ασίας εξεγείρονται. Η εξέγερση καταστέλλεται και οι έλληνες σφάζονται από τον αυτοκρατορικό στρατό. Μεγάλες μορφές της αυτοκρατορίας με την κατηγορία πως είναι Έλληνες εκτελούνται. Ο Ζώσιμος, ο Ισίδωρος, ο Σεβεριανός, και άλλοι ενώ λαμβάνει χώρα η περίφημη δίκη του φιλόσοφου Ισοκάσιου . Ο φιλόσοφος Ισοκάσιος ο οποίος κατείχε μεγάλες θέσεις μέχρι πρότινος στην αυτοκρατορία οδηγήθηκε στο δικαστήριο γυμνός και δεμένος με την κατηγορία πως είναι Έλληνας.

Δικαστής είχε οριστεί ο έπαρχος Πουσαίος με τον οποίο ο Ισοκάσιος δίκαζε παλαιότερα μαζί. Με την έναρξη της δίκης ο Πουσαίος απεύθυνε το λόγο στον Ισοκάσιο λέγοντας του "Βλέπεις πως κατάντησες Ισοκάσιε" και ο Ισοκάσιος απάντησε "Βλέπω και δεν απορώ γιατί περνώ ανθρώπινες συμφορές. Αλλά δίκασε με δίκαια και καθαρά όπως δικάζαμε κάποτε μαζί ...ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ...ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ;"

Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου χριστιανοί αξιωματούχοι εκτελούν βασανίζουν και διαπομπεύουν πολλούς κρυφούς εθνικούς ιερείς.
 
474μ.χ.  Αυτοκράτορας αναλαμβάνει ο Ζήνων. Επι της βασιλείας του το 484μ.χ. εκδηλώνεται νέα εξέγερση των Ελλήνων κατά του εβραιοχριστιανικού κατεστημένου με ηγέτες τον Λεόντιο, τον Ίλλο και τον αθηναίο φιλόσοφό Παμπρέπιο επιδιώκουν την ανατροπή του χριστιανισμού και την επιστροφή των πατρώων αντιλήψεων. Παρά τον γενναίο αγώνα των Ελλήνων, 4 χρόνια μετά και οι τελευταίοι επαναστάτες θανατώνονται. Στην Ίμβρο ο προσηλυτιστής Κόνων ακολουθούμενος από το σύνηθες πλήθος των ειδωλοφάγων μονάχων εκτελεί όλους τους Έλληνες του νησιού. Ακόμα μια δωδεκαθειστική λατρεία αυτή του Λαβρανίου Δια βρίσκει το τέλος της όπως και οι λάτρεις της από τους οπαδούς της "αγάπης".  
515μ.χ.  Ο νέος αυτοκράτορας Αναστάσιος εξαπολύει τους στρατιώτες της αυτοκρατορίας και τον ειδωλοφαγικό "στρατό" των διαφόρων επισκόπων και ισοπεδώνει τον ναό του Θεού Θεανδρίτου στη Ζοάρα της Αραβίας καθώς και δεκάδες άλλα ιερά στην περιοχή οι εθνικοί της περιοχής τι άλλο…εκτελούνται. Στα χρόνια του Αναστάσιου γίνετε επίσης και υποχρεωτικό το βάπτισμα ακόμα και για όσους είναι ήδη χριστιανοί  
528μ.χ.  Αυτοκράτορας είναι πλέον ένας από τους κορυφαίους ανθέλληνες της ιστορίας ο Γιουτπράδα (ελληνιστί Ιουστινιανός) επί των ημερών του καταργούνται οι ολυμπιακοί αγώνες και εκδηλώνεται η περίφημη στάση του Νίκα. Παρόλες τις αρχικές επιτυχίες των επαναστατών. H "στάσις του Νίκα" είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό ιστορικό γεγονός το οποίο έχει υποστεί και αυτό τις παραποιήσεις και τους κάθε είδους ¨καλλωπισμούς¨ από τους ¨ιστορικούς¨ της χριστιανικής εξουσιοκρατίας. Εν συντομία θα αναφέρουμε πως στον ιππόδρομο υπήρχαν δύο μεγάλες φατρίες οι Πράσινοι και οι Βένετοι. Οι Πράσινοι είχαν ταχθεί κατά του χριστιανισμού και επιζητούσαν μια λογικότερη και ελληνίζουσα θρησκεία όπως επίσης και την παύση κάθε είδους διωγμού για θρησκευτικούς και λατρευτικούς λόγους. Με την αρχή της εξεγέρσεως οι Πράσινοι πήραν με το μέρος τους και τους Βένετους και πυρπόλησαν της φυλακές στις οποίες κρατούνταν όσοι είχαν συλληφθεί για θρησκευτικούς λόγους απελευθερώνοντας τους. Έπειτα έκαψαν την χαλκή πύλη του παλατιού και την Αγία Σοφία. Οι επιτυχίες όμως των επαναστατών δεν συνεχίστηκαν και ύστερα από τεραστία στρατηγικά τους λάθη βρήκαν την ήττα από τον Ιουστινιανό.

O αυτοκρατορικός στρατός ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΙΚΟ ΦΥΛΟ ΤΩΝ ΕΡΟΥΛΩΝ (χριστιανών ασφαλώς) πνίγει την εξέγερση των Ελλήνων στο αίμα. 40.000 νεκροί αρχικά και εν συνεχεία γκρέμισμα ελληνικών ναών και κλείσιμο φιλοσοφικών σχολών. Η τελευταία ελπίδα του ελληνισμού είχε πια χαθεί. Μέσα στα αντίποινα της ιουδαιοχριστιανικής ηγεσίας είναι η αφαίρεση κτημάτων των Ελλήνων προς όφελος ασφαλώς της χριστιανικής εκκλησιάς και του δημόσιου ταμείου. Ο Ιουστινιανός συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο του επιβάλλει ποινές θανάτου δια σταύρωσης πυρός και βασανιστηρίων για όσους "εκ των ανοσιών και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη". Συντάσσει επίσης και τον περίφημο "Ιουστινιάνειο κώδικα" μνημείο ανθελληνικού παροξυσμού.
 
529μ.χ.  Ο Ιουστινιανός κλείνει την φιλοσοφική σχολή των Αθηνών και δημεύει την περιουσία της. Οι τελευταίοι διδάσκαλοι κυνηγημένοι βρίσκουν καταφύγιο στην αυλή του λάτρη του ελληνικού πολιτισμού Πέρση βασιλεία Χοσρόη.  
532μ.χ.  Ο μονοφυσίτης μοναχός Ιωάννης Ασιακός μαζί με οπαδούς του περιδιαβαίνουν την Μικρά Ασία και διαλύουν ότι απομένει από της εθνικές λατρείες.  
542-546μ.χ.  Λόγο της συνεισφοράς του στην καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού ο Ιουστινιανός ονομάζει τον Ιωάννη Ασιακό επίσημο αυτοκρατορικό προσηλυτιστή εξουσιοδοτημένο να εξοντώσει ή να βαπτίσει της "ειδωλολατρικές" ψυχές που έχουν απομείνει στην αυτοκρατορία. Ύστερα από 35 χρόνια σφαγών, βίαιων προσηλυτισμών δωροδοκιών και βασανιστηρίων ο Ιωάννης περιγράφει ο ίδιος τα κατορθώματα του στο έργο του. Ενώ στην Κωνσταντινούπολη φυλακίζονται, βασανίζονται και εκτελούνται γραμματικοί, ρήτορες, νομικοί και λόγιοι με την κατηγορία πως είναι "Έλληνες".  
556μ.χ.  Ο επίσκοπος Αμάνθιος στέλνεται από τον Ιουστινιανό στην Αντιόχεια για να εξοντώσει όλους τους εναπομείναντες εθνικούς της πόλης και να καταστρέψει όλες της κρυφές ιδιωτικές τους βιβλιοθήκες με την "ανόσια" γνώση των Ελλήνων.  
562μ.χ.  Νέος διωγμός των Ελλήνων και λοιπών εθνικών σε Αθήνα, Παλμήρα και Κωνσταντινούπολη. Ο χρονικογράφος Ι.Μαλαλάς στο έργο του ¨χρονογραφία¨ γράφει χαρακτηριστικά "Έλληνες πιάστηκαν και διαπομπεύθηκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα με το κάψιμο των ελληνικών βιβλίων στον ¨Κυνήγιον¨ μαζί με εικόνες των Θεών".  
578-582μ.χ.  Την εξουσία παίρνει ένας νέος αυτοκράτορας ο Τιβέριος, ο οποίος ασφαλώς συνεχίζει το έργο των προκατόχων του ,εκατοντάδες κρυπτοεθνικοί εκτελούνται, παλουκώνονται, αποκεφαλίζονται και σταυρώνονται. Ο ύπαρχος Ανατολής Ανατόλιος ρίχνεται στα λιοντάρια με την κατηγορία της λατρείας του Διός. Όταν τα λιοντάρια δείχνουν απροθυμία να τον φάνε οι οπαδοί της θρησκείας της "αγάπης" αποφασίζουν την σταύρωση του ενώ εν συνεχεία πετούν το πτώμα του καθώς και τα πτώματα άλλων Έλλήνων στους σκουπιδότοπους εκτός των τειχών της πόλης . Φήμες ότι η εξουσία έχει ύποπτες συνδιαλλαγές με τους μιαρούς Έλληνες οδηγούν τον χριστιανικό όχλο της Κωνσταντινούπολης σε επίθεση εναντίον των ελαχίστων εναπομεινάντων Ελλήνων της πόλης τους οποίους ή λιθοβολούν ή καίνε ζωντανούς.  
582-602μ.χ.  Είναι η περίοδος της αυτοκρατορίας του Μαυρίκιου ο οποίος εγκαινιάζει την βασιλεία του με νέους διωγμούς κατά των εναπομεινάντων εθνικών της ανατολικής αυτοκρατορίας. Οι οπαδοί της θρησκείας της "αγάπης"εκτελούν βασανίζουν, καινε, σταυρώνουν οποιονδήποτε είναι ύποπτος για εθνική λατρεία. Η ερήμωσή της επαρχίας, η πνευματική και υλική εξαθλίωση, η υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού της αυτοκρατορίας στης μεγάλες πόλεις οδηγούν στην αποκτήνωση της καθημερινής ζωής και στην εμφάνιση συνεχών επιδημιών πανούκλας που οδηγούν στον θάνατο μεγάλο αριθμό ατόμων από τα εξαθλιωμένα πλήθη της αυτοκρατορίας.  
602μ.χ.  Με τον θάνατο του Μαυρίκιου ξεσπά μια "εμφύλια" (χρησιμοποιειώ τον όρο εμφύλια διαμάχη εντός εισαγωγικών διότι μεταξύ των υπηκόων της αυτοκρατορίας δεν υπήρχε καμία κοινή φυλετική ή εθνική συγγένεια) διαμάχη στους κόλπους της αυτοκρατορίας οι όχλοι της Κιλικίας, της Μικράς Ασίας, της Παλαιστίνης, της Θεσσαλονίκης, των Βαλκανικών επαρχιών και της ίδιας της πρωτεύουσας αλληλοσκοτώνονται. Είναι μια εποχή παραλογισμού και σχιζοφρένειας, όπως κάθε εποχή που ακολουθεί μετά από λοιμούς και επιδημίες. Ο ιστορικός C.Mango στο βιβλίο του ¨Η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης¨ περιγράφει χαρακτηριστικά "Άνθρωποι αλληλοσκοτώνονταν στους δρόμους, εισέβαλλαν στα σπίτια, πετούσαν γέρους και παιδία από τα παράθυρα, κακοποιούσαν της γυναίκες, λήστευαν και πυρπολούσαν".  
692μ.χ.  Είναι η χρονολογία που λαμβάνει χώρα η Πενθέκτη σύνοδος. Σε αυτήν, η ίδια η ηγεσία του ιουδαιοχριστιανισμού παραδέχεται πως παρόλες τις πολύχρονες (σχεδόν 4 αιώνες διωγμών) προσπάθειες της υπάρχουν ακόμα ελληνικά και εθνικά κατάλοιπα. Έτσι τα μέλη της συνόδου αποφασίζουν την απαγόρευση όσων από τις γιορτες των εθνικών λατρειών συνεχίζουν ακόμα σε σκόρπια μέρη της αυτοκρατορίας όπως τα Βρουμάλια, τα Ανθεστήρια, τα Βοτά και άλλες διονυσιακές και εθνικές εορτές.  
804μ.χ.  Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος αποπειράται να εκχριστιανίσει τους τελευταίους Έλληνες της αυτοκρατορίας τους κάτοικούς της Μέσα Μάνης αποτυγχάνει όμως καθώς το περήφανο ελληνικό στοιχείο της περιοχής αντιστέκεται σθεναρά.  
850-860μ.χ.  Αυτό που δεν κατάφερε ο Ταράσιος πέτυχε με την φωτιά και το σπαθί ο Αρμένιος προσηλυτιστής και "άγιος" Νίκων, γνωστός και ως Νίκων ο Μετανοείτε, προσωνύμιο που του έμεινε καθώς επαναλάμβανε διαρκώς την λέξη μετανοείτε. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο εν λόγω προσηλυτιστής έχτισε τις πόρτες των εκκλησιών πολύ χαμηλές ώστε όταν εισέρχονταν μέσα οι "νεοφώτιστοι" Λάκωνες να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους. Έτσι στα μέσα του 9ου αιώνα παύει η τελευταία λατρεία των Ελλήνων Θεών στα ιερά χώματα της πατρίδας μας.  

Η καταγραφή αυτή μπορεί μεν να αναφέρεται στην περίοδο μεταξύ του 314μ.χ.και του 860μ.χ., όπου έγινε και το μεγαλύτερο μέρος από το διωγμό των Ελλήνων και του ελληνικού πνεύματος, οι σκόρπιες όμως καταστροφές και διώξεις του ελληνικού στοιχείου συνεχίστηκαν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μπορεί αυτές να είναι πυρπολήσεις βιβλιοπωλείων, σαν αυτή του εκδότη-συγγραφέα Μάριου Βερέττα, ή το σπάσιμο αγαλμάτων ελλήνων Θεών-στην προκειμένη περίπτωση τα γεννητικά όργανα αγάλματος του Διός- που έγιναν κομμάτια από την βαριοπούλα ενός θεοσεβούμενου μοναχού, είτε το πλέον ακραίο, η καταστροφή του αρχαιολογικού χώρου, του βωμού του Διόνυσου, απο παραθρησκευτικές οργανώσεις το 1977. Φυσικά τίποτα δεν αναφέρθηκε και κανείς ασφαλώς δεν τιμωρήθηκε για την πράξη αυτή. Όπως πάντα!

[vasilis]

αυτα παρθηκαν απο
http://www.mythologia.8m.com/