Σκέψεις περί "Αστείου" και "Γέλιου"...

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="373138"][quote user="Nikos Apomakros" post="373137"]Αποδοχή σημαίνει κατανόηση.[/quote]
Συμφωνώ απολύτως. Αλλά αυτά που λες περί καχυποψίας πώς κολλάνε? Δεν ξέρω κιόλας αν κατάλαβα σωστά, χωρίς να απαξιώνω κάτι ανθρωπίνως πιθανό, εγώ δεν μπαίνω πια σε τέτοιες διαδικασίες.
Άλλωστε ένα στοιχείο που μειώνει την αξία μιας σχέσης δεν είναι και η καχυποψία? Υποτιμά αυτό. Και δεν θα μπορούσα να καταλάβω και τον λόγο ύπαρξης μιας σχέσης χωρίς εμπιστοσύνη.[/quote]

Σαφώς και τη μειώνει την αξία μιας σχέσης η καχυποψία, ή μάλλον, όσο υπάρχει ακόμα καχυποψία, η σχέση δεν έχει την ανώτερη το δυνατόν αξία. Η εμπιστοσύνη όμως κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα μεσοδιάστημα σε κάθε είδους σχέση, όχι μόνο την ερωτική. Για τους καχύποπτους το μεσοδιάστημα αυτό είναι αρκετά μεγάλο, για τους αφελείς πολύ μικρότερο. Να πως προκύπτει μια σχέση μελλοντικά "ιδανική" και προς το παρόν χωρίς εμπιστοσύνη. Εγώ δεν θα μπορούσα πχ να εμπιστευτώ κάποιον που χωρίς να με γνωρίζει θα μου έλεγε ότι τυφλά με εμπιστεύεται. Και αν περίμενα την εμπιστοσύνη για να μπω σε μια σχέση, θα πήγαινα τελικά καλόγερος...  :oops:

[pixie]

Νίκο, μην ξεγελιέσαι γιατί η αυταπάτη καραδοκεί! :smile: Κερδίζεται μεν η εμπιστοσύνη, συμφωνώ, αλλά θέλει δουλειά πολλή και μόλις φτάσουμε στο ποθητό σημείο πάλι νιώθουμε σαν να λείπει κάτι.΄Η το άτομο που θεωρούσαμε ''δικό μας άνθρωπο'' είχε τελικά κρυμμένους άσους στο μανίκι.

Εγώ είμαι άτομο της στιγμής, θα μπορούσα να πω, κι αυτό απολαμβάνω. Εμπιστεύομαι τη στιγμή που μπορώ να στέκομαι ολόκληρη μέσα της. Κι ας θεωρηθώ αφελής ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να έχω την αυτάρκειά μου. Δεν θέλω συμπαγείς καταστάσεις και κλειστά συμβόλαια σχέσεων που σίγουρα μια μέρα θα μου κόψουν τον αέρα που ανασαίνω, δεν θέλω να με αγαπούν με τρόπο υπερτιμημένο, δεν θέλω λόγια που σίγουρα μια μέρα θα είναι χωρίς αντίκρυσμα ή δεν θα μου λένε εμένα τίποτα γιατί πολύ πιθανόν εγώ θα έχω αλλάξει θέσεις ζωής οπότε θα φαίνομαι ασυνεπής και δεν θα το'θελα να πληγώνω ανθρώπους.
Λατρεύω τα χρώματα με τα οποία εκφράζομαι ζωγραφίζοντας, όπως λατρεύω και τα χρώματα της ζωής που και χωρίς μια στην τσέπη με κάνουν ευτυχισμένη.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="373143"]Νίκο, μην ξεγελιέσαι γιατί η αυταπάτη καραδοκεί! :smile: Κερδίζεται μεν η εμπιστοσύνη, συμφωνώ, αλλά θέλει δουλειά πολλή και μόλις φτάσουμε στο ποθητό σημείο πάλι νιώθουμε σαν να λείπει κάτι.΄Η το άτομο που θεωρούσαμε ''δικό μας άνθρωπο'' είχε τελικά κρυμμένους άσους στο μανίκι.

Εγώ είμαι άτομο της στιγμής, θα μπορούσα να πω, κι αυτό απολαμβάνω. Εμπιστεύομαι τη στιγμή που μπορώ να στέκομαι ολόκληρη μέσα της. Κι ας θεωρηθώ αφελής ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να έχω την αυτάρκειά μου. Δεν θέλω συμπαγείς καταστάσεις και κλειστά συμβόλαια σχέσεων που σίγουρα μια μέρα θα μου κόψουν τον αέρα που ανασαίνω, δεν θέλω να με αγαπούν με τρόπο υπερτιμημένο, δεν θέλω λόγια που σίγουρα μια μέρα θα είναι χωρίς αντίκρυσμα ή δεν θα μου λένε εμένα τίποτα γιατί πολύ πιθανόν εγώ θα έχω αλλάξει θέσεις ζωής οπότε θα φαίνομαι ασυνεπής και δεν θα το'θελα να πληγώνω ανθρώπους.
Λατρεύω τα χρώματα με τα οποία εκφράζομαι ζωγραφίζοντας, όπως λατρεύω και τα χρώματα της ζωής που και χωρίς μια στην τσέπη με κάνουν ευτυχισμένη.[/quote]

Σεβαστά όλα αυτά. Ναι, μιλούσα για σχέση δέσμευσης, όπου εκεί είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Μια τέτοια σχέση ίσως σου κόψει τον αέρα, όπως λες, ίσως όμως σου δώσει και το φιλί της ζωής. Η εμπειρία μου δε συμφωνεί με την περιγραφή που δίνεις και την οποία μάλιστα θέτεις ως βέβαιο αποτέλεσμα/κατάληξη. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν καταστάσεις τις οποίες καλείσαι να αντιμετωπίσεις, επιλύσεις ή προσπεράσεις. Είναι αναπόφευκτο το να "περάσεις από σαράντα κύματα". Και το αποτέλεσμα εξαρτάται από το πόση κατανόηση, πέραν της εκτίμησης ή και της λατρείας, υπάρχει κι από τις δύο πλευρές.

Έχω κάνει αρκετές σχέσεις, κάθε είδους και με κάθε αποτέλεσμα, όπως οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι (θέλω να πιστεύω). Κάτι που μου δίνει το δικαίωμα να πω ότι για μένα, όταν βρεις τον soulmate σου, μην τον χάσεις αμαχητί, πριν κάνεις δηλαδή ότι περνάει απ' το χέρι σου.

[pixie]

Μα κι εγώ σε δέσμευση αναφέρθηκα! Σε πραγματική δέσμευση όπου με πολλή και συνειδητή δουλειά παίρνεις ''το φιλί της ζωής'' όπως λες. Την ελαφρότητα των κλειστών συμβολαίων και τις ανασφαλείς καταστάσεις νοσηρής αποκλειστικότητας δεν τα αντέχω άλλωστε, γι' αυτό και επιζητώ ανοιχτούς τρόπους συνεργασίας ώστε να μην αναγκάζομαι να υποτιμώ τον άλλον κρύβοντας πράγματα και να μπορώ να εκφράζω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου ελεύθερα. Τουλάχιστον αυτό θεωρώ εγώ φυσιολογικό και όχι το θέατρο του παραλόγου με τις ψευτιές και τους βλακώδεις ρόλους ή τις εκπτώσεις για να μην χάσουμε τον άλλον. Με ενοχλεί ακόμα και η λέξη υποχρέωση.

Δέσμευση σημαίνει ανοιχτή αντίληψη και ειλικρινής συνεργασία. Είναι διαδικασία... και δεν είναι κάτι που χαρίζεται αυθόρμητα ή καταγράφεται τυχαία ή που στηρίζεται μόνο σε συναισθήματα [προσοχή γιατί υπάρχουν και βρυκόλακες συναισθημάτων  :evil: ]



ΥΓ. Είμαστε ολίγον εκτός θέματος?  :oops:  :lol:

[Nikos Apomakros]

Οτι ξεφύγαμε ξεφύγαμε, αλλά χαλάλι...

Η δέσμευση είναι παντού, όχι μόνο στις σχέσεις. Στα πάντα. Με οτιδήποτε κι
αν σχετιζόμαστε, το λέει κι η λέξη, με αυτό και έχουμε σχέση. Με ότι έχουμε
σχέση, αυτό και μας δεσμεύει, μας περιορίζει. Όλα μας περιορίζουν, απλώς
δεν μας είναι πάντα αντιληπτός ή αθέμιτος ο τρόπος με τον οποίο αυτό συμβαίνει.
Όμως πάντα και παντού συμβαίνει.

Από κει και πέρα, εσύ περιγράφεις νομίζω κυρίως την κτητικότητα, αφού εκφράζεται
απόλυτα από τις καταστάσεις που αναφέρεις. Η κτήση γενικά από μόνη της ως τρόπος
σκέψης και εμπράκτως ως κοινωνική γενικότερα συμπεριφορά, είνα τεράστια συζήτηση.
Ναι, ως όντα με νου είμαστε σε πολύ λάθος κατεύθυνση. Κι αν σκεφτείς ότι όντα χωρίς
νου ήδη λειτουργούν με ορθότερο (κοινωνικά) τρόπο, η θέση μας είναι δραματική.

Η "υποχρέωση" τώρα είναι γενικότερα λέξη που ενοχλεί, κυρίως επειδή ή
παρερμηνεύεται ή επισημαίνει λίγο εντονότερα αυτό που και η "δέσμευση"
περιγράφει, δηλαδή λιγότερη ανεξαρτησία. Ναι, πολύ ωραία ακούγεται η
"ελευθερία", όμως ως έννοια πληρείται μόνο στην απόλυτη απουσία διάδρασης
και αυτό μπορούμε να το αναλύσουμε (αν και νομίζω το έχουμε ήδη κάνει σε
άλλο σημείο του φόρουμ). Για μένα ανεξαρτησία, στο τέλος της ημέρας, σημαίνει
οπωσδήποτε μοναξιά και εννοώ πλήρη απομόνωση από κάθε τι υπαρκτό. Ακόμα
κι από τον εαυτό μας.
Διάδραση και ταυτόχρονα ανεξαρτησία, σημαίνει ή ψευδαίσθηση/παραλήρημα
ή παρανόηση της έννοιας (το πιο συνηθισμένο) ή όνειρο θερινής νυκτός.

Όσο εντονότερη λοιπόν είναι μια σχέση (και δεν αναφέρομαι μόνο σε ερωτική)
τόσο μεγαλύτερη δέσμευση εμπεριέχει, δηλαδή περισσότερο δήθεν περιορισμό
και λιγότερη δήθεν ανεξαρτησία. Γιατί όμως χρησιμοποιώ το δήθεν; Γιατί πολύ
απλά τόσο η ανεξαρτησία/ελευθερία, όσο και η δέσμευση/περιορισμός είναι
στην τελική θέμα αντίληψης των πραγμάτων και των καταστάσεων. Αν πχ
επιθυμώ διακαώς να μπω και νιώθω ολοκληρωμένος όταν βρίσκομαι σε ένα
συγκεκριμένο κελί, αν με αναγκάσεις να βρίσκομαι έξω απ' αυτό θα βιώσω
μεγαλύτερο περιορισμό απ' ότι αν μου επέτρεπες να ζήσω μέσα σε αυτό.
Αυτό νομίζω το καταλαβαίνει ο καθένας μας.

Συμπέρασμα. Ο περιορισμός στη πραγματικότητα βρίσκεται στον νου και τα
συναισθήματά μας. Περιορισμός για σένα θα είναι αυτό που οδηγήθηκες να
θεωρείς περιορισμό και αντίστοιχα για μένα αυτό που οδηγήθηκα να θεωρώ εγώ.
Κι αντικειμενικά, περιορισμός θα είναι πάντα, τα πάντα, για τα πάντα, όσο
υπάρχει δηλαδή κίνηση/διάδραση, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να
μας ενδιαφέρει εκτός κι αν επιθυμούμε να βρούμε την εύκολη δικαιολογία
για τερματισμό της ζωής μας.

Δεν μπορούμε λοιπόν να πείσουμε ο ένας τον άλλο για το τι είναι περιορισμός
γιατί για τον καθέναν μας είναι κάτι διαφορετικό. Κι αν είναι το ίδιο, δεν
χρειάζεται να τον πείσουμε, το γνωρίζει ήδη. Φυσικά εμείς κάνουμε μια απλή
αναφορά σχετικά με το τι νιώθουμε πως μας περιορίζει, οπότε όλα καλά  :oops:

[Nikos Apomakros]

Ωραία και σχετική ήταν η απάντηση του Διογένη, όταν κάποιος του είπε
"Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία".

"Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους".

[pixie]

Καλημέρα!

Κοίτα, εμένα το θέμα της κτητικότητας - άλλων προς εμένα, και το έχω βιώσει - με έχει προβληματίσει με άπειρα ακόμα αναπάντητα ερωτήματα. Το θεωρώ τροχοπέδη ως προς την ανάπτυξη της ατομικής συνείδησης, παθαίνω κλειστοφοβία όταν περιορίζομαι με έννοιες όπως η ιδιοκτησία ή η ανθρώπινη ιδιοχρησία. Γι' αυτό έμεινα στο σημείο αυτό.
'Ο,τι και να συμβαίνει, θέλω ανοιχτό τον ατομικό και ψυχικό μου χώρο - διανοητικό ή συναισθηματικό - τις εικόνες μου, τη μοναχικότητά μου...
Και δεν μπορώ να κρύβομαι πίσω από μηχανισμούς άμυνας ή διφορούμενα/αντιφατικά μηνύματα, όταν από τα αγαπημένα μου στοιχεία στις σχέσεις μου με όλους και με όλα είναι πχ. η ευλυγισία στους ρόλους, η επέκταση, η αμεσότητα στην επικοινωνία, η διαπραγμάτευση γενικότερα, τι άλλο να πω... το δικαίωμα να δημιουργήσει και να έχει κάποιος τη δική του ταυτότητα είναι πάνω απ' όλα.