Γιάννης Χαρούλης...

[blue-roses]

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι        
 
Μάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο

Βάρα καλή, βάρα γερή
μια τουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Βάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
που 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα

 

[blue-roses]

Στους ουρανούς        
 
Γελώ και πάλι θλίβομαι,
και πάντα δε μιλιέμαι
ήμουν ο ρόλος π' αγαπάς
και μέσα σου ξεχνιέμαι

Στους ουρανούς, στους ουρανούς
θα'ρθει ο καιρός που όλα θα τα πούμε
μη με ρωτάς πια, μη μ'ακούς...
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
κι οχι σε κόσμους μακρινούς
που μάθαμε να ζούμε...

Κι αν έχασα τα λόγια μου
στου ρόλου σου τη ζάλη
υφαίνω τα ραγίσματα
και ξαναρχίζω πάλι

 

[blue-roses]

Σύννεφα του γιαλού        
 
Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ
μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις

Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα'μαι στο πλάι σου.....

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή
κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις

 

[blue-roses]

 Της λήθης το πηγάδι        
Πρώτη εκτέλεση]

Της παπαρούνας τον ανθό
Να μην τον εμυρίσεις
Γιατί σε μένα μάτια μου
Μια μέρα θα γυρίσεις

Να μου γυρέψεις τη φωτιά
Και του τρελού το χάδι
Πάντα ζητούσες τα φιλιά
Που αφήνουνε σημάδι

Τα χάδια μου τα πέταξα
Στις λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι

Με διαβατάρικα πουλιά
Έρωτες να μην πιάνεις
Γιατί είναι διαβατάρικα
Και γρήγορα τα χάνεις

Και σου κουρσεύουν τη λαλιά
Κι ανάσα πια δεν έχεις
Κι όλο γυρίζεις το πρωί
Αδύναμος γυρεύεις

Τα χάδια μου τα πέταξα
Στις λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι
 

[blue-roses]

Τί συμβαίνει εδώ;        
 
Αυτή τη νύχτα που κοιμήθηκαν τα ψέματα
και μαζευτήκαμε στο σπίτι του Νικόλα
κάποιος μας είπε μια απόφαση να πάρουμε
έχει χορτάσει η υπομονή με μοιρολόγια

Τί συμβαίνει εδώ; Τί συμβαίνει εδώ;
κάποιος μας μίλησε σαν άγνωστος θεός
Τί συμβαίνει εδώ; Τί συμβαίνει εδώ;
ήταν μονάχα ένας άνθρωπος απλός

Αυτή τη νύχτα που ξυπνήσαμε τα όνειρα
με μόνη ελπίδα μια φτηνή παρανομία
κάποιος φώναξε "επιτέλους συμφωνήσαμε"
μήπως θυμώσουμε ξανά την ιστορία

Τη μέρα που χαθήκανε τα ίχνη του
σπάγανε τζάμια απ' τη βροχή και το χαλάζι
δε βρήκαν σήματα ειρήνης μες στο σπίτι του
ούτε μια αόρατη απειλή να τους τρομάζει

 

[blue-roses]

Το όνειρο του πολεμιστή        
 
Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ' άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ

Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ' της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ' αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά

Την κούπα μου γεμίζω,
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω,
στον ουρανό του αετού η κραυγή

 

[blue-roses]

Του πρωινού        
 
Του πρωινού το ξέσπασμα απ' τη σιωπή της νύχτας
κρύβει κλεμμένες αγκαλιές τυραννισμένους ύπνους
χώνονται οι κατεργάρηδες στον κόρφο της κυράς τους
μέσα στη ζάλη δε θα ιδούν πως ξένο ιδρώτα φέρνουν

Ξυπνά και όσους γεράσανε και θέλουν να προλάβουν
το βράδυ δε χορταίνουνε και η μέρα δεν τους φτάνει

Φωτίζει τα κορόιδα που' χουν το μαξιλάρι
παρηγοριά να ζήσουνε ζωή ονειρεμένη

Παίζει και το μωρό παιδί στης μάνας του το στήθος
που η φύση το ορμήνευσε να θρέφεται να ζει...

 

[blue-roses]

Τραγουδώ βαθιά μου        
 
Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός
από του παντός, είναι καλοσύνη

Βάρκα με προσμένει
μ' ανοιχτό πανί
και οι εφτά ουρανοί
πάνω μου ανοιγμένοι
τραγουδώ βαθιά μου
σε ψιλή κλωστή
έχει κρεμαστεί
κι η στερνή χαρά μου

Μόνο στο πλευρό μου σύντροφο πιστό
απ' τον κόσμο αυτόν, πήρα τ' όνειρό μου

Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός
από του παντός, τη μεγαλοσύνη

 

[blue-roses]

Τριανταφυλλάκι        
 
Μαχαίρι με χρυσή λαβή και κοφτερή λεπίδα
ότι ποτέ δεν είχα δει σε σένανε το είδα
βρήκα τ' αθάνατο νερό και τώρα δεν το χάνω
και απ' τα χειλάκια σου θα πιω ποτέ να μην πεθάνω
για σένα λέω

Ψηλά στου Ολύμπου την κορφή δε λιώσανε τα χιόνια
για τη γλυκιά σου τη μορφή μου τραγουδούν τ' αηδόνια
τριανταφυλλάκι ζηλευτό που κρύβεις το αγκάθι
αχ όποιος δεν σε μύρισε έχει πολλά να μάθει
για σένα λέω

Ζωή μου τέλος μου κι αρχή κανένας δεν το ξέρει
πρόλαβα κι έκανα ευχή σαν έπεφτε τ' αστέρι
πες το κι εσύ πως μ' αγαπάς και κόμπο θα το δέσω
και στη φωτιά για χάρη σου ματάκια μου θα πέσω
για σένα λέω

 

[blue-roses]

Φύλλα ψυχής ορθάνοιχτα        
 
Πρωί στο Μέγα Σπήλαιο πρωτάκουσα τ’ αηδόνι
κι έτρεχε γάργαρο νερό στης Ζαχλορούς το ρέμα
κι είδα στο δρόμο του Θεού πως σβήνουνε οι πόνοι
κι αυτής της μίζερης ζωής ξανά το μέγα ψέμα.

Κι άλλη φορά χαράματα με πιάσανε τα κλάματα
στο άκουσμα της μέρας
κι ήρθε το φως και φίλησε το δάκρυ μου που κύλησε
και χάιδεψε ο αέρας.

Είδα στο γιόμα να πετάει ο αετός των Μετεώρων
απ’ τα ψηλά πιο αψηλά για του Θεού τα μέρη
κι ήπια του Μύστη το νερό – πηγές των θείων δώρων
απ’ του Χριστού τον ομφαλό, της Παναγιάς το χέρι.

Κι άλλη φορά μεσάνυχτα – φύλλα ψυχής ορθάνοιχτα –
στη λάμψη των κειμένων
κοινώνησα το είναι Σου – δίνε μου νέκταρ, δίνε μου –
στο φως των Φωτισμένων.

 

[blue-roses]

Χαμηλοί χαρταετοί        
 
Αφού μιλάς για τις γενιές και θες να τις ορίσεις
άκου τη γνώμη μιας φωνής, που ίσως τη γνωρίσεις

Τους πιο πολλούς, τους πιο καλούς
νόμιζες πως τους είδες να τελειώνουν
και φεύγεις γι' άλλους ουρανούς.
Για μένα είσαι απ' αυτούς,
τους χαμηλούς χαρταετούς,
που με μια μπόρα λιώνουν...

Μ' αγάπη στο' πα και παλιά, τί πας να αναλάβεις
το εφήμερο καλλιεργείς, το εφήμερο θα λάβεις

 

[blue-roses]

Χαραυγή        
 
Πάντα θλιμμένη, πάντα θλιμμένη χαραυγή
Αμάν χαραυγή,
Πάντα θλιμμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει
Aντες αμάν για μένα ξημερώνει

Γιατί την ώρα, γιατί την ώρα που ξυπνώ
Αμάν που ξυπνώ,
Γιατί την ώρα που ξυπνώ, κάθε χαρά τελειώνει
Aντες αμάν κάθε χαρά τελειώνει

Πάντα με το παρά, πάντα με το παράπονο
Αμάν παράπονο,
Πάντα με το παράπονο, τ' αχείλι μου ανοίγει
Παράπονο τ' αχείλι μου ανοίγει

Γιατί είναι, γιατί είναι η πίκρα μου πολλή,
Αμάν πολλή,
Γιατί είναι η πίκρα μου πολλή
και η χαρά μου λίγη
Πάντα με το παράπονο τ' αχείλι μου ανοίγει

 

[blue-roses]

Χειμωνανθός        
 
Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο
σα κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά

Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ στο φως

Η αγάπη φόβους και όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει θα σ' αρνηθώ ξανά

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ στο φως