Γιάννης Χαρούλης...

[blue-roses]

Απόψε θέλω να μεθύσω        
 
Απόψε θέλω να μεθύσω
Το πιο πικρό να πιω κρασί...
Τον κόσμο πίσω μου ν' αφήσω,
Που τον αφήσαμε μαζί...

Κρασί πικρό από σταφύλι,
κι απ' τη δική σου τη μιλιά...
Να 'χει της κόλασης τα χείλη,
Κι όλα σου να 'χει τα φιλιά...

Να 'χει παράξενο τραγούδι,
Να 'χει παράδεισο και γη...
Απ' το κορμί σου να 'χει χνούδι,
Και τη δική μου την οργή...

Ν' αφήνει μαύρο κατακάθι,
Ν' αφήνει πόνο και χολή...
Πικρό πολύ όσο τα λάθη,
κι όσο σ' αγάπησα πολύ...

Απόψε θέλω να μεθύσω,
και να μη σκέφτομαι γιατί...
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω,
και να 'ναι γύρω μου γιορτή...



 

[blue-roses]

Βρέχει        
 
Βρέχει κι είμαι τα φώτα που κοιτάς
αφηρημένα, πίσω από το τζάμι
βάρος που στο λαιμό φοράς
όταν βουτάς, σε λογισμών ποτάμι

Βρέχει κι είμαι ο περαστικός
που βιαστικά από δίπλα σου περνάει
στον ώμο του να κλαίει ο ουρανός
και αυτός κλειστή ομπρέλα να κρατάει

Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού
μα δεν περνώ από τα ρούχα στην καρδιά σου
γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού
να μην κρύβω τον ήλιο απ' τη ματιά σου

Βρέχει, σταγόνα γίνομαι μικρή
που αγγίζει απαλά το πρόσωπό σου
λίγο προτού παγιδευτεί, σε μια ρωγμή,
στην άκρη των χειλιών σου

Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού
μα δεν περνώ από τα ρούχα στην καρδιά σου
γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού
να μην κρύβω τον ήλιο απ' τη ματιά σου

 

[blue-roses]

Δύση και Ανατολή        
 
Τώρα τελευταία έχεις γευτεί πάρα πολλές
συμπράξεις ανατολίτικες, προσμίξεις ατμοσφαιρικές
είναι χιλιάδες συνδυαστικές επιλογές
ευχάριστα σε ξάφνιασε όμως γαρ και αμανές
ανατολικές καταβολές, αφυπνίσεις γονιδιακές
σου ξυπνάνε μνήμες κυτταρικές
από κρεπάλες βυζαντινές
και όλα αυτά σε κρόνο ρεκόρ τρία λεπτά
ταξιδεύεις νοητικά με εισιτήρια μουσικά
σε κλίματα τροπικά,
το κορμί σου βαφτίζεις σε νερά ζεστά
σε παν καϊκια κρητικά,
σου σπάνε τη μύτη μπαχαρικά...

Μακάρι να ταιριάζαν και οι άνθρωποι, μακάρι
όπως ταιριάζει το θυμάρι, το κάρυ το μπαχάρι
δεν πίστευες στ' αυτιά σου,
μα είν αλήθεια που να πάρει,
ακούς σ'ένα κομμάτι βέδες
ουπανισάδες και ντάρι ντάρι
οι fusion καταστάσεις δεν είναι πλέον πρωτότυπο
το θέμα είναι να μην αναπαράγεις το στερεότυπο
να είσαι πρότυπο,
είναι πρόκληση που δε σκουριάζει
δες τι ωραία το λαούτο σαν σάζι σου μοιάζει
το κλαρίνο στενάζει Ασία κι Αμερική
ένα τσιγάρο δρόμος Δύση κι Ανατολή

Μακάρι να ταιριάζαν και οι άνθρωποι, μακάρι
είναι οι δρόμοι μακρινοί, τα εμπόδια πολλά
τι κι αν η τύχη γύρισε παράξενα το ζάρι
ολόιδια ας μη γίνουνε τα διαφορετικά.

Στις αντιθέσεις είναι η γοητεία, σε κάθε είδους οντότητα
δες πόσο βαρετή θα ήταν χωρίς διαφορετικότητα
η πραγματικότητα,
ολόκληρη η ανθρωπότητα ένα μυστήριο χαρμάνι,
πάντα μυστήριες ταχύτητες ο δερβίσης θα πιάνει
μυστήρια στον πεντοζάλη θα χτυπά το στιβάνι
κι ένα ζεστό ρεύμα ανάτασης, από το σβέρκο θα σε πιάνει
είναι συναίσθημα βαρύτητας και συνάμα λυτρωτικό
να εκτιμώ και να μη φοβάμαι... κάθε τι διαφορετικό...

 

[blue-roses]

Εκατόφυλλα        
 
Εκατόφυλλα στον Άδη
και μαχαίρι ακονισμένο
μ' έχεις βάλει στο σημάδι
κι όλο κλαις που δεν πεθαίνω

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις

Σε όσους πολέμους
κι αν με πας θα σε νικήσω,
αγάπησέ με
αν τόσο θες να ξεψυχήσω

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις

Σε όσους πολέμους
κι αν με πας θα σε νικήσω,
αγάπησέ με
αν τόσο θες να ξεψυχήσω

 

[blue-roses]

Έλα πάρε με        
 
Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

 
 :knee: :knee:

[blue-roses]

Ένα γύρο το φεγγάρι        
 
Ένα γύρο το φεγγάρι κι άλλον έναν η ζωή
στέκεσαι γυμνή μπροστά μου, κάνει ο χρόνος μια ρωγμή
κάνω την φωτιά μου χάδι και στου κρύβω την πληγή
που από τότε που θυμάμαι μου κλειδώνει το κορμί

Δύο γύρους το φεγγάρι το κορμί μου σε ζητά
απ' τα δάχτυλά μου βγαίνουνε μαχαίρια κοφτερά
μη φοβάσει είναι για μένα στη φωτιά μου θα καώ
δεν ζητάω δική μου να'σαι, θέλω μόνο να σε δω

Δέκα χρόνια δέκα αιώνες λύσεις ψάχνουν να μου βρουν
δε με ξέρεις, μα το ξέρεις πως τα χέρια δεν ξεχνούν
κάτι νύχτες ματωμένες που αδιάφορα περνάν
που τα σώματα διψάνε μα τα μάτια αλλού κοιτάν

Τρεις φορές θα σε ρωτήσω αν υπήρξε μια φορά
που ήσουν μόνη στο σκοτάδι κι ήμουνα παρηγοριά
τρεις φορές θα σε ρωτήσω πως το χρόνο σταματάς
όταν έρχεσαι τα βράδια και στα μάτια με κοιτάς

 

[blue-roses]

Εφτά ποτάμια        
 
Εφτά ποτάμια σμίξαν και τρεις καημοί,
κι είπανε να μερώσουνε μια στιγμή.
Οι θάλασσες κοπάσαν κι οι στεναγμοί,
εννιά σπαθιά γυμνώσανε στη γραμμή.

Η άνοιξη η μαυλίστρα για να διαβεί,
κοιτάξτε, χωριανοί μου, τι θα συμβεί.
Τα πάθη σα σαρκώσουμε του Ραβί,
εκείνος ο μπροστάρης, κι εμείς στραβοί.

Ήλιες μου, στρατολάτη, ταξιδευτή,
που μού 'δωσες τη χάρη του γητευτή,
ο άνθρωπος γυρεύει για να γευτεί,
απ' το ζεστό μου αίμα να γιατρευτεί.

Η μεγαλοβδομάδα, κόρη ξανθή,
μύρωσε το χωριό μας, και ροδανθεί,
που τρώει τον θεό του για να χαθεί,
κι ίσως με τον χαμό του ν' αναστηθεί.

Στης άνοιξης τον κόρφο, τον ζηλευτό,
μυριόχρωμο γιορντάνι, το σερπετό,
φάρμακο το φαρμάκι στον αετό,
για να πετάξει εκείνος ως είν' γραφτό.

Πέρνα περαματάρη τον ποταμό,
πάρε κι εμέ μαζί σου στον μισεμό,
κι εκεί στον καταρράχτη και στον γκρεμό,
θα μάθω του συμπάντου το λυτρωμό.
 

[blue-roses]

Θάλασσα γυαλί        
 
Μέσα μου πέτρινα βουνά
γιατί δεν είσαι πουθενά
και γω μες στο σκοτάδι
θα ρίξω παραγάδι
χρυσό αγκίστρι να πιαστείς,
να τρυπηθείς, να πληγωθείς,
το αίμα σου να τρέξει,
τα χείλη μας να βρέξει.

Να 'ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης
να σ'έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις...

Πέρασαν έξι Κυριακές
μαύρες, θλιμμένες και κακές
και είσαι μακριά μου
βάστα γερά καρδιά μου
Οι μέρες μας προδώσανε
κι εμείς δεν ανταμώσαμε.
Ελα γλυκιά μου ελπίδα,
σου έστεισα παγίδα.

Να 'ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης
να σ'έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις
να σ'έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις...

 

[blue-roses]

Κοιμήσου φεγγαρένια μου        
 
Κοιμήσου φεγγαρένια μου, στης θάλασσας το κύμα
κι αν σ'αγαπώ, χωρίς σκοπό δε στο'πα, κι είναι κρίμα
Κοιμήσου φεγγαρένια μου, και μες στα όνειρά σου
να'χεις τον ήλιο οδηγό και τ'άστρα συντροφιά σου

Διαμαντικά, χρυσαφικά στα πόδια σου κυρά μου
του κόσμου όλα τα καλά, τα ρίχνω μέσα στην ποδιά
Διαμαντικά, χρυσαφικά την Πούλια δαχτυλίδι
σου τάζω, για να μ'αγαπάς, να μ'έχεις για στολίδι...

Μωρό μου, σ'αποκοίμησα με χίλια καρδιοχτύπια
το ρόδο θρέφει η Ανοιξη, τον έρωτα η αγρύπνια
κι απά' στο μαξιλάρι σου έριξα την καρδιά μου
νανούρισμα οι ανάσες μου, δρόμος τα μυστικά μου

 

[blue-roses]

Νύχτα στο Αιγαίο        
 
Η νύχτα απόψε Βακχική, τυλίγει το καράβι
έτσι καθώς λικνίζεται στα πέλαγα και πάει
αγκάλη γίνεται ο γυαλός, χέρια απλωμένα οι κάμποι
κι ένα τραγούδι απόκοσμο, ξεχύνεται απ' τα Χάη

Από τη Λέσβο εχύμηξαν κοπάδι ερωτοπούλια
φωλιάσαν στα κατάρτια του, και κελαϊδούν κρυμμένα
στ'άλμπουρα πάνω εξάδιπλο φιλί κατέβηκεν η Πούλια
και τ'άστρα μέσα στα νερά χορεύουν μεθυσμένα...

Η νύχτα απόψε δεν χωρά τον αναστεναγμό τους
από λαχτάρες μυστικές γεμάτο είναι τ' αγέρι
οι ναύτες σιγοτραγουδούν στην πλώρη τον καημό τους
και φλόγες γίναν οι ματιές του μαύρου τιμονιέρη

 

[blue-roses]

Οι πόνοι της Παναγιάς        
 
Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ'την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

 

[blue-roses]

Παλιό τραγούδι        
 
Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ' το πολύ το δάκρυ
στην πλάτη του φορτώθηκε
του κόσμου τον καημό
Κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
πατρίδα πια δεν έχω
καμιά πατρίδα δεν χωρά
ολόκληρο ουρανό

Βαφτίστηκα στο άχτι σας
στην πίκρα, στο γινάτι σας
και πιο ψηλά ανεβαίνω
Είμαι το πρώτο γάλα σας
η μυρωδιά της μάνας σας
γι αυτό σας ανασταίνω

Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ' την πολύ αγάπη
έγινε ρούχο του φτωχού
του μόνου συντροφιά
Κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
τα χρόνια μου δεν ξέρω
ποιος ξέρει πότε ράγισε
πρώτη φορά καρδιά

Βαφτίστηκα στο άχτι σας
στην πίκρα, στο γινάτι σας
και πιο ψηλά ανεβαίνω
Είμαι το πρώτο γάλα σας
η μυρωδιά της μάνας σας
γι αυτό σας ανασταίνω

 

[blue-roses]

 Σαββάτο βράδυ        
 
Σαββάτο βράδυ κι οι καημοί, σαν βγαίνουν για σεργιάνι
βρίσκουνε πάλι αφορμή, και βγάζουνε φιρμάνι
να μετρηθούνε θέλουνε με μίση και με πάθη
κι ολόγυρα τα σπέρνουνε, ο κόσμος να τα μάθει

Μεγάλοι και μικροί καημοί απλώνουν το σεντόνι
και σαν κακοί ηθοποιοί προβάλλουν στην οθόνη
θέλεις-δε θέλεις, θεατής γίνεσαι, που να πάρει,
κι αφού δεν είσαι νικητής τυλίγεσαι κουβάρι...

Έτσι από καπρίτσιο τους σου βγαίνουνε μπροστά σου
κι ανάβουν με το σπίρτο τους φωτιά στα σωθικά σου
Δε θέλουνε να τους ξεχνάς, αλλά να τους θυμάσαι
Σαββάτο βράδυ να γυρνάς και σαλεμένος να' σαι

 

[blue-roses]

Σαν τα ρολόγια        
 
Σαν τα ρολόγια που σιωπούν σε πτώση αεροπλάνου
κι ένα γραμμάτιο παλιό που δεν θα εξοφληθεί
έτσι αισθάνονται κι αυτοί που την αγάπη χάνουν
όταν μιλούν στον έρωτα κι αυτός έχει χαθεί

Σαν τα ρολόγια που σιωπούν στων τραγουδιών τα λόγια
έτσι και η αγάπη μας ματώνει στη σιωπή
τι να σου κάνει ένα κερί και τί να κάνει η φλόγα
που είναι σαν σφαίρα αδέσποτη εκείνου που αστοχεί

Η κάθε μάχη του έρωτα δύο θύματα μετράει
και όποιος λέει πως κέρδισε θα είναι ο νικητής
η αγάπη θέλει θύματα σ' αυτό που πολεμάει
έτσι ο κομπάρσος γίνεται και πρωταγωνιστής

Σαν τα ρολόγια που σιωπούν στων τραγουδιών τα λόγια
έτσι και η αγάπη μας ματώνει στην σιωπή
τι να σου κάνει ένα κερί και τί να κάνει η φλόγα
που είναι σαν σφαίρα αδέσποτη εκείνου που αστοχεί...

 

[blue-roses]

Σε μια νύχτα        
 
Μια τρικυμία βραδυνή την πήρε από μένα
κι έμεινα ένα σκαρί που'χει πανιά σκισμένα

Μόνος, γυμνός, να περπατώ σε κοφτερά λιθάρια
αχ, την αρχαία μου ζωή, την έπαιξαν στα ζάρια.
Στις φλόγες η εικόνα της να με τρυπά σα σφαίρα
που σε μια νύχτα χάθηκε, μάτωσε τον αγέρα

Αγάπης δάκρυα, όνειρα, που τα θυμάμαι ακόμα
ποτέ δε θα τα ξαναβρώ πάνω στο ίδιο σώμα