"Το Παράθυρο"......

[blue-roses]

Ανοίγω το παράθυρο μου για να μπεί
στη ζωή μου λίγος φρέσκος αέρας.....
αφήνω τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά και
πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει το απέναντι βουνό,
την απεραντοσύνη τ'ουρανού που τόπους,τόπους
φιλοξενεί στα σπλαχνα της σύννεφα........
Δε μπορώ να προσδιορίσω το καιρό,φαίνετε πάντως
πώς θα βρέξει όμως μετά το μετανιώνει πάλι...
Χαζεύω και το βλέμμα μου χάνετε,συνειδητοποιώ
πώς εκεί έξω υπάρχει απόλυτη ομορφιά και αρμονία
και δίνω όρκο σε μένα να προσπαθήσω όλα αυτά που
βλέπω να τα μεταγγίσω στο είναι μου.....
Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά και να αναριωτιέται
γιατί συνήθισε η ματιά μας;γιατί ενώ κοιτάμε δε μπορούμε
να δούμε;

[black_velvet]

Επειδή ανοίγουμε μόνον τα παράθυρα του σπιτιού μας.

Και κρατάμε κλειδαμπαρωμένα τα παράθυρα της ψυχής μας. Και πετάξαμε και το κλειδί. Και τρέμουμε μήπως και υπάρξει κάποιος που θα το βρει.... και θα μας βγάλει απ' το καβούκι μας.... και πραγματοποιήσει - πραγματοποιήσει; σιγά μην τα καταφέρει! έστω]

[κώστας]

...χειροκροτώ...

[Rakendytos]

Αρε Ευη.. με στειλες για αλλη μια φορα..
Μ αρεσει γιατι ψεκαζεις την καρδια σου με ασπρη μπογια μπροστα στους μαυρους τοιχους που μας κυκλωσανε..
Αυτοι δεν μας αφηνουν να δουμε..
Μας εχουν κανει μηχανακια και τρεχουμε..δεν εχουμε τον χρονο να μεινουμε στο παραθυρο και να χαθουμε σε ουρανια μονοπατια..
Ουτε καν να μιλησουμε στον εαυτο μας..να βρουμε εναν δρομο χωματινο ρε γαμωτο..ενα συννεφο και μια κοιλαδα..
Βαρεθηκα τις ανηφορες.. τις φιδισιες στροφες και την καμενη φυση..
Να μπορουσα να δω!
Θελω ν ακουσω τη φωνη μου να την παιρνει ο αεεερας..
να την πηγαινει στο απειρο..
Θελω.. μπορω.. βαρεθηκα..
Να μπορουσα ν ακουσω!
Τα ματια μου αδιακριτα.. κοιτανε μεσα μου..
Το χαος ειναι το τελευταιο μερος που θα μπορουσα να χαθω..
Θελω.. μπορω.. βαρεθηκα.. κουραστηκα...

[kuria]

και εχεις τον αλλο να φωναζει: ΚΛΕΙΣ' ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΠΟΥΝΤΙΑΣΑΜΕ!!!

[minoraki]

]

[Athinoula]

oreo einai na benei to fos , o hlios mesa sto spiti...dixnei ugeia! :lol:

[Enia]

[size=9]τώρα, άμα πω ΄κουκουρούκου μανταλάκια', θα γίνω κακιά?[/size]  :roll:

Όταν σου λείπει ο σκοπός, το κίνητρο... Τότε τυφλώνεσαι... Τότε κλείνεσαι, και δεν αφήνεις κανένα να πλησιάσει...
Όσα χέρια κι αν σου απλώσουν, όσο κι αν σου χτυπάνε την πόρτα δεν θα αφήσεις κανέναν και τίποτα να σε πλησιάσει αν δεν θέλεις... Αν δεν έχεις βρει ΤΙ θέλεις... Αν δεν εχεις βρει πως ΘΕΛΕΙΣ.

[blue-roses]

black_velvet έχεις απόλυτο δίκιο.....

''Το παράθυρο" ήταν ένα θέμα που τόλμησα
ν'ανοίξω και μαζί μ'αυτό άνοιξα το παράθυρό μου
αλλά και την ψυχή μου.....
Ξεγυμνώθηκα εδώ μπροστά σας χωρίς δισταγμούς,
και μπορείτε να το κάνετε κι εσείς άν θέλετε...

[κώστας]

Και -συμπληρώνοντας το πριν κείμενο- μία καλή αρχή είναι η χρήση του α' ενικού προσώπου ή, έστω, του α' πληθυντικού.

[Athinoula]

o ka8enas mas einai oreo na leei oti nio8o kai xoris na ton eironevondai..einai eukolo?

[blue-roses]

Κοίταξα έξω κι εκεί μακριά στον κάμπο
διέκρινα ένα τεράστιο σμήνος από
ζαραβέλια,που σημαίνει πώς ο βαρύς  
χειμώνας αρχίζει.....
Καλώς να'ρθείς χειμώνα μου....
Ξέρετε ποτέ δε μου άρεσε ο χειμώνας
με φόβιζε...
Όμως όχι πιά.
Τώρα ξέρω πως μπορώ να τον αντιμετωπίσω,
ξέρω πώς μπορώ να ζεσταθώ...

[blue-roses]

Ένας καταγάλανος ουρανός σήμερα μου χαμογελά..
Έχει κρύο ένιωσα αυτόν τον ψυχρό αέρα να διαπερνά
το κορμί μου,μα σε λίγο το συνηθίζεις.....
Η κορυφή του βουνού φαντάζει τόσο δροσερή και
λαμπιρίζει,
το μοναδικό ανεμόπτερο που μπορώ να δώ απο εδώ
στροβιλίζεται αδιάκοπα και με παρασέρνει σ'αυτό το
μακρόσυρτο χορό του.....
Ο ήλιος με κοιτάει απο ψηλά προσπαθεί,αλλά δε μπορεί
να με φτάσει για να με ζεστάνει,μόνο την κορυφή
φτάνει ν'αγγίξει....
Όμως δε με πειράζει γιατί τον Ήλιο τον κρατώ μες στη
ψυχή μου και νιώθω τη φλόγα του πυρήνα του να με
κυριεύει,να με καίει.
Αυτή η πύρινη φωτιά που έχει ανάψει εντός μου είναι
ανυπόφορη όταν δε μπορείς να τη μοιραστείς,όταν δε
μπορείς να τη μεταγγίσεις και σε άλλες ψυχές,παθαίνω
ένα είδος άσθματος λιγοστεύει όσο πάει ο αέρας και δε
μπορώ να πάρω ανάσα!

[sevenseas]

Ευγενια εύγε

[blue-roses]

Ξημέρωσε!
Το φώς της μέρας ξεπρόβαλε,
ο ήλιος χαμογελαστός παίρνει για ακόμη
μιά φορά τη περίοπτη θέση που του ανήκει....
Οι ακτίνες χα'ι'δεύουν το βουνο,του δίνουν
μια λάμψη ονειρεμένη....
Για ακόμη μιά μέρα μου δίνεται η δυνατότητα
να βρίσκομαι εδώ,μπροστά στο θαύμα....
Η ζωή μας είναι γεμάτη μικρά θαύματα,καθημερινά,
μας δίνεται η ευκαιρία να τα δούμε,να τα νιώσουμε,
να τ'αγγίξουμε αρκεί να το κατανοήσουμε,αρκεί να
προσπαθούμε να γεμίζουμε με φώς τη ψυχή μας!
Και το λαμπρότερο φώς που υπάρχει για να γεμίσει
τα σκοτάδια της ψυχής μας είναι η αγάπη.....