Οι ντιζεζ φτιαχνουν σπανακοπιτες;

[kodikas]

Όταν ημουν μικρο αγορακι, καθε που πλησιαζε το καλοκαιρι, με επιανε μια αναρωτηση:
 
«ερχονται διακοπες αλλα τι να διακοψω; Tι διακοπτουν αραγε οι αλλοι;»

Δεν το καταλαβαινα, αλλα  η ζωη μου ηταν  ακομα  χωρις κοινωνικες συμβασεις,
ημουν χωρις πιεσεις και ανενταχτος, χωρις σκοπο, χωρις καμμια αναγκη αποδρασης.  

Για εκεινη την επαρση μου τιμωρηθηκα.
Tωρα μετραω τις μερες απο τη δευτερα μεχρι την παρασκευη, τωρα περιμενω την κυριακη,
περιμενω τον aυγουστο και ονειρευομαι ενα λιμανι και μια παραλια,
ενα γηπεδο μπασκετ κι ας μην παιζω πια.
Ακουω τους φιλους μου να  μιλανε σοβαροι για μετοχες , αλλα εγω τους θυμαμαι σε μηχανες με φωτα σβηστα.

Δεν ειμαι πια μικρο αγορακι, οπως  δεν ειμαστε ολοι μας

Nιωθω πια την αναγκη να «φευγω» με καθε λογης ταξιδια,
Γιατι ο κοσμος εχει γινει μπαναλ, εχει γινει προβλεψιμος, κλειστος.
Δεν αναζητω το ταξιδι για να ξεκουραστω.
 Για να αποδρασω το κανω, απο τις κοινωνικες συμβασεις.
Bρισκω κινητρα, «ορθους» λογους που τους ονομαζω υγεια, ξελαμπικαρισμα,  ξεκουραση,
γιατι το «χωρις σκοπο» δεν το αντεχει η κοινωνια μας.
Ταξιδευω για να εξαφανιστω απο τη συλλογικη ταξη, ονειρευομαι την απομονωση.
Δραπετευω για να βρω ο,τι εχει ανεπιστρεπτα χαθει, για να εφευρω εξωτισμο.

Δεν ειμαι πια μικρο αγορακι, οπως δεν ειμαστε ολοι μας
 
Στη ζωη μου μπηκαν τα πρεπει κι ο ορθολογισμος επιβληθηκε, ομως στο ταξιδι αναζητω την αταξια
και μια εποχη με λιγοτερο ορθολογισμο, περισσοτερα απροοπτα, περισσοτερες ανατροπες κι εκπληξεις.
 Ενα ταξιδι σε εναν αλλο πλανητη, τον πλανητη της ανεμελης ηλικιας.
Μια αποδραση προς τα πισω, προς την εποχη πριν την ταξη, πριν τις κοινωνικες συμβασεις.

Γιατι στην πραγματικοτητα, στο καθε ταξιδι, δεν ταξιδευεις σε τοπους.
Ταξιδευεις στην προσωπικη σου μυθολογια.

[joking]

ντιζέζ = λέξη γαλλική, το θηλυκό του diseur (αυτός που μονολογεί)

σπανακόπιττα = έδεσμα φουρνιστό αποτελούμενο από τραγανά φύλλα
ζύμης γεμισμένα με σωταρισμένο σπανάκι, φρέσκα κρεμμυδάκια και άνιθο
ενίοτε στη γέμιση προσθέτουμε και τυράκι (οπότε ομιλούμε για
σπανακοτυρόπιττα)
ή σέσκουλα, μάραθο, καυκαλήθρες, τσουκνίδες, λάπατα (οπότε ομιλούμε
για χορτόπιττα γενικώς)

διακοπές = πολυπόθητο χρονικό διάστημα το οποίο εκμεταλλευόμαστε για
να ασχοληθούμε με οτιδήποτε διαφορετικό από τις συνηθισμένες καθημερινές
μας εργασίες
συνήθως είναι πεπερασμένης διάρκειας από 2,5 ημέρες (Σ/Κ) ως 2 εβδομάδες
εκτός και αν ομιλούμε για μαθητές οπότε η διάρκεια του κατά τους καλοκαιρινούς
μήνες μπορεί να φθάσει και το τρίμηνον
(υπάρχουν και μερικές σπάνιες εξαιρέσεις για τις οποίες η διάρκεια δεν μπορεί
να προσδιορισθεί και τότε ομιλούμε για "διακοπές διαρκείας")



τώρα τι σχέση μπορεί να έχει μια παραμιλούσα γυναίκα με την σπανακόπιττα
και τις διακοπές, ομολογώ ότι μου ψιλοδιαφεύγει...... ]

[elix]

Μετά από τους σαφέστατους ορισμούς που είχε την ευγενή καλωσύνη να παραθέσει η Τζοκ...

κάθησα και σκέφτηκα και μάλιστα από την οπτική γωνία και τη θέση που βλέπει ο κώδικας τις ντιζέζ...

-ντάξει, δεν έβλεπα και καθαρά γιατί ήτο και μια κολόνα στη μέση, υπήρχαν δε και διάφοροι καπνοί από διάφορα τσιγάρα και διάφορα πούρα που και πάλι διάφοροι κύριοι κάπνιζαν θα πρέπει δε ο κώδικας να έχει πολύ καλή όραση για να διακρίνει ότι οι ντιζέζ έφτιαχναν σπανακόπιτα, μόλις που διακρινόταν το σπανάκι και κάποιος επιπόλαιος παρατηρητής εύκολα θα ξεγελιόταν και θα νόμιζε πως έφτιαχναν τυρόπιτα και που αυτό συνεπάγεται ότι η επιπολαιότητα μας οδηγεί σε τραγικά αποτελέσματα όσον αφορά τους παραγωγούς σπανακιού οι οποίοι βλέπουν τα αποτελέσματα των κόπων τους να περνάνε απαρατήρητα και καθόλου δεν θα με παραξένευε αν κάποια μέρα εισέβαλαν με άγριες διαθέσεις στο ντιζεζάδικο αλλά ο κώδικας, αν και αναμένων τις διακοπές του που αυτό σημαίνει ότι είχε χαλαρά αντανακλαστικά εν όψει του ταξιδιού του στην προσωπική του μυθολογία, ο κώδικας λοιπόν είδε ανάμεσα στα φύλα το σπανάκι και φυσικά αυτό τον ανακούφισε εν μέρει από τον ορθολογισμό που του είχαν επιβάλει διάφορες άλλες πίτες στη ζωή του και τον εμπόδιζαν να ταξιδεύει για να εξαφανιστει απο τη συλλογικη ταξη και να  ονειρευτεί την απομονωση. -

απεφάνθην πως ναι, οι ντιζέζ φτιάχνουν σπανακόπιτες.

Αυτό που με προβληματίζει ακόμα είναι...

ποιος τρώει αυτές τις σπανακόπιτες;;;

[kodikas]

ντιζέζ = λέξη γαλλική, το θηλυκό του diseur (αυτός που μονολογεί)

σπανακόπιττα = έδεσμα φουρνιστό αποτελούμενο από τραγανά φύλλα
ζύμης γεμισμένα με σωταρισμένο σπανάκι, φρέσκα κρεμμυδάκια και άνιθο
ενίοτε στη γέμιση προσθέτουμε και τυράκι (οπότε ομιλούμε για
σπανακοτυρόπιττα)
ή σέσκουλα, μάραθο, καυκαλήθρες, τσουκνίδες, λάπατα (οπότε ομιλούμε
για χορτόπιττα γενικώς)

διακοπές = πολυπόθητο χρονικό διάστημα το οποίο εκμεταλλευόμαστε για
να ασχοληθούμε με οτιδήποτε διαφορετικό από τις συνηθισμένες καθημερινές
μας εργασίες
συνήθως είναι πεπερασμένης διάρκειας από 2,5 ημέρες (Σ/Κ) ως 2 εβδομάδες
εκτός και αν ομιλούμε για μαθητές οπότε η διάρκεια του κατά τους καλοκαιρινούς
μήνες μπορεί να φθάσει και το τρίμηνον
(υπάρχουν και μερικές σπάνιες εξαιρέσεις για τις οποίες η διάρκεια δεν μπορεί
να προσδιορισθεί και τότε ομιλούμε για "διακοπές διαρκείας")..

 

ρε συ τζοκ,

ξερεις τιποτα και για την σεξουαλικη ζωη των αχινων

κι αν μετα τον οργασμο μαραζωνουν τα αγκαθια τους;;

[kodikas]

βρε συ Ελικα,

το ξερω, εισαι καλο παιδι, απο σπιτι, με ευγενικα αισθηματα
και με εφεση στις καλλιτεχνικες δημιουργιες (αξεπεραστες οι μπριζολοκατασκευες σου)..

ομως..

κοψε τα ναρκωτικα βρε παιδι μου..

μαζι με τα ξυδια, φερνουν παραλληρημα τα γαμημενα..

[joking]

(μα που είναι αυτή η κοπέλα όταν την χρειαζόμαστε) ]

[monotonik]

Τα ταξίδια τα δικά μου είναι δυο ειδών.
Τα πρώτα είναι σαν τις Κυριακές. Τις Κυριακές αυτές μιλάω με το θεό, τις Κυριακές αυτές γίνομαι τρελή.
Γίνομαι μυρμήγκι και γλάρος.
Κοιτάζω το ελάχιστο απ΄ τα χώματα που πάνω κει συμβαίνει ζωή, κίνηση, εργασίες και ραχάτι, βλέπω το κεντρικό χρώμα απ΄ τα πιο μικρά λουλούδια, παίρνω αγνότητα, συνήθως είναι μπορντώ με μια ελάχιστη κίτρινη ή μωβ ρίγα γύρω γύρω, οι ανάσες που έχουν οι φυλλωσιές με λυτρώνουν από το θόρυβο και το θυμό, ήχοι νερού, χαμόγελα και σιγανές κουβέντες, δεν πονάει, δεν πεινάει, γαληνεύει στα χρώματα του ουράνιου τόξου που φαίνονται μέσα στη σταγόνα την ώρα που βολτάρει η ηλιαχτίδα και πετάει πάνω απ τη θάλασσα, βλέπει τα φύκια, ακούει το νερό, παίρνω αποδοχή και προστασία, ο ήχος μέσα στη νύχτα – σκοτεινή, χωρίς φώτα, ταιριάζω στο άηχο - χάνομαι, χωρίς φεγγάρι, μ΄ έναν αέρα ολόδροσο, που φέρνει τη μυρουδιά της θάλασσας, κάνει γκελ μέσα στ΄ αυτιά και μου σφυρίζει έναν ήχο μυστηριακό που κάνει τα όνειρα της ψυχής να ξεδιπλώνονται σαν εικόνες δίχως φως, σαν κουβέντες δίχως λέξεις, γιατί τα όνειρα της ψυχής δε βλέπονται κ δεν ακούγονται, μόνο τα νιώθει κανείς κι απλώνεται, σ΄ ένα χαμόγελο που αγκαλιάζει τον αέρα και συνεπαίρνεται μέσα σ΄ αυτόν και κυλάει μαζί με το σφύριγμα, μαζί με τον ήχο, μαζί με τα όνειρα, παντού…

Και τα δεύτερα είναι τα ταξίδια της κίνησης που τα σαρώνει όλα.
Όπως όταν παίζεις τάβλι για να παίζεις… δεν έχει πλάκα, δεν έχει ανταγωνισμό, δεν έχει νεύρο, κερδίζεις - χάνεις το ίδιο κάνει, δεν θέλεις καν να σώσεις τον άλλο, ίδια όλα σπίτι, αυτοκίνητο, γραφείο, πι σι και πίσω πάλι, δεν έχει όνειρα, ούτε στόχους, η επανάληψη μουχλιάζει τον αέρα, ο ουρανός λιμνάζει στο κεφάλι μου, όσο για την πειθαρχία αυτή πια χασμουριέται και μ΄ αφήνει κενή. Οι Κυριακές που μ΄ έσωναν σώνονται κι αυτές - πνίγονται στα ίδια και τα ίδια, δεν υπάρχει τίποτα για να νικηθεί πια, ούτε να κατακτηθεί, δεν έχει χώρο για κανένα ηρωισμό, καμιά υπέρβαση, καμιά μαγκιά, δεν ζηλεύω καν ολοψύχως τον κόσμο στους δρόμους που χαριεντίζεται, χτυπάει ο ένας τον άλλο στον ώμο ή φιλιέται…
Και τότε με πιάνει μια αναρώτηση
ʽΡε, λες να είμαι ελεύθερη και δεν το ξέρω;ʼ

Αγεφύρωτα τα χέρια και τα πόδια μου εκλιπαρούν τον ήλιο να ευεργετήσει τη μικρότητά μου, μα εκείνος στέκεται ολόκληρος μ΄ όλο το φως του απείραχτο και με προτρέπει να γίνω μεγάλη σαν κι αυτόν πρώτα, για να μπορέσω να πηδήξω μέσα στο σύμπαν και να χαθώ, να ενωθώ. Έτσι είναι αληθινή η μικρότητα, όταν γίνεις ολόκληρη…, μου λέει.

Ε, αφού κι αυτός μου λέει αυτά, τι να κάνω και γω; αποφασίζω το ταξίδι..
Απλώνω το χέρι μου και πετάω κάτω το τάβλι με κίνηση σαρωτική. Πούλια, ζάρια πάνε κατά διαόλου..
Και κείνη τη στιγμή αρχίζει το ταξίδι…

Ελπίζω μάλιστα και εύχομαι, η περιέργειά μου να έχει αντοχές, γιατί θέλω να ζήσω ταξιδεύοντας πολύ καιρό ακόμα.[/b]

[amfiprostylos]

Μαρκο,
τα τσουράπια σου, φαγωθηκαν μπροστα εκει. εκει οπου η πετρα νικά τη σκονη.

Μαρκο,
η μαντιλα σου, φαγωθηκε μπροστα εκει. εκει οπου το έλατο κρατά την τελευταια στάλα.

Μαρκο,
το σκουφακι σου, φαγωθηκε μπροστα εκει. εκει οπου σταχια μικρα πιαστηκαν στο κοκκινο πλεκτο σου.

Μαρκο,
το γελεκο σου, φαγωθηκε μπροστα εκει. εκει οπου το μαυρο, μολυβενιο βολι, σε γονατισε.

Μαρκο,
τωρα ξεβρακωτος και μονος εισαι της γης ο αστυνομος που φυλακιζει φτωχους τσοπανους, γιατι απλα φωναζαν " στασου μυγδαλα".

Μαρκο μ',
το ματηλι σου θαρρω λεκε πως εχει, ο Γιαννης σου το χαρισε, που το 'χε λερωμενο;

 :shock:

[ixnografia]

μη μου στενοχωριεσαι!!
η ψυχουλα μας εχει κι αυτη τα δικα της ...κυματακια, αλλα εχει μαθει να κολυμπα καλα!!!  και να βρισκει τα ομορφα κι απανεμα λιμανια!!!