Το χαμόγελο σου

[galileo001]

θυμασαι τοτε που ημασταν δυο
μαζι πορευομαστανσε ζεστη και κρυο
τα χερια μας ενωναμε σφιχτα ηταν δεμενα
για κανενα δεν νοιαζομασταν παρα για σενα και μενα

και τωρα αληθεια  δεν ειμαστε δυο
μας εχει ξεφυγει η λεξη αντιο
μας εχει παρασυρει το ρευμα του τωρα
μας εχει πιασει κατασιγιδα και μπορα

τι κανουμε αληθεια σου λεω δεν γνωριζω
μου λειπει το αρωμα σου που πια δεν μυριζω
μου λειπει το γελιο στ αυτια μου που ηχουσε
μου λειπει η ωρα που ομορφα μαζι σου περνουσε

σου λεω να καστεις καλα να σκεφτεις
εμενα στ αληθεια δεν μπορεις να μου κρυφτεις
να κανεις τα παντα να ακουω την πνοη σου
να κανω τα παντα να βρω το κορμι σου

μικρο μου μωρακι και ονειρο μεγαλο
σε θελω να ακουω πως θελεις και αλλο
να νοιωθεις της ανασας μου την γλυκεια ανατριχιλα
να μοιραζεις της καρδια σου τα ομορφα φυλλα

να ακουω σου λεω το γεςλιο σου παλι
να παψει και εμενα της καρδιας μου η παλη
να γινει για παντα αυτο το δικο σου
κτημα δικο μου , το χαμογελο σου

[Atma]

Αέρι μου δροσερό φέρε τ αερικά σου
ντύσε τα με ανεμόδαρτα φουστάνια
στολισμένα με λουλούδια μέσα στα μαλλιά
σαν δάση ανθισμένα...

Δώσε τους μήνυμα ακριβό
για να ρθουν να με πάρουν
και εγώ θα σύρω τον χορό
σαν στήσουν κύκλο μαγικό για να με συνεπάρουν..

Νύκτα μου, άγνωστη
εσύ με τα παράξενα σου στείλε κρυφά δική μου ευχή
να χω το άρωμα σου
Να το μυριάσουν οι αυλικοί
στου παλατιού την πύλη
για να γενώ πριγκήπισσα των αστεριών η φίλη..

Ήλιε μου φέξε δυνατά

[Atma]

μικρο μου μωρακι και ονειρο μεγαλο
σε θελω να ακουω πως θελεις και αλλο
να νοιωθεις της ανασας μου την γλυκεια ανατριχιλα
να μοιραζεις της καρδια σου τα ομορφα φυλλα

να ακουω σου λεω το γεςλιο σου παλι
να παψει και εμενα της καρδιας μου η παλη
να γινει για παντα αυτο το δικο σου
κτημα δικο μου , το χαμογελο σου

όμορφο να γράφουν για σένα ποιήματα
σε ευχαριστώ
συνέχισε
και σε αγαπώ πολύ

[galileo001]

και εγω σ αγαπω πολυ βρε ..κουτο

:)

[Atma]

Δε με ξερουν
οσοι νομιζουν
πως ειμαι μονο σαρκα και οστα-
ενας περαστικος ταξιδιωτης
πανω στο διαστημοπλοιο της γης
που με γεννησε.
Γιατι ειμαι Πνευμα
αιωνιο,αφθαρτο,απεριοριστο απο χωρο και χρονο
και οταν η διαμονη μου εδω τελειωσει
οταν οι ρολοι μου εκπληρωθουν,
οι στοχοι μου πραγματοποιηθουν
θα αφησω αυτη τη διαστημικη στολη
που τη λεω "σωμα'μου
και θα προχωρησω σε αλλους χωρους ,ρολους, στοχους
μεσα στην αιωνια ζωη του οικου του Πατερα μας.
Γάυτο σκουπιστε τα δακρυα σας
μην κλαιτε τοσο πολυ για μενα-ή για τον εαυτο σας.
Αφηστε με ελευθερο
μεσα στην Αγαπη που μας τυλιγει ολους
και μας κανει ενα αιωνια!
Οι δρομοι μας θα συναντηθουν παλι
Ο νους μας και η καρδια μας θα αγγιξει
Η ψυχη μας θα φωναξει απο χαρα και γελιο
Καθως θα θυμομαστε τις ζωες που εχουμε ζησει
τους κοσμους που εχουμε δει
τους δρομους που εχουμε περπατησει
για να βρεθουμε,επιτελους,
ενα με το Θεο!



ΥΣ Κλεμμένο


Καλημέρααααααααααααα με φιλιάαα

[Atma]

Ναι βλαμμένε σε αγαπώ :lol:
και μου λείπεις!!

[galileo001]

της μοναξιας τα συννεφα σκορπαω
ενα γλυκο χαμογελο ζηταω
να με παρει τωρα σ αλλα μερη
την ηδονη και γλυκα να μου φερει

να μου μαθει θελω τα μυστικα σου
τα αποκρυφα σημεια του ερωτα σου
να με  οδηγησει στο βουνο σου
στην πηγη απο το μαγικο νερο σου

νε με πιασει σφιχτα στην αγκαλια της
να μου ανοιξει θελω την καρδια της
να μου μιλησει με ομορφα στιχακια
να μου πει αγνα και γλυκα λογακια

να  μου πει για την δικια της μοναξια της
να της σκουπισω τα δακρυα τα δικα της
να την φιλησω παθιαρικα στο στομα
να της πω πως την αγαπω ακομα

να της μιλησω για τον χρονο που περνουσε
που καθε μερα παντα σταματουσε
μολις ερχοταν στο μυαλο μου
το πορτρετο της .. στο ονειρο μου

να την βαλω στον δικο της θρονο να καθισει
το δωματιο μου με αρωματα να μυρισει
να της δωσω ολον τον κοσμο δικο της
και να μου δωσει αυτο που επιθυμω ... το χαμογελο της

[galileo001]

η ζεστη που νοιωθω
δεν ειναι απο ποθο
το κατι που καιει
αληθεια μου λέει

πως ειναι  η σκεψη
που δεν θα αντεξει
την θλιψη που εχει
που πλεον δεν αντεχει


ξανα να γελαει
καταματα να κοιταει
να φερνει ευφορια
στης καρδιας σου τα κρυα

αφου δεν μιλαμε
πως πλεον να γελαμε
βα σε λεω μωρο μου
να σε νοιωθω δικο μου

να σου λεω σ αγααω
μικρη μου ποναω
οταν δεν σε βρισκω
και ας εχω τι ρισκο

οτι εισαι για μενα
του μισου μου το αλλο ενα
το ξερεις καρδια μου
στο λεν τα φιλια μου

εκεινα που τα αφησα
και ας μην το προσπαθησα
βαθεια στην καρδια σου
που γιναν δικα σου

η ζεστη που νοιωθω
δεν ειναι απο ποθο
μαλλον με καιει
το ασμα που λεει

το χαμογελο σου το χαμογελο σου η γλυκεια σου η μορφη καθετι δικο σου ...

[Bijoux]

Μου λες πως είσαι εδώ,
και όμως λείπεις,
γυμνή μένει η χούφτα μου
απ΄το δικό σου χέρι.
Πριν φύγεις νανούρισε τον παρόντα χρόνο,
τη στιγμή
κι άσε τις προσδοκίες
γιά το αύριο
αβέβαιες και σκιώδεις
άσε το φίλημα μας να κυλήσει στην αιωνιότητα.

[Bijoux]

Ο ήλιος βασιλεύει.
 Ο ουρανός περνάει από τις αποχρώσεις
του κόκκινου και μώβ στο μαύρο,
 διάσπαρτο με αστέρια,
 νυχτερινό του ένδυμα και τα τιτιβίσματα των πουλιών
 δίνουν την θέση τους στους αχνούς θορύβους της νύχτας
και την βαθιά φωνή της κουκουβάγιας.
 Μυρίζει καθαρά, υγρασία, θυμάρι και πέυκο.
 Φως δεν εχω ανάψει, τα αστέρια και το φεγγάρι δίνουν όσο χρειάζομαι. Πόσο την απολαμβάνω αυτήν την νύχτα στο βουνό.
Μονη με τα σκυλιά μου.
Ξαπλωμένη, με τα κεφάλια τους ακουμπισμένα πάνω μου,
 κοιτάζω ψηλά στον ουρανό και οι σκέψεις μου πετάνε,
 πιο ελεύθερες απο ποτέ εδώ.
 Αναπόφευκτα τελικά η σκέψη πάει στην στιγμή του αποχωρισμού που πλησιάζει ξανά.

Λες και το καταλαβαίνει το μέρος γύρω μου και νιώθω σαν να μου ψιθυρίζει: "Μην λυπάσαι... εγώ εδώ και όπου κι αν βρεθείς υπάρχω... άλλες μυρωδιές, άλλοι ήχοι αλλά η ψυχή είναι η ίδια, φτάνει να με ψάξεις... πάντα θα σε παρηγορώ..."

[elix]

...τα ασημένια βαγόνια του φεγγαριού,
..........................

…που ήταν δεμένα με μια κλωστή ασημένια,
τόσο λεπτή σαν ίνα μεταξιού
μόνο χέρι λεπτό, με τρυφερά ακροδάχτυλα
μπορεί πια να την κόψει,

τόκανες σε μια στιγμή...

τό΄να βαγόνι στο γκρεμό να πέφτει τόβλεπες γελώντας,
τ΄άλλο, γεμάτο με μάτια ορθάνοιχτα,
το ένα μάτι το άλλο να κοιτά με απορία και δάκρυα,
κανένα δεν τολμά λαθραίο επιβάτη να θωρήσει...

κι αυτός επαίρεται πως θάμπωσε γυναίκεια μάτια
μα δεν είν΄τα δάκρυα πια γιαυτόν,
σαν ν΄άργησε, τους φάνηκε, πολύ.

Κι ένα στερνό βαγόνι,
-το τρίτο το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-
τρέχοντας με βια σε λοξεμένες ράγες,
κουβαλάει τα λαξεμένα σου όνειρα,

-σαν ήταν να διαλέξεις το ορυκτό να τα λαξέψεις,
τον τάλκη διάλεξες, το πιο μαλακό,
πρώτο στην κλίμακα του Μος,
άκοπα, χωρίς πόνο και περίσκεψη τα σκάλισες,
με τ΄ακροδάχτυλα.

Μικρές νυχιές στον τάλκη έκανες
και νόμισες πως σκάλιζες όνειρα ζωής,

ξέπνοα φύσηξες να φύγει η σκόνη
και νόμισες πως τους έδωσες ζωή,

φτερουγίσματα φτηνών ερωτικών στιγμών στ΄αυτιά σου άκουγες
και νόμισες πως ήταν παράξενα, θεόσταλτα πουλιά,
κάτι σαν πελαργοί,
να κουβαλούν το γέννημά σου, τα όνειρά σου.
...................
Τώρα σ΄ ένα τρελαμένο βαγόνι μέσα κείτονται
στα βρώμικα πατώματα,
πάνω σε φτυσιές από χυδαίους επιβάτες.

Το τρίτο το βαγόνι - το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-,
που το μπιστεύτηκες να ταξιδέψει τα όνειρά σου,
βορά τα έδωσε σ΄ανάξιους εραστές, στιγμές ανάξιες.

Κάποια βαγόνια...
του φεγγαριού τα λένε ασημένια...

όμως δεν είναι παρά βαμμένα με φτηνή μπογιά ασημί.

Κι ένα φεγγάρι ψεύτικο, από σκηνικό κακότεχνης ταινίας
τα κάνει να λάμπουν με ένα, το ίδιο, ψεύτικο φως.

[elix]

...τα ασημένια βαγόνια του φεγγαριού,
..........................

…που ήταν δεμένα με μια κλωστή ασημένια,
τόσο λεπτή σαν ίνα μεταξιού
μόνο χέρι λεπτό, με τρυφερά ακροδάχτυλα
μπορεί πια να την κόψει,

τόκανες σε μια στιγμή...

τό΄να βαγόνι στο γκρεμό να πέφτει τόβλεπες γελώντας,
τ΄άλλο, γεμάτο με μάτια ορθάνοιχτα,
το ένα μάτι το άλλο να κοιτά με απορία και δάκρυα,
κανένα δεν τολμά λαθραίο επιβάτη να θωρήσει...

κι αυτός επαίρεται πως θάμπωσε γυναίκεια μάτια
μα δεν είν΄τα δάκρυα πια γιαυτόν,
σαν ν΄άργησε, τους φάνηκε, πολύ.

Κι ένα στερνό βαγόνι,
-το τρίτο το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-
τρέχοντας με βια σε λοξεμένες ράγες,
κουβαλάει τα λαξεμένα σου όνειρα,

-σαν ήταν να διαλέξεις το ορυκτό να τα λαξέψεις,
τον τάλκη διάλεξες, το πιο μαλακό,
πρώτο στην κλίμακα του Μος,
άκοπα, χωρίς πόνο και περίσκεψη τα σκάλισες,
με τ΄ακροδάχτυλα.

Μικρές νυχιές στον τάλκη έκανες
και νόμισες πως σκάλιζες όνειρα ζωής,

ξέπνοα φύσηξες να φύγει η σκόνη
και νόμισες πως τους έδωσες ζωή,

φτερουγίσματα φτηνών ερωτικών στιγμών στ΄αυτιά σου άκουγες
και νόμισες πως ήταν παράξενα, θεόσταλτα πουλιά,
κάτι σαν πελαργοί,
να κουβαλούν το γέννημά σου, τα όνειρά σου.
...................
Τώρα σ΄ ένα τρελαμένο βαγόνι μέσα κείτονται
στα βρώμικα πατώματα,
πάνω σε φτυσιές από χυδαίους επιβάτες.

Το τρίτο το βαγόνι - το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-,
που το μπιστεύτηκες να ταξιδέψει τα όνειρά σου,
βορά τα έδωσε σ΄ανάξιους εραστές, στιγμές ανάξιες.

Κάποια βαγόνια...
του φεγγαριού τα λένε ασημένια...

όμως δεν είναι παρά βαμμένα με φτηνή μπογιά ασημί.

Κι ένα φεγγάρι ψεύτικο, από σκηνικό κακότεχνης ταινίας
τα κάνει να λάμπουν με ένα, το ίδιο, ψεύτικο φως.

[spellbound]

Περιττο να πουμε οτι θελουμε τα ονοματα των στιχουργων, ντατς? :wink:  :wink:  :wink:  :wink:

[elix]

Περιττο να πουμε οτι θελουμε τα ονοματα των στιχουργων, ντατς? :wink:  :wink:  :wink:  :wink:

Όσον αφορά τον έλικα, βεβαιώνω ότι είναι δικοί του οι στίχοι μεν.
Προδημοσιευμένοι δε
Ντάτς;
Κι ευχαριστεί για την τιμή.

[spellbound]

Περιττο να πουμε οτι θελουμε τα ονοματα των στιχουργων, ντατς? :wink:  :wink:  :wink:  :wink:

Όσον αφορά τον έλικα, βεβαιώνω ότι είναι δικοί του οι στίχοι μεν.
Προδημοσιευμένοι δε
Ντάτς;
Κι ευχαριστεί για την τιμή.

περιττο να πω οτι σου χαριζω ενα αστραφτερο μου χαμογελο  ]