G20: Για ποια, ακριβώς, μέτρα τους πανηγυρίζουμε;

[Michael_Design]

Πάνος Παναγιώτου, Διευθυντής ΕΚΤΑ  :cool:

Πηγή: Οικονομία[/color]

[κώστας]

Έχω διάφορες απορίες του στυλ]

[rain]

Όλο απορίες είσαι ρε συ
(θες να πεις ότι όλα τα άλλα τα κατάλαβες??)

[sevenseas]

συγγνωμη
εεχω ενα προβλημα
σε ποιον πρεπει να απαντήσω?
σε σενα, η στον Διευθυντη της ΕΚΤΑ ?

[katinaki]

:lol:  :lol:  ούτε εγώ τα κατάλαβα   :oops:

[black_velvet]

Ευτυχώς, πάντως, που έδωσε και την πηγή. Προσωπικά αδυνατώ πάντα να διαβάσω τα μακροσκελή κείμενα του Michael_Design εξαιτίας των πολύ μεγάλων γραμμάτων που συνηθίζει να χρησιμοποιεί.

Επί του θέματος; Για την ώρα, με καλύψανε οι προλαλήσαντες.

[KostasD33]

Περιμένετε να καταλάβετε αυτό που δεν κατάλαβαν όλοι οι φωστήρες της παγκόσμιας οικονομίας ?
Μα αν το είχαν καταλάβει δεν θα γινόταν η όλη κρίση και φυσικά δεν γίνεται οι ίδιοι που έχουν την κύρια ευθύνη για την κρίση (οι G20 δηλαδή) να την λύσουν κιόλας

Απλά το ζητούμενο είναι
Τώρα που έγινε η μαμακια πώς να τα συμμαζέψουνε

και επί χρόνια παίζουν με χρήμα και αξίες ανύπαρκτες που αν αρχίσουν κάποιοι θελήσουν, τις αξίες και τα χρεόγραφα και τους τίτλους, να τα ζητήσουν σε μετρητά θα γίνει της Πόπης το σιδηρούν κιγκλίδωμα

[sevenseas]

ερωτω και παλι

το κειμενο ποιου ειναι?
μαλλο καποιο μερος το εχει γραψει ο Μιχαλης Σχεδιαστής και καποιο αλλο ο ΕΚΤΑΣ ??
ή ολο ειναι του ΕΚΤΑ ?

[Michael_Design]

[black_velvet]

Ή του ύψους ή του βάθους δηλαδή.

Η μέση οδός; δεν υπάρχει;

[Michael_Design]

[κώστας]

Αν δεν υπάρχει μέση οδός
αλλά, παράλληλα, υπάρχει μία οδός
τότε, δεν μένει παρά, αυτή η οδός να είναι ακραία.

[Michael_Design]

Ακραίο είναι το κοινωνικό μας σύστημα. Για να δανειστώ και την φράση της black_velvet... "ή του ύψους ή του βάθους". Επίσης επειδή έχουμε αφομοιωθεί από αυτό το σύστημα και ποτέ δεν το έχουμε αμφισβητήσει, ακραίο φαντάζει να το αμφισβητήσουμε και να λειτουργήσουμε διαφορετικά. Ίσως όμως τελικά να μην είναι και τόσο ακραίο.

[κώστας]

Είμαστε ενταγμένοι σε ένα σύστημα.
π.χ.
στο a33

εσύ επιλέγεις τη σημαία της ζιμπάμπουε
εμένα με καπελλώνουν με την ελληνική.

Ποιος από τους δύο έχει αφομοιωθεί;

[Michael_Design]

[size=12]Προφανώς και οι δύο, αφού μάλιστα λειτουργούμε και με τις δομές του συστήματος και δεν ζούμε σε κάποια καλύβα στο βουνό.
Θυμήθηκα όμως κάποια αποσπάσματα από κάποιο βιβλίο και θα τα παραθέσω, καθώς ίσως μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε ένα μέρος του πραγματικού προβλήματος...

...Οι διάφορες θεωρίες που υπήρξαν, δίνοντας προτεραιότητα στους στόχους που είχαν επιλέξει οι δημιουργοί τους, εντοπίζουν τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων κι εκεί στηρίζονται. Ωθούν συγκεκριμένους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση...
...Να ενωθούν οι φτωχοί; Γιατί; Για να κλέψουν; Να ενωθούν οι πλούσιοι; Γιατί; Για να γίνουν ακόμα πλουσιότεροι; Ποια η διαφορά πλουσίου και φτωχού; Είναι κανένας ελεύθερος; Ο άνθρωπος προσκυνά την εξουσία για να διατηρήσει το εργοστάσιό του και προσκυνά για να εργαστεί σ' αυτό. Έχει καμία σημασία το ποιος προσκυνάει ποιον;

Άνθρωποι με κοινά προβλήματα, που βιώνουν κοινές συνθήκες, αλληλομισούνται εξαιτίας κοσμοθεωριών που δε γνωρίζουν κι αφορούν τη λύση των προβλημάτων ενός κόσμου που δεν αντιλαμβάνονται...

...Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν έχουν γνώση για να κρίνουν και κατά συνέπεια να δεχτούν ή ν' απορρίψουν λύσεις, αλλά δεν έχουν και γνώση ούτε της ουσίας των προβλημάτων τους. Αυτό σημαίνει ότι η δυστυχία και η φτώχεια αποκαλύπτουν μεν την ύπαρξη προβλήματος, αλλά δεν υπάρχει γνώση ούτε των αιτιών, που προκαλούν τ' αρνητικά φαινόμενα, ούτε των επιδιωκομένων στόχων. Η δυστυχία δεν είναι γνώση. Η δυστυχία είναι κάτι ανάλογο του πόνου. Το ότι πονά κάποιος δε σημαίνει ότι γνωρίζει και τι συμβαίνει...

...Ποιος φταίει για τη δυστυχία ενός πλουσίου, όταν η φτώχεια δεν υπάρχει ως πρόβλημα; Ποιος φταίει για τη δυστυχία ενός φτωχού, όταν συνδυάζονται περισσότεροι παράγοντες; Ν' αγωνιστεί εναντίον της φτώχειας; Δεν ξεφεύγει αυτόματα από τη δυστυχία, γιατί, αν συνέβαινε αυτό, οι πλούσιοι θα ήταν στο σύνολό τους ευτυχείς. Το πρόβλημα είναι ο εντοπισμός του εχθρού, που γεννά τη δυστυχία, η οποία στη συνέχεια είναι αυτή, που διατηρεί τις άσχημες συνθήκες και γεννά την αδικία, που με τη σειρά της είναι η αιτία της δυστυχίας...

Ποιο είναι όμως το σύστημα; Οι ίδιοι άνθρωποι που βασανίζονται δεν είναι αυτοί που το συνθέτουν; Θυμώνει ο άνθρωπος, όταν κάποιοι αποφασίζουν για λογαριασμό του, σ' ό,τι αφορά την ίδια του τη ζωή. Θυμώνει μ' αυτούς που βλέπει να ενσαρκώνουν την εξουσία. Θέλει να τους αντικαταστήσει μ' άλλους που θεωρεί καλύτερους. Ποιος έδωσε την εξουσία σ' αυτούς;

...Αυτός που τα βλέπει όλα αυτά κι αισθάνεται αδικημένος, τι κάνει; Τίποτε διαφορετικό, αφού κι ο ίδιος είναι σύστημα. Όταν παίρνει εξουσία, την προστατεύει κι όταν την υποστηρίζει είναι ένας γείτονας που κρίνει. Μισούν οι αριστεροί τους φασίστες και πολεμούν το σύστημα. Μισούν το σπιούνο της διπλανής πόρτας που τους κατηγορεί. Όμως σε τι διαφέρουν από τους εχθρούς τους; Διεκδικούν την εξουσία και γίνονται οι ίδιοι οι σπιούνοι της διπλανής πόρτας. Σ' αυτό το σημείο αποκαλύπτεται ο φαύλος κύκλος που προαναφέραμε. Ο άνθρωπος εντοπίζει τον εχθρό, αλλά, επειδή είναι άνθρωπος, που γεννήθηκε μέσα στο σύστημα, κάθε φορά που αποφασίζει να του επιτεθεί, γίνεται ο ίδιος σύστημα...

...Αγωνίζεται ο άνθρωπος για την ελευθερία ακολουθώντας τον κάθε γελοίο σαν δούλος κι έχει την απαίτηση ν' ακολουθούν και οι υπόλοιποι με τον ίδιο τρόπο. Μιλά κάποιος για το δικαίωμα έκφρασης του ανθρώπου, που θεωρεί θεμελιώδες, κι αν κάποιος άλλος διαφωνήσει με τα όσα λέει, τον μισεί θανάσιμα...

Ποιος είναι το σύστημα; Αυτός που αγωνίζεται για τα δικαιώματα και μισεί αυτούς που κάνουν χρήση όταν δεν τον συμφέρει ή αυτός που δεν έχει απαίτηση για κανένα δικαίωμα; Κι οι δύο είναι σύστημα και, δυστυχώς για τους ανθρώπους, αυτοί οριοθετούν και το πεδίο, μέσα στο οποίο κινείται ο άνθρωπος. Πάντα το ένα άκρο ζητά και τ' άλλο αρνείται. Όποιον κι αν ακολουθήσει ο άνθρωπος, είναι αδύνατο να μην παγιδευτεί...

...για να υπάρξει μία πρόταση ως λύση των προβλημάτων που αφορούν τους ανθρώπους, θα πρέπει απαραίτητα αυτά τα προβλήματα να είναι κοινά. Η ιδιομορφία σ' αυτήν την περίπτωση προκύπτει από την άγνοια. Τα προβλήματα είναι μεν κοινά, αλλά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κοινή αντίληψή τους είναι αδύνατο ν' αντιμετωπιστούν ως τέτοια. Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει, αλλά τι είναι αντιληπτό και τι όχι. Αν η λύση όλων των προβλημάτων ήταν ένας νόμος, αυτό δε σημαίνει ότι ενδεχόμενη διατύπωσή του θα δημιουργούσε τις απαραίτητες εξελίξεις. Το πρόβλημα που θα προέκυπτε, θα ήταν ν' αποδειχθεί η αξία του απέναντι στο σύνολο των αντιλήψεων, που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους, σ' ό,τι αφορά τα προβλήματά τους.

Ενώ για το πρόβλημα η λύση είναι μία και μοναδική, από τη στιγμή που υπάρχουν περισσότερες από μία αντιλήψεις, αυτό είναι ταυτόχρονα μοναδικό και πολλαπλό. Μοναδικό είναι, γιατί οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τον πλούτο, τη γνώση ή ακόμα και το χρώμα της επιδερμίδας τους είναι εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση κοινή, που έχει σχέση με την ελευθερία. Πολλαπλό είναι, γιατί όλοι οι παραπάνω ομαδοποιούνται μέσα στην κοινωνία κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περιμένουν διαφορετικά πράγματα. Ο πλούσιος κι ο φτωχός έχουν κοινά προβλήματα, αλλά, αν πει κάποιος ότι ο πλούτος δεν παίζει σημαντικό ρόλο, θα φανεί τουλάχιστον αστείος από την πλευρά του φτωχού.

Βλέπουμε ότι όχι μόνο δεν αρκεί να διατυπωθεί μία λύση στο πρόβλημα, αλλά είναι απαραίτητο και να δημιουργηθεί ταυτόχρονα ένα πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα είναι δυνατό να εισαχθούν οι άνθρωποι στο σύνολό τους, ώστε κοινά προβλήματα ν' απαιτούν κοινή λύση. Αυτό το πλαίσιο που θα δημιουργηθεί, δε θ' αφορά μόνον τους πλούσιους ή μόνον τους φτωχούς, αλλά τους ανθρώπους στο σύνολό τους...[/size]