Η Ζεμπεκιά θέλει μαγκιά και ντομπροσύνη

[KostasD33]

Δεν νομίζω πως υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν σωστά πως αισθάνονται την Ζεμπεκιά όσοι την αισθάνονται…
Κάτι πρέπει να υπάρχει μέσα στο DNA
Κάτι στον Ήλιο που μας βαράει κατακούτελα
Κάτι στις παραλίες μας με φεγγαράδα
Κάτι στις χαρές μας και στις λύπες μας
Κάτι μέσα από μας

Είναι αίσθηση και όχι μόνο άκουσμα κι ο καθένας βιώνει το κάθε τραγούδι με τον ατομικό του τρόπο για αυτό ακόμα και ο χορός του, είναι αυστηρά ατομικός, να χάνεσαι μέσα σου........

[align=center]

Νότης Σφακιανάκης - Ο αετός Στίχοι: Σπύρος Γιατράς Μουσική: Αλέκος Χρυσοβέργης & Ειρήνη Χρυσοβέργη [/align]

[align=center]

Δημήτρης Μητροπάνος - Roza (απο συναυλία με τον Μητροπάνο να ρίχνει τις στροφές του για πάρτη του[/align]

[black_velvet]

[align=center]

[/align]

Το παρακάτω κείμενο συνοδεύει το video]

"Η σχέσις του ζεϊμπέκικου με την αρχαιότητα έγκειται εις το ότι είναι ένας πολεμικός χορός προπαρασκευαστικός της ψυχής για την τόνωσιν του ηθικού εκ των έσω, ως ένα είδος προσευχής, προτού μπούνε στη μάχη ή προτού μπούνε στον αγώνα της ζωής, στις σημερινές ημέρες, στις ταβέρνες κλπ.

Διότι αυτός που σηκώνεται να χορέψει κάνει ένα είδος προσευχής, εκ του εαυτού του προς τον εαυτόν του, χωρίς να έχει ανάγκην επικροτήσεως ή επιδοκιμασίας από κανέναν. Απομονώνεται, σαν να λέμε, και προβάλλει τον εαυτόν του σε μια έξαρση, σε μια μετουσίωση, σε μια μεταρσίωση, εις τον μεταξύ χρόνου και διαστήματος χώρον.

Κουνάει τις ωμοπλάτες του σαν να είναι φτερούγες και αιωρείται. Κάποτε-κάποτε χτυπάει τα πόδια του για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρεύεται, ότι δεν είναι φάσμα (αν και ωθεί τον εαυτόν του να γίνει ένα φασματικόν υποκείμενον, ένα φασματικό ον) και πότε-πότε παίρνει τις ανάλιες (όπως έγραψε και ο Μυριβήλης στον Βασίλη τον Αρβανίτη, το βιβλίο του), δηλαδή γονατίζει και χτυπάει την γην με τα χέρια του ή την αγγίζει για να παίρνει τις ανάλιες, δηλαδή το άλας, την δύναμιν, από την μητέρα του την χθόνα γην, για να συνεχίσει αυτήν την δοκιμασίαν, εις την οποίαν εκουσίως προσέρχεται προς χαλάρωσιν.

΄Ετσι, στο τέλος πηγαίνει και κάθεται στο κάθισμά του, έχοντας πλέον απαλλαγεί από τις κοινωνικές καταθλίψεις από τις οποίες κατατρύχεται. Αυτός ο χορός είναι ένας κινησιολογικός υπερβατικός διαλογισμός, με λίγα λόγια μια προσευχή.

Τώρα ας έρθω και εις την λέξιν ζεϊμπέκος. Η λέξις μπέκος ή βέκκος αναφέρεται εις το λεξικόν του Βυζαντίου ως λέξις φρυγική και σημαίνει το ψωμί, τον άρτον. Την βρίσκουμε εις τα αρβανίτικα μπουκ, στη δική μας μπουκιά, στο αγγλικό baker και στο γερμανικό baken, που όλα έχουν να κάνουν με τους μυλωθρούς και με το ψωμί. Το ζεϊ είναι μια άλλη μορφή με διαλυτικά της λέξεως Ζεύς, που σημαίνει το Πνεύμα. Αυτό μας δείχνει ότι είναι ένας συνδυασμός του πνεύματος και του σώματος, μια μετάληψις, όπως την εννοεί και η εκκλησία μας. Το πνεύμα και η ύλη μαζί. Ο άνθρωπος είναι πνεύμα και ύλη μαζί."

Θάνος Βελούδιος, συνεργάτης τού Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Γιορτές του 1927 και 1930.

[black_velvet]

Ήθελα να γράψω και τούτο αλλά με συνεπήρε ο Μάνος Λοΐζος (όπως πάντα)]αντρικό [/i]χορό. Ειλικρινά, δεν αντέχω τις γυναίκες που τον χορεύουν. Ούτε καν αυτές που (υποτίθεται πως) χορεύουν ωραία....  :roll:

[larus audouinii]

Πολλές φορές πεθύμησα να γράψω το βιο και την πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά,
ενός γέρου εργάτη που πολύ αγάπησα
Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν στα ταξίδια και τα ονείρατα, από τους ανθρώπους,
ζωντανούς και πεθαμένους, πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου Όμως αν ήθελα να ξεχωρίσω ποοι άνθρωποι αφήκαν
βαθύτερα τα αχνάρια τους στη ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τους τέσσερις : τον Όμηρο,τον Μπερξονα, το Νίτσε και το Ζορμπά

Ο πρώτος στάθηκε για μένα το γαλήνιο κατάφωτο μάτι-σαν τον δίσκο του ήλιου-που φωτίζει με απολυωτρικιά λάμψη τα πάντα, ο Μπέρξονας με αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες που με τυραννούσαν στα πρώτα μου νιάτα, ο Νίτσε με πλούτισε με καινούργιες αγωνίες και με έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία,την πίκρα, την αβεβαιότητα σε περηφάνεια, κι ο Ζορμπάς με έμαθε να αγαπώ τη ζωή και να μη φοβάμαι το θάνατο
Αν ήταν στον κόσμον όλο σήμερα να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό, " γκουρού" όπως λένε οι Ινδοί, "Γέροντα" όπως τον λένε οι καλόγεροι στο Αγιονόρος, σίγουρα θα διάλεγα τον Ζορμπά
Γιατί αυτός είχε ό, τι χρειάζεται ένας καλαμαράς για να σωθεί: την πρωτόγονη ματιά που αδράχνει ψηλάθε σαϊτευτά τη θροφή της, τη δημιουργική, κάθε πρωί ανανεούμενη,αφέλεια, να βλέπει ακατάπαυστα για πρώτη φορά τα πάντα
και να δίνει παρθενιά σα αιώνια καθημερινά στοιχεία- αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωμί, τη σιγουράδα του χορού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παληκαριά να κοροιδεύει την ίδια του την ψυχή, σαν να χε μέσα του μια δύναμη ανώτερη από την ψυχή, και τέλος το άγριο γάργαρο γέλιο από βαθιά πηγή, βαθύτερη από το σπλάχνο του ανθρώπου ,
που ανατινάζουνταν απολυτρωτικό στις κρίσιμες στιγμές από το γέρικο στήθος του Ζορμπά
Ανατινάζουνταν και μπορούσε να γκρεμίσει, και γκρέμιζε, όλους τους φράχτες -ηθική, θρησκεία,πατρίδα- που άσκωσε γύρα του οκακομοίρης , ο φοβητσιάρης, ο άνθρωπος για να κουτσοπορέψει ασφαλισμένα τη ζωούλα

Όταν συλλοζίζουμε με τι θροφή τόσα χρόνια με τάισαν τα βιβλία κι οι δάσκαλοι για να χορτάσουν μια λιμασμενη ψυχή και τι λιονταρίσιο μυαλό για θροφή με τάισε ο Ζορμπάς για λίγους μήνες , δύσκολα μπορώ να βαστάξω την οργή και τη θλίψη μου
Από μια σύμπτωση πήγε η ζωή μου χαμένη, πολύ αργά συναντήθηκα με τον το "Γέροντα" τούτον κι ό, τι μπορούσε ακόμα μέσα μου να σωθεί ήταν ασήμαντο Η μεγάλη στροφή, η ολοκλρωτική αλλαγή του μετώπου , η εκπύρωσις και η ανακαίνισις δεν έγιναν Ηταν πολύ αργά Κι έτσι ο Ζορμπάς, αντί να γίνει για μένα υψηλό, επιταχτικό πρότυπο ζωής, ξέπεσε κι έγινε φιλοσοφικό, αλίμονο, θέμα για να μουτντζαλώσω κάμποσες κόλλες χαρτί

Τούτο το θλιβερό προνόμιο, να κάνεις τέχνη τη ζωή, καταντάει σε πολλές σαρκοβόρες ψυχές ολέθριο Γιατί έτσι, βρίσκοντας διέξοδο το σφοδρό πάθος, φεύγει από το στήθος κι αλαφρώνει την ψυχή, δε πλαντάει πια, δε νοιώθει την αναγκή κορμί με κορμί να παλέψει, επιβαίνοντας άμεσα στη ζωή και στη πράξη - μα χαίρεται καμαρώνντας το σφορδρό της το πάθοςνα δαχτυλιδώνεται στον αγέρα και να σβ΄νει
Κι όχι μονάχα χαίρεται παρά είναι και περήφανη, θαρεί πως πραγματώνει έργο υψηλό, την εφήμερη ατικατατάστατη στιγμή - τη μόνη στον απέραντο καιρό που έχει σάρκα καιάιμα- μετατρέποντας τη τάχα σε αιώνια
Κι έτσι ο Ζορμπάς , ο γεμάτος σάρκα καικόκκαλα, κατάντησε στα χέρια μου μελάνι και χαρτί
...
Έγώ τις περισσότερες φορές δε μιλούσα, τι να πει ένας διανοούμενος σε ένα δράκο;
Γέρος , ορθόκορμος, κοκκαλιάρης, με ανάγερτο κατά πίσω το κεφάλι, με καταστρόγγυλα μικρά μάτια σαν πουλιού, χόρευε και σκλήρινε και χτυπούσε τις αδρές πατούσες στο γιαλί και πιστίλιζε με θάλασσα το πρόσωπό μου
Αν άκουγα τη φωνή του -όχι τη φψνή, την κραυγή του- η ζωή μου θα χε πάρει αξία, θα ζούσα με αίμα και σάρκα και κόκαλα ό, τι τώρα χασισοπότικα στοχάζουμε κι ενεργώ με χαρτί και καλαμάρι
Μα δεν τόλμησα Έβλεπα τον Ζορμπά μεσάνυχτα να χορεέυει χλιμιντρίζοντας και να μου κράζει να τιναχτώ κι εγώ από το βολικό καβούκι της φρονιμάδας και της συνήθειας και να φύγω για τα μεγάλα ταξίδια μαζί του- και έμενα ασάλευτος τουρτουρίζοντας
Πολλές φορές έχω ντραπεί στη ζωή μου, γιατί έπιασα την ψυχήμου να μην τολμάει νακάνει ό, τι η ανώτατη παραφροσύνη - η ουσία της ζωής- μου φώναζε να κάμω, μα ποτέ δεν ντράπηκα  για την ψυχή μου όσο μπροστά στο Ζορμπά

'Ενα πρωί, ξεμερώματα χωρίσαμε Εγώ τράβηξα πάλι για τηνξενιτιά, αγιάτρευτα χτυπημένος από την φαουστική αρρώστια της μάθησης, αυτός πήρε το βορρά και καταστάλξε στη Σερβία, σε ένα βουνό κοντά στα Σκόπια, όπου ξετόπωσε λέει πλούσια φλέβα λεκόλιθο, τύλιξε μερικούς παραλήδες, αγόρασε σύνεργα στρατολόγισε εργάτες κι άρχισε να ανοίγει μέσα στης γαλαρίες
'Ηταν η εποχη της μεγάλης πείνας στη Γερμανία ...πείνα, κρύο, τριμμένα σακκάκια, ξεπατωμένα παπούτσια, τα κόκκινα γερμανικά μάγουλα είχαν κιτρινίσει Αγέρας χινοπωριάτικος, κι έπεφταν σα φύλα οι άνθρωποι στους δρόμους ...Στ διπλανή  μου κάμαρα ένας γερμανός καθηγητής κινεζολόγος, για να ζεσταθεί έπαιρνε το μακρύ πινέλο και με τον άβολο τρόπο της Μαρκινής Ανατολής προσπαθούσε να αντιγράψει κάποιο παλιό κινέζικο τραγούδι ή κανένα ρητό του Κομφούκιου Η μύτη του πινέλου, ο ανασηκωμένος ανάερα αγκώνας κι η καρδιά του σοφού έπρεπε να σχηματίσουν τρίγωνο ...Μέσα σε τέτοιες φαρμακερές μέρες έλαβα το τηλεγράφημα του Ζορμπά Στν αχή θύμωσα Εκατομμύρια άνθρωποι εξευτελίζονται και γονατίζουν, γιατί δεν έχουν ένακομάτι ψωμί να στυλώσουν την ψυχή τους και τα κόκκαλά τους κι ορίστε τώρα ένα τηλεγράφημα, να κινήσεις να κάμεις χίλια μίλια για να δεις μια όμορφη πράσινη πέτρα! Ανάθεμα είπα στην ομορφιά γιατί είναι άκαρδη και δε νοιάεται για τον πόνο του ανθρώπου
Μα φαφνικά τρόμαξα, ο θυμός είχε κιολα ξεθυμάνει κι ένοιωθα με φρίκη πως ο θυμός είχε κιόλας ξεθυμάνει κι ένοιωθα με φρίκη πως η απάνθρωπη αυτή κραυγή του Ζορμπά αποκρίνουνταν σε άλλη απάνθρωπη μέσ αμου κραυγή Ένα άγριο όρνιο μέσα μου τίναζε τα φτερά του να φύγει
Όμως δεν έφυγα, δεν τόλμησα πάλι Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα τη θεικιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού Και πήρα την πε΄να, κι έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα ....
Και αυτός μου αποκρίθηκε
"Είσαι και να με συμπαθάς, αφεντικό καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες Μα το θεό, καθόμου κάποτε, όταν δε είχα δουλειά, κι έλεγα με τον νού μου:
"Yπάρχει, δεν υπάρχει κόλαση;" Μα χτες που έλαβα το γράμμα σου , είπα : Σίγουρα πρέπει να υπάρχει κόλαση για μερικούς καλαμαράδες!"

Ξεκίνησαν οι θύμησες και σπρώχνει η μια την άλλη και βιάζουνται Καιρός να βάλουμε τάξη ΝΑ πιάσουμε το βίο και την πολιτεία του Ζορμπά από την αρχή...
Και όμως όταν κοιτάζουμε το νεκρικό καταστόλιστο δίσκο κρεμιούνται αρμαθιές σα νυχτερίδες ι άλλες μέσα στη σπηλιά της καρδιάς μας θ΄μησες, όμοια, χωρίς να το θέλω, περιπλέχτηκε από την πρώτη στιγμή με τον ίσκιο του Ζορμπά κι ένας άλλος ίσκιος πολυαγαπημένος, και πίσω του απρόσδόκητα, ένας άλλος ακόμα, μιας ξεπεσμένης, χιλιοαβμμένης, χιλιοφιλημένης γυναίκας, που την είχαμε συναντήσει με τον Ζοεμπά σε ένα σε ένα αμμουδερό ακρογιάλι της Κρήτης , στο Λιβικό πέλαγο.....

Σίγουρα η καρδιά του ανθρώπου είναι ένας κλειστός λάκκος αίμα, κι άμα ανοίξει, τρέχουν να πιούν και να ζωντανέψουν όλοι οι διψασμένοι απαρηγόρητοι ίσκιοι, που ολοένα και πυκνώνουνται γύρω μας και σκοτεινιάζουν τον αγέρα Τρέχουν να πιούν το αίμα της καρδιάς μας, γιατί ξέρουν πως άλλη διάσταση δεν υπάρχει
Κι απόόλους πιο μπροστά τρέχει ο Ζορμπάς με τις μεγάλες δρασκελιές του κι αναμερίζει τους άλλους ίσκιους, γιατί ξέρει πως για αυτόν γίνεται σήμερα ο μνημόσυνο

"Ας του δώσουμε λοιπόν το αίμα μας να ζωντανέψει " Ας κάνουμε ό, τι μπορούσε να ζήσει λίγο ακόμα ο εξαίσιος αυτός φαγάς, πιοτής, δουλευταράς, γυναικάς κι αλήτης Η πιο πλατιά ψυχή, το πιο σίγουρο σώμα, η πιο λεύτερη κραυγή που γνώρισα στη ζωή μου

[black_velvet]

Τι κρίμα.... όλο αυτό για τον Ζορμπά χάνεται μέσα στις ζεϊμπεκιές.
Θεωρώ πως θα του άξιζε ένα ξεχωριστό θέμα.

[sevenseas]

Αγαπητε larus audouinii ξεχασες να παραθέσεις το ονομα του συγγραφέα όλου του ποστ που παρέθεσες . του Νίκου Καζαντζάκη .
Ας είναι
Μιας κι λόγος περί ζεϊμπέκικου
Ομολογώ, ότι ποτέ δεν με άγγιξαν αυτά τα λαϊκά ακούσματα και χοροί .
Ούτε τα θεώρησα ποτέ προϊόντα μαγκιάς .
Πάντα κρατούσα την άλλη άποψη για την ελληνική μουσική , αν και το ζεϊμπέκικο δεν μπορεί να θεωρηθεί ελληνικό, παρά μόνο  αγαπημένο στους έλληνες

Ας είναι

Χωρίς να δύναμαι να προσδιορίσω την ρίζα της λέξης ζεϊμπέκικο, θεωρώ την πρόσμιξη της όποιας ρίζας μπα,που,μπε με τον Δια (Ζευς,Διος) τουλάχιστον ανιστόρητη κι αφελέστατη

Ο ζεϊμπέκικος χορός δεν έχει συγκεκριμένα βήματα. Είναι ο χορός του ζαλισμένου, του κουρασμένου, αυτού που περιπατάει ,κι αυτό είναι το μοναδικό του γνώρισμα  .
Έτσι κάποιες αναφορές στα πιο πάνω ποστ, ότι είναι ο χορός του πολεμιστή, που ……μπαίνει στην μάχη (παραπατώντας) είναι άστοχες και μάλιστα προφανέστατα .


Ας είναι

Αν θέλει μαγκιά το ζεϊμπέκικο  για να περιπατάει ο χορευτής του ,
Τότε μάγκες είναι οι ζαλισμένοι , οι κουρασμένοι, οι πιωμένοι κ.ο.κ κατάκοποι
Μετά τιμής
7~
Πραγματικά κατάκοπος
(Λέτε να ρίξω καμιά ζειμπεκια?)

[sevenseas]

διορθωση εσφαλμενων
το
περιπαταω εννοειται  παραπαταω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[KostasD33]

Γιωργη εγώ επιμένω στην άποψη μου κι εσύ τραγούδα όσο θες στην τελική αν πρόσεξες γράφω όσοι την αισθάνονται την ζεμπεκιά....
Όσοι δεν την αισθάνονται δεν γίνεται να τους μπει στο DNA με το ζόρι....
ούτε φυσικά αν δεν τους αρέσει η ζεμπεκια δεν έχουν ντομπροσύνη....
Επίσης πουθενά δεν λέω ότι για να είσαι αυτό και εκείνο πρέπει να αισθάνεσαι το ζεμπέκικο..... η άτοπη επαγωγική λογική δεν είναι εφαρμόσιμη σε αυτή την περίπτωση

Πέραν αυτού η μουσική αυτή εμένα με συναρπάζει και ο χορός δεν είναι ο χορός του μεθυσμένου κι εκεί είναι το όμορφο του....
δεν έχει κανένα μα κανένα συγκεκριμένο βήμα....
είναι αισθαντικός για τον ίδιο που χάνεται μέσα του όχι για τον θεατή

Τώρα οι αναλύσεις για ιστορική πορεία αυτής της μουσικής και του χορού κι αν είναι αρχαία ή όχι ειλικρινά δεν τις είχα ξαναδιαβάσει  και φυσικά δεν μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο ευσταθούν… αυτό όμως δεν αναιρεί το δικαίωμα σε όσους αισθανόμαστε την ζεμπεκια να την χαρούμε και να μη μας απασχολεί αν είναι Ελληνική ή Κινεζική στην τελική
Επίσης δεν αναιρεί το δικαίωμα σε όσους δεν τους αγγίζουν αυτά τα «λαϊκά ακούσματα» να είναι μάγκες και ντόμπροι

Αλλά όπως είπα και στην αρχή δεν είναι περιγράψιμο με λόγια..... αλλά με αίσθηση... ή σου βγαίνει ή δεν σου βγαίνει.. δεν έχει μέση οδό
(οπότε μη το πέρνεις κατάκαρδα... LoL)




και
Η Larus είναι Η και όχι Ο



sου αφιερώνω τα δυο κομμάτια και άκουσε τα

[align=center]

σόλο μπουζούκι Μητσάκης[/align]

[align=center]

Χρηστακης - Να χαρείς τα μάτια σου καλέ[/align]

[sevenseas]

Κωστη μ

θα στο πω
ανεγνως αλλ ουκ εγνως
η γαρ εγνως ουκ αν κετεγνως

το ζειιμπεκικο , οπως καθε μορφή τεχνης που πηγαζει απο την λαικη ψυχή σναρπαζει  , ψυχαγωγει , εξυψωνει κι ανυψωνει

η απαντηση σου,
δεν απευθυνεται λοιπον σε μενα
καθοσο αναλυση δεν ............... διεπραξα
απλα εκρινα τους ................................ αναλύτες του ζειμπεκικου

[sevenseas]

επι πλεον παρατηρησεις

1.ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε εριξες καμμια ζειμπεκια χθες στην γιορτή σου? ή τραγουδησες ροκιες της ταβλας μονο ?
χεχεχεχεχεχχε

2.ειναι γεγονος, και το εχω γραψει κι αλλου παλιοτερα "ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΛΑΙΚΑ" οτι δεν τοχω !!!!!
αλλα ειδη με φτιαχνουν

3. που να φανταστω ο ερμος οτι ειναι ηηηηη LARUS  .αφου η καταληξη us  λατινιστι ειναι αρσενικη !!!!
καντο βρε larus
lara
να το χαιρομαστε  κι εμεις

χεχεχεχεχε

[KostasD33]

μπρε κριτικέ των κριτικών της τέχνης...........
 δεν αφήνεις την κριτική στη ζεμπεκιά
και να ακούσεις την πενιά.......

Το παρακάτω δεν είναι μεν ζεμπεκιάαλλά είναι σόλο από Τσιτσάνι

[align=center]

[/align]

[KostasD33]

Επί των παρατηρήσεων
Το μόνο όνομα που δεν θα μπέρδευε εσένα θα ήταν το Μαρινέλα αλλά άσε να φύγω τώρα και είπαμε εγώ ροκάς είμαι αλλά με φτιάχνει η ζεμπεκιά

[larus audouinii]

o τίτλος όπως τον έδωσε χαρακτηριστικά ο kostasd33 ήταν το ερέθισμα για την αναφορά στον Ζορμπά ...ίσως εδώ είναι ο χώρος του, αλλά δεν υπάρχει και καμμιά απολύτως αντίρρηση να μεταφερθεί βελουδένα μου  :smile: ([size=8]πράγματι...[/size])
(ισως παρά την βιασύνη στην αντιγραφή να μην ήταν απαραίτητο το όνομα του Καζαντζάκη)

Γιώργο ψάξτο λίγο...αξίζει τον κόπο
Οι νεοέλληνες έχουμε μεταλλάξει πολλα ούτως ή άλλως

Ο κώσταςδ33 αφήνει πίσω του όμορφα αποτυπώματα Θα πρόσθετα..κάτι που λείπει ακόμη.. και ταπεινότητα




( να ανοίξετε και ένα τόπικ με συρτάκι :smile:  :razz: )

[sevenseas]

θα το ψαξω εν καιρω

ολα αυτα τα ειδη πργματικα αξιζουν τον κοπο

ομως ημουν εκτος ..................................

http://www.a33.gr/viewtopic.php?f=116&t=11514

[kataigida]

Noμίζω πως ο χορός ζειμπέκικος είναι καθαρά αντρικός..Αυτό τα λέει όλα... ;-)

Κι αυτό για τους μερακλήδες... :mryellow: