Η ''Άλλη Τέχνη''...

[pixie]

Είναι καιρός να επανέλθουμε στην περιοχή της αληθινής Τέχνης! Μας κούρασε η έλλειψη ευαισθησίας, το φευγαλέο εξωτερικό επίστρωμα, η αριοφάνταχτη ελαφρότητα του εξώκοσμου που πασχίζει για μια καλή θέση στο άθροισμα των εντυπώσεων...

Λίγο - πολύ όλοι το θεωρούμε δεδομένο ότι έχουμε ψυχή και ζούμε εις βάθος μέγα... Ειδικά εμείς! Είμαστε μία μορφή εξελιγμένης τέχνης!
'Εχουμε και τις εικονικές ''αποκαλύψεις''από τον χώρο του ασυνείδητου, είμαστε ιδιαζόντως ευφυείς, έχουμε ακονίσει τον λόγο σε πρόκληση γιατί το ''έχουμε'' το χάρισμα! Είμαστε λαφυραγωγοί της ένδοξης στίλβης!
Αποθησαυρίζουμε πληρώνοντας το νόμισμα της αυταπάτης...

Κι αφού, λοιπόν, είμαστε σε θέση να διακρίνουμε δομές πολλαπλών σχηματισμών, και πάνω που, μια βλακώδης, υπερφίαλη αυτογνωσία, μας οδηγεί σε υποκειμενικές υπερεκτιμήσεις, έρχεται σαν αναλαμπή η κρίσιμη ανατρεπτική σκέψη: Μήπως είμαι ένας επιφανειακός καραγκιόζης? Μήπως είμαι ηθικός μαζοχιστής? Μήπως είμαι ένας καιροσκόπος τεχνίτης της στιγμής? Μήπως έχασα τα ματάκια μου και δεν βλέπω τα όρια των άλλων για να τα σεβαστώ?

Μυστικός διάλογος χωρίς διαλεκτική...
Οι απαντήσεις χοροπηδώντας όπου φύγει - φύγει, έχουν αποτραβηχτεί βουβά και ταπεινά στο βάθος... Πάντα υποχωρεί ο πιο λογικός!

Υπάρχουν παραμύθια, που τ' αφήνεις να εξελίσσονται διότι απλά είσαι αλτρουιστής και πονόψυχος απέναντι στην ανθρώπινη ανοησία!

Και μόνο μία ερώτηση βαυκαλίζεται ακόμα καθώς πλανιέται γοητευτικά στον ορίζοντα: Γιατί τόση σπατάλη?


pixie

[Pappas10]

[quote user="pixie" post="318161"]Και μόνο μία ερώτηση βαυκαλίζεται ακόμα καθώς πλανιέται γοητευτικά στον ορίζοντα: Γιατί τόση σπατάλη?


pixie[/quote]

Γιατί ζούμε σε μία καταναλωτική κοινωνία όπου η σπατάλη λογίζεται ως δημιουργία. Φιλοκαλούμεν γαρ μετα βουλιμίας και φιλοσοφούμεν μετά ολοκληρωτικής μαλακίας (για να παραφράσω και το γνωστό ρητό).

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.

Υ.Γ. Ρε ΠΑΝΑΘΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑαααααααααααααααα
Υ.Γ.2. Καλωσόρισες.  :mryellow:  :mryellow:

[pixie]

Καλημέρα και καλώς σε βρίσκω, Μιχάλη!!!  :smile:  :grin:

Κάποιοι, λοιπόν, νομίζουν πως τα παραμύθια ουσίας, ευαισθησίας και αλήθειας είναι διακοσμητική ζωγραφική!
Κάποιοι θεωρούν την αληθινή Τέχνη φύρα και χάσιμο χρόνου...
Κάποιοι ανοίγουν τις παλάμες ''αθώα και άδολα'' κι έτσι η ουσία περνάει ανάμεσα απ΄τα δάχτυλά τους...  

Κάποιοι άλλοι δεν ''ξέρουν'', οπότε λαμβάνουν το δικαίωμα να προσβάλλουν δαγκώνοντας  την ουρά του άλλου στο όνομα ενός ηλίθιου, δηκτικού ''τρόπου''.

Τι άλλωστε έχουμε να δώσουμε? Αυτό που δεν έχουμε? Το ανοραμάτιστο?
Τι? Θα μου μαγαρίσετε εδώ την πεποίθηση πως όλα καταγράφονται ευκολοπρόχειρα και μικρόψυχα?


pixie

[pixie]

Νομίζω πως είναι εξαιρετικά δύσκολη η όποια εσωτερική πορεία. Χρειάζεται μία πολύπλοκη εγκεφαλική πειθαρχία και εξοικονόμηση αντίληψης...

Αναγνωρίζεις το αβυσσαλέο κενό και την έλλειψη που κραυγάζει, διακρίνεις το ασυνάρτητο και το στερημένο, μα κυρίως υπερτερεί η ανάγκη της αποδοχής στον κόσμο των θαυμάτων!

Δεν ''μορφώθηκες'', δεν ξέρεις, άρα μοιραία είσαι αθώος..'Η και πονηρός.. Το ίδιο κάνει...
 
Άλλωστε, με κάποιον τρόπο, πρέπει να εκπληρώνεται η μύχια ελπίδα να ξεχωρίσει το όνομά σου, ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον πίνακα ουσιαστικά απoλεσθέντων...


Αναβαθμοί... 'Η τίποτα... 'Ολα είναι αντιφατικά στην ουσία τους, ακόμα και οι μύθοι αυτού του είδους, που συμφύρονται όσο-όσο στην αγορά των προσωπικών ψευδαισθήσεων και μας τονώνουν ως υπάρξεις... ;-)


pixie

[pixie]

Κι αν κάποιος ξεχωρίζει ή εμφανίζει υπεραξία τον απομονώνουν απ' την αγέλη!

Η ολοκληρωτική κοινωνία μας όχι μόνο δεν υποστηρίζει τα ξεχωριστά άτομα, αλλά τα πιέζει να αλλοτριωθούν σε μια άμορφη μάζα ώσπου η απορρόφηση γίνεται αναπόφευκτη.
Κι αυτή η κοινωνική απορρόφηση - αστική ιστορία - εκτός του ότι είναι εσφαλμένη, οδηγεί σε ψυχολογική κενότητα, πλήξη, παραφόρτωμα με καθήκοντα και προσκολλήσεις σε τρόπους που δεν εκφράζουν άλλο από το τίποτα.

'Οταν λοιπόν η ανθρώπινη ορμή καναλιζάρεται σε υποχρεωτικά πρότυπα, όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι υπηρετεί το μηδέν, επόμενη είναι και μια ακραία αντίδραση. Δεν υπάρχει αυτοέλεγχος πάντα...


pixie

[pixie]

Βυθομέτρηση...
Επώδυνο το ταξίδι, συναρπαστικές οι στάσεις, αφόρητες οι στιγμές μόνωσης, δυνατές οι μάχες με τον εαυτό μας και τους άλλους, πολλά τα ρίσκα, αλλά όταν θα ανυψωθείς από τον βυθό σίγουρα δεν θα είσαι ποτέ ξανά ''φελλός''.
Επειδή, λοιπόν, οι καιροί είναι ευτελείς, μήπως πρέπει να γίνει κάποια ανατροπή δεδομένων?  

Μήπως εκτός από κάποιες στείρες ή γόνιμες συζητήσεις, ανάλογα, είναι καιρός να αφήσουμε και κάποιους ανθρώπους που προπορεύονται σε επίπεδο ιδεών και οι απόψεις τους είναι ανιδιοτελείς, να μας καθοδηγήσουν σε λύσεις των προβλημάτων μας που εμείς αδυνατούμε να ''δούμε'' γιαυτό βυθιζόμαστε σε τέλματα αδιεξόδων?


pixie

[κώστας]

Δεν αναρωτιέμαι, τόσο,
γι' αυτό που μπορεί -συγχρόνως- να είναι
επώδυνο, συναρπαστικό, αφόρητο και δυνατό.
Η ανατροπή είναι που με βάζει σε σκέψεις.

[pixie]

[quote user="κώστας" post="328389"]Δεν αναρωτιέμαι, τόσο,
γι' αυτό που μπορεί -συγχρόνως- να είναι
επώδυνο, συναρπαστικό, αφόρητο και δυνατό.
Η ανατροπή είναι που με βάζει σε σκέψεις.[/quote]

Τα πράγματα είναι απλά, κώστα μου...

Μαγικές συνταγές για λύσεις δεν υπάρχουν, ούτε μαγικό κλειδί για την πύλη εξόδου από τα προβλήματά μας...
 
Γιατί δεν μαθαίνουμε τουλάχιστον να ακούμε τον άλλον?
Γιατί απορρίπτουμε κάθε ξένη φωνή?
Γιατί υποτιμούμε ό,τι δεν μοιάζει μ΄αυτό που η περιοριστική λογική μας ορίζει?
 

Μήπως πρέπει να αφήσουμε επιτέλους τα διαμάντια να λάμψουν και οι φελλοί να πάνε στον πάτο?
Ιδού η ανατροπή! ;-)

[κώστας]

Α, συμφωνώ  και εγώ ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Έτσι, τα διαμάντια θα λάμπουν, θέλω δεν θέλω
όπως και οι φελλοί θα επιπλέουν, θέλω δεν θέλω πάλι.
Στα "γιατί" που αναφέρεσαι, δεν έχω απάντηση]

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="328392"]
Τα πράγματα είναι απλά, κώστα μου...

Μαγικές συνταγές για λύσεις δεν υπάρχουν, ούτε μαγικό κλειδί για την πύλη εξόδου από τα προβλήματά μας...
 
Γιατί δεν μαθαίνουμε τουλάχιστον να ακούμε τον άλλον?
Γιατί απορρίπτουμε κάθε ξένη φωνή?
Γιατί υποτιμούμε ό,τι δεν μοιάζει μ΄αυτό που η περιοριστική λογική μας ορίζει?
 

Μήπως πρέπει να αφήσουμε επιτέλους τα διαμάντια να λάμψουν και οι φελλοί να πάνε στον πάτο?
Ιδού η ανατροπή! ;-)[/quote]

Αν ο καθένας έβρισκε την απάντηση μέσα του για όλα αυτά τα γιατί που τον βασανίζουν, τότε σίγουρα ο κόσμος θα'ταν καλύτερος. Και θα μπορούσε να δει πέρα απ' τον μικρόκοσμό του. Και δεν θα θεωρούσε πως τα πάντα γύρω του γίνονται μόνο και μόνο για να τον υποτιμήσουν. Θα αναγνώριζε πως υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Που δεν τον περλαμβάνουν, μήτε και τον αφορούν!

Όταν βγει ο καθένας απ' το εγώ του, τότε ίσως και να ανοίξει τα αυτιά και την ψυχή του και προς τους άλλους.
Γιατί να είναι άραγε τόσο δύσκολο αυτό;

[pixie]

Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω συνολικά μ' αυτά που αναφέρεις, εκτός από ένα σημείο: ότι ο χώρος γύρω από τον άνθρωπο είναι μικρόκοσμος!

Δεν είναι! Είναι ένας κόσμος ολόκληρος, μοναδικός και απέραντος όπου συστεγάζονται τα ατομικά του στοιχεία, η κουλτούρα του, η νοοτροπία, η εξέλιξη, η ικανότητα να διευρύνει τους ορίζοντές του, η οπτική του γωνία και χιλιάδες άλλα στοιχεία και εσωτερικές διεργασίες... ακόμα και το μεταφυσικό του θέματος. Συνεπώς δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ίδια η λογική κι ο τρόπος έκφρασης των ανθρώπων...

Επίσης εγώ δίνω πολύ μεγάλη βαρύτητα στις αυτοδυνάμεις που αναπτύσσει το άτομο και όσους ανθρώπους έχω εκτιμήσει και σεβαστεί τελικά στη ζωή μου, είχαν την αυτάρκειά τους και ένα πολύ δυνατό Εγώ!  ;-)
 

'Οσο για μένα... ο κόσμος μου είναι ένας ανάγλυφος χρωματιστός καμβάς... Κι εγώ η ονειρόσκονη πάνω στο λευκό του καναβάτσου... :idea:
Και μη νομίζεις πως κι εγώ ξέρω... αυθαίρετο πάθος είναι... ζωγραφίζω ανάμεσα στην πλάνη και την αλήθεια... το ίδιο κάνει... άλλωστε ο κόσμος του καθενός ως αυτοπεριεκτικό σύνολο ερμηνεύεται...

[κώστας]

Γιατί να είναι άραγε τόσο δύσκολο αυτό;
Διότι όσο είσαι μέσα στο εγώ σου
διατηρείς την ψευδαίσθηση ότι βλέπεις
καθαρά τα εγώ των άλλων.
...Αν και δεν με περιλαμβάνει
με αφορά.

[KostasD33]

Σορυ που ανακατεύομαι εκεί που δεν με σπέρνουν αλλά μπλέκοντας τα μπούτια μας με τα εγώ χάνουμε την τέχνη που λογικά θα πρέπει να ήταν πέρα του εγώ ούτε καν του εμείς

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="328422"]Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω συνολικά μ' αυτά που αναφέρεις, εκτός από ένα σημείο: ότι ο χώρος γύρω από τον άνθρωπο είναι μικρόκοσμος!

Δεν είναι! Είναι ένας κόσμος ολόκληρος, μοναδικός και απέραντος όπου συστεγάζονται τα ατομικά του στοιχεία, η κουλτούρα του, η νοοτροπία, η εξέλιξη, η ικανότητα να διευρύνει τους ορίζοντές του, η οπτική του γωνία και χιλιάδες άλλα στοιχεία και εσωτερικές διεργασίες... ακόμα και το μεταφυσικό του θέματος. Συνεπώς δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ίδια η λογική κι ο τρόπος έκφρασης των ανθρώπων...

Επίσης εγώ δίνω πολύ μεγάλη βαρύτητα στις αυτοδυνάμεις που αναπτύσσει το άτομο και όσους ανθρώπους έχω εκτιμήσει και σεβαστεί τελικά στη ζωή μου, είχαν την αυτάρκειά τους και ένα πολύ δυνατό Εγώ!  ;-)
 

'Οσο για μένα... ο κόσμος μου είναι ένας ανάγλυφος χρωματιστός καμβάς... Κι εγώ η ονειρόσκονη πάνω στο λευκό του καναβάτσου... :idea:
Και μη νομίζεις πως κι εγώ ξέρω... αυθαίρετο πάθος είναι... ζωγραφίζω ανάμεσα στην πλάνη και την αλήθεια... το ίδιο κάνει... άλλωστε ο κόσμος του καθενός ως αυτοπεριεκτικό σύνολο ερμηνεύεται...[/quote]

Κι όμως, μπροστά στο απέραντο σύμπαν του υπόλοιπου κόσμου, το εγώ του καθενός δεν είναι παρά ένας μικρόκοσμος.

Μη νομίζεις όμως πως το υποτιμώ επειδή το χαρακτηρίζω "μικρό". Είναι σαφώς το πιο σημαντικό για τον καθένα επειδή ακριβώς είναι ο δικός του κόσμος - ο δικός μου κόσμος! Και φυσικά, για να έχω τα κότσια να βγω από αυτόν και να δω τι υπάρχει και πιο έξω, σημαίνει - για μένα τουλάχιστον - πως ξέρω ήδη πάρα πολύ καλά τον μικρόκοσμό μου, τις δυνάμεις μου και τις δυνατότητές μου, τα θέλω μου και τις ανησυχίες, έχω βρει πραγματικά μέσα μου ποια είμαι, πώς λειτουργώ. Έχω σεβαστεί τον εαυτό μου. Κι έτσι, τολμώ και βγαίνω απ' το καβούκι μου και κοιτώ παραπέρα. Και πορεύομαι όχι απλά ανάμεσα στους άλλους αλλά μαζί τους.

Εύκολο; καθόλου! Θέλει γερά κότσια και πολύ δυνατό στομάχι για ν' αντιμετωπίσει κανείς την αμφισβήτηση των άλλων. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι συνοδοιπόροι. Δεν είναι μοναχικός ο δρόμος.  ;-)



A propos, πολλά τα δίκια σου παγωτάκι:

[quote user="KostasD33" post="328491"]Σορυ που ανακατεύομαι εκεί που δεν με σπέρνουν αλλά μπλέκοντας τα μπούτια μας με τα εγώ χάνουμε την τέχνη που λογικά θα πρέπει να ήταν πέρα του εγώ ούτε καν του εμείς
[/quote]

[pixie]

[quote user="KostasD33" post="328491"]Σορυ που ανακατεύομαι εκεί που δεν με σπέρνουν αλλά μπλέκοντας τα μπούτια μας με τα εγώ χάνουμε την τέχνη που λογικά θα πρέπει να ήταν πέρα του εγώ ούτε καν του εμείς[/quote]

Καλά κάνεις και ανακατεύεσαι - ουχί με τα μπούτια βεβαίως  :smile: - αλλά εξαρτάται σε ποιά ακριβώς ''τέχνη'' αναφέρεσαι...

Κι αυτό άλλωστε πραγματεύεται το συγκεκριμένο θέμα. Τον διαχωρισμό μιας εξωτερικής επίφασης - μέσα σ' αυτό εμπεριέχεται με απλοϊκό τρόπο και το Εγώ ως άσκαφτη ή αχάραγη επιφάνεια ή διαφάνεια - από το βάθος...
Κι αυτό που ονομάζουμε βαθύ είναι πολυδονούμενο, πολυβασανισμένο, κατάμονο, άγνωστο αλλά και ακατανόητο πολλές φορές, ίσως κάποια αμυδρή υποψία υπαρκτής αληθινής ζωής...

Εκεί σφύζει και η καρδιά της Τέχνης! Η πορεία, οι προηγούμενοι αναβαθμοί, δεν είναι παρά σκαλοπάτια που πατήσαμε πάνω τους για να φτάσουμε από έξω προς τα μέσα και τίποτα άλλο!

Κι όπως πολύ σωστά παρατήρησες Κώστα, η τέχνη - επειδή είναι αυτοπεριεκτική και μόνο με τον ίδιο τον εαυτό της μπορεί να εξηγηθεί - υπερβαίνει το Εγώ και το Εμείς! Τι είναι λοιπόν? Είναι έκφραση υπερπροσωπική!
Εκφράζει ένα κρυφό, έντονο στοιχείο, το παντοδύναμο ''κάτι'' πίσω από το Εγώ [το Εγώ στην προκειμένη περίπτωση είναι λίγο...]

Συνεπώς, η αληθινή τέχνη, προκειμένου να φτιάξει το σώμα της, έρχεται από πολλά σημεία. Ως συνώνυμη του σταλάγματος της Ζωής πάντα.
Γιατί η τέχνη τι είναι? Η κραυγή του πόθου για ζωή! Γιαυτό λέμε ότι η Τέχνη και η ανάπτυξή της είναι μια βαθιά εσωτερική διαδικασία!
Και η υφή της είναι εσωτερική...