Το σώμα του αληθινού 'Ερωτα !

[pixie]

Φοβάμαι πως το ανθρώπινο κομμάτι του έρωτα παραμένει εγωιστικό, κτητικό, ζηλότυπο. Απαιτεί επιβεβαίωση. 'Εχει εκρήξεις δοσίματος, ταπείνωσης, κατανόησης, προσφοράς, λήθης.
Ιδιωτικοποιείται το σώμα και τον ψυχισμό του άλλου μέσω χρησικτησίας!
Είναι έρωτας ανασφαλής αλλά και περίεργος, που μόλις κατακτήσει και αφομοιώσει το πάθος του, αναζητά την επόμενη ένταση.
Ο ανθρώπινος έρωτας είναι μετέωρος ανάμεσα σε δύο φύσεις και γι αυτό απροσδιόριστος και απρόβλεπτος..
Νοσταλγεί την παντοτινή διάρκεια, αλλά προσπαθώντας να την εγκλωβίσει στην ανάγκη του, την καταργεί! Έτσι πληγώνει και πληγώνεται ανηλεώς αν κάτι δεν βαδίσει σύμφωνα με τον προγραμματισμό του.
Η κορύφωση του πάθους οδηγεί σε παραφορά και στο σπάσιμο κάθε δεδομένου και αξίας. Η καταρράκωση του ψυχισμού μας είναι το επόμενο βήμα…

Κι εδώ έρχεται η ανώτερη μορφή του έρωτα να ρίξει τη σκιά της πάνω στον ανθρώπινο έρωτα… Είναι η μορφή της εξιδανίκευσης, τείνει στο Alter Ego, ζητά να σπάσει τον χρόνο, κραυγάζει ''Για Πάντα''!
Κρατάει μόνο την ουσία από τις δύο υπάρξεις, είναι η νοσταλγία για κάτι άπιαστο, ο κόσμος των ιδεών, η ευδαιμονία που αναφέρει ο Πλάτωνας.
Αυτός που θα αγαπήσουμε ήδη υπάρχει σαν ιδέα και τείνουμε να τον συναντήσουμε παντού και πάντα..
Αντανακλάσεις αυτού του θεικού έρωτα, του μεγάλου Δαίμονα της Διοτίμας, αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι κάποιες στιγμές. Είναι ο έρωτας που έχει τη δύναμη να σπάσει τον χωροχρόνο, είναι η μεγάλη αγάπη όπου συμμετέχει και το πνεύμα, είναι το αιώνιο κομμάτι μας που δεν πεθαίνει.

Ο θεϊκός έρωτας δεν φοβάται μην χαθεί, δεν ζηλεύει, δεν μνησικακεί!
Καταργώντας τα νοητικά στενά πλαίσια στην ένωση με τον άλλο, μας επαναφέρει σαν μια σταγόνα καθάριο νερό, στην πρωταρχική θεϊκή γαλήνη.
Δεν υπάρχει άγχος, χωριστική διάθεση, αμφιβολία κι όλα τα γνωστά σημεία παρακμής..
Δεν ζητάει… Γιατί δεν του λείπει τίποτα! Γιατί έχει τη δύναμη να τελειώσει τις προδιαγραφές της φύσης του.
Είναι ο υπερσυνείδητος έρωτας που έχει τη δύναμη να εξαϋλώνει το πάθος σε πνεύμα.

 Το σώμα του αληθινού έρωτα... Τι όμως οδηγεί τόσο απαιτητικά τα βήματά μας σ΄αυτόν? Γιατί, παρά τις διαφορές μας, υποφέρουμε όλοι από την ίδια ασθένεια?

Μήπως ο έρωτας είναι τελικά η τελειότερη ώθηση για να μας οδηγήσει θέλοντας και μη στην Αυτογνωσία?  ;-)


pixie

[KostasD33]

αγαπητή πίξι.....
και γιατί να βρούμε την αυτογνωσία όταν έχουμε τον έρωτα?

[kataigida]

NOMIZΩ ΠΩΣ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ
ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΦΙΛΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ...ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ..ΕΤΣΙ ΠΙΣΤΕΥΩ...ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.. ;-)

[kataigida]

ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΩ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ PIXIE ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΟΛΥ... :sad:

[pixie]

Καλησπέρα μας!  :smile:

Μα γιατί πολλές φορές ο έρωτας είναι πλασματικός! ;-)
Και γιατί η εσωτερική αξία του έρωτα είναι η πλήρης ζωή! Είναι η ανακάλυψη της ενότητας της ζωής.
Με την αίσθηση της σαρκικής επαφής, η ένωση δύο ανθρώπων γίνεται συναίσθημα, και αυτό στη συνέχεια μετατρέπεται σε συνείδηση!
Στον αληθινό έρωτα - και όχι στον απλό ερωτισμό - η αίσθηση ενώνεται με το συναίσθημα, για να ενωθούν στη συνέχεια, αυτά τα δύο, με το πνεύμα.

Μοιάζει σαν να βγαίνουμε έξω από τον συνηθισμένο εαυτό μας, να βουλιάζουμε σε ένα ρήγμα του χρόνου, να βιώνουμε απόλυτα την αίσθηση του ''ξένου'' σαν δική μας και να είμαστε αποφασισμένοι να αποδοθούμε ακέραια με τη συνενοχή μιας πραγματικής βούλησης κι όχι των εύθραυστων επιθυμιών μας.
Εν γνώσει μας και χωρίς δισταγμό επιλέγουμε όποια θυσία συνεπάγεται αυτός ο έρωτας, μπροστά στην τελειότητα που γεννιέται με την ύπαρξη του άλλου προσώπου...

Και για να φτάσεις στην σχεδόν εξωχρονική έκσταση μιας συνουσίας πόρου με πόρο, θα πρέπει να αντιληφθείς πως ο έρωτας, ναι, έχει εσωτερικές διαστάσεις, μπορεί να μας ανυψώσει, είναι αξία μεγαλειώδης και φλόγα ζωής.
Είναι ακόμα και μια πρόκληση ενάντια στο χρόνο, αφού είναι ένταση και επομένως μια διαστολή του χρόνου...
 


pixie

[κώστας]

Μήπως ο έρωτας είναι τελικά η τελειότερη ώθηση για να μας οδηγήσει θέλοντας και μη στην Αυτογνωσία?
Ή αυτό θα ισχύει
ή το ανάστροφο.

[pixie]

Λακωνική η απάντηση και δεν καταλαβαίνω το αντιποδικό του θέματος...

Ο έρωτας, σε οποιαδήποτε μορφή του πάντως, είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μύθους των ανθρώπων! 'Αλλοι τον φαντάζονται ανέπαφο, σε μια ιδεατή μορφή, μακριά από κάθε ανθρώπινη πραγματικότητα. 'Αλλοι τον απογυμνώνουν σε επίπεδο σωματικής συνειδητότητας.
Γεγονός είναι ότι οι περισσότεροι, όταν αναφέρονται σ' αυτόν, αναφέρονται στο μυστήριο και τη μοναδική, κοσμογονική, μαγική του χροιά και δύναμη!

Βέβαια, εκείνο που στην αρχή αδυνατούμε να αντιληφθούμε, και κυρίως όταν κινούμαστε επιφανειακά, είναι ότι αυτό το μυστήριο του έρωτα το φτιάχνουμε εμείς. Εμείς είμαστε πίσω απ' όλα, αφού ο έρωτας είναι απρόσωπος!!!!

Όλα αυτά που μας έλκουν στον άνθρωπο που ερωτευόμαστε, όπως ο μαγνήτης τραβά τα ρινίσματα σιδήρου, είναι επινοήσεις καθαρά δικές μας και δημιουργήματα αποκλειστικά δικά μας!
Eμείς τα φτιάχνουμε κι εμείς τα καταστρέφουμε όταν χαθεί η μαγεία.
Ίσως είναι αυτός ο λόγος που δυσκολευόμαστε να φανταστούμε έναν έρωτα να γεννιέται ύστερα από μια μακροχρόνια φιλία πχ. ή γενικότερα ανάμεσα στον κύκλο των ανθρώπων που ρεαλιστικά μας γνωρίζουν καλά.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί εκεί δεν υπάρχει μύθος! Ο μύθος έχει απογυμνωθεί..
Καταρρίπτεται, λοιπόν, η ιδέα του ερωτικού μυστηρίου, αυτής της γοητευτικής σκοτεινής δαντέλας που υφαίνουμε στο μυαλό μας, η ανεξιχνίαστη πλευρά του έρωτα που τόσο μας γοητεύει...

Μήπως τελικά ο μύθος είναι αυτό που ερωτευόμαστε? Ο δικός μας μύθος?
 
Μήπως είναι οι επινοήσεις που εμείς δημιουργούμε γύρω από τον άλλον και τις ονομάζουμε ανάλογα?


pixie

[κώστας]

Μήπως ο..."εσωτερισμός"
-συγγνώμη για τον όρο
ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ-
σε αποξενώνει από σένα;

[pixie]

Αχ Κώστα... Κώστα... Τι λες και πού αναφέρεσαι? :shock:

Λοιπόν, θα ανοίξω ένα καινούργιο θέμα για τον εσωτερισμό!

Εδώ ας ''ερωτευτούμε...''  ;-)  :grin: :razz:

[κώστας]

Ευχαριστώ για την άμεση απάντηση.

[larus audouinii]

ναι αλλα τα συναισθήματα είναι σαν τρικυμίες στον εγκέφαλο...τουλάχιστον
θέλω να πω  :smile: πως πέρα από τις γνώσεις της βιοχημείας κλπ, τις γνωστές διαφορές των φύλων κλπ , της επιστήμης, της φιλοσοφίας και πάει λέγοντας ..και που δεν έχουν απαραίτητα και όλες τις εξηγήσεις ...
Δεν είναι μαγεία και το να ζούμε στο μυστήριο ; ο έρωτας νομίζω πως αυτό ακριβώς είναι , έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ...και δεν μπορεί να μπει σε καλούπια  :roll:

[pixie]

Μικρή μου? Καλησπέρα! :grin: Ασφαλώς και είναι ελεύθερο συναίσθημα ο έρωτας και είναι φανερό πως λατρεύω κι εγώ την ουσία του όπως και κάθε αινιγματική μορφή του, αν και ελάχιστα εμπιστεύομαι τις ψευδαισθήσεις που προσφέρει...

Αναγνωρίζω όμως σαφώς το αποτύπωμά του και πάντα λέω ΝΑΙ στο να ντυθώ τη σάρκα του και να βυθιστώ στο μυστήριο του αισθησιασμού του! ;-)
Πρόκειται για νόμο ψυχοχημικό, κι είναι ίσως ο μόνος νόμος που δύσκολα μπορούμε ν΄αντισταθούμε στη ''βουλιμία'' που προσφέρει...

[pixie]

Πρώτα θα πρέπει να ξαναγεννηθεί ως έννοια ο 'Ερωτας μέσα μας! Και για να ξαναγνωρίσουμε τον έρωτα στην ιδανική του μορφή, για να τον βιώσουμε ως έκσταση και μυστικιστική εμπειρία, πρέπει να εφεύρουμε, για μια ακόμα φορά, τον Άνθρωπο!!!
 

Ενώ το αντικείμενο στον έρωτα μπορεί να είναι ένα θνητό πλάσμα που υπόκειται τις βιολογικές αλλαγές μέσα στο χρόνο, στον μυστικισμό πρόκειται για μια αχρονική οντότητα η οποία παροδικά παίρνει τη μια ή την άλλη μορφή! Ο έρωτας προϋπάρχει ως πλήρης τρόπος ζωής μέσα μας, ζωή που είναι ένα με τον εαυτό της.
Και η ουσία του κάποια στιγμή ενσωματώνεται σε κάποιο πρόσωπο και η πληρότητα μεταφέρεται χωρίς να υπάρχει η οπισθόβουλη σκέψη ότι πρόκειται για αυταπάτη.

[pixie]

Το ερωτικό συναίσθημα είναι πολύ δύσκολο να διερευνηθεί κι από την άλλη αποτελεί θεμελιώδη πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης.
 
Πολλές φορές όλη αυτή η ''μαγική'' ιστορία ξεφεύγει από το χώρο της λογικής και απαιτεί μετα-λογικές ερμηνείες.

[pixie]

Μέσα από τον έρωτα, είναι σαν να αυτοανακαλύπτεται η ίδια η ζωή μας! Οι διαστάσεις μας... Είναι ένα σοβαρό σκαλοπάτι αυτογνωσίας, αν σκεφτεί κανείς πως παίζονται οι αντοχές μας, αν σκεφτούμε τις εσωτερικές στάσεις που κάνουμε στην πορεία καθώς ανοιγόμαστε ανυπεράσπιστοι στα συναισθήματά μας.

Και φυσικά είναι ορόσημο, όντας μια μεγάλη ανατροπή, είναι η δυνατότητα να δούμε τα πάντα με έναν διαφορετικό τρόπο σαν να καταργείται ξαφνικά η αντικειμενικότητα!
Κι αυτό ακριβώς εμπεριέχει ένα μεγάλο κίνδυνο: το να παρασυρθούμε σε υπερβολική δοτικότητα και να χάσουμε την αυτοκυριαρχία μας και τον έλεγχο της ζωής μας...

Οπότε ο έρωτας γίνεται ένα απέραντο κενό που μας καταβροχθίζει!
 

pixie