ΑΝΩΦΕΛΟ ΚΡΥΦΤΟ...

[heaven36]

Τέντωσε νωχελικά το κορμί της πάνω στο στρώμα σα να ήθελε να καλύψει όλη την επιφάνειά του. Ξύπνησε νωρίτερα απ’ ότι ήθελε. Κάτι οι καρακάξες που κάθε πρωινό με το χάραμα εξορμούν σ’ ένα ιδιότυπο σαφάρι, τρώγοντας ο,τι υπόλοιπο υπάρχει σκορπισμένο στη γη, κάτι τα τζιτζίκια που με αφορμή την πνιγηρή ζέστη την ανακατεμένη με την υγρασία, ξεχύθηκαν σ’έναν άνευ προηγουμένου χορό ζωής και θανάτου, τάραξαν τη γαλήνη που χαρίζει η άνευ όρων παράδοση σ’ έναν χωρίς όνειρα βασανιστικό ύπνο. Ήταν όντως βασανιστικό να μην βλέπει όνειρα. Ήταν σα να βυθιζόταν στην ανυπαρξία, προτιμότερο όμως απ’ το να μπλέκεται σε μια αέναη πάλη με πρόσωπα, αισθήσεις, κόσμους περίεργους, λόγια , συναισθήματα. Τέλος πάντων ήταν καλύτερα να μην παλεύει, νε μην σκέφτεται, να μην μιλά.  Για αυτό ήθελε να κοιμάται πολύ. Σήμερα όμως δεν τα κατάφερε. Τελικά μπορεί και να έβλεπε όνειρα. Ποτέ όμως δεν τα θυμόταν. Βασικά, δεν ήθελε να θυμάται. Και κάθε νύχτα που έκλεινε τα μάτια και η χαλάρωση έφερνε την ανακούφιση, κρυβόταν στη γνώριμη από τις τόσες νύχτες κρυψώνα της, μήπως κι αυτός ξεπροβάλλει μέσα σ’ ένα λυτρωτικό όνειρο και τη δει. Κρυβόταν καλά, δεν ανησυχούσε  γι αυτό. Πάντα όμως υπήρχε η πιθανότητα να την διακρίνει με την άκρη του ματιού του. Έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική.
Τεντώθηκε πάλι, ένας σπασμός όμως έκοψε πρώιμα την κίνησή της. Ένα μούδιασμα στο κορμί της την έκανε να ταραχτεί. Τι σήμαινε αυτό; Στο στήθος της, χαμηλά στην κοιλιά της, στην ήβη της, ίσως ίχνη από χέρια έκαναν μια χλιαρή ζέστη ν’ απλώνεται ύπουλα. Ήταν σίγουρη ότι η προηγούμενη νύχτα δεν διέφερε σε τίποτα από τις άλλες. Η κρυψώνα, όρθια στη θέση της. Άρα όλα ήταν εν τάξει. Αν είχε καμία απροσδόκητη συνάντηση, θα το αντιλαμβανόταν και θα έτρεχε. Ήξερε άλλωστε από πού να ξεφύγει. Είχε χαράξει την πορεία Το σχέδιο διαφυγής ήταν καλά καταστρωμένο.
Είχε επιλέξει να δραπετεύσει και τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει. Αυτός φυσικά μπορεί να την ακολουθούσε και στον ύπνο της . Το έκανε άλλωστε συχνά την εποχή που ακόμη μοιράζονταν το είναι τους. Γι’ αυτό  ήταν καλά προετοιμασμένη. Δεν έβλεπε όνειρα κι αν κάποιο ξεγλιστρούσε ύπουλα από κάποια χαραμάδα του μυαλού της, απλά το έδιωχνε.
Αυτό που αντίκρυσε όταν έστρεψε το κεφάλι της αριστερά, την έκανε να παγώσει… Το μαξιλάρι δίπλα στο δικό της  είχε ένα αφύσικο βαθούλωμα. Στο μυαλό της εισέβαλε αδυσώπητα η τρομερή εκδοχή. Μα πώς ήταν δυνατόν;
Τη βρήκε. Κι ενώ αυτή κρυβόταν προσεχτικά μέσα στον στείρο και βασανιστικό ύπνο της, εκείνος όργωνε το κορμί της, το μυαλό της , την ψυχή της. Πώς θα το άντεχε; Και ήταν όλο αυτό το φούσκωμα που μεγάλωνε στο μέρος της καρδιάς…
Η κραυγή που βγήκε από αυτό το παράξενο φούσκωμα, έσκισε ανατριχιαστικά τον αέρα, κάνοντας τα τζιτζίκια και τις καρακάξες να σπάσουν τρομαγμένα. Και μετά, ήρθαν ανακατεμένα το γέλιο και το κλάμα σε μια παράφωνη συγχορδία. Σφίγγοντας απελπισμένα το μαξιλάρι με το αφύσικο βαθούλωμα, φιλώντας το με λαχτάρα, κράτησε την ανάσα της ελπίζοντας στη λύτρωση…