Θλίψεις...

[pixie]

Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να παραμερίζουμε κι από μόνοι μας τις θλίψεις και γενικά ότι μας προκαλεί δυσαρέσκεια, στη ζωή μας. Να κάνουμε οικονομία στις δυσάρεστες εντυπώσεις!

Δεν θα πρέπει να αναλωνόμαστε στα λάθη των άλλων, τα πικρά λόγια, τη δυσθυμία των καθημερινών ειδήσεων.
Να προσπαθήσουμε να ζούμε χωρίς δηλητήρια. Να σταματήσουμε να διοχετεύουμε και να φορτώνουμε τον εγκέφαλό μας με πληροφορίες κακόγουστες και ευτελείς ως προς την αξία. Γιατί όλα αυτά προκαλούν θλίψη και αδιέξοδα.

Και το πιο σημαντικό είναι, πως δεν πρέπει να προκαλούμε στον εαυτό μας μια θλίψη για να ευχαριστήσουμε κάποιον άλλον, ακόμα κι αν είναι ο πιο κοντινός μας άνθρωπος! Εννοώντας πως ναι, να σεβόμαστε τους άλλους, αλλά δεν πρέπει να λειτουργούμε σε βάρος της δικής μας ισορροπίας...
 

''Κάθε φορά που συναντιούνται η ευχαρίστηση του άλλου και η δική σου δυσαρέσκεια, το μάθημα που αρμόζει είναι πως αξίζει να δυσαρεστηθεί ο άλλος τώρα, παρά εσύ μετά... ''

Εσύ ξέρεις μέσα σου πως τα γεγονότα που πέρασαν από πάνω σου ήταν πολλά και δεν τα ξέπλυνε το νερό.
Και υπάρχουν μορφές βαλσαμωμένες στη σιβυλλική τους μορφή, που δεν τις ξεθώριασε ο χρόνος...

Κάπου όμως διάβασα πως οι θλίψεις είναι πολυτέλεια...


pixie

[kataigida]

Ύστερα από μια θλίψη έρχεται πάντα η χαρά.Και φυσικά η θλίψη είναι πολυτέλεια γιατί στην διάρκειά της σκεφτόμαστε και αναθεωρούμε  λάθη και κουβέντες εσφαλμένες.Στην θλίψη βλέπουμε κατάματα την αλήθεια πιστεύω...Για σκεφτείτε το αυτό... ;-)

[pixie]

Συμφωνώ πως όλα είναι παντρεμένα μεταξύ τους και εναλλάσσονται στον αέναο κύκλο των γεγονότων...

Με τη διαφορά ότι κάθε κύκλος που ανοίγει είναι και πιο συνειδητός αλλά και πιο οδυνηρός από τον προηγούμενο! Κι αυτό γιατί, κατά την επανάληψη, η τροφή γίνεται συμπυκνωμένη στο άθροισμα των εντυπώσεων.

Κάποια στιγμή, κι ενώ ο ήλιος λάμπει και η ζωή μας καλεί, δεν έχουμε το κουράγιο ούτε τα βιβλία μας από το πάτωμα να μαζέψουμε...
Θέλουμε να ανασάνουμε διάπλατα, να χώσουμε με το ζόρι λίγη ώθηση στις κινήσεις μας, μα περιπλανιόμαστε άσκοπα και κουρασμένα στο 1 Χ 1 του μυαλού μας, χωρίς να κάνουμε τίποτα ή μάλλον ναι, βιώνουμε μια απίστευτη πίκρα για όλα σε βαθμό σπατάλης.

Κι ύστερα έρχονται ακαταστάλαχτα εκείνα τα σαρκοφάγα δάκρυα να προστεθούν στα προικιά μας, πιστοποιώντας έτσι ένα καθεστώς θλίψης...


pixie

[pixie]

Cat on a hot tin roof...

Έχεις ποτέ νοιώσει την πολυτέλεια της κατάθλιψης? Εχεις ποτέ νοιώσει πως δεν έχεις κουράγιο oύτε να βγείς έξω? Να μην θέλεις να ντυθείς, ούτε να πλυθείς καν, να μαζεύονται στίβα σωρό τα ρούχα σου το ένα πάνω στο άλλο, και να μην έχεις κουράγιο και διάθεση να τα κρεμάσεις πάλι πίσω στην ντουλάπα, τα βιβλία πεταμένα στο πάτωμα, να μην μπορείς να σηκωθείς το πρωί απο το κρεββάτι, και να περιφέρεσαι μετά άσκοπα και κουρασμένα όλη την μέρα μέσα στο σπίτι με τις πυτζάμες, ενώ οι δουλειές μαζεύονται σε ένα βουνό που περιμένει να πέσει και να σε πλακώσει?

Βλέπεις τον ήλιο να λάμπει έξω από το παράθυρό σου, θέλεις να βγείς, να πάρεις βαθειά ανάσα, να ρουφήξεις αέρα, και να τον χώσεις με το ζόρι στα πνευμόνια σου, και τα πόδια σου μένουν καρφωμένα μέσα στις παντόφλες σου, και με δυσκολία κινούνται μέσα στην ακτίνα του υπνοδωματίου σου.
Θέλεις να κλάψεις, σε πνίγει ένας κόμπος στον λαιμό σου, ένα παράπονο που δεν μπορείς λογικά να το εξηγήσεις, γιατί στην πραγματικότητα, δεν σου λείπει τίποτα.
Είσαι από τους ελάχιστους προνομιούχους αυτού του κόσμου, και αυτή είναι ίσως η τιμωρία σου.. Έχεις χρόνο να σκεφτείς, να ψαχτείς, έχεις εξασφαλισμένα τα απαραίτητα, και σε βασανίζουν όλα αυτά τα σαδιστικά υπέροχα περιττά της ζωής!

Αυτοσαρκάζεσαι, και ο κόσμος θαυμάζει σε σένα το μεγαλείο και την δύναμη της ψυχής σου!
Που μπορείς και στρέφεις το μαχαίρι μέσα σου, που σκαλίζεις με τα ίδια σου τα χέρια την πληγή σου, που μπορείς και δαγκώνεις τις σάρκες σου και στάζεις το δηλητήριο της γλώσσας σου μέσα στις φλέβες σου.
Και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς το μόνο που προσπαθείς απεγνωσμένα, είναι να σε σκοτώσεις και να λυτρωθείς!
Κάποιοι, θα πουν για σένα στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους, πως έχεις περάσει πολλά, και πως αυτά σε έκαναν σοφή.
Εσύ μέσα σου ξέρεις πως απλά πέρασαν από πάνω σου πολλά, που δεν τα ξέπλυνε το νερό... Πολλοί, που δεν τους ξεθώριασε ο χρόνος...

[pixie]

Θα ήθελα εδώ να πω ότι υπάρχει ένα βιβλίο του Jeremy Holmes με τίτλο ''Κατάθλιψη'', που συμπεριλαμβάνει διάφορες θεραπευτικές τεχνικές και είναι περισσότερο επίκαιρο τώρα, στους δύσκολους καιρούς της οικονομικής κρίσης που περνάμε.

[pixie]

Πολλές φορές η θλίψη δεν οφείλεται μόνο στην απώλεια ενός προσώπου, αλλά και στην απώλεια ενός επαγγελματικού στόχου, εισοδημάτων ή κοινωνικής θέσης.

Είναι και η αποδοχή της αλήθειας πολύ δύσκολη, ακόμα δε πιο επώδυνη η σύγκρουση με την αλήθεια σε περίπτωση που αδυνατούμε να τη δεχτούμε.


Σημασία έχει, όπου και να οφείλεται μια δυνατή στενοχώρια, να μπορεί αυτή η κατάσταση της θλίψης να αποκλιμακώνεται ή να παύει να υφίσταται, μετά από ένα χρονικό διάστημα, ώστε η ελπίδα μιας νέας πραγματικότητας να ανατέλλει και ο πόνος της όποιας απώλειας να μην είναι τόσο οξύς στη συνέχεια.

Τελικά τα λόγια ''η ζωή συνεχίζεται'' αν και φαίνονται λιγάκι ψυχρά είναι πολύ σοφά και ελπιδοφόρα!

[KostasD33]

έγινε κάποια στραβή Μάγια?

[pixie]

Καλησπέρα...


Είχα μια τηλεφωνική συζήτηση με την Heaven36 [έχει καταθέσει και κάποια ποιήματά της εδώ σε μας αν θυμάσαι] πριν λίγο, για να με ενημερώσει ότι έχασε ξαφνικά και τον πατέρα της εκτός της μητέρας που είχε φύγει νωρίτερα...

Τέλος πάντων, στενοχωρήθηκα για όσα περνάει η φίλη μου... και για τον άνθρωπο που έφυγε βέβαια...

''Είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς ότι πια δεν θάσαι το παιδί κανενός!''

[KostasD33]

Μετέφερε τα συλλυπητήρια μου

Εγώ απλά σε ρώτησα διότι από την διατύπωση του τελευταίου σου κειμένου εδώ νόμισα πως κάτι έγινε σε εσένα και τα επαγγελματικά σου

[pixie]

Ναι, σωστά, δίκιο έχεις... Αλλά είπα στην αρχή να κάνω μια γενική τοποθέτηση...

Ευτυχώς τα επαγγελματικά μου είναι τα μόνα που πάνε μια χαρά!



Οκ, θα μεταφέρω και τα δικά σου συλλυπητήρια...

[Delmar]

Θα ηθελα να τοποθετηθω για τις προηγουμενες απαντησεις αλλα οτι και να πω λιγο ειναι.Γι αυτο θα μπω κατευθειαν στην διασταση της σκληρης πραγματικοτητας.Καταρχην θα συμφωνησω  με την απολυτη περιγραφη της καταθλιψης που προανεφερες σε καποια απαντηση σου και θα συμφωνησω απολυτα οτι ειναι πολυτελεια γιατι τοτε εχεις την πραγματικη δυνατοτητα να μιλησεις με '' το κτηνος μεσα σου'' να κανεις τον απαραιτητο διακανονισμο και να το χρησιμοποιεις πλεον οπως θελεις εσυ και οχι αυτο.Τοτε αρχιζεις σιγα σιγα και το ''παρατηρεις''.Πιστευω οι περισσοτεροι εχουμε περασει καποιες καταστασεις σε διαφορες φασεις στην ζωη μας που ηρθαμε face to face με το ''κτηνος'' μεσα μας.

Τωρα θα συμφωνησω και με τον Κρισναμουρτι που λεει : Οταν καποια στιγμη καταφερουμε στο προσωπο μας να μην δειχει κανενα ''σημαδι'' απο οτιδηποτε προσβολη - κολακεια καταστασεις του αμεσου περιβαλλοντος μας αναμνησεις κ.λ.π τοτε αυτο σημαινει οτι ο νους μας δεν ''προβαλλει'' καμια εικονα...γι αυτο πλεον δεν αφηνει και κανενα ''σημαδι'' στο προσωπο μας.Αυτοματως σβησαμε το παρελθον απο το μυαλο μας.Αλλιως ειμαστε καταδικασμενοι ως ανθρωποτητα.

Παραμενει ομως το αιωνιο ερωτημα της ανθρωποτητας....πως μπορει ενας νους να αδειασει το περιεχομενο της συνειδησης του(με ολη αυτη την θλιψη - αναμνησεις και γενικα ολο το κοινωνικο  περιεχομενο του) και να παραμεινει υγειης και τελικα πιο αποτελεσματικος απ οτι ηταν πριν?...

[larus audouinii]

Θα ηθελα να τοποθετηθω για τις προηγουμενες απαντησεις αλλα οτι και να πω λιγο ειναι.Γι αυτο θα μπω κατευθειαν στην διασταση της σκληρης πραγματικοτητας
Σκληρό ροκ θα έλεγα

Παραμενει ομως το αιωνιο ερωτημα της ανθρωποτητας....πως μπορει ενας νους να αδειασει το περιεχομενο της συνειδησης του(με ολη αυτη την θλιψη - αναμνησεις και γενικα ολο το κοινωνικο  περιεχομενο του) και να παραμεινει υγειης και τελικα πιο αποτελεσματικος απ οτι ηταν πριν?...

Απάντησε εν μέρη η Μάγια
Όταν είσαι προστάτης, αν έχεις χωρίσει και υπάρχει και άλλος κηδεμόνας η βαρύτητα είναι ίδια, το διαφορετικό είναι όταν παραμένεις ο μόνος προστάτης, είναι απαραίτητα τα λόγια για να περιγράψουν την κατάσταση;

[κώστας]

Παραμενει ομως το αιωνιο ερωτημα της ανθρωποτητας....πως μπορει ενας νους να αδειασει το περιεχομενο της συνειδησης του(με ολη αυτη την θλιψη - αναμνησεις και γενικα ολο το κοινωνικο  περιεχομενο του) και να παραμεινει υγειης και τελικα πιο αποτελεσματικος απ οτι ηταν πριν?
Ή, διαφορετικά,
πώς μπορεί να συνυπάρχει
το αλτσχάιμερ και η λοβοτομή
με την υγεία;

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="343538"]Καλησπέρα...


Είχα μια τηλεφωνική συζήτηση με την Heaven36 [έχει καταθέσει και κάποια ποιήματά της εδώ σε μας αν θυμάσαι] πριν λίγο, για να με ενημερώσει ότι έχασε ξαφνικά και τον πατέρα της εκτός της μητέρας που είχε φύγει νωρίτερα...

Τέλος πάντων, στενοχωρήθηκα για όσα περνάει η φίλη μου... και για τον άνθρωπο που έφυγε βέβαια...

''Είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς ότι πια δεν θάσαι το παιδί κανενός!''[/quote]

Χειρότερο όλων - του θανάτου συμπεριλαμβανομένου - είναι η άρνηση. Και η λήθη.

Συλληπητήρια για τους ανθρώπους που έφυγαν.
Ούτε για μια στιγμή όμως μην τους αρνηθεί. Ούτε για μια στιγμή να μην πει πως δεν είναι το παιδί κανενός. Ήτανε, είναι και θα είναι για πάντα το δικό τους παιδί.
Κι αν δεν υπάρχουνε πια στον μάταιο τούτο κόσμο για να τους μιλήσει, να τους αγγίξει, να κλάψει και να γελάσει στην αγκαλιά τους, μπορεί να τους κουβαλάει πάντα μέσα της. Να 'ναι σίγουρη πως η ανάμνησή τους δεν θα την απογοητεύσει. Σε κανένα επίπεδο.

Αρκεί ποτέ μα ποτέ να μην πει πως δεν είναι το παιδί κανενός! Να μην το σκεφτεί ούτε καν γι' αστείο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη άρνηση της ύπαρξής τους από αυτήν.

Μιλάω εκ πείρας. Προσωπικής.-

[larus audouinii]

[quote user="κώστας" post="343593"]
πώς μπορεί να συνυπάρχει
το αλτσχάιμερ και η λοβοτομή
με την υγεία;[/quote]

Καλά τα λες κώστα
Το αλτσάιμερ εκφυλίζει την προσωπικότητα με τον χρόνο,
η λοβοτομή τον κάνει φυτό
Παρέμετροι για την κακή υγεία
Υπάρχουν όμως και άλλοι στην βιβλιογραφία να ξέρεις  :evil:  :grin: