Παραστάσεις θάρρους στο ''Θέατρο Ζωή''...

[pixie]

Οι πληγές στο πέρασμα του χρόνου κλείνουν κι αυτό που μένει είναι κάποιες λεπτές αμυχές...
Κι αυτές οι σχισμές - στο ψέμα ή την αλήθεια - μας θυμίζουν, η καθεμιά με τον δικό της σχήμα, ότι κάποτε από εκεί ανάβλυσε αίμα... έρωτας, πόνος, αυταπάτη...

'Οταν κάτι πεθαίνει ή χάνεται για πάντα, εκτός από την εμπειρία, μένει πάντα μια μουσική - ο αχός απ τα πολυτάραχα χρόνια...
Και μετά από καιρό παύεις πια να τον διαχωρίζεις στα συστατικά του στοιχεία, είναι απλά οι νότες που συνθέτουν τη ζωή σου, είναι οι μνήμες - εικόνες καρέ από την ταινία της ζωής σου!


Τολμώ να πω ότι έζησα μια συνταρακτική ζωή... Τι σημαίνει ζωή? Και τι σημαίνει να ''ραγίζεις'' σαν άνθρωπος? Και πώς αλλιώς, δηλ.? Και γιατί να μην πονέσει κάποιος?

Προσωπικά, λοιπόν, δεν θάθελα να ξεφύγω απ' την ουσία των όσων έζησα. Από τη μουσική που μου έχουν αφήσει... Αυτόν τον παράξενο αχό μέσα στην πιο εκκωφαντική σιωπή!

Το ποτάμι της ζωής είναι άγριο και πρέπει να κρατηθεί κανείς στη μέση της ροής κι ας πονάει. Δεν υπάρχει μάταιο γεγονός, δεν υπάρχουν ανώφελες στιγμές, ανώφελη δοκιμασία...
Δεν υπάρχουν λάθη, μόνο ζωή...

Γι' αυτό δεν θέλω τίποτα να ξεχάσω!!! Όλα τα κομμάτια μου τα αγαπώ με έναν ανερμήνευτο τρόπο... 'Οτι υπερασπίστηκα και σε ότι ανοίχτηκα ανυπεράσπιστη!


Δεν γίνεται να ζούμε συνεχώς με οικεία ερείσματα! Κάποια στιγμή θα πρέπει να απογυμνωθούμε ακόμα και ολοκληρωτικά. Αλλιώς θα μείνουμε στάσιμοι ανάμεσα σε αλήθειες που μας πετάξανε κατάμουτρα μα ήταν κομφετί απομεινάρια κάποιας Αποκρηάς...

Λοιπόν, ξέρετε κάτι? Αν και ίσως φανεί οξύμωρο, αισθάνεται μοναδικά τυχερός και ελεύθερος όποιος μαζεύει τα κομμάτια του!  
Καλύτερα σκορπισμένη στους πέντε ανέμους και ζωντανή - νιώθοντας τη ζωή να ρέει στις φλέβες μου, παρά άψυχη και σίγουρη ανάμεσα σε θέσεις ζωής τυλιγμένες σε αποστειρωμένες γάζες...

Α, και κάτι άλλο... 'Ενας άνθρωπος πρέπει να ξέρει να μοντάρεται, όταν νιώθει κερματισμένος!
'Οσο δύσκολο κι αν είναι ένα puzzle, τα κομμάτια πάντα κάπου ενώνονται από όποιο ''κερατένιο'' υλικό κι αν είναι φτιαγμένα...


pixie

[tziger]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Δ. Μπουραντά: «Όλα σου τα’ μαθα μα ξέχασα μια λέξη»

"… Οι επιλογές μας είναι που καθορίζουν το θέατρο της ζωής μας.

Δεδομένων των περιορισμών και της τυχαιότητας, το γίγνεσθαι ή πιο απλά το τι και πως σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε, το πως βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο, το τι κάνουμε, ποιοι είμαστε, τι θα γίνουμε, πού θα πάμε, πώς θα πάμε, και το πώς θα φύγουμε, όλα αυτά είναι κατ΄ουσίαν  αποτελέσματα των δικών μας επιλογών.

Λίγο ή πολύ, όλοι μας σχεδόν είμαστε αποτελέσματα των επιλογών μας.

Συνεπώς, η κατανόηση της ελευθερίας να επιλέγουμε, είναι προϋπόθεση για να ζήσουμε τη ζωή μας και να μην αφήσουμε να μας ζήσει αυτή….

… Ο Ρήγας Φεραίος είχε πει ότι «συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα».

Είχε δίκιο.

Όμως, για να συλλογίζεται κανείς ελεύθερα, πρέπει να διαθέτει γνώση: αυτή είναι που προσδιορίζει κυρίως την ποσότητα, την ποιότητα των εναλλακτικών λύσεων που διαθέτουμε και την ορθότητα των επιλογών που κάνουμε. Άρα την ελευθερία μας. Όσο περισσότερη γνώση, τόσο περισσότερες εναλλακτικές επιλογές και τόσο πιο σωστή η αξιολόγησή μας γι΄αυτές…

… Εκείνο που ήθελα ήταν να επιτύχω.

Δεν ήξερα εάν επιθυμούσα επιτυχημένη καριέρα, αν ήθελα δόξα, αν ήθελα χρήματα, αν ήθελα οικογένεια, αν ήθελα έρωτες. Το μόνο που ζητούσε η ψυχή μου ήταν να επιτύχω. Να γίνω ο εαυτός μου. Να ζήσω δηλαδή εγώ την ζωή μου και να μην αφήσω να με ζήσει αυτή. Να καθορίσω εγώ την μοίρα μου και να μην με καθορίσει εκείνη. Να δημιουργήσω εγώ το πεπρωμένο και να μην αφήσω να μου το δημιουργήσουν οι άλλοι. Ήθελα και θέλω να ζήσω μια ζωή που, όταν φτάσει στο τέλος της, να μπορώ να πω ότι θα ήθελα να ξαναζήσω ακριβώς την ίδια….