Η Ερωτική Ποίηση...

[pixie]

Η ποίηση είναι διαδικασία ερωτική, ακόμα κι όταν θέμα της δεν είναι ο έρωτας!

Ο χρόνος της δυναμικός, πυκνός, τελεί εν διαστολή [άσχετος προς την καθιερωμένη αντίληψη περί έμπνευσης], ίδιος με τον καθεαυτό ερωτικό χρόνο, που μέσα του εκρήγνυνται και ανασυντίθενται δυνάμεις πολλαπλάσιες από όσες συνειδητοποιούμε πως ανταλλάσσουμε...

'Οπως με τον έρωτα η αιωνιότητα μεταφέρεται για μια μόνο στιγμή στο εντεύθεν, έτσι και με την ποίηση συνεικάζεται το επέκεινα...
Αν το πρότυπο του ''Ρωμαίου και της Ιουλιέτας'' ήταν το μοναδικό, τότε η ποίηση του έρωτα ή ο έρωτας της ποίησης θα είχε λείψει από τον κόσμο.
Το ανθρώπινο σώμα πολιορκεί την αιωνιότητα με τη διαστολή του και μετέχει στον ρυθμό του σύμπαντος προνομιακά, μόνο και μόνο γιατί είναι σώμα ξένο προς τις θετές κατηγορίες της ομορφιάς ή της ασχήμιας... Αλογόκριτο και αχειραγώγητο ως προς τις επιλογές του...

Η ποίηση που προσπαθεί να εκφράσει τον έρωτα σκοντάφτει, από την ίδια της τη φιλοδοξία, στα όρια του αδύνατου. Επιχειρεί να προσεγγίσει το απόλυτο δια του απολύτου, ξορκίζοντας τη γοητεία του ανθρώπινου προσώπου με τη γοητεία της ποιητικής φωνής.

Και, όπως όλοι ξέρουμε, ο έρωτας κατέχει μεγαλύτερες δυνάμεις να αποβαίνει άρρητα ποιητικός απ' όσο η ποίηση να υπάρχει ρητά ερωτική!


Το κείμενο είναι ένας Πρόλογος
στη Σύγχρονη Ερωτική Ποίηση

[pixie]

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΘΕΟ ΕΡΩΤΑ

Ω Έρωτα, εσύ που σιωπηλά χαμογελάς, άκουσέ με...
Άσε τη σκιά της φτερούγας σου
να μ' ακουμπήσει.
Άφησε την παρουσία σου
να με τυλίξει σαν το σκοτάδι
να 'ταν κύκνου πούπουλα.
Άσε με να δω το σκοτάδι αυτό
με τη λάμπα στο χέρι,
τον τόπο αυτό να γίνεται
ο άλλος τόπος
ο ιερός, του πόθου.

Νυσταγμένε θεέ,
βράδυνε τους τροχούς της σκέψης μου
για ν' ακούω μόνο
το χιονένιο σου θρόισμα
σαν με κυκλώνεις.
Κλείσε με μαζί με τον αγαπημένο μου
στον κλοιό-καπνό της δύναμής σου,
για να γίνουμε, ο ένας για τον άλλο,
μορφές φλόγας,
μορφές καπνού,
μορφές σάρκας
πρωτοειδωμένες μες στο σούρουπο.
 

Denise Levertov

[pixie]

Ερωτική ποίηση από την Αρχαία Αίγυπτο, Ezra Pound, Noel Stock
Μετάφραση-σχόλια Φώτης Τερζάκης

Από μεταγραφή σε μεταγραφή έφτασε ως εμάς τούτο το βιβλιαράκι. Στην αρχή, κατά πως μας ενημερώνει ο Φώτης Τερζάκης, είχαμε μια φωνητική μεταγραφή των ιερογλυφικών κειμένων στην ιταλική από τον Ελβετό αιγυπτιολόγο Μπόρις Ράσελβιτς, και απ' αυτή την ιταλική έκδοση του 1957, ο Ezra Pound μετάφρασε στα αγγλικά μια πρώτη ενότητα -λόγω του θανάτου του, τη μετάφραση του βιβλίου ανέλαβε να ολοκληρώσει ο Noel Stock.
Εκδόσεις Ερατώ
 

''Αγαπημένη, μόνο εσύ, δεν υπάρχει στον κόσμο άλλη
Πιο αγαπημένη ανάμεσα σ' όλες τις γυναίκες,
λαμπρή, τέλεια
Έν' αστέρι στην ουρανογραμμή του καινούριου χρόνου,
ενός χρόνου καλού
Αστραφτερή μες στα χρώματα,
με σαγήνη όταν γυρίζει το βλέμμα.
Τα χείλη της μαγείας,
ο λαιμός της, το ζυγισμένο ύφος
κι ένα θαύμα τα στήθη της
Λαμπυρίζουν τα μαλλιά της σαν λάπις λαζούλι,
τα μπράτσα της αστράφτουν πιο πολύ κι από χρυσάφι.
Τα δάχτυλα της φέρνουν στα μάτια μου πέταλα,
τα πέταλα του λωτού είναι όμοια με τούτα.
Σκαλισμένες οι λαγόνες της όπως θα 'πρεπε,
τα πόδια της δεν τα συναγωνίζεται καμιά ομορφιά.
Ευγενικό το βάδισμά της
(vera incessu)
Ω, η καρδιά μου θα ήταν σκλάβα αν με αγκάλιαζε.
Κάθε κεφάλι γυρίζει -μοναδικό της σφάλμα-
να την κοιτάξει.
Ευτυχισμένος αυτός που στο τέλος θα τη σφίξει
στην αγκαλιά του,
πρώτος θα σταθεί ανάμεσα σ' όλους τους νέους εραστές.
Deo mi par esse
Το μάτι ακόμα την ακολουθεί
τη στιγμή που αυτή έχει κιόλας βγει απ' το πεδίο του,
Μια μόνο θεά,
μοναδική.''

[tziger]

Σε ονόμασα βασίλισσα. Υπάρχουν πιο ψηλές από σένα, πιο ψηλές. Υπάρχουν πιο αγνές από σένα, πιο αγνές. Υπάρχουν πιο ωραίες από σένα, υπάρχουν ωραιότερες. Όμως εσύ είσαι η βασίλισσα. Όταν περπατάς στους δρόμους κανένας δεν σε αναγνωρίζει. Κανείς δεν βλέπει το κρυστάλλινο στέμμα σου, κανένας δεν κοιτά το χαλί από κόκκινο χρυσάφι που πατάς όπου περνάς το χάλί που δεν υπάρχει. Κι όταν φανείς αντηχούν όλα τα ποτάμια στο κορμί μου, σείουν τον ουρανό οι καμπάνες, κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο. Μόνο εσύ κι εγώ, μόνο εσύ κι εγώ αγάπη μου τον ακούμε.  


ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ

[pixie]

ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ

Καλόγνωμες γυναίκες όλο έλεος
πλαγιάζοντας μαζί μου κι ας γνωρίζατε
αυτήν που μ΄αγαπούσε,
εκείνη σας συγχώρεσε.
Κι εσείς οι σφηνωμένες στα παντζούρια
με το ημίφως ανασηκωμένο στα ρουθούνια,
ορθόστητες με το τσιγάρο σας δισταχτικό,
που δεν παραδοθήκατε, γιατί το νιώσατε
πως δεν αξίζει το μεγάλο πάθος σας
για μένα, σας συγχώρεσα.
Και σας που ήρθατε γι ένα βράδυ,
για να ξαναγυρίσετε στην αγκαλιά σας το πρωί,
πάντα το χάδι μου ακολουθεί το χέρι της αγάπης σας
κι ένα φιλί στο στόμα μου προσμένει πάλι
ένα καινούργιο βράδυ..

'Οσο για σας που η Αγάπη μου
δε σας χωρούσε κάποτε στην αγκαλιά μου,
ελάτε ν' ανθιστούμε τώρα..
Μα δεν ξεχνώ κι εκείνες που σεβάστηκαν τον 'Ερωτα
κι ευγενικά μου γύρισαν την πλάτη,
σ΄όποια καλή τους τύχη - ακόλουθος φτωχή η ευχή μου.
Μα σεις που μούρθατε από εκδίκηση
και μόνο ή από μίσος,
εσείς που πληγωμένες τρέξατε για να σκοτώσετε,
μαυλίστρες των αιώνων με
τα παραπλανητικά σας πρόσωπα,
μες στου ματιού μου τη ματιά γκρεμιστήκατε
μες στον γκρεμό σας βούτηξα
και με τα λάφυρά σας στόλισα το σώμα της αγάπης μου,
το Σώμα της Αγάπης..

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ

[pixie]

Θα 'ναι τα μάτια σου δυο θάλασσες
κι εγώ καράβι αταξίδευτο,
που ξεκινάει για τ' άγνωστο, το απατηλό, το λάγνο.

Θα 'ναι η φωνή σου το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων,
που θα με παρασέρνει
στης αγκαλιάς σου το φιλόξενο ακρογιάλι.

Θα 'ναι τα χείλη σου τριαντάφυλλα.
Με τ' άρωμά τους θα μεθώ.
Με τ' άγγιγμά τους θα πεθαίνω.

Θα 'ναι τα χέρια σου δυο κρίνα.
Χάδι ανοιξιάτικο στη φθινοπωρινή μελαγχολία.

Θα 'ναι το στήθος σου λωτός.
Λήθη παντοτινή της μοναξιάς
που μ' έχει αλυσοδέσει...

Κι αν είσαι όνειρο, παιχνίδι του μυαλού,
μη μ' αρνηθείς!
Μη σβήσεις... Μη χαθείς...
Ακόμα λίγο άσε με να σ’ αγαπώ...
Κι ύστερα, σκότωσέ με!


*


Κι ύστερα,
πήρε να ροδίζει ο ουρανός
και του ορίζοντα η γραμμή να χάνεται
μέσα σε λάμψεις
και φωτιές
και οράματα.
Κι ύστερα,
πήρε ν’ αχνοφαίνεται ο αποσπερίτης.
Του Έρωτα η Κυρά που ξυπνάει τον πόθο.
Του ονείρου η καμπάνα
που συντροφεύει το μελαγχολικό καμηλιέρη της αναπόλησης
στην έρημο της μοναξιάς.
Κι ύστερα,
πήρε να ξεπροβάλλει
πίσω από τ’ ασημόχτιστα σύννεφα η Σελήνη.
Η χλομή θυγατέρα της νύχτας.
Θολή,
Μυστηριώδης,
Μαγική!
Να πυρπολεί τη φαντασία.
Να συδαυλίζει τα πυρωμένα κάρβουνα
στης αγάπης το τζάκι.
Κι όλο να παίρνει τη μορφή σου.
Κι όλο να λάμπει το βλέμμα σου.
Κι όλο να κελαρύζει η Σειρήνα η φωνή σου
το γλυκολάλητο τραγούδι του απερίγραπτου πάθους.
Κι όλο να ιριδίζει ο άλικος δίσκος της χιλιάδες χρώματα.
Εξαίσια αρώματα να αναβλύζει.
Κι εγώ να χάνομαι
ν’ αποκοιμιέμαι
να παραδίνομαι, σκλάβος αυτόβουλος,
στου Έρωτα το μαχαίρι το ηδονικό!


Θεόφιλος Σαρασίδης

[kapoia_za]

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

[size=10]
Γυμνὸ σῶμα
Γιάννης Ρίτσος[/size]

[pixie]

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...



Μανώλης Αναγνωστάκης

[eloy]

Είμαι φτωχός.Έχω μόνο τα όνειρά μου...
Απλώνω τα όνειρά μου στα πόδια σου.
Να βαδίζεις απαλά.
Βαδίζεις πάνω στα όνειρά μου...

Γέιτς

[kapoia_za]

...Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει...


 :roll:

[pixie]

Ένα ερωτικό ποίημα - θρηνητικό πεζοτράγουδο - μιάς άγνωστης ποιήτριας από την αρχαία Ελλάδα.



''Παρακλαυσίθυρον''
 
 
Με κοινή μας επιλογή και σύμμαχο την αγαπημένη Αφροδίτη, γίναμε ταίρι.
Πονώ σα θυμάμαι που με φιλούσες επίμονα, σκορπίζοντας στο κορμί μου τόσο γλυκιά σύγχυση, ενώ είχες σκοπό να με παρατήσεις και να διαλύσεις την αγάπη μας.
Δεν αντιμάχομαι πια τον έρωτα που νιώθω.
Αγαπημένα άστρα και νύχτα δέσποινα, γλυκιοί συνεργοί, άσφαλτα στείλτε με σ’ αυτόν, που κι η ίδια η Αφροδίτη έρμαιο μ’ οδηγεί, εκεί, όπου ο μεγάλος Έρωτας περιμένει να με τυλίξει στα δεσμά του.
Συνοδοιπόρος μου η μεγάλη φλόγα που καίει τα σωθικά μου.
Ο λογοπλάνος μαυλιστής του νου μου, αυτός που από πάντα του μεγαλοπιανόταν, αγνόησε την αγάπη μου δίχως να φέρει βαριά την αδικία που μου ‘κανε.
Αυτό ειν’ άδικο για με και με πεθαίνει.
Οργίζομαι!
Τρελαίνομαι!
Καίγομαι, μοναχή μου!
Αφέντη του νου, της καρδιάς και του κορμιού μου, χρωμάτισε πάλι την άδεια μοναξιά μου!
Δέξου με, που σου ζητώ διακαώς και με χαρά, να ‘μαι δούλα σου και μη με παραμερίζεις άκαρδα!
Μεγάλη οδύνη έχει ο μανιασμένος, χωρίς ανταπόκριση, έρωτας κι οδηγεί στη τρέλα.
Γιατί πρέπει να υπομένει, να καρτερά και να ψήνεται στις πύρινες γλώσσες της ζήλειας.
Μάθε πως σου ‘χω απέραντη κι ακατανίκητη οργή!
Τρελαίνομαι σα πλαγιάζω ολομόναχη στο κρεβάτι μας, ενώ εσύ αλλού δίνεις και παίρνεις χαρά!
Όμως δεν είναι σωστό να μαλώσουμε, γιατί θα πρέπει να χωριστούμε.
Έχουμε φίλους να κρίνουν και να μας συμβουλέψουν για δίκιο κι άδικο.
Έλα μαζί να τους μιλήσουμε, χαρά μου, τίμια, άξια, σωστά και λογικά, αν κι ο Έρωτας δεν έχει λογική!
Δες άρχοντά μου, πως μ’ έχεις καταντήσει, αν και καλά και πιστά θα σ’ υπηρετούσα!
Τώρα πια δε μπορώ μήτε λιγάκι έστω να σε πλησιάσω, να σ’ αγγίξω!
Πώς με παρατάς έτσι κύριέ μου, συ που πρώτος και τόσον επιδέξια με γεύτηκε?
Που πρώτος διάβηκες τις πύλες του νου και του κορμιού μου?

Ζηλεύω και τους δούλους ακόμα που σε πλησιάζουν, ό,τι κι αν σκέφτεσαι μ’ αυτό!
Ανόητα παραξενεύεσαι που λέω πως θαυμάζω κείνες που γίνονται χαλάκι στα πόδια των αγαπημένων τους!
Αρρώστησα!
Τρελάθηκα!
Κι εσύ αφέντη κι άρχοντά μου, με πετάς στην άκρη!
Παρ’ όλο που σε σένα πρώτο, για τη ψυχή μου μίλησα...

[Galini]

Απόσπασμα

σα σε πελάου εαρινού την άκρη νηνεμία
το πλάτος το ανεκύμαντον , η αγάπη μου ήταν μία !


΄Αγγελος Σικελιανός

[Galini]

ΑΤΙΤΛΟ

Σάββατο : γλυκορόδισμα του θόλου . Κυριακή :
μέσα σε χρυσοσύγνεφο γεννήθη τ' ονειρό μου .
Δευτέρα :η μέρα φώτισε . Κι ήσουν εσύ από κει ,
κι εγώ από δω : κι ανάμεσα η αλαλαχή του δρόμου .


Κ.Καρθαίος

[Belladona]

Σάρκινος λόγος – Γιάννης Ρίτσος


Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

[Belladona]

She Walks In Beauty – Lord Byron, στιχοι σε μετάφραση

Βαδίζει μες στην ομορφιά, όπως η νύχτα
στον  ανέφελο ουρανό που φωτίζεται από τα άστρα
στο βλέμμα και στην μορφή της φοράει
ό,τι πιο υπέροχο, λαμπερό και σκοτεινό
διυλισμένο στο απαλό φως,
που ο παράδεισος δεν επιτρέπει στην αυθάδικη την ημέρα

Μία λιγότερη αχτίδα, μια περισσότερη σκιά,
την ανείπωτη της χάρη θα χαλούσαν,
εκείνη που κυματίζει σε κάθε πλεξούδα
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με τόση γλύκα
πόσο αγνός, πόσο αγαπημένος είναι ο τόπος που κατοικούν

Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εκφραστικά,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που αστράφτουν
που εξιστορούν ημέρες με τόση καλοσύνη
τον νου που βρίσκεται σε ηρεμία με όλα αυτά
μια καρδιά με τόσο αθώα αγάπη…



Το ποίημα She walks in beauty φαίνεται να γράφτηκε από το Λόρδο Μπάιρον για μια γυναίκα που αγαπούσε, που θαύμαζε για τη συγκλονιστική της ομορφιά.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική, αφού γράφτηκε για ξαδέρφη του, την Mrs. Wilmot που γνώρισε σε ένα πρωινό τσάι. Η γυναίκα αυτή φορούσε ένα βαθύ μαύρο φόρεμα, και συγκλόνισε τον ποιητή με τα σκούρα μαλλιά και μάτια της, αλλά και τις σκιές που έπεφταν στο πρόσωπο της.