Το Σύμπαν, ο Θεός και ο 'Ανθρωπος...

[pixie]

Η  δημιουργία του Σύμπαντος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, και ιδιαίτερα της ζωής επί της Γης, απασχόλησε τον άνθρωπο, ευθύς αμέσως μό­λις έφαγε από το δένδρο της γνώσης, δηλαδή συνειδητοποίησε την ύπαρξή του, και ανάλογα με την κατά καιρούς πνευματική του στάθμη ή τις κατά κλά­δους απασχολήσεις, ερμήνευσε το μυ­στήριο της Δημιουργίας κατά διαφορετικούς τρόπους.

Στη διαφορά των τρόπων και των απόψεων, συνετέλεσε και το σημείο της Γης όπου κατοικού­σε, γιατί αλλιώς φτάνουν σε κάθε ση­μείο οι ηλεκτρομαγνητικές ροπές, οι οποίες δημιούργησαν αρχικά τις σκέ­ψεις και τις ιδέες. Γι' αυτό έχουμε διά­φορες Θρησκείες και μύθους!

Απέδωσε λοιπόν τη δημιουργία σε μια υπέρτατη δύναμη ή αιτία, την ο­ποία ονόμασε Θεό. Και είπε: ''Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην ο Θεός''. Λόγος όμως δεν είναι μόνο η ομιλία, αλλά το πηλίκο των διαιρέσεων μεταξύ των κοσμικών κύκλων του Σύμπαντος. Είναι το σύνολο των διασταυρώσεων και προεκτάσεων των ηλεκτρομαγνη­τικών ροπών και φωτοβολιών, που άρ­χισαν να δημιουργούν με την αμοιβαία έλξη τους τα ουράνια σώματα, μετά την πιθανολογούμενη τρομακτική έ­κρηξη που δημιούργησε το Σύμπαν, τον Γαλαξία μας, το πλανητικό μας σύ­στημα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα και από το οποίο ξεκινάμε.

  Αυτές οι τεραστίας ισχύος ροπές που κρατούν τους πλανήτες μετέωρους περιστρεφόμενους σε αρμονικές θέσεις μεταξύ τους και που αποτελούν τον ''Θείο Λόγο'', δημιούργησαν τη ζωή της Γης όχι τυχαία. 'Ηταν πεπρωμένο να δημιουργηθεί το είδος αυτό της ζω­ής, λόγω της δημιουργηθείσας αρμο­νίας στο Σύμπαν και τις ιδιότητές της.

Οι ραδιενεργές ακτινοβολίες που δι­ασταυρώθηκαν πάνω στη Γη, υπό κα­τάλληλες συνθήκες και επί ουσιών κα­ταλλήλων που αντιστοιχούσαν στις α­κτινοβολίες αυτές, δημιούργησαν την πρώτη ζώσα ύλη, τον πρώτο μονοκύτ­ταρο οργανισμό.

Οι ίδιες ροπές σε μια διχοτόμησή τους τον πολλαπλασία­σαν, τον κίνησαν προς διαφορετικά σημεία, τον έθεσαν υπό την επήρεια άλλων ηλεκτρομαγνητικών ροπών και διασταυρώσεων. Του άλλαξαν μορφή, τον κατέστησαν πολυκύτταρο και έτσι δημιουργήθηκαν με την πάροδο των χιλιετηρίδων τα διάφορα άλλα ορισμέ­να είδη ζωής, τα φυτά, τα ζώα, ο άν­θρωπος, ο οργανισμός και οι επίκτητες δυνατότητες των οποίων άρχισαν πλέ­ον να συμβάλλουν στην αναπαραγωγή και βελτίωση του είδους, ή αντίστροφα στην εξαφάνιση αυτών με βάση τις συ­νειδητώς  ή ασυνειδήτως λαμβανόμενες τάσεις των ηλεκτρομαγνητικών ρο­πών.

'Ετσι, φθάσαμε στη μορφή του πα­λαιανθρώπου ή αρχανθρώπου απ' ό­που αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον άνθρωπο κινούμενο μέσα στο σταυρό­λεξο της ζωής, δηλαδή των οριζοντίως και καθέτως λαμβανομένων ροπών, που προσπαθεί συνεχώς να ερμηνεύσει και να δαμάσει τη φύση του, να ανακα­λύψει τις πρώτες μορφές της δημιουρ­γίας, το μυστήριο της ζωής!

Η ίδια πάντοτε αιτία, η ανοδική και καθοδική τάση των ροπών, η διασταύ­ρωση αυτών, η δημιουργία πνευματι­κών σχημάτων που αποτελούν τις εκά­στοτε ανακαλύψεις, είναι εκείνη που στους αιώνες οδήγησε τον άνθρωπο  στις εκάστοτε ανακαλύψεις, στις κα­τασκευές, στις ανθρώπινες δημιουργί­ες εν γένει, στις τέχνες, στις συνήθειες και δεν είναι τίποτε άλλο από ιδέες που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στο σύμπαν, για να προκαλούν σήμερα τη μια εφεύρεση και αύριο την άλλη, πλέον σύγχρονη και  εξελιγμένη.

'Ετσι ο άνθρωπος δεχόμενος τις φυ­σικές αυτές επιρροές, αφού κατόρθωσε να ανακαλύψει την ύπαρξή του, ξέφυγε από την άγνοια, συνειδητοποίησε το καλό και το κακό, αλλά έχασε τον πα­ράδεισο που του χάριζε η άγνοια. Ξέ­φυγε από το ένστικτο, απέκτησε τη δύ­ναμη της νόησης και του ελέγχου της, άρχισε να αποκτά την εμπειρία, την πείρα, τη γνώση και τη συνείδηση. 'Ολα αυτά έγιναν σ' ένα προκαθορι­σμένο διάστημα, όσο χρειαζόταν για να ολοκληρωθούν οι κυκλικές κινή­σεις των αστέρων, που αντιστοιχούν στην ανθρώπινη κατασκευή και την ε­ξέλιξή της. Μετά από την ολοκλήρω­ση αυτών, ο άνθρωπος απέκτησε σω­στή κρίση.

'Αρχισε να αποκτά ικανότητες ειδι­κές, ψυχικές, νοητικές και δυνάμεις φαντασίας και θέλησης (αποφυγή ε­πιρροών που δημιούργησαν το απωθη­μένο στο υποσυνείδητό του). Παράλληλα δεν παρέλειπε να αιτιο­λογεί στον εαυτό του την υπέρτατη αι­τία της δημιουργίας των φυτών, των ζώων, του ίδιου του εαυτού του, να στραφεί διαισθητικά σε όσα συνετέλεσαν στη δημιουργία τους και σε όσα δημιουργήθηκαν από αυτήν, να δημι­ουργεί τις τάξεις, τις ομάδες, τους κλά­δους απασχολήσεων και ενδιαφερό­ντων, των τεχνών, τα έθιμα, τις συνή­θειες κ.λ.π.

Η κατάσταση όμως όλων αυτών, είχε σαν αποτέλεσμα την εξέλιξη του εγκεφάλου του, κυρίως σε μέγεθος και σε έλικες, γεγονός το οποίο μαρτυρεί ότι το πνεύμα αυξάνεται ανελισσόμενο και δε διαγράφεται το προηγούμενο α­πό το νεότερο, αλλά επαφίεται και αυ­τό στο νόμο της ανακυκλύσεως, της αιτίας που το δημιούργησε. Γι' αυτό και η ιστορία επαναλαμβάνεται σε ό­λους τους τομείς.

Αλλά, η μη καταστροφή του δημι­ουργηθέντος πνεύματος συνεπάγεται συνέχεια αυτού και συνεχή ύπαρξη της μιας άκρης του στον εγκέφαλό μας.  'Ετσι βασισμένη σε νόμους καθαρά  φυσικούς, επιτακτικούς θα λέγαμε, έχουμε την αρχή του πολιτισμού, της ιστορίας του και της εξέλιξής του.


Πάνω απ' όλα, η ανίκητη εκείνη δύ­ναμη, ο Θείος Λόγος, το σύνολο των αιτιών δημιουργίας και ανακαλύψεων - που - είτε το ήθελε ο άνθρωπος είτε  όχι - του επεβάλετο και θα του επι­βάλλεται σαν θάλασσα που δεν μπορεί να χωρέσει σε μικρό δοχείο, την ασύλληπτη σοφία, σαν στοιχεία τα ο­ποία ο εγκέφαλός του, που έστω κι αν δημιουργήθηκε από αυτόν, δύσκολα  μπορεί να συλλάβει.

Γιατί είναι ατέλειωτα και συνεχώς εναλλασσόμενα και μόνον υ­πό μία μορφή, προσωποποίηση, α­πεικόνιση και μία λέξη (ΘΕΟΣ) μπορεί να την καταλάβει, να την δεχτεί ανώ­δυνα ο εγκέφαλός του και να συμπορευτεί μαζί της, δια της λατρείας, δια της πίστης σε μία λέξη, η οποία στο υποσυνείδητο και το συνειδητό του εί­ναι γνωστή και ανεκτή, αποφεύγοντας έτσι την πλημμύρα των γνώσεων η οποία θα μπορούσε να τον  τρελάνει, εάν δεν ήταν έτοιμος οργανικά να την δε­χτεί.

Αυτό που δεν μπορεί να γίνει σή­μερα από το ανθρώπινο σύνολο, αλλά  κάποια στιγμή  θα γίνει!


Του Δημοσιογράφου Β. ΚΟΥΤΟΥΖΗ