Στάση Φυγής...

[pixie]

Θα επαναστατώ πάντοτε εναντίον κάθε απόπειρας περιορισμού ενός ζωντανού όντος σε επίπεδο επικοινωνίας και έκφρασης! Την επιβολή της σιωπής σε έναν άνθρωπο χωρίς το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για κάτι, αν όχι να το διαπραγματευθεί! Θα μου πει κανείς, υπάρχουν άτυχες συνθήκες... Θα απαντησω, ε, και? Με τι κριτήρια η θυσία κάποιου κρίνεται  αυτοεπιβεβλημένη?  
Αν τα λόγια μας ήταν υποσχόμενα όπως κάθε ωραία ματαιοδοξία και οι πράξεις μας τα αναιρούν, τότε η λέξη συνέπεια είναι μια χυδαιότητα... ‘Ενας άνθρωπος παύει να είναι αφηρημένη έννοια όταν τον ρίχνεις μέσα στα γεγονότα.

Αν η επαφή μας ήταν ένας κώδικας αλληλολιβανίσματος ρητορικών θέσεων με καρδιά περιβόλι, δεν θα μου καιγόταν καρφί! Να το δηλώσεις όμως! Να το αντιμετωπίσεις! ‘Οχι ψευδείς λεπτότητες! Το όνειρο αντιτίθεται στην απουσία ονείρου.

Είναι σχεδόν κωμικό, υπάρχει μια παράλογη και επιφανειακή αίσθηση της πραγματικότητας. Δίνεις βαρύτητα στον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου κι εκείνος αγνοεί ακόμα και την έννοια των λέξεων!!! Απόδειξέ μου ότι υπάρχεις! Απόδειξέ το ότι έχεις ψυχή! Χρησιμοποιώ εκφράσεις με κάποια πίστωση ακόμα... Απόδειξέ μου ότι δεν είμαι το θύμα γελοίων φόβων και ενδοιασμών...
 
ΥΓ. Απευθύνομαι σε μια υποθετική προσωπικότητα που φέρει μεν αντρικά χαρακτηριστικά, αλλά λειτουργεί σαν κοινός λιποτάχτης!
Η γυναίκα μένει πίσω – άλλοτε δυναμική, άλλοτε απογυμνωμένη να παλεύει με άγνωστες δυνάμεις κι άλλοτε να διακυβεύεται η ισορροπία της σε ένα υπνωτικό παιχνίδι, σε μια προσπάθεια συνειδητοποίησης πραγμάτων που ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξαν...

;-)

[pixie]

Τελικά η πραγματικότητα ζημιώνει την έκφραση της ζωής! Κι η φαντασίωση ζημιώνεται από την ίδια τη ζωή.
'Ισως βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για έναν αισθητιστή έχει ενδιαφέρον ακόμα κι αυτό...

'Αλλωστε, αν ζούσα κάτι πολύ μεγάλο, δεν θα μπορούσα ποτέ να το ονομάσω ή να το διηγηθώ... Θα έμενε ανέκφραστο, κρυμμένο μέσα στους πόρους της γλώσσας...

Υπάρχει στην υπόθεση κάτι σκληρό. Είναι σαν νάχεις δραπετεύσει και κρύβεσαι κι ο μόνος που σε κυνηγάει είναι ο εαυτός σου.

[pixie]

Κι αν μείνω εδώ, υπάρχει μια φυγή στη στάση μου, κι αν φύγω, υπάρχει μια στάση στη φυγή μου... λέει ο Καλίλ Γκιμπράν.

[pixie]

Κάποιοι κρατούν ένα κλειδί από μια πόρτα που ουσιαστικά δεν υπάρχει...
Διαχειριστές μύθων και ακάλυπτων προοπτικών...
Είναι αυτοί που μεσιτεύουν τη μοίρα... παζαρεύουν μάλιστα δήθεν τοις μετρητοίς... αλλά...

Είναι οι μεταπράτες ενός ανύπαρκτου πεπρωμένου...

 
Κάποιοι/ες πάλι κάθονται παθητικά ακόμα στον πάγκο των συναισθημάτων περιμένοντας έναν συντονιστή της τύχης...

Ποτέ μου δεν θα καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος/άντρας επιλέγει να συμπεριφέρεται δειλά σαν τον σκαντζόχοιρο... αντί να αναγνωρίσει το ποσοστό συμμετοχής του στις ευθύνες, κουλουριάζεται, μικραίνει, κλείνεται... και το μόνο που βλέπεις είναι τ' αγκάθια του!

[Nikos Apomakros]

Συγνώμη που θα διακόψω τον μονόλογο για κάτι ασήμαντο...
Ως στιγμής πάντως απ' όσα έχεις γράψει (κι έχω προλάβει να διαβάσω)
τονίζω δύο σημεία που μου άρεσαν περισσότερο... (το ένα είναι από το blog σου).
Και σε περίπτωση που κρίνεις το παρόν εκτός θέματος, προκαταβολικά λέω
δεν έχω καμμία αντίρρηση να διαγραφεί κι όχι δεν θα με πειράξει .

Είναι σχεδόν κωμικό, υπάρχει μια παράλογη και επιφανειακή αίσθηση της πραγματικότητας.
Δίνεις βαρύτητα στον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου κι εκείνος αγνοεί ακόμα και την έννοια
των λέξεων!!! Απόδειξέ μου ότι υπάρχεις! Απόδειξέ το ότι έχεις ψυχή! Χρησιμοποιώ εκφράσεις
με κάποια πίστωση ακόμα... Απόδειξέ μου ότι δεν είμαι το θύμα γελοίων φόβων και ενδοιασμών...

και φυσικά...

Κι ενώ οι καιροί είναι μαστροποί και η ευτέλεια ακμάζει κι ο κίβδηλος ήχος, των κούφιων
από ουσία λέξεων, καλά κρατεί, η αμετροέπεια χτυπάει κόκκινο και η ανοησία πάει σύννεφο!
Συμπεριφέρεται από μόνη της ως μία οντότητα που πασχίζει απεγνωσμένα να αποδείξει την ικανότητά της..

Η σοβαρότητα, ακάλυπτη όπως πάντα, ντυμένη τη γύμνια περιττών προκλήσεων,
αλλοπρόσαλλων κομπλεξισμών, τα οικεία ανοσιουργήματα της τάξης των ηθικά ανάλγητων,
χαμογελάει απλά με στωικότητα...

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="349847"]Συγνώμη που θα διακόψω τον μονόλογο για κάτι ασήμαντο...[/quote]

Τιμή μου... Και δεν υπάρχει κάτι πιο ασήμαντο από εμάς τους ίδιους ως μόρια αυτού του κόσμου...


Έχω πληρώσει, λοιπόν, τις ψευδαισθήσεις μου  - μια-μια - το γνωστό τίμημα στα συναισθήματα και την ευφυιία! Βίωσα όλες μου τις διαψεύσεις, οπότε τι καλύτερο από μια επαναληπτική διαδρομή αφαίρεσης...

Από την ίδια εντύπωση κάποιος φτιάχνει μια στιγμή κι ένας άλλος ολόκληρη αναλυτική θεωρία ή ένα υποτιμητικό παραμύθι γι' αγγέλους και παιδιά καμωμένο αθώα στα μέτρα του...