Η Ομοσπονδιακή Τουρκία και η περιπέτεια της Ε.Ε.

[KostasD33]

Μεταφέρω αυτούσιο ένα κείμενο ανάλυση σχετικά με την γεωπολιτική θέση της Τουρκίας και τις θέσεις αντιθέσεις που αναπτύσσονται στο ξεκίνημα της νέας δεκαετίας.
Η Τουρκία δεν είναι πια ο φτωχός και ασήμαντος εταίρος – γείτονας ούτε ο μπουνταλάς που λειτουργεί χωρίς οικονομικό και στρατηγικό σχεδιασμό.
Νομίζω πως η ανάλυση του Γιάννου Χαραλαμπίδη είναι από τις πιο σφαιρικές και δίνουν ένα στίγμα βάσης, χωρίς κραυγές και αλαλαγμούς.



[align=center]Η Ομοσπονδιακή Τουρκία και η περιπέτεια της Ε.Ε.[/align]

Η παράγραφος 23 της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του 2004 τονίζει με πονηρό τρόπο ότι, εάν οι ενταξιακές διαδικασίες δεν ευοδωθούν, τότε θα πρέπει να εξευρεθούν άλλοι τρόπο για να διατηρηθεί η Τουρκία αγκιστρωμένη στην Ε.Ε. Έκτοτε έχει κυλίσει νερό στο αυλάκι. Όμως, η τουρκική ενταξιακή πορεία αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα, που απορρέουν από εσωτερικές αντιθέσεις, αντιδράσει και αδυναμίες, καθώς και από το άλυτο κυπριακό πρόβλημα. Αφενός είναι κοινή διαπίστωση ότι επιβάλλεται επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, αφετέρου υπάρχουν παγωμένα κεφάλαια λόγω Κυπριακού, όπως είναι αυτά που σχετίζονται με το πρωτόκολλο, καθώς και άλλα, όπως του πολιτισμού και της ενέργειας, που είναι συναφή: α. Με την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς στα κατεχόμενα και β. Με τις παρενοχλήσεις τουρκικών πολεμικών πλοίων, επί σκαφών που διενεργούν έρευνες για λογαριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας, με σκοπό την εξεύρεση υδρογονανθράκων.

Οι δρόμοι των πετρελαίων

Βεβαίως, από το 2004 τα πράγματα άλλαξαν. Και απρόβλεπτα γεγονότα συνέβησαν. Σήμερα, η Ε.Ε. έχει βρεθεί στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ενώ η Άγκυρα, από την πλευρά της, έχει καταφέρει να δημιουργήσει κοινωνία γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων, ακόμη και με χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που τάσσονται εναντίον της πλήρους τουρκικής ένταξης και υποστηρίζουν την ειδική σχέση. Η Άγκυρα επί μακρόν επιχειρεί να αναδείξει εαυτήν:

1. Ως την οδό των πετρελαίων, αναβιώνοντας τον παλιό δρόμο του μεταξιού, ενώνοντας δηλαδή την Ευρώπη με την Ασία, αλλά αυτή τη φορά μέσω της ενέργειας. Η Τουρκία εμφανίζεται ως αξιόπιστη ενεργειακή εναλλακτική επιλογή, που κερδίζει ακόμη και αυτή τη Ρωσία, σε δυο επίπεδα. Στο συμβατικό και στη χρήση αγωγών, αλλά και στον πυρηνικό, αφού η Μόσχα αναλαμβάνει την επίβλεψη του πυρηνικού προγράμματος στο Ακουγιού, που φθάνει το ύψος των 20 δις ευρώ.

2. Τον Απρίλιο του 2009, ο Πρόεδρος Ομπάμα, κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία, της έδωσε το χρίσμα της περιφερειακής δύναμης και ενός «δημοκρατικού» μοντέλου, που θα μπορούσε να υιοθετηθεί και από άλλες μουσουλμανικές χώρες. Προηγουμένως ο Επίτροπος Ρεν, όταν είχε το χαρτοφυλάκιο της Διεύρυνσης, είχε χαρακτηρίσει την Τουρκία ως «δημοκρατικό λίκνο» για τις ισλαμικές χώρες. Και είναι πρόδηλο ότι τόσο αρκετοί των Ευρωπαίων όσο και οι ΗΠΑ θεωρούν την Τουρκία ως γέφυρα της Δύσης με το Ισλάμ.

Οι στρόφιγγες της ενέργειας

Η Άγκυρα κρατεί όλα τα σχοινιά. Και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία και με το Ισλάμ. Το σημαντικό γιʼ αυτήν είναι ότι έχει δέσει τα γεωπολιτικά συμφέροντα των εταίρων με επενδύσεις δισεκατομμυρίων επί του εδάφους της. Γιατί επισημαίνεται αυτή η σύνδεση που στηρίζεται στη λογική των αλληλεξαρτήσεων, που ενδέχεται, όμως, να μετατραπεί σε πρακτική εξάρτησης; Διότι η Τουρκία προβάλλει ως εναλλακτική ενεργειακή οδός, λόγω των προβλημάτων που υπάρχουν μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας.

Η υφιστάμενη εξάρτηση της Ευρώπης από το Κίεβο, ως κομβικού σημείου παροχής φυσικού αερίου, δημιουργεί ανάγκη απεξάρτησης. Εν πρώτοις, η Τουρκία ακούγεται καλή εναλλακτική επιλογή. Όμως, υπάρχει ή όχι ο κίνδυνος να τεθούν οι εταίροι υπό την εξάρτηση της Τουρκίας; Και τι θα συμβεί εάν η Ε.Ε. πει όχι στην ένταξη της Τουρκίας, ως πλήρους κράτους μέλους; Θα μπορεί ή όχι η Άγκυρα να κλείσει τις στρόφιγγες της ενέργειας; Θα παγιδευτούν ή όχι τα ευρωπαϊκά κεφάλαια; Και πώς θα αντιδράσει η Ε.Ε.; Θα κάνει πόλεμο; Θα στραγγαλίσει την Τουρκία οικονομικά και πώς; Ποια θα είναι επί τούτου η στάση των ΗΠΑ, οι οποίες διαδραματίζουν ακόμη το ρόλο της παγκόσμιας υπερδύναμης; Και αυτό αποδείχθηκε και στην περίπτωση της οικονομική κρίσης. Αφού έλεγξε το δικό της πρόβλημα, με διάφορους τρόπους οξύνει την ευρωπαϊκή κρίση και χτυπά το ευρώ, που χάνει την υπεροχή του έναντι του δολαρίου.

Ο ρόλος των ΗΠΑ και η γερμανική πρακτική

Βεβαίως, από την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η Τουρκία δεν θα είναι εύκολο να κλείσει τις ενεργειακές κάνουλες στην Ευρώπη, διότι θα πληγούν και τα δικά της οικονομικά και άλλα συμφέροντα. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα δημιουργηθούν συνθήκες αποσταθεροποίησης, που κανέναν δεν θα ωφελούν. Πλην των ΗΠΑ, που είτε θα διαδραματίσουν επιδιαιτητικό ρόλο είτε και θα επιλέξουν διπλωματικά στρατόπεδο, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των εθνικών τους συμφερόντων. Όπως πράττουν και θα πράξουν και τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Απόδειξη τούτου συνιστά η τελευταία οικονομική κρίση. Τα γερμανικά εθνικά συμφέροντα δεν συνέκλιναν με τα αντίστοιχα ελληνικά ή ακόμη και με τα γαλλικά. Γιʼ αυτό και ο αρχικός συμβιβασμός του μηχανισμού και των κανόνων στήριξης προς την Αθήνα είχε γερμανικό χαρακτήρα. Ο δε συμβιβασμός επήλθε όταν ακόμη και αυτή η Γερμανία αντιλήφθηκε ότι, εάν η ευρωζώνη επλήττετο από ένα αρνητικό ντόμινο, τότε το μελλοντικό της κόστος θα ήταν μεγαλύτερο από το όφελος. Γιʼ αυτό επιβεβαιώθηκε ότι: Το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον συνιστά την ελάχιστη σύγκλιση των εθνικών συμφερόντων. Και όπου υπάρχουν κόκκινες γραμμές εθνικών συμφερόντων, δεν υπάρχει κοινό ευρωπαϊκό. Υπάρχει απόκλιση.

Τρία σενάρια κρίσης

ΕΑΝ, λοιπόν, η Ε.Ε. πει όχι στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., τότε μπορεί να προκύψει: 1. Κρίση στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε.
2. Εσωτερική κρίση εντός της Ε.Ε., λόγω σύγκρουσης εθνικών συμφερόντων ως προς τη λήψη της τελικής απόφασης. 3. Κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ - Ε.Ε., εάν οι Αμερικανοί υποστηρίζουν, πράγμα φυσιολογικό, την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. και η τελευταία διαφωνεί. Η κρίση αυτή έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να ξεσπάσει στην περίπτωση κατά την οποία η Τουρκία εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ε.Ε. και οι Βρυξέλλες πουν όχι στην πλήρη ένταξη. Βεβαίως, σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουμε μια Τουρκία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, αλλά μια Τουρκία ευρωπαϊκή, η οποία, όμως, ποιος εγγυάται ότι δεν θα συνεχίσει να είναι επεκτατική και αναθεωρητική;

Οι δομικές αλλαγές και η «σοφία» ενός στρατηγού

ΥΠΟ αυτές τις συνθήκες εγείρεται το εξής ερώτημα: Τι στην ουσία φοβούνται τα κράτη εκείνα, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, από μια πλήρη τουρκική ένταξη; Τα ηγετικά της Ε.Ε. κράτη-μέλη δεν είναι έτοιμα να μοιραστούν τις εξουσίες που απολαμβάνουν σήμερα εντός της Ε.Ε. με την Άγκυρα. Διότι η Τουρκία θα είναι η μεγαλύτερη χώρα μετά τη Γερμανία, με το μεγαλύτερο στρατό και τη μεγαλύτερη θεσμική ισχύ εντός της Ε.Ε. Από την άλλη, υπάρχει και η άποψη ότι εάν η Τουρκία εκδημοκρατικοποιηθεί, θα διατρέξει τον κίνδυνο της διάλυσης, λόγω των Κούρδων και των λοιπών μειονοτήτων, που ενδεχομένως να οδηγήσουν σε μια νέα πολυπολιτισμική και πολυεθνική χώρα.

Ενδέχεται, λοιπόν, να είναι σοφή η θέση του πρώην δικτάτορα στρατηγού Εβρέν, ότι η Τουρκία, για να μπορέσει να απορροφήσει τους κραδασμούς των προβλημάτων συνοχής που θα προκύψουν από την εκδημοκρατικοποίηση, θα πρέπει να προχωρήσει σε δομικές αλλαγές και σε μια μορφή ομοσπονδοποίησης, που θα περιλαμβάνει και την κουρδική πολιτεία εντός της τουρκικής επικράτειας. Από την άλλη, στην περίπτωση που η Ε.Ε. αποφασίσει ότι θα εντάξει την Τουρκία ως πλήρες μέλος, για να διατηρήσει τη συνοχή της θα πρέπει να προχωρήσει σε δομικές μεταβολές. Kαι ενδεχομένως, όπως θα έχουμε -σε περίπτωση εκδημοκρατισμού της- μια νέα Τουρκία, θα έχουμε και μια νέα Ευρώπη, με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο και μια σειρά άλλων κοινωνικών και πολιτικών καθώς και θεσμικών αλλαγών.

Ερώτημα: Μπορούν ή όχι οι Ευρωπαίοι να συμβιβαστούν με αυτή την ιδέα ή όχι; Διότι, είναι σε λάθος δρόμο η ΕΕ και τα κράτη-μέλη της, εάν έχουν την αντίληψη ότι θα αφήσουν την Τουρκία να προχωρήσει ώς το τέλος του δρόμου, ώς το παρά πέντε, και τότε να της κλείσουν την πόρτα. Εάν, λοιπόν, η Ε.Ε. δεν υιοθετήσει ξεκάθαρη πολιτική ως προς το τελικό αποτέλεσμα της τουρκικής ενταξιακής πορείας, αργοπορημένα μεν, αλλά θα κατανοήσει η Ευρώπη ότι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας δεν ήταν μια ελεγχόμενη διπλωματική διαδικασία, παρά μόνο ένα παίγνιο ισχύος και προφανώς με περιπέτεια, με ανοικτά όλα τα αποτελέσματα...

*Δρ Διεθνών Σχέσεων
Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
sigmalive.com

[mazdaden]

[size=14]Το θεμα ειναι εαν η ΕΕ γνωριζει στοιχειωδη γεωγραφια!!
Αλλο Ευρωπη και αλλο Ασια....νομιζω.
Τωρα αν το μικρο κομματακι της ανατολικης Θρακης που περιλαμβανει την Κωνσταντινουπολη θεωρειται Ευρωπαικο εδαφος,ειναι
θεμα προς αμφισβητηση,γιατι αυ [highlight=#FFFFAA] [/highlight]το επρεπε να ανηκη στην Ελλαδα και οχι στους βαρβαρους!![/size]

[rain]

καλά, πάρε εσύ το τουφέκι σου να πάρω εγώ μια σφεντόνα που έχω, να πάμε να πάρουμε την Πόλη. Σε βολεύει την άλλη Παρασκευή να προλάβουμε Κυριακή βράδυ να γυρίσουμε;
ααααααα ρεεε πατριωτάρες που γεμίσαμε !   :mrblue:  :mrblue:  :mrblue: