Ο Θάνατος του Σύμπαντος...

[pixie]

Από τη στιγμή που ο Κόσμος μπήκε στην ύπαρξη χάρη στη σφαιρική διάχυση και ακτινοβολία των ατόμων, τείνει κιόλας προς την πηγή του δλδ. τη Μονάδα, δλδ. τον θάνατο.
Κι αυτό εξαιτίας της αντενέργειας, της τάσης των ατόμων να επιστρέψουν στο κοινό τους κέντρο, που είναι το 'Ενα από όπου πήγασαν και που έχουν χάσει.

Και αν δεν υπήρχε η άπωση, που εμποδίζει αυτή την άμεση επιστροφή των κοσμικών ατόμων, το Σύμπαν θα καταποντίζονταν - χάρη σε κεραυνοβόλα έλξη - μέσα στο θάνατο, την ίδια στιγμή της δημιουργίας του.

Το ότι ο θάνατος του Σύμπαντος - Κόσμου συνιστά την πιο μεγάλη και αυθεντική του δυνατότητα, το δείχνει το γεγονός ότι ακριβώς τότε ανατέλλουν η υπέρτατη ομορφιά του και η αλήθεια του.

Ο Θάνατος σφραγίζει την τέλεια πραγμάτωση, ολοκλήρωση, εντελέχεια του Κόσμου, ως καθολικής οντότητας.

Κόσμος και Θάνατος συγκλίνουν σε ένα και το αυτό! Κι εδώ είναι το σημείο που, συνειδητοποιώντας το, γεννιέται δέος, ώσπου τελικά Φόβος και Σύμπαν συμπίπτουν και ταυτίζονται εφιαλτικά.

Υπάρχει ανάμεσα στο Σύμπαν και τον Φόβο ένα είδος ανταπόκρισης, που έχει τέτοια πληρότητα, ώστε να αγγίζει την ίδια την τελειότητα...

[pixie]

Το Σύμπαν είναι απεριόριστα μεγάλο, δεν θα μπορούσα να δεχτώ ωστόσο ότι είναι άπειρο!
Αντίθετα, είναι μια σφαίρα που τείνει να συσπειρωθεί όλο και περισσότερο ρέποντας αδιάκοπα προς το πνευματικό της κέντρο ή το πρωταρχικό σημείο.
'Ισως θα μπορούσα να το δεχτώ μεταξύ πέρατος και απείρου... ούτε απόλυτα πεπερασμένο, ούτε άπειρο... μια ατέρμονη διαδοχή συμπάντων... μια ολόκληρη κλίμακα κόσμων.

Η διαρκής προσπάθεια σε μια ιδέα - Άπειρο, Θεός, Δημιουργός, Πνεύμα - κι όχι εκφράζοντας επί της ουσίας την ίδια την ιδέα, αντιπροσωπεύει και στις μέρες μας μια αδύνατη ακόμα αντίληψη.

Ίσως η κριτική του Απείρου παίρνει διαστάσεις - συστέλλεται ή διαστέλλεται ανάλογα με τη δύναμη και την ορατότητα της φαντασίας!


Δεν θα μπορούσε το Σύμπαν να είναι άπειρο, από τη στιγμή που υποκύπτει στον θάνατο. 'Ενας θάνατος βέβαια που γίνεται πάλι νέα διάσταση ζωής!

Δηλαδή, εδώ παρουσιάζεται μια διπολικότητα στη σκέψη: Αν το Σύμπαν, εξαιτίας του θανάτου του, καθίσταται πεπερασμένο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο αποδεικνύεται άπειρο...

[kapoia_za]

Πόσο μόνιμο το προσωρινό που επαναλαμβάνεται..

[NoName]

Δεν αντιλαμβάνομαι πως μπορεί το σύμπαν, ένα αστρικό σύνολο, να έχει πνεύμα και μάλιστα το πνεύμα αυτό να έχει συναισθήματα όπως ο φόβος!
Εκτός κι αν η φιλολογική προσέγγιση γεγονότων επιτρέπει την οποιαδήποτε ερμηνεία στη φυσική υπόσταση αυτών.

[pixie]

Σωστά, η αναφορά δεν γίνεται σε αστροφυσικό επίπεδο... Το Σύμπαν χρησιμοποιείται και ως έννοια μεταφυσική.

Στεκόμαστε στην εσωτερική υπόσταση του θέματος, μπροστά στην ιδέα της ενατένισης ενός απέραντου μακρόκοσμου, με τη μορφή της περισυλλογής, της έκστασης, αλλά και της φοβίας που προκαλεί. Κι εδώ είναι ο λόγος που αναφέρθηκε ακόμα και η δύναμη της φαντασίας!
Διευρύνουμε λίγο τις αντιλήψεις μας ώστε να δεχτούμε τα αστρικά συστήματα, που συνιστούν το σύμπαν, ως οντότητες!

Έχουμε το δέος μπροστά στο φάσμα του Σύμπαντος - Άπειρου - από την μία, κι από την άλλη τη δομή του ανθρώπινου εναγώνιου φόβου, τη δόνηση στο κράμα της ζωής και του θανάτου, στο ψυχανέμισμα του τρομερού αυτού Άγνωστου που μας καταπίνει.


Γρήγορα διαπιστώνουμε ότι όλα είναι συνάρτηση του Σύμπαντος - αφού ενεργεί πάνω σε κάθε πράγμα, ακόμα και στο πιο ασήμαντο και τιποτένιο, και γενικά όλα πηγάζουν από το Σύμπαν - αλλά την ίδια στιγμή το κάθε τι είναι συνάρτηση του Θανάτου - αντενέργεια - σαν να ταυτίζονται αυτά τα δυο - Σύμπαν, Θάνατος - σε μια ολότητα. Αναγάγουμε δλδ. τη διπολικότητα αυτών των δυο όρων σε μια παρουσία, η οποία συμπίπτει με το πρωταρχικό 'Ενα με το οποίο κι ο ίδιος ο άνθρωπος τελικά μοιάζει...

[pixie]

[quote user="kapoia_za" post="339549"]Πόσο μόνιμο το προσωρινό που επαναλαμβάνεται..[/quote]
Το Σύμπαν δεν είναι πεπερασμένο. Προσωρινό είναι πράγματι το τέλος του, εφόσον ένα άλλο σύμπαν προορίζεται να πάρει τη θέση του αμέσως.
Με άλλα λόγια, το Σύμπαν είναι ένα πεπερασμένο άπειρο, ένα άπειρο εν δυνάμει όμως... το τελείωμά του είναι η αφετηρία μιας νέας κοσμικής δημιουργίας, μιας διαδοχής συμπάντων που είναι απεριόριστη...

[pixie]

Διαβάζω στο ΒΗΜΑ, από όπου μεταφέρω και την πληροφορία, πως έχουν κυκλοφορήσει πρόσφατα τρία πολύ σπουδαία αστροφυσικά κυρίως βιβλία, σχετικά με το θέμα...
 


Το πρώτο, το Φαντάσματα και Γρίφοι του Σύμπαντος του Χρίστου Γεωργούση, είναι απαραίτητη εισαγωγή στην αλλόκοτη πραγματικότητα του «επέκεινα». Σεμνά, χωρίς να διατείνεται ότι γράφει εγκυκλοπαίδεια της Αστροφυσικής, ο συνταξιούχος αυτός φυσικός μέσης εκπαίδευσης υπόσχεται «ένα παραμύθι για νέους 17-97 ετών». Και τα καταφέρνει, χωρίς να χρειαστεί να γράψει ούτε μία μαθηματική εξίσωση, χωρίς καν να φοβηθεί να ξεκινήσει το ταξίδι του από το τρομακτικό «Σύμπαν και Πολυσύμπαντα». Με λόγια απλά και ψυχραιμία πολεμικού ανταποκριτή, μας περιγράφει τις «Εκρήξεις και Επαναστάσεις» που σημειώθηκαν στην ιστορία της ανθρώπινης γνώσης από τον 19ο αιώνα ως σήμερα, εστιάζει στην εμφάνιση της θεωρίας της Μεγάλης Εκρηξης (Βig Βang), παραθέτει επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα και «διαβάζει τη μοίρα» του Σύμπαντος. Στα επόμενα τρία κεφάλαια αναλύει την εξέλιξη των επιστημών γύρω από τη νομολογία του κόσμου, περνώντας από τις δυνάμεις και την Ατομική Φυσική στα κύματα και στην Κβαντική Φυσική, για να φτάσει στις θεωρίες των Χορδών και των Πάντων. Στα επόμενα δύο κεφάλαια καταγράφει τα «ξωτικά» που συναντάς στο Υπερπέραν, από τους κόκκινους γίγαντες ως τις μαύρες τρύπες, εξηγώντας τους αλλεπάλληλους κύκλους θανάτου και αναγέννησης κόσμων που διαγράφονται γύρω μας. Καταλήγει με ένα κεφάλαιο για τον φεουδάρχη της γειτονιάς μας, τον Ηλιο, και ένα για την αόρατη θάλασσα όπου κολυμπούν όλα, τη σκοτεινή ύλη. Υπέροχο όντως ανάγνωσμα, που μόνο παραμύθι δεν είναι!

 
Το δεύτερο βιβλίο της είναι το: Στα Μονοπάτια του 'Ηλιου- εισαγωγή στην Ηλιακή Φυσική, γραμμένο από την τετραμελή ομάδα των Π. Πρέκα-Παπαδήμα, Μ. Δανέζη, Στρ. Θεοδοσίου και Δ. Καργιολάκη, του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αληθεύει ότι δεν προσφέρεται για «πεταχτή ανάγνωση», καθώς κυνηγάει διπλό στόχο: Αφενός απευθύνεται στον φοιτητή και αφετέρου στον «ψαγμένο» αναγνώστη. Οπως λένε οι συγγραφείς του, «ο μη ειδικός μπορεί να διαβάζει μόνο το κείμενο, αντιπαρερχόμενος τις μαθηματικές σχέσεις». Αλλά, γιατί να σκοτιστεί με τα «χαρακτηριστικά του Ηλιου», το «εσωτερικό του», την «ατμόσφαιρά του», το «μαγνητικό του πεδίο», τη «δραστηριότητα» και την «ηλιόσφαιρά του» ο μέσος αναγνώστης? Διότι, όπως καθημερινά γίνεται όλο και πιο γνωστό, ήδη από τον χρόνο αυτόν ο Ηλιος μας αλλάζει πρόσωπο: Η δραστηριότητά του θα είναι τέτοια που ενδέχεται να «γονατίσει» τον ψηφιακό πολιτισμό μας. Αρα, μια καλύτερη κατανόηση των φαινομένων του αποκτά εξαιρετική επικαιρότητα. Και τα «μονοπάτια» που έγραψαν οι πανεπιστημιακοί μας είναι όντως ιδιαίτερα μεστά και κατατοπιστικά.


Περνάμε τώρα στο τρίτο της παρέας, το: Πριν από τη Μεγάλη 'Εκρηξη, των δίδυμων Γαλλο-ρωσο-αυστριακών Ιγκορ και Γκρίσκα Μπογκντάνοφ. Αν το βιβλίο του καθηγητή Γεωργούση ήταν οι απαραίτητοι... Χαιρετισμοί και τα Μονοπάτια το... Ευαγγέλιο που μας προετοίμασε για το αστρικό Πάσχα, το βιβλίο αυτό προσφέρει κυριολεκτικά την κορύφωση του δράματος. Οχι διότι διαθέτει την πιο έγκυρη περιγραφή του, αλλά το αντίθετο: Είναι ένα σοκ παρόμοιο με εκείνο του Ευαγγελίου του Ιούδα! Για όποιον διαβάσει το βιβλίο χωρίς να γνωρίζει τα περί αυτό, πρόκειται για ένα επαναστατικό εγχείρημα απάντησης του πιο συγκλονιστικού αινίγματος (πώς και από ποιον φτιάχτηκε ο κόσμος;) και συνάμα ένα απολαυστικό ανάγνωσμα. Θα σταθούμε στο δεύτερο: Οντως είναι συναρπαστικό και προσφέρει μια ιδιαίτερα καλή ανασκόπηση του έργου των «ηρώων» που αναφέραμε στην αρχή. Μέσα από τις σελίδες του αντιλαμβάνεται κανείς τα μοναχικά έπη των ανθρώπων που τόλμησαν να «μετρήσουν το απροσμέτρητο». Επίσης, καταλαβαίνει πολλά από την κρυφή αντιπαλότητα μαθηματικών και φυσικών, με τους πρώτους να καλπάζουν ασυγκράτητοι στη μοντελοποίηση του ανέγγιχτου και τους δεύτερους να φρενάρουν, αναζητώντας απεγνωσμένα αποδείξεις γι΄ αυτά στα όποια απομεινάρια της Μεγάλης Εκρηξης.

Χρειάζεται όμως να συστήσουμε στον αναγνώστη τη μέγιστη προσοχή ως προς το πρώτο «δώρο» του βιβλίου: Αυτό που οι δύο αδελφοί παρουσιάζουν ως τη ρηξικέλευθη ματιά στο χρονικό σημείο μηδέν, ή και αυτό το «πριν», είναι από τα πλέον σκανδαλώδη θέματα της Φυσικής εδώ και μία δεκαετία! Διότι το βιβλίο των δύο αδελφών πρωτο εκδόθηκε το 2004, προκειμένου να πείσει για την ορθότητα μιας εργασίας τους του 2001. Μολονότι οι δυο τους (δρ Μαθηματικών ο ένας και δρ Φυσικής ο άλλος) κατόρθωσαν να την προβάλουν σε άκρως έγκυρα περιοδικά του χώρου, σάλος ξεσηκώθηκε στη συνέχεια για το κατά πόσον η θεωρία τους ήταν επιστημονική ή μια ασύλληπτη σε μέγεθος ακαδημαϊκή απάτη! Μπορεί να είναι εξόχως σαγηνευτικό το ότι «πριν υπήρχε μόνο η μονάδα, η πληροφορία» και να καθησυχάζει τις θρησκευόμενες ψυχές για το ότι «εν αρχή ην ο Λόγος», αλλά επιστήμη σημαίνει ακατάπαυστο κοσκίνισμα των επιχειρημάτων ως την απάλειψη κάθε λάθους, ανεξαρτήτως προαίρεσης, ευχής ή συμφέροντος.

[pixie]

Είναι τουλάχιστον αφελές να αναζητούμε τα κριτήρια επιλογής του Δημιουργού των Πάντων την ώρα, που με την υπάρχουσα ανθρώπινη φυσιολογία που διαθέτουμε, δυνάμεθα να αντιληφθούμε το Σύμπαν μέχρι κάποια όρια. Όσο ισχυρά όργανα και αν αποκτήσουμε, η φυσιολογία του ανθρωπίνου εγκεφάλου θα είναι πάντα η ίδια και με βάση αυτήν, αντιλαμβανόμαστε μόνο το γνωστό μας παρατηρούμενο Σύμπαν, αυτό που οι αρχαίοι Στωικοί φιλόσοφοι ονόμαζαν Κόσμο.

Για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, άλλο ο Κόσμος κι άλλο το Σύμπαν. Κόσμος είναι το κομμάτι εκείνο του Σύμπαντος, που εμπίπτει στην μελέτη των αισθήσεών μας, άρα και των μετρήσεών μας.

Κατά συνέπεια, η ανθρώπινη Βιολογία μας έχει εγκλωβίσει σε έναν τρισδιάστατο κόσμο, μην μπορώντας να αντιληφθεί μορφές και σχήματα, που δεν περιγράφονται από την Ευκλείδια Γεωμετρία και που οι διαστάσεις τους είναι περισσότερες από τρεις. Όμως, είναι πλέον κοινά αποδεκτό, ότι το Σύμπαν στο σύνολό του, στην ολότητά του δεν περιγράφεται από την Ευκλείδια Γεωμετρία και οι διαστάσεις του είναι τουλάχιστον τέσσερις (χρόνος). Η πειραματικώς αποδεδειγμένη θεωρία της Σχετικότητας υπαγορεύει, ότι το Σύμπαν μας δε είναι Ευκλείδιο και διέπεται από μια γεωμετρία, που λέγεται RIEMANN. Η δε Κβαντομηχανική, εδώ και αρκετά χρόνια τώρα, κάνει λόγο για σωματίδια, τα οποία εκπέμπονται στο παρόν και εκτελούν τροχιές στο παρελθόν...


Έχουμε δηλαδή, μια εσφαλμένη γνώμη για το πραγματικό Σύμπαν. Αγνοούμε τη φύση και την υφή των τετραδιάστατων αντικειμένων και ακόμα περισσότερο αγνοούμε τους νόμους, που τα διέπουν. Λογικά, πρέπει να είναι προεκτάσεις των δικών μας νόμων αλλά..... Τί είπα μόλις τώρα; Λογικά; Με βάση ποιά λογική; Των ατελών ανθρώπινων αισθήσεων; Οι οποίες βλέπουν και ακούνε συγκεκριμένες συχνότητες; Εδώ ακόμη και στον ίδιο μας τον πλανήτη, μορφές ζωής οι οποίες συμβιώνουν με εμάς, αντιλαμβάνονται το εξωτερικό περιβάλλον με τελείως διαφορετικό τρόπο. (Τα φίδια βλέπουν στο υπέρυθρο, δηλαδή την θερμότητα, τα δελφίνια ακούνε υπερήχους κ.ο.κ.) Μόνο με τη νόηση και με χρηστικό εργαλείο τα μαθηματικά, θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε αυτούς τους νόμους. Τους νόμους του μή αισθητού από εμάς Σύμπαντος.


Από τη στιγμή λοιπόν, που δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της δημιουργίας σε όλη του την έκταση, είναι αστείο να προσπαθούμε να υπεισέρθουμε στη λογική του Δημιουργού και να επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τα κριτήρια των επιλογών του. Ακόμα και έτσι όμως, αναφερόμενοι στο γνωστό και παρατηρήσιμο Σύμπαν, στο τμήμα εκείνο του Σύμπαντος, το οποίο όπως είδαμε είναι αντιληπτό απ’ την ανθρώπινη φυσιολογία, στο Σύμπαν εκείνο, στο οποίο η γη μας είναι ένας απλός κόκκος άμμου, ο γήινος άνθρωπος είναι ο εκλεκτός! Μοιάζει επιλεγμένος σε σχέση με κάθε άλλον εξωγήινο πολιτισμό. Γιατί;

Η απάντηση ακούει στο όνομα ''Ανθρωπική Αρχή''. Πρόκειται για μια θεωρία με την έννοια της φιλοσοφικής προσέγγισης, η οποία όμως στις μέρες μας τείνει να γίνει πλήρως αποδεκτή απ’ την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Σύμφωνα με μία εκ των εκδοχών της, η οποία καλείται Ισχυρή Ανθρωπική Αρχή, ''οι ιδιότητες του Σύμπαντος πρέπει να είναι τέτοιες ούτως ώστε, κάποια στιγμή να μπορεί να αναπτυχθεί ζωή''. Συνεπώς, ολόκληρο το Συμπαντικό οικοδόμημα μοιάζει να εκτελεί συγκεκριμένο λειτουργικό σχέδιο, με μοναδικό κριτήριο την ύπαρξη του ανθρώπου.


Από άρθρο του Γιάννη Σαρλά

[KostasD33]

Ο Γιάννης Σάρλας είναι αστροφυσικός? Φυσικός? Ή έχει κάνει σπουδές σχετικές με το σύμπαν και τα άστρα?
Ή είναι κι αυτός άλλος ένας φιλοσοφίζων συμπαντολόγος?


[cell class=spoiler]τείνει να γίνει πλήρως αποδεκτή απʼ την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα[/cell]
Επίσης με ποιο δικαίωμα μιλαει εκ μέρους της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας?

[black_velvet]

[quote user="KostasD33" post="348562"]Ο Γιάννης Σάρλας είναι αστροφυσικός? Φυσικός? Ή έχει κάνει σπουδές σχετικές με το σύμπαν και τα άστρα?
Ή είναι κι αυτός άλλος ένας φιλοσοφίζων συμπαντολόγος?


[cell class=spoiler]τείνει να γίνει πλήρως αποδεκτή απʼ την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα[/cell]
Επίσης με ποιο δικαίωμα μιλαει εκ μέρους της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας?[/quote]

Αμάν βρε Κωστήμ! Δεν βλέπεις πως το θέμα είναι στη Φιλοσοφία; Πώς περιμένεις επιστημονικά τεκμηριωμένες αναλύσεις;

Επίσης, όπως είχε αναφέρει κι ο γιόκας σου σε άλλο θέμα παλαιότερα, η ελευθερία λόγου είναι δικαίωμα του καθενός. Υπάρχει και σχετικό άρθρο στην διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ρώτα τον να σου πει ποιο είναι).

Και μη μου πεις πως προσβάλλει αυτός ο Σαρλας τους επιστήμονες. Γιατί κι εγώ για προσβολή της ελευθερίας αυτοδιάθεσης των ανθρώπων μιλούσα (για τον μοναχισμό λέγαμε τότε) αλλά ο γιόκας σου μου είπε πως με βάση αυτό το άρθρο, ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει (άρα και να βρίζει; ) για τις επιλογές των άλλων.

Άρα; ο καθένας λέει ό,τι θέλει και επικαλείται και όποιον θέλει. "Ανθρώπινα δικαιώματα" είναι αυτά. (Ασυδοσία σκέτη, λέω εγώ, αλλά τέλος πάντων.  :evil: ).

Αυτά.

[pixie]

[quote user="KostasD33" post="348562"]Ο Γιάννης Σάρλας είναι αστροφυσικός? Φυσικός? Ή έχει κάνει σπουδές σχετικές με το σύμπαν και τα άστρα?
Ή είναι κι αυτός άλλος ένας φιλοσοφίζων συμπαντολόγος?[/quote]

Επειδή αναφέρθηκα σε άρθρο του Γ. Σαρλά, οφείλω να αναφέρω και την ιδιότητά του εφόσον ζητήθηκε.
Ναι, είναι επιστήμων - στον χώρο της Φυσικής, Βιολογικές Επιστήμες και Περιβαλλοντολογία είναι οι σπουδές του.


Προσωπικά, τον διαβάζω και τον γνωρίζω από το περιοδικό ''Τρίτο Μάτι'' όπου γράφει άρθρα αλλά και ιστορίες για το Ανεξήγητο.

Εμένα πάντως, θα το δηλώσω κι ας γελάσετε, με ενδιαφέρουν πολύ ακόμα και τα ''παραμύθια'' κάποιου ερασιτέχνη ερευνητή που έχει πάρει σοβαρά το θέμα. Εκτιμώ όλες τις προσπάθειες και τις δυνατότητες των ανθρώπων που διαβάζουν και έχουν το θάρρος να εκφράζουν παρόμοιες σκέψεις, όπως εκτιμώ αυτούς που βυθομετρούν, φιλοσοφούν και ενεργοποιούν - εκτός της γνώσης - τις διαισθήσεις και τη φαντασία τους ερευνώντας το Άγνωστο.

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="348606"]...

Εμένα πάντως, θα το δηλώσω κι ας γελάσετε, με ενδιαφέρουν πολύ ακόμα και τα ''παραμύθια'' κάποιου ερασιτέχνη ερευνητή που έχει πάρει σοβαρά το θέμα. Εκτιμώ όλες τις προσπάθειες και τις δυνατότητες των ανθρώπων που διαβάζουν και έχουν το θάρρος να εκφράζουν παρόμοιες σκέψεις, όπως εκτιμώ αυτούς που βυθομετρούν, φιλοσοφούν και ενεργοποιούν - εκτός της γνώσης - τις διαισθήσεις και τη φαντασία τους ερευνώντας το Άγνωστο.[/quote]

Δεν θα μπορούσα ποτέ μου να θεωρήσω γελοίο κάτι τέτοιο! Ίσα ίσα.

Το κακό όμως είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) παίρνουνε αυτές τις "ερασιτεχνικές" σκέψεις και τις σηκώνουν παντιέρα, χωρίς να αναρωτηθούνε καν κατά πόσον είναι σωστές.........

[pixie]

[quote user="black_velvet" post="348619"]Το κακό όμως είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) παίρνουνε αυτές τις "ερασιτεχνικές" σκέψεις και τις σηκώνουν παντιέρα, χωρίς να αναρωτηθούνε καν κατά πόσον είναι σωστές.........[/quote]

 :mryellow:

E, τώρα τι να πω, αν το στοιχείο της κρίσης δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένο, δεν είναι σε θέση και το άτομο να φιλτράρει τις πληροφορίες που λαμβάνει... Πάντως, στο θέμα της αντίληψης του Ανεξήγητου ή και του Αόρατου, ακόμα και σήμερα, ελάχιστα πράγματα μπορούμε να θεωρήσουμε αντικειμενικά δεδομένα και τεκμηριωμένα με επιστημονικό τρόπο. Συνεπώς είναι εξίσου επικίνδυνο να είμαστε απόλυτοι κι εμένα αυτό το ''σωστό'' δεν μου λέει και πολλά, από τη στιγμή που τα πάντα ρέουν και τα πάντα ανατρέπονται ή ενσωματώνονται ή προσαρμόζονται σε μια καινοτόμο ιδέα.

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="348620"][quote user="black_velvet" post="348619"]Το κακό όμως είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) παίρνουνε αυτές τις "ερασιτεχνικές" σκέψεις και τις σηκώνουν παντιέρα, χωρίς να αναρωτηθούνε καν κατά πόσον είναι σωστές.........[/quote]

 :mryellow:

E, τώρα τι να πω, αν το στοιχείο της κρίσης δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένο, δεν είναι σε θέση και το άτομο να φιλτράρει τις πληροφορίες που λαμβάνει... Πάντως, στο θέμα της αντίληψης του Ανεξήγητου ή και του Αόρατου, ακόμα και σήμερα, ελάχιστα πράγματα μπορούμε να θεωρήσουμε αντικειμενικά δεδομένα και τεκμηριωμένα με επιστημονικό τρόπο. Συνεπώς είναι εξίσου επικίνδυνο να είμαστε απόλυτοι κι εμένα αυτό το ''σωστό'' δεν μου λέει και πολλά, από τη στιγμή που τα πάντα ρέουν και τα πάντα ανατρέπονται ή ενσωματώνονται ή προσαρμόζονται σε μια καινοτόμο ιδέα.[/quote]

Χαχαχα! Όντως, διαβάζοντας τώρα αυτό που έγραψα, έτσι όπως το έγραψα, δεν λέει και πολλά.  :razz:
Διότι πράγματι κανείς δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι όχι σε θέματα που ακόμη εξερευνώνται.
Θα πρέπει όμως να είναι σε θέση να αντιληφθεί τι είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ή/και αποτελεί, έστω, μια σοβαρή προσπάθεια κατανόησης των πραγμάτων, προκειμένου να το ξεχωρίσει από τυχόν τσαρλατανισμούς, απ' τους οποίους βρίθει ο κόσμος όλος - δυστυχώς!
Κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο...

[pixie]

Και από τις σελίδες της Φυσικής...

''Δεν υπάρχει μόνο ένα Σύμπαν - το "δικό" μας - αλλά πάρα πολλά και μάλιστα το ένα σύμπαν ''γεννάει'' το άλλο, μέσα σε μια αέναη διαδικασία παραγωγής συμπάντων, η οποία καταργεί την έννοια της αρχής και του τέλους του χρόνου.''
 
Αυτά υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ο καθηγητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών Δημήτρης Νανόπουλος, τονίζοντας ότι "δεν αντιλαμβανόμαστε ότι πιθανότατα ζούμε σε δέκα διαστάσεις, ενώ δεν αποκλείεται στο μέλλον να δημιουργούμε σύμπαντα στο εργαστήριο''! Και εκτιμά, βάσει μαθηματικών εξισώσεων, ότι είναι δυνατό να υπάρχουν δέκα εις την πεντακοσιοστή σύμπαντα σύμφωνα με τη θεωρία της υπερσυμμετρίας (SUSY) και των υπερχορδών - παρόλο που εκφράζεται η ανησυχία ότι η θεωρία της υπερσυμμετρίας μπορεί να είναι λανθασμένη - που προβλέπει ότι, εκτός από τις τέσσερις γνωστές χωροχρονικές διαστάσεις: το μήκος, το πλάτος, το ύψος και τον χρόνο, υπάρχουν ακόμα έξι ή επτά, που βρίσκονται "διπλωμένες" σε τρομερά μικρό χώρο, ανεβάζοντας σε 10 ή 11 τον συνολικό αριθμό των διαστάσεων.

"Ζούμε σε δέκα διαστάσεις, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε" είπε ο Δ. Νανόπουλος, τονίζοντας όμως ότι μια τέτοια θεωρία έχει νόημα μόνο αν καταστεί δυνατό να αποδειχτεί πειραματικά και σε αυτό μπορεί να βοηθήσει ο επιταχυντής LHC του CERN, για τον οποίο είπε ότι πλέον "δουλεύει ρολόι", αν και οι φυσικοί που αναλύουν τις συγκρούσεις των σωματιδίων, είναι αναγκασμένοι "να ψάχνουν ψύλλους στα άχυρα".

Σύμφωνα με τον Έλληνα επιστήμονα, κάθε επιμέρους σύμπαν (μεταξύ αυτών το δικό μας) μέσα στο πολυσύμπαν μπορεί να έχει τους δικούς του ξεχωριστούς φυσικούς νόμους, που ισχύουν μόνο σε αυτό, ενώ στα άλλα σύμπαντα οι νόμοι που τα διέπουν, μπορεί να είναι αφάνταστα διαφορετικοί ή και σχετικά παρόμοιοι, έχουν όμως οπωσδήποτε ως κοινό παρονομαστή τη βαρύτητα. Το ένα σύμπαν "γεννάει" το άλλο, μέσα σε μια αέναη διαδικασία παραγωγής συμπάντων, η οποία, όπως είπε, καταργεί την έννοια της αρχής και του τέλους του χρόνου.
Είπε ακόμα ότι τα άλλα σύμπαντα που απαρτίζουν το πολυσύμπαν, οι "φυσαλίδες της πραγματικότητας", όπως τα χαρακτήρισε, είναι δυνατό να βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους (κυριολεκτικά δίπλα μας), αλλά δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Δεν απέκλεισε όμως ότι ίσως είναι δυνατό να γίνει μετάβαση από το ένα σύμπαν στο άλλο. Με λίγη δόση χιούμορ, ανέφερε ότι "θα έπρεπε να παρακαλάμε να μην ξυπνήσουμε ένα πρωί και γίνει ξαφνική ολική μεταβολή, για παράδειγμα περάσουμε από ένα σύμπαν με τέσσερις σε ένα άλλο με έξι διαστάσεις".