Αστρολογία? Όχι, ευχαριστώ!

[pixie]

Ένας απίστευτα μεγάλος αριθμός ανθρώπων πιστεύει ότι η θέση των ουράνιων σωμάτων κατά τη στιγμή της γέννησής τους καθορίζει αποφασιστικά τον χαρακτήρα και το πεπρωμένο τους. Δυστυχώς, ύστερα από τρεις χιλιετίες αστρονομικών ερευνών εξακολουθούμε να αγνοούμε πώς μια πλανητική συζυγία θα μπορούσε να επηρεάσει την πορεία της ζωής μας.

Όσο για τους ίδιους τους αστρολόγους, αυτοί δεν έχουν καταφέρει ούτε καν να συμφωνήσουν μεταξύ τους μέσω ποιων ακριβώς φυσικών ή έστω παραφυσικών μηχανισμών θα μπορούσαμε ενδεχομένως να κατανοήσουμε αυτή την επιρροή ή τις συσχετίσεις των ουράνιων σωμάτων με την ανθρώπινη ζωή. Η σκέψη και μόνο ότι η παρουσία ενός πλανήτη, π. χ. της Αφροδίτης, την ημέρα της γέννησης ενός ανθρώπου μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τον χαρακτήρα του είναι από μόνη της εντελώς παράλογη. Πόσω μάλλον όταν κάποιοι μύστες της αστρολογίας είναι σε θέση να προβλέπουν ή και να υπολογίζουν αυτή την επιρροή!

Αν έπρεπε να αναζητήσουμε κάποια εξήγηση για το αξιοπερίεργο γεγονός ότι οι άνθρωποι ανέκαθεν γοητεύονταν από τέτοιες μυστικιστικές «εξηγήσεις», θα έπρεπε ίσως να διερευνήσουμε βαθύτερα τη μηχανή που παράγει κάθε φυσική ή υπερφυσική «πραγματικότητα», δηλαδή τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Το γεγονός ότι συχνά οι προβλέψεις των ωροσκοπίων μας φαίνονται σωστές ή ότι το ψυχολογικό μας προφίλ ταυτίζεται ικανοποιητικά με τις προδιαγραφές του ζωδιακού μας αστερισμού οφείλεται σε εγγενείς, και όχι πάντα συνειδητούς, γνωστικούς μηχανισμούς που κινητοποιεί ο εγκέφαλός μας.

Πράγματι, πλήθος ερευνών έχει επιβεβαιώσει την ύπαρξη ενός πολύ συνηθισμένου ψυχολογικού μηχανισμού που μας οδηγεί στο να απομνημονεύουμε και να θυμόμαστε μόνο τις «επιτυχείς» προβλέψεις, ενώ τείνουμε να διαγράφουμε την πλειονότητα των ανεπιτυχών προβλέψεων. Επίσης, είναι γνωστό ότι πολύ συχνά ο νους μας τροποποιεί υποσυνείδητα την πραγματικότητα ώστε να προσαρμοστεί στις προσδοκίες μας.

Η αστρολογία εμφανίζεται ως ένα εργαλείο πρόβλεψης του μέλλοντος. Εξυπηρετεί, επομένως, τον εγκέφαλό μας επειδή του παρέχει την ευκολία να δίνει γρήγορα κάποιο νόημα σε ό,τι μας συμβαίνει όταν δεν διαθέτει άλλα εγκυρότερα εργαλείαα ή όταν του λείπουν οι απαραίτητες πληροφορίες. Οπως π.χ. όταν γνωρίζουμε ένα πρόσωπο που μας ενδιαφέρει αλλά δεν διαθέτουμε ακόμη αρκετές πληροφορίες γι' αυτό.

Η προσφυγή σε υπερφυσικές, παραφυσικές ή μαγικές «εξηγήσεις» φαίνεται πως έχει για τον άνθρωπο μεγάλη ψυχολογική σημασία: προσφέρει κάποια μάταιη παρηγοριά στο ενοχλητικό συναίσθημα της αδυναμίας να δώσει οριστικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Μειώνει το μεγάλο άγχος και τα βάσανα μιας ύπαρξης που ενώ αναζητά τη βαθύτερη γνώση των πραγμάτων, δεν καταφέρνει ποτέ να την κατακτήσει. Οποιος υιοθετεί μαγικές πρακτικές, όπως η αστρολογία, έχει την ψευδαίσθηση ότι κυριαρχεί και διαμορφώνει ο ίδιος τη ζωή και το πεπρωμένο του, ενώ στην πραγματικότητα πέφτει θύμα της χειρότερης αγυρτείας.

Ωστόσο, αν η προφανής αποτελεσματικότητα, η μεγάλη δύναμη και η αδιαμφισβήτητη αυθεντία της επιστημονικής μεθόδου είχε πράγματι καταφέρει να κυριαρχήσει στην σκέψη των ανθρώπων, τότε θα έπρεπε να έχει εξαλείψει, προ πολλού, κάθε σκοτεινό κατάλοιπο της μαγικής-υπερφυσικής σκέψης του παρελθόντος. Παραδόξως, στις μέρες μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: μια «New Age» ελευθεριότητα, τυπική της μεταμοντέρνας εποχής μας, επιβάλλει στην ανθρώπινη σκέψη την οριστική αποδέσμευσή της από τον «ασφυκτικό κλοιό» της επιστημονικής πειθαρχίας, ενώ παράλληλα προωθεί την επιστροφή σε σκοτεινά προεπιστημονικά πρότυπα «μαγικής» σκέψης.







Του Σπύρου Μανουσέλη [από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ]