Ο ευτυχισμένος υποκριτής

[angellina]

[img align=left]http://1.bp.blogspot.com/_HwZnR3894Vg/SPY3fR2ndOI/AAAAAAAAAAk/KKBbRpV2yXE/s400/blackholesunag2.jpg[/img]

Μιλάει όλη την ώρα. Το σκασμό δε βγάζει. Μιλάει για τα πάντα. Αναφέρεται σε κάτι που άκουσε, σε κάποιον άλλον που είχε διαβάσει κάτι στο τρέχα γύρευε. Αναφέρεται σε φήμες, τυχαία ομαδικά e-mails, αναλώσιμες κονσερβοποιημένες ιδεολογίες.

Μιλάει για το παρελθόν του. Μιλάει μόνο για τον εαυτό του, τα βάσανα που βρήκαν αυτόν και κανέναν άλλο. Το πιστεύει πως η δική του και μόνο ζωή είναι η πιο σπουδαία, ότι όλοι οι άνθρωποι, τα πράγματα, το σύμπαν ολόκληρο ακολουθούν τη δική του νομοτέλεια. Παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Στα πολύ σοβαρά!

Μιλάει για αυτά που είδε στην τηλεόραση χθες το βράδυ. Σχολιάζει ότι σχολιάζουν όλοι. Αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια τη χθεσινή μέρα και όλα αυτά τα μικρά ασήμαντα γεγονότα που την έκαναν σπουδαία.

Προσπαθεί να χαμογελάει. Προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να είναι χαμογελαστός, ευγενικός, τυπικός. Δεν χάνει καμία γιορτή, καμία υποχρέωση. Πραγματικά προσπαθεί να κρατήσει τα πάντα σε μία τάξη. Ονόματα, γενέθλια, βαφτίσια, γάμοι, δώρα, ανούσια τηλεφωνήματα σε ασήμαντους ανθρώπους. Προσπαθεί πολύ σκληρά να βγάλει τη χαμογελαστή «καλημέρα» από το σφιχτό του στόμα.

Διψάει για αναγνώριση. Μπορεί και να σκότωνε, για την αναγνώριση. Αρκεί έστω και ένας άνθρωπος να τον θαυμάζει για αυτά που έχει καταφέρει, για αυτά που λέει, για αυτό που επαγγέλλεται, για το πως χορεύει, για το πως γαμάει, για την περιουσία που έχει και το αυτοκίνητο που οδηγάει. Αγαπάει για να τον αγαπούν.

Προτιμάει να μην σκέφτεται, να μην αμφισβητεί, να συνεχίσει μόνο να χαμογελάει. Να μην χαλάσει η τάξη, να νοιώθει ότι πάντα έχει τον έλεγχο, να μην αφήνει κανέναν καργιόλη ή κανένα γεγονός να του χαλάνε την τάξη. Η αταξία του φέρνει αναγούλα, μνήμες από άλλα χρόνια.

Δεν μπορεί να νοιώθει γυμνός και μοναχός. Ψάχνει απεγνωσμένα για ζεστά τζάκια. Θέλει να ανήκει σε ομάδες. Θέλει να οχυρώνεται πίσω από ιδεολογίες και σκέψεις που έχουν εμπεδώσει άλλοι για αυτόν. Να ξέρει πως αν ποτέ τον στριμώξουν, θα φωνάξει τις συντροφικές «Νεφέλες» του να τον ξελασπώσουν.

Τον φοβίζει ο θάνατος. Φοβάται την ανυπαρξία του. Ιδρώνει προκειμένου να αφήσει πίσω του το ελάχιστο στοιχείο μνήμης της ύπαρξής του. Ιδρώνει για να γίνει διάσημος και να αφήσει μία ελάχιστη ιστορία στους κληρονόμους ή τους κοντινούς του ανθρώπους. Δεν μπορεί να διανοηθεί το τέλος. Το βάζει στην άκρη για την ώρα.

Τον φοβίζει η ζωή. Δεν μπορεί να τη δει κατάματα και προτιμά να παραμένει παιδί, προστατευμένο από τη ζεστασιά των παραμυθιών που του διάβαζαν. Προστατευμένο από τους φανταστικούς κόσμους που έπλαθε. Να ακούει ιστορίες για νεράιδες, ξωτικά, πνεύματα, συντροφικά αστέρια, προστάτες αγγέλους που σκοτώνουν τους αφηνιασμένους δαίμονες. Τους Θεούς του Καλού που νικάνε πάντα τους Θεούς του Κακού.

Δε νοιώθει τη γη καλά κάτω από τα πόδια του. Και αν τη νοιώθει, φοβάται πως κάποια στιγμή αυτή θα φύγει. Θέλει να κρεμαστεί από κάτι. Ένα τσιγκέλι, ένα αγκίστρι. Ότι βρει τριγύρω, κάνει. Ψάχνει τόσο απεγνωσμένα να πιστέψει σε κάτι. Απλά για να κρεμαστεί από αυτό. Ας κρεμαστεί κι ας μην βλέπει από τι κρεμιέται.

Προσέχει τι φοράει. Προσέχει πως βάφεται και πως αρωματίζεται. Προσέχει πως περπατάει, πως κάθεται, πως συμπεριφέρεται, που συχνάζει, πως μιλάει και για τι μιλάει. Γιʼ αυτό πρέπει να μιλάει συνέχεια. Απλά για να μιλάει. Όλη την ώρα. Το σκασμό δε βγάζει. Μιλάει για τα πάντα.


http://ellinaki.blogspot.com/2008/10/blog-post_15.html

[KostasD33]

Φαντάσου δηλαδή να ήταν υποκριτής και να ήταν και δυστυχισμένος.
Αν και κατά βάθος ο υποκριτής κουβάλαει την δυστυχία του (την μαλακία του πιθανά, να ήταν λιγότερο επιστημονικός όρος μεν αλλά πιο περιγραφικός δε), αλλά να καταφέρνει ακόμα και την ευτυχία που δεν έχει, να την υποκρίνεται.






(γουέλ κάμ και στο φόρουμ Αντζελίνα)

[pixie]

Καλημέρα, βρε παιδιά!  :smile:


'Αγχος με έπιασε διαβάζοντας το αρχικό κείμενο, νομίζω πως είναι αδύνατο να συνυπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία στην ίδια προσωπικότητα, όσο κενόδοξο κι αν είναι το άτομο.
Αυτό δεν είναι αμέριμνη - υποθετικά - υποκρισία, είναι το σύνδρομο της πολυπλοκότητας!

Και αν μάλιστα το φλάμπουρο της κοινωνικής επίφασης γίνεται αυτοσκοπός, αυτό σημαίνει στοχευμένη σκέψη που μπορεί να υποθάλπει και δόλο, συνεπώς τίποτα δεν καταγράφεται ανάλαφρα, ευτυχισμένα ή τυχαία.

Εμένα πάντως, όπως και να έχει το θέμα, δύσκολα θα με έπειθε αυτό το φύρδην μίγδην σε μια συμπεριφορά χωρίς μάλιστα τα χαρακτηριστικά και ένα σοβαρό αποτύπωμα της στοιχειώδους έστω προσωπικής ανάπτυξης.

Τι να πω... ο απόλυτος ορισμός της ημιμάθειας, της ανθρώπινης ανοησίας και της ανούσιας σπατάλης για το Τίποτα!

[KostasD33]

αν δεν υπήρχαν κι αυτά θα γινότουσαν κλέφτες οι ψυχολόγοι ...

[kuria]

καπως ετσι δεν ειναι ο μεσος ελληνας... κι ας παριστανει τον ανετο και υπερανω;

[black_velvet]

Όχι Μαράκι μου. Ο μέσος έλληνας δεν είναι κάπως έτσι.

Ο μέσος έλληνας είναι πραγματικά χαρούμενος και γελαστός. Και εντελώς αληθινός. Και χτυπάει στα νεύρα των απανταχού δήθεν ψυχολόγων (και μη) επειδή όταν χρειαστεί συμπαράσταση, θα την βρει δίπλα του, στον οικογενειακό και φιλικό του περίγυρο. Ω ΝΑΙ! Υπάρχουνε ακόμη αυτά στο Ελλάντα του 2011. Και χτυπάνε στα νεύρα των ξενόφερτων "ψυχο"-εκμεταλλευτών.

Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές. Και όχι ο μέσος έλληνας!

[KostasD33]

Και μη ξεχνάμε ότι ο μέσος ψυχολόγος στην Ελλάδα θα ήταν ευτυχισμένος αν είχε έστω το 1/10 της μαζικής πελατείας που έχουν οι ψυχολόγοι άλλων πιο «ανεπτυγμένων» κρατών .....

[black_velvet]

[quote user="KostasD33" post="345141"]Και μη ξεχνάμε ότι ο μέσος ψυχολόγος στην Ελλάδα θα ήταν ευτυχισμένος αν είχε έστω το 1/10 της μαζικής πελατείας που έχουν οι ψυχολόγοι άλλων πιο «ανεπτυγμένων» κρατών .....[/quote]

Έτσι ακριβώς!!!
Διότι ο "εσωτερικός" κόσμος του έλληνα είναι στην διπλανή του πόρτα. Αν όχι στην διπλανή καρέκλα.  ;-)

[KostasD33]

Μη σου πω καναπέ πέρα απ την καρέκλα… διότι τον καναπέ εμείς τον χρησιμοποιούμε για καλύτερες χρήσεις από το να πληρώνουμε κάποιον καλό ακροατή να κάθετε απέναντι μας κι εμείς να του λέμε τον πόνο μας και αυτός να λέει γενικόλογες αρλούμπες σαν την Πυθία….
Οπότε λέγοντας δεκάδες γενικά δεν μπορεί κάτι θα πετυχει σωστό

[larus audouinii]

Υπάρχει ακόμη ο "μέσος" Έλληνας ;

[black_velvet]

Παρά τις προσπάθειες πλήρους εξόντωσης και αφανισμού του, φήμες λένε πως ζει.
Νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων. ΑΜΗΝ!

 :razz:

[kuria]

καλα με πεισατε...
εσεις οι πολλοι δεν ειστε ετσι...
εγω η κατα πως φαινεται "μη μεση ελληνιδα" εχω αρκετα (και το παραδεχομαι δημοσιως αφοβα) χαρακτηριστικα, απο αυτα που αναφερει το θεμα, που ο συγγραφεας του βαφτισε "Ο ευτυχισμένος υποκριτής"...  :lol:

[KostasD33]

Άπιστε Θωμά μη ξεχνάς ότι υπάρχει και το "υποκριτικά ευτυχισμένος" ....

[pixie]

[quote user="larus audouinii" post="345154"]Υπάρχει ακόμη ο "μέσος" Έλληνας ;[/quote]

Αλλά... γιατί να μένουμε στο ποσοστό της μετριότητας?   :razz: :oops:  :sad: