Απόμακρος - Παράνοιες

[Nikos Apomakros]

ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ

Στις σκιές π' ακολουθούνε λάθος πρόσωπο... που ξεμένουν απ' ανάσες σ'απόσταση αναπνοής,
χωρίς ποτέ να προφταίνουν το λίγο φως, που αργούν και καταφτάνουν σαν οπτική ηχώ,
παλιές εικόνες από σκοτάδι σα μνήμες, σα παρελθόν.
Στους φανταστικούς χορούς που γεννήσανε τα λάθος βήματα και τα χιλιάδες χνάρια
στα έλη ενοχής, όπως στους οίκους ανοχής, όταν η τρέλα χαιδεύει φωνητικές χορδές
για υπόκρουση στην παράκρουση, σε κάθε αποκρουστική απουσία...
που δεν έχει πια σημασία
Ζωγραφίζω το βλέμμα μου στον καθρέφτη, να με κοιτά, να γελά, να διασκεδάζει
το είδωλό μου να 'ναι καλά... κάποιον να εξοργίζω, όταν ραγίζω αδιακρίτως

ΥΓ:
Στην εκποίηση, την αποποίηση, την παραποίηση. Στην τυποποίηση του λόγου,
την μαζική παραγωγή λέξεων από μπουκωμένα στόματα, για Βουλωμένα αυτιά
με Βουρκωμένα μάτια και Βιδωμένα άκρα στα όρθια σώματα.

Στην αντίδραση κάθε μαριονέτας για κάποιο δήθεν "σενάριο", σύμφωνα πάντα με το Σενάριο.

Περιμένουμε χειροκρότημα, μα αλοίμονο, όταν όλα έχουνε ρόλο, δεν υπάρχει κοινό,
μόνο κενό στα κατά τ'άλλα γεμάτα από ψέμματα βλέμματα.
Δεν δημιουργούνται αλήθειες όταν τα καταστρέφουμε.

Χιλιάδες χρόνια μετά μαστιγώνουμε ξανά την θάλασσα, για να υποτάξει η επιθυμία μας
την όποια νοημοσύνη μας απέμεινε και να πιστεύουμε ακράδαντα...
πως τα κέρματα τα πετάμε από καλοσύνη.

Η Γη της Παραγγελίας... Μην ανάβετε άνθρωποι κεριά. Αυτό το οξυγόνο θα το χρειαστούμε...
Μόνο σκιές σε λίγο θα χορεύουν.
Αδιακρίτως.

[Nikos Apomakros]

Οι Λύκοι...

Είπαν πως ο άνθρωπος...
είναι ένα βλέμμα κενό που κυνηγά εικόνες για να γεμίσει αναμνήσεις.

Κι είπαν πως ο θάνατος...
όλα τα σκότωσε στη γέννα κι άφησε τα σώματα ν'αναπτύσσονται μόνα τους,
με μια ψυχή απλώς να τα στοιχειώνει.

Λέγοντας πως...
από σκόνη είναι κάθε βράχος, κάθε βράχο άφησαν να γίνει σκόνη.

Κι αν αναρωτήθηκαν τι είναι πνοή...
το έκαναν προκειμένου να κόψουν κάθε ανάσα.

Στο τέλος έμαθαν.
Σώπασαν.
Ζωγράφισαν την αγωνία και το ενδιαφέρον σε πίνακες αποτελεσμάτων.
Έγραψαν κάπου το όνομα τους κι άφησαν το θαλασσί να ξεραθεί.
Πέταξαν το πινέλο αφού το κατέστησαν άχρηστο.
Κι έπειτα...
το τέλος ήρθε από μόνο του.

Φίλησαν τον Ιούδα σταυρωτά...
προκειμένου τα πάντα να έχουν πλέον προδωθεί
και κήρυξαν κάθε Δευτέρα... να είναι η γιορτή της Απουσίας.

Αυτοί είναι οι λύκοι που χορεύουν μόνοι τους,
σε ένα φως που ποτέ δε τους φώτισε.

[Nikos Apomakros]

Θέατρο σκιών (μέρος ΙΙ)

Σ'εξόριστα χείλη, με γεύση πικρή, αδημονεί η τελευταία σου λέξη.
Σ'αγκαλιά αδυσώπητη ίσως πνιγείς, πολίτης ακίνητος.. νομοταγής.
Δεν αντιδράς, δεν σηκώνεις κεφάλι. Έχεις το βλέμμα καρφωμένο
στη γη. Σα ρίζα βαθιά στηρίζεις το δέντρο. Σαν ατσάλινη ρίζα, που
δεν θα πληγεί.

Τριγύρω μορφές π'αλλάζουν παραστάσεις. Στο ίδιο θέατρο σκιών
όλοι οι ρόλοι συγγενείς. Στο παρασκήνιο... η άγνοια προετοιμάζει
χιλιάδες θεούς, από μηχανής. Στο παρασκήνιο.. η άγνοια σκαλίζει
συμπλέγματα ανθρώπων, από μάρμαρο Ελγίνειο.

Η ζωή σα δωμάτιο π'αναβοσβήνει. Φτωχό δωμάτιο, με χαλασμένο
φως. Φως που θρυμματίζεται, που χορεύει στη σκόνη. Κι άγγελοι
ρυτιδιασμένοι, ολόιδιοι με πιόνι, για μια ιδέα, σε μια ιδέα, χωρίς..
ιδέα, χτίζουν το αύριο, όπως το όρισε το χτες. Δεμένοι με όρους
αόρατους, τον διάολο πετροβολούν ή τον υμνούν...
Θαρρείς και ξέρουν τι υπάρχει και τι όχι,
όταν αδειάζει απ΄τις εικόνες μας η κόχη.

Σα κλαδιά...
γοργά τριγύρω θ'απλωθούμε...
Και θα χορτάσουμε βροχή...
πριν η εξίσωση υποδείξει
μια καινούρια εποχή
και σα θύματα της γνώσης,
από ανία σκοτωθούμε.

[Nikos Apomakros]

Κάποιος δίχως πρόσωπο χειρονομεί και πάλι υστερικά,
ανοιγοκλείνει και σήμερα το στόμα
μα δεν ακούω παρά ένταση, ένα βουητό ακόμα.

Κι η εικόνα πίσω του μου βυθίζεται στο βλέμμα,
κι οι αποστάσεις αλλάζουν διάσταση.
Δεν βλέπει πως αν και πλάι μου δεν με αγγίζει,
δεν καταλαβαίνει πως είμαι πλέον μακριά
γιατί ακόμη μ' αντικρύζει.
Κραυγάζει πετώντας μάλλον λέξεις.  
Το καταλαβαίνω απ'τις φλέβες στο λαιμό,
τις περισσότερο από ποτέ διογκωμένες.
Σαν μονοπάτια καταλήγουν στη σκέψη του,
σίγουρος είμαι, σε κάποια σκέψη του.
Το βήμα μεταξύ μας θεόρατο.
Κάπου εκεί αλλάζει ο χρόνος
μ' ένα μούδιασμα, όπως τότε, περίεργο.  
Κι όλα ξαφνικά σε ρυθμό αργό,
θαρρείς για να προλάβω τις σκέψεις μου,
να προλάβω να τις αναγνωρίσω απ' τη μορφή τους.
Λίγο ακόμη βουητό για να προλάβω;
Λίγο ακόμη βουητό;
Όχι.
Πάντα ξαφνική ησυχία
καθώς τα σαγόνια διακόπτουν απότομα
πάνω στην ώρα, όπως κάθε φορά,
έτσι και τώρα.
Οι φλέβες χάνονται ξανά κάτω απ' το δέρμα
η εικόνα διαλύεται,
οι αποστάσεις γυρίζουν στο συνηθισμένο,
ο χρόνος κυλάει όπως πριν,
το μούδιασμα φεύγει
και στην ησυχία πια
τα μάτια κάποιου γυρεύουν απάντηση
κι εγώ είμαι πίσω,
πάνω στην ώρα, όπως κάθε φορά...
έτσι και τώρα

Μα οι σκέψεις μου παρέμειναν
στην εικόνα που διαλύθηκε.
Μου ξεγλίστρησαν ξανά σα σκιές.
Παρέμειναν άγνωστες.
Απαντώ λοιπόν και πάλι με σκέψεις ξένες.
Δοκιμασμένες.
Κι όλα καλά, για μια ακόμη φορά
Κι εγώ...
για λίγο καιρό
ίσως καλύτερα...

[Nikos Apomakros]

Έγκλειστες Κραυγές

Ένα χέρι ήταν, πάνω απʼτην επιφάνεια. Με το δάχτυλο πυξίδα που 'δειχνε τον ήλιο.
«Ένα χέρι πάνω απʼτην επιφάνεια!
Σημαδούρα για κεφάλι που πνίγεται, σώμα που μουλιάζει, με μια ψυχή που τρεμουλιάζει»
Έτσι νομίσαν…

Οι φωνές κι οι ομιλίες στο νερό δεν ακούγονται. Μεταφέρονται με φούσκες που
ή τις καταπίνουν ψάρια ή φτάνουν πια στην επιφάνεια, για να πετάξουν με τους γλάρους
ή με ότι άλλο ίπταται.
Έτσι, όταν σε βρήκαν, σʼ ονομάσαν «Κουρασμένη ναυαγό απʼ τη ταλαιπωρία και τα κύματα».
Κι είδαν το χέρι σου όταν σε «ανέσυραν», να σπαρταρά τρελά στη βάρκα. Κοιταχτήκανε χαζά.
«Η άμοιρη θαρρεί πως πνίγεται ακόμη»
Έτσι νομίσαν…

Που να ʽξεραν πως γύρευες μʼ απόγνωση βοήθεια, γιατί σε βγάλαν έξω απʼ το νερό
γιατί χάθηκε κι η τελευταία σου ελπίδα, με φούσκες που ΄χαν έγκλειστες κραυγές,
εκκλήσεις απόγνωσης, για σωτηρία.
Κουνούσες τα χέρια κάνοντας νοήματα, δίχως αποτέλεσμα. Ανοιγόκλεισες το στόμα.
Μάταια. Ύστερα έσβησες, όπως σβήνει οτιδήποτε δεν έχει μέσα του πια ελπίδα.
«Λίγο νωρίτερα και θα τα κατάφερνε…»
έτσι νομίσαν…

και περήφανοι που έστω προσπαθήσαν,
διηγηθήκαν την ιστορία στα παιδιά τους
αργά το βράδυ για νʼ αποκοιμηθούν.
Κι εκείνα όντας αθώα... ονειρευτήκαν
φούσκες πολύχρωμες τριγύρω να πετούν
και γελώντας θέλησαν να τις αγγίξουν

μα σαν τις σπάσαν κι ακούσαν τις κραυγές,  τρομάξαν και κλαίγοντας ξυπνήσαν…

[Nikos Apomakros]

Μη με κοιτάς καθώς μιλάς. Δε μένω στα λόγια σου.
Με νοιάζουν πιότερο οι λέξεις που κρατάς.
Αυτές που κανείς δεν θέλεις να διαβάζει.
Δε χάνονται οι λέξεις που δεν είπες ποτέ,
παραμένουν πίσω απ' τα μάτια,
εκεί που συνήθως κανένας δε κοιτάζει.

Μη με κοιτάς καθώς μιλάς. Δε μένω στα λόγια σου.
Στις δυο-τρεις λέξεις π' αφήνεις να ξεφύγουν.
"Αγάπη", "Γέλιο", "Έρωτας", "Θάλασσα"
ή και "Πίστη", "Όνειρο", "Ελπίδα".
Ποτέ δεν κοίταζα εκεί που μου 'δειχνες,
ποτέ δεν σου 'δειξα αυτά που είδα.
Μη με κοιτάς ούτε καν σιωπηλή, αν κι είν' αργά.
Αφού διάβασα πια την πιο μεγάλη σου λέξη.
"Απώλεια".
Μην ανησυχείς, θα την κρατώ με προσοχή.
Κλείνω τα μάτια και κανείς, ποτέ,
δεν θα προσέξει.

[Nikos Apomakros]

Κι αναρωτιέμαι επί μέρες... τι είναι "πίστη". Όχι, δεν αναφέρομαι στη θρησκευτική. Γενικότερα.
Είναι αποτέλεσμα εμπιστοσύνης; Όχι. Η εμπιστοσύνη την εμπεριέχει, αν όχι εξαρτάται από αυτήν.
Διαίσθησης; Δεν αποκλείεται. Συναίσθησης; Κάπως απίθανο. Αντίληψης; Ελπίδας; Παραληρήματος;
Τι τέλος πάντων δύναται να προκαλέσει κάτι το τόσο Απόλυτο όπως η Πίστη;

Προσπαθώ να καταλάβω πότε λέω (ή γράφω) το ρήμα "πιστεύω...". Να βγάλω ένα συμπέρασμα
στην τελική για μένα. Έμαθα να μιλώ όπως όλοι μας μια γλώσσα, αλλά στην ουσία το μεγαλύτερό της
μέρος, το χρησιμοποιώ μηχανικά. Σαν παπαγαλάκι. Λέω "πιστεύω" μα... ξέρω πως μάλλον πιθανολογώ,
ή πως εκφράζω μια σαφέστατα υποκειμενική άποψη, μια δική ΜΟΥ αλήθεια.

Κι εδώ έρχεται το μπέρδεμα.

Γιατί όταν ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ, δεν τίθεται θέμα εναλλακτικής πραγματικότητας. Δεν τίθεται υποκειμενισμός.
Δεν τίθεται θέμα πιθανοτήτων. Δεν είναι η διατύπωση μιας προσωπικής άποψης ή αλήθειας αλλά
της ΜΙΑΣ και μοναδικής αλήθειας. Αλήθειας δηλαδή σκέτο. Όταν "πιστεύεις" δεν αφήνεις εκδοχές,
δεν θεωρείς ότι είναι η δική σου αλήθεια, αλλά η Αλήθεια. Είτε όντως είναι είτε όχι, για σένα είναι.
Τέλος. Γιατί η πίστη είναι κάτι το απόλυτο. Ή πιστεύεις ή αμφιβάλλεις. Και Πίστη και αμφιβολία είναι
έννοιες αντίθετες. Έτσι νομίζω.

Κάπως ποιητικά, η πίστη μοιάζει να είναι η σωστή απάντηση σε μια δυνητικά λανθασμένη ή και
ανύπαρκτη ερώτηση. Ίσως επειδή δεν μπορεί να υπάρξει σωστή ερώτηση όταν δεν γνωρίζεις τίποτε
γι' αυτό που θέλεις να ρωτήσεις. Κι όμως, η απάντηση μπορεί να είναι εκεί. Στο σακούλι μιας πίστης.
Ίσως δηλαδή να ξεπερνάει την ερώτηση, να ξεπερνάει κάθε πιθανή απάντηση ή κι εσένα τον ίδιο.
Όχι απαραίτητα ορθώς. Ίσως λανθασμένα. Στο θέμα της πίστης όμως, είτε ορθώς είτε λανθασμένα,
είσαι πολύ λίγος για να γνωρίζεις. Γι' αυτό και δεν λες "γνωρίζω", το υποτιθέμενο υπέρτατο σε δύναμη
ρήμα. Λες "πιστεύω". Κι όμως, μοιάζει το "πιστεύω" να δύναται να ξεπερνά κάθε γνώση. Έστω την
υπάρχουσα. Μοιάζει δυνατότερο. Είναι;

Σας ζαλίζω νομίζω. Δεν είναι ερώτημα, μην με παρεξηγήσετε. Δεν είναι θέμα για συζήτηση. Όχι.
Είναι μονόλογος. Ίσως κάποιος να ενδιαφέρεται για το πως καίει κανείς (άσκοπα) εγκεφαλικά
κύτταρα. Πως η παράνοια συγχέεται με την λογική ή και πως επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του
έναν απίστευτο πονοκέφαλο, όπως αυτός που έχω τώρα. Τερματίζω τον μονόλογο λέγοντας ότι
προσωπικά δεν "πιστεύω". Όταν χρησιμοποιώ το ρήμα το κάνω από συνήθεια, απερισκεψία ή βλακεία.
Ούτε πιστεύω, ούτε γνωρίζω. Και ως γνήσιος ανόητος, προτιμώ να μην γνωρίζω και να αμφιβάλλω
για τα πάντα.

Αν τελικά η πίστη είναι η σκιά που μπορεί να σου προσφέρει μια αόρατη ομπρέλα, εγώ ψήνομαι
σε έναν ντάλα ήλιο χωρίς κρέμες και άλλες λύσεις αυτοπροστασίας. Και τυχόν γιαούρτια είναι
πάντα ευπρόσδεκτα, ως ανακούφιση στα απίστευτα εγκαύματα...

καλό... καλοκαίρι...

[kapoia_za]

Dear little lad
Here's the story of my life
I lived on the moon (2x)
Grey flying snakes along
Mountains of destiny while
The three tailed moneys
Were drawing the stars
Light from the Sun and I
Hide myself on the dark side, alone
I've run so far
To find my way
Then I dream again.. alone

Dear little boy, listen
To voices of your soul
It showed you the way of
Silence and peace
Follow your thought and fly
Choosing all the things that you desire
Giant waves, fireflies..
Your dream will be your only shell
Your secrets, your hiding place, my son
Don't let them try
To crush your brain
Let you go far
..my son

[Nikos Apomakros]

Ωραίο κομμάτι και πολύ πιο ωραίο βίντεο. Έχω κολλήσει όμως λίγο στον συσχετισμό  :sad: .
Δεν τα βγάζω πέρα. Πράγμα σύνηθες μεν... αλλά...

[papadia]

[quote user="Nikos Apomakros" post="360038"]Κι αναρωτιέμαι επί μέρες... τι είναι "πίστη". Όχι, δεν αναφέρομαι στη θρησκευτική. Γενικότερα.
Είναι αποτέλεσμα εμπιστοσύνης; Όχι. Η εμπιστοσύνη την εμπεριέχει, αν όχι εξαρτάται από αυτήν.
Διαίσθησης; Δεν αποκλείεται. Συναίσθησης; Κάπως απίθανο. Αντίληψης; Ελπίδας; Παραληρήματος;
Τι τέλος πάντων δύναται να προκαλέσει κάτι το τόσο Απόλυτο όπως η Πίστη;

Προσπαθώ να καταλάβω πότε λέω (ή γράφω) το ρήμα "πιστεύω...". Να βγάλω ένα συμπέρασμα
στην τελική για μένα. Έμαθα να μιλώ όπως όλοι μας μια γλώσσα, αλλά στην ουσία το μεγαλύτερό της
μέρος, το χρησιμοποιώ μηχανικά. Σαν παπαγαλάκι. Λέω "πιστεύω" μα... ξέρω πως μάλλον πιθανολογώ,
ή πως εκφράζω μια σαφέστατα υποκειμενική άποψη, μια δική ΜΟΥ αλήθεια.

Κι εδώ έρχεται το μπέρδεμα.

Γιατί όταν ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ, δεν τίθεται θέμα εναλλακτικής πραγματικότητας. Δεν τίθεται υποκειμενισμός.
Δεν τίθεται θέμα πιθανοτήτων. Δεν είναι η διατύπωση μιας προσωπικής άποψης ή αλήθειας αλλά
της ΜΙΑΣ και μοναδικής αλήθειας. Αλήθειας δηλαδή σκέτο. Όταν "πιστεύεις" δεν αφήνεις εκδοχές,
δεν θεωρείς ότι είναι η δική σου αλήθεια, αλλά η Αλήθεια. Είτε όντως είναι είτε όχι, για σένα είναι.
Τέλος. Γιατί η πίστη είναι κάτι το απόλυτο. Ή πιστεύεις ή αμφιβάλλεις. Και Πίστη και αμφιβολία είναι
έννοιες αντίθετες. Έτσι νομίζω.

Κάπως ποιητικά, η πίστη μοιάζει να είναι η σωστή απάντηση σε μια δυνητικά λανθασμένη ή και
ανύπαρκτη ερώτηση. Ίσως επειδή δεν μπορεί να υπάρξει σωστή ερώτηση όταν δεν γνωρίζεις τίποτε
γι' αυτό που θέλεις να ρωτήσεις. Κι όμως, η απάντηση μπορεί να είναι εκεί. Στο σακούλι μιας πίστης.
Ίσως δηλαδή να ξεπερνάει την ερώτηση, να ξεπερνάει κάθε πιθανή απάντηση ή κι εσένα τον ίδιο.
Όχι απαραίτητα ορθώς. Ίσως λανθασμένα. Στο θέμα της πίστης όμως, είτε ορθώς είτε λανθασμένα,
είσαι πολύ λίγος για να γνωρίζεις. Γι' αυτό και δεν λες "γνωρίζω", το υποτιθέμενο υπέρτατο σε δύναμη
ρήμα. Λες "πιστεύω". Κι όμως, μοιάζει το "πιστεύω" να δύναται να ξεπερνά κάθε γνώση. Έστω την
υπάρχουσα. Μοιάζει δυνατότερο. Είναι;

Σας ζαλίζω νομίζω. Δεν είναι ερώτημα, μην με παρεξηγήσετε. Δεν είναι θέμα για συζήτηση. Όχι.
Είναι μονόλογος. Ίσως κάποιος να ενδιαφέρεται για το πως καίει κανείς (άσκοπα) εγκεφαλικά
κύτταρα. Πως η παράνοια συγχέεται με την λογική ή και πως επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του
έναν απίστευτο πονοκέφαλο, όπως αυτός που έχω τώρα. Τερματίζω τον μονόλογο λέγοντας ότι
προσωπικά δεν "πιστεύω". Όταν χρησιμοποιώ το ρήμα το κάνω από συνήθεια, απερισκεψία ή βλακεία.
Ούτε πιστεύω, ούτε γνωρίζω. Και ως γνήσιος ανόητος, προτιμώ να μην γνωρίζω και να αμφιβάλλω
για τα πάντα.

Αν τελικά η πίστη είναι η σκιά που μπορεί να σου προσφέρει μια αόρατη ομπρέλα, εγώ ψήνομαι
σε έναν ντάλα ήλιο χωρίς κρέμες και άλλες λύσεις αυτοπροστασίας. Και τυχόν γιαούρτια είναι
πάντα ευπρόσδεκτα, ως ανακούφιση στα απίστευτα εγκαύματα...

καλό... καλοκαίρι...[/quote]







....πιστη ειναι οι δικες μας αληθειες

    αλλα οι υποκειμενικες αληθειες μας

....δεν εχω ελπιδες για παραδεισους γτ δε πιστευω στο θεο...

    πιστευω ομως στη δικη μου αληθεια

    ακομα κ ο Καζαντζακης που κατηγορηθηκε σαν αθεος

    σε ενα αποσπασμα απο την ΑΣΚΗΤΙΚΗ αναφερει

   «Ο Θεός μου δεν είναι πάνσοφος. Το μυαλό του είναι ένα κουβάρι από φως και σκοτάδι και πολεμάει να το ξετυλίξει μέσα στο λαβύρινθο της σάρκας».

     πιστη μου ειναι οι αληθειες μου, τα ονειρα μου, οι ελπιδες μου

     κ ειναι ολα τοσο υποκειμενικα ......

[Nikos Apomakros]

Μα... κατά πόσο έχεις πίστη όταν ο ίδιος αμφισβητείς το αντικείμενο και την πραγματικότητά της;

Παραδεχόμενος υποκειμενικότητα διαταράσσεις το βέβαιο της ορθότητάς της, δηλαδή αμφιβάλλεις,
αμφισβητείς, αναιρείς το ίδιο το αίσθημα που σου προκαλεί.

Αφιερωμένο σε όσους αναρωτιούνται.

/me is headbanging...

[papadia]

.....ναι αμφισβητω τα παντα στη ζωη μου...

       και αμφιβαλλω κ για τα παντα

       καθε μερα μερα αναιρω αυτα που πιστευα χθες

       θεωρω οτι ολα ειναι ρευστα στη ζωη μας

       ολα αλλαζουν συνεχεια σχημα


       ....και το οτι ηρθα στη ζωη το θεωρω εντελως υποκειμενικο

           ηταν η υποκειμενικοτητα των γονιων μου!!!!!

[kapoia_za]

(προσωπικά..) θέλω να πιστέυω.

Χαίρομαι που σ αρεσε το κομμάτι γιατί δεν υπάρχουν συσχετισμοί..κι άπαξ δε σ' άρεσε..
θα 'ταν και άσχετο.
Καλημέρα!

[Nikos Apomakros]

Κάποτε ήμασταν εμείς κι οι άλλοι απέναντι σε έναν Κόσμο.
Τώρα ήμαστε μόνοι μας, απέναντι μόνο στους άλλους. Αντιμέτωποι μόνο με τους άλλους.
Θαρρείς και δεν υπάρχει πια Κόσμος. Δεν υπάρχει λόγος συσπείρωσης. Δεν είμαστε πια κομμάτι
από κάτι. Αντιθέτως, στα πάντα υπάρχει ένα κομμάτι δικό μας. Γι αυτό και τα πάντα δήθεν είναι
ή μπορούν να γίνουν κτήμα μας. Τίποτε δεν έχει σημασία όσο το να αποκτήσουμε. Κι όταν πια
αποκτούμε, η ψεύτικη σημασία μεταπηδάει σε οτιδήποτε δεν αποκτήθηκε... ακόμα.  

Δεν τον βλέπουμε πια τον Κόσμο, είναι γεγονός. Δεν μας ενδιαφέρει, παρά μονάχα
τις λίγες στιγμές ρομαντισμού ή φόβου, τις λίγες στιγμές που μας πιάνει μια κάποια κρίση.
Το έχουμε λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα. Έγινε ανύπαρκτο.

Ο Κόσμος συνεχίζει να υπάρχει πάντως, ασχέτως αν μας απασχολεί ή όχι. Μπορούν και τον
αντικρύζουν κυρίως όσοι δεν έχουν την τύχη να είναι καλυμμένες οι βασικές τους ανάγκες.
Μπορούν και τον αντικρύζουν επίσης όσοι έχουν την τύχη να πρέπει να τον αντιμετωπίσουν
για να τις καλύψουν. Ναι. Την τύχη. Άνθρωποι της υπαίθρου, της γης ή της θάλασσας. Εκεί
που η τεχνολογία δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα. Κι όταν έχει, αυτό το νόημα δεν έχει τη δύναμη
να υπερκαλύψει τον ίδιο τον Κόσμο.

Δε ζούμε πια στον Κόσμο. Ζούμε δίπλα του. Δε μας αφορά. Έτσι νομίζουμε. Οπότε δε μας απασχολεί.
"Ο πολιτισμός τους σταματά όταν κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα". Ναι. Πρέπει απαραίτητα να συμβεί και
αυτό. Γιατί πιθανότατα μόνο τότε θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο Κόσμος... δεν ήταν ποτέ
δίπλα μας. Ακόμα κι όταν τον παραμερίζαμε, εξακολουθούσαμε να είμαστε μέσα του.
Όχι, δε ζούμε πια στον Κόσμο. Μέσα του φτιάξαμε μια δική μας κοσμάρα. Μια ολοκαίνουρια
γυαλιστερή φούσκα. Εκεί μέσα της, σημασία έχει το ανούσιο. Αξία έχει το σπάνιο. Νόημα έχει το
απίθανο, ζωή το ριψοκίνδυνο, διασκέδαση το υποβιβαστικό , λειτουργικότητα το αδιάφορο,
ενδιαφέρον το ανύπαρκτο και αδιαφορία τελικά προκαλεί το οτιδήποτε δεν ανήκει σε αυτή τη κοσμάρα...
Εκεί μέσα της, κάθε νόημα κατορθώνει να βγάζει ένα άλλο νόημα. Και τελικά τίποτε δεν είχε
πραγματικά νόημα.

Δεν είμαστε καν η σκιά αυτού που έπρεπε να είμαστε. Και πως άλλωστε. Τίποτε δε φαίνεται ικανό
να μας φωτίσει.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="351482"]

Υπάρχει ένας κώδικας, μια επιφάνεια με λέξεις – κλειδιά που, αν δεν ανακαλύψει κανείς, δεν θα του χαριστεί εύκολα η ορατότητα στον ορίζοντά σου γιατί η ιδέα που εκφράζεται μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από το υποτιθέμενο πρότυπό της! Γιʼ αυτό και μίλησα για διττότητα.
Υπάρχει επίσης η υποψία ότι η αναφορά σου σε ένα πρόσωπο είναι μάλλον ευμετάβλητη έως απρόσωπη, αφού θα μπορούσε να είναι τελικά ακόμα και ένα νοητικό παιχνίδι ανάμεσα στο Π και το π ή εσύ ο ίδιος σε άπειρους ρόλους που ταλαντεύεσαι ώσπου να προσδιορίσεις τον εαυτό σου σε ένα οικείο σημείο.

Η συνέχεια, αναφορικά με τα ζευγάρια των αντιθέτων εαυτών - που όμως πάντα μοντάρουν τα κομμάτια τους για να συναντηθούν σε έναν χώρο μυστικής ομοιογένειας - ή αναφορικά με την πολλαπλότητα των αξιών που κάθε λέξη κρύβει... είναι θέμα ερμηνείας... είναι κι αυτή η γοητεία της επιλογής...  :smile:[/quote]

Έχω πολύ κακή μνήμη. Ελπίζω να σου είπα κάποια στιγμή πόσο δίκιο έχεις.