ΕΙΠΕΣ Θ'ΑΝΤΕΞΕΙΣ ...

[GEORGIA 111]

Είπες ...
αυτή τη φορά ,
θα με κρατήσεις .
Θα με τοποθετήσεις προσεκτικά , στο σανατόριό σου μέσα .
Κάγκελα θα υψώσεις πιο ψηλά . Σκουριασμένα , βρώμικα
το λευκό φουστάνι να λερώσω σαν πλησιάσω
Να με δεις . Ν ' αναγνωρίσεις τη φυγή .
Να πεις ... δε μου αρμόζει ελευθερία
Έρμαιο των παθών σου πάντα
σαν έντομο πεινασμένο στα μέσα της σάρκας σου
Άνθρωπος , εκεί όπου ανθρώπινα κάποιος διψά .

Είπες ...
θα με ταΐσεις τρυφερά , τη ζαλάδα που ερωτεύεται το μυαλό σου
και σαν μεθυσμένος άστεγος , θα κουρνιάσω
στων κρύων χεριών σου την αγκαλιά .
Θα θαυμάσω το φόβο που ομορφαίνει το βλέμμα ,
καθώς θυμωμένο κοιτάζει .

Είπες ...
Θ ' αντέξεις τον εαυτό σου !
Και ύστερα στη φωνή σου ...
χάιδεψέ την όπως τότε , που μιλούσες για της μοίρας το αναπόφεκτο .

Είπες ...
πως εύκολο δεν είναι να αναρρώσεις
κι εγώ
ήπια το φάρμακό σου
να μισήσεις την αρρώστια πιο πολύ
κι εμένα μαζί
γιατί
τα δάχτυλά μου σ ' έκανα να αγαπήσεις
ενω κάλυπταν τα χείλη μου , φωνάζοντας ... Σιωπή !
Μη μιλάς
Ακούω ... την ανάγκη σου .