Εκ-πτώσεως... πτώμα

[Nikos Apomakros]

[img align=left width=200 margin=10]http://www.a33.gr/files/images/7650/1.jpg[/img] Kινήσεις στον αέρα, υπό τις αγές και υπό την αιγίδα,
η περηφάνια των εξαρτημάτων,
ελευθερία για τις διεσταλμένες κόρες
στο μονοπάτι της εκτύφλωσης,
με τις πεταλούδες να καίγονται στη λάμπα.
Δεν αφουγκράζομαι, δεν πιστεύω σε ψιθύρους,
ένα βουητό όλα,
όμοια βόμβος μελλοντικής ατομικής ενέργειας.

Επικαιροφυλακτώντας τα κανάλια μιας νέας Βενετίας,
μιας μελλοντικής Ατλαντίδος,
τα γεμάτα γλάστρες και γόνδολες,
ξεναγούν αυτούς που θα πολεμούσαν στη σκιά,
που θα κοιμόντουσαν στον Άδη,
στο μουσείο της ασπίδας.
Εκεί, επειδή κανείς πια δεν κατανοεί, προνοεί, επινοεί ή και παρανοεί,
χαλαρά ο Μορφέας θα τους ξαπλώσει σε αυτές,
θα προσφέρει όνειρα σ'αυτούς που κοιμούνται εν αγνοία τους ήδη...
Η πεταλούδα στη λάμπα ξεφτιλίζεται, τα φτερά της ξεφτίζουν,
η πτήση κουραστική κι η ζέστη αφόρητα ποθητή και πραγματοποιήσιμη.



[img align=right width=200]http://www.a33.gr/files/images/7650/2.jpg[/img] Κάπου αλλού λάμψη και κρότος, ένας βόμβος που σβήνει,
το κλάμα που σώπασε κι έγινε σκιά στις σκάλες,
η φωνή που έγινε ένα με τον καθρέφτη κι έπειτα έσπασε μαζί του σε κομμάτια,
η πόλη που ερήμωσε και γέμισε σκιές κι οι νότες σαν άνεμος πλέον,
μόνο ανάμεσα στα σπασμένα της τζάμια και σ'οτιδήποτε άψυχο επέζησε.
Η πεταλούδα παραδίδεται στη βαρύτητα, η γαλή παραμονεύει
με το βλέμμα καρφωμένο καλύτερα κι από κάθε πίνακα τέχνης.
Η πτώση συνεχίζεται με ολοένα μεγαλύτερη ταχύτητα
κι η πεταλούδα σκάει με κρότο στο χώμα. Ο μοναδικός θεατής
αποστρέφεται το αποτέλεσμα, τρομάζει και φεύγει ξεκαρφώνοντας
το βλέμμα της επιθυμίας.



[img align=left width=200]http://www.a33.gr/files/images/7650/3.jpg[/img] Η πεταλούδα θα γίνει σκιά ανάμεσα σε πέτρες
κι εκατομμύρια χρόνια μετά κάποιος θεός θα την συναντήσει
για να κατανοήσει το ακατανόητο.

Λένε κάποιοι πως οι σκιές είναι κολημένες πάντα πάνω σε κάτι,
είναι καταδικασμένες ανυπαρξίες, θαρρείς κι ότι υπήρξε...
δεν ήταν, δεν είναι, δεν θα είναι εν τέλει κολημένο σε κάτι.

Είμαστε καταδικασμένοι να υποστούμε την ατομική ενέργεια του καθενός μας
με την δικαιολογία ότι καμμία υπέρμετρη λάμψη δεν θα υπάρξει...
χωρίς να σχηματίσει ταυτόχρονα σκιές απόλυτης φρίκης...

[KostasD33]

Ενώ το κείμενο σου έχει με συναρπάζει και σε συνδυασμό με τις εικόνες που χρησιμοποιείς δίνει μια δύναμη κάπου χάνω το νήμα

Γουάτς δε πόιντ man?
ή το πόιντ είναι ότι δεν υπάρχει πόιντ στην τελική?

[Nikos Apomakros]

Δεν συνηθίζω να αναλύω σε άλλους αυτά που γράφω, όχι επειδή περιμένω να καταλάβουν αυτό
που θέλω να πω, αλλά επειδή με χαροποιεί το να δίνουν την δική τους μοναδική ερμηνεία.
Το συγκεκριμένο κείμενο ωστόσο, δεν αποτελεί μια "ποιητική" προσπάθεια, αν και ο τρόπος με τον
οποίο γράφτηκε ίσως να έχει κάποια τέτοια ίχνη, κυρίως μάλλον λόγω της κάπως σουρεαλιστικής
προσέγγισης. Άρα μου "επιτρέπει" να επεξηγήσω όπως μπορώ κι όσο μπορώ το περιεχόμενο.

Όχι. Το πόιντ δεν είναι ότι δεν υπάρχει πόιντ. Αν και πολλές φορές έχω γράψει κατ' αυτόν τον τρόπο,
δηλαδή έστω και φαινομενικά "δίχως θέμα", το συγκεκριμένο κείμενο δεν ανήκει σε αυτές.


Στην πρώτη παράγραφο:

"Kινήσεις στον αέρα, υπό τις αγές και υπό την αιγίδα"
"η περηφάνια των εξαρτημάτων, ελευθερία για τις διεσταλμένες κόρες"
"στο μονοπάτι της εκτύφλωσης, με τις πεταλούδες να καίγονται στη λάμπα."

Υπονοώ εμάς, όλους μας. Μας καθοδηγούν κάποιοι, αλλά εμείς όντας τόσο "περήφανοι"
γι' αυτό που δήθεν επιλέξαμε, δεν βλέπουμε ότι είμαστε "πιόνια" (εξαρτήματα).
Απεναντίας μας έχουν τυφλώσει τόσο (διεσταλμένες κόρες - μονοπάτι εκτύφλωσης)
ώστε να θεωρούμε τον εαυτό μας ελεύθερο καθώς αυτοκαταστρεφόμαστε,
όπως πεταλούδες που χτυπούν σε μια λάμπα για το δήθεν "φως" και τη "ζεστασιά" της.
Το "δεν αφουγκράζομαι, δεν πιστεύω σε ψιθύρους, ένα βουητό όλα, όμοια βόμβος
μελλοντικής ατομικής ενέργειας" εκφράζει ουσιαστικά την έντονή μου καχυποψία
απέναντι πια στα πάντα. Χωρίς φυσικά να υπονοώ ότι αυτό με αναιρεί από πιόνι.


Στη δεύτερη παράγραφο]Επικαιροφυλακτώντας τα κανάλια μιας νέας Βενετίας, μιας μελλοντικής Ατλαντίδος,
τα γεμάτα γλάστρες και γόνδολες, ξεναγούν αυτούς που θα πολεμούσαν στη σκιά,
που θα κοιμόντουσαν στον Άδη, στο μουσείο της ασπίδας.
Εκεί, επειδή κανείς πια δεν κατανοεί, προνοεί, επινοεί ή και παρανοεί,
χαλαρά ο Μορφέας θα τους ξαπλώσει σε αυτές,
θα προσφέρει όνειρα σ'αυτούς που κοιμούνται εν αγνοία τους ήδη...
Η πεταλούδα στη λάμπα ξεφτιλίζεται, τα φτερά της ξεφτίζουν,
η πτήση κουραστική κι η ζέστη αφόρητα ποθητή και πραγματοποιήσιμη. [/i]"


Αναφέρομαι στο πανέξυπνο εργαλείο μαζικής ανακατεύθυνσης. Την τηλεόραση.
Στο λογοπαίγνιο "κανάλι-Βενετία" και "μελλοντική Ατλαντίδα", υπονοώ ότι βουλιάζουμε,
ενώ είναι θεωρώ αρκετά προφανές το τι εννοώ τόσο με τα "γλάστρες" και "γόνδολες",
όσο και με το "ξεναγούν στο μουσείο της ασπίδας".
Γιατί εμείς που θα πολεμούσαμε στη σκιά (των βελών), που ευχαρίστως θα κοιμόμασταν στον Άδη,
όπως χιλιάδες χρόνια πριν, για κάτι που γνωρίζαμε ως ορθό, πρέπον, άξιο, ηθικό, οτιδήποτε,
σιγά σιγά μετατραπήκαμε σε απλούς τουρίστες μουσειακών εκθεμάτων ήθους.
Το κοιτάμε... λέμε "α τι σπουδαίο, τι όμορφο, πόσο άξιο" και... ως εκεί. Κατόπιν ο Μορφέας
μας ξαπλώνει στις ασπίδες (παραδιδόμεθα, πέφτουμε για ύπνο, αν και "κοιμόμαστε" ήδη)
και μας προσφέρει "όνειρα".


Παράγραφος τρία]"Κάπου αλλού λάμψη και κρότος, ένας βόμβος που σβήνει, το κλάμα που σώπασε κι έγινε σκιά
στις σκάλες, η φωνή που έγινε ένα με τον καθρέφτη κι έπειτα έσπασε μαζί του σε κομμάτια,
η πόλη που ερήμωσε και γέμισε σκιές κι οι νότες σαν άνεμος πλέον, μόνο ανάμεσα στα σπασμένα
της τζάμια και σ'οτιδήποτε άψυχο επέζησε. Η πεταλούδα παραδίδεται στη βαρύτητα, η γαλή παραμονεύει
με το βλέμμα καρφωμένο καλύτερα κι από κάθε πίνακα τέχνης. Η πτώση συνεχίζεται με ολοένα
μεγαλύτερη ταχύτητα κι η πεταλούδα σκάει με κρότο στο χώμα. Ο μοναδικός θεατής αποστρέφεται
το αποτέλεσμα, τρομάζει και φεύγει ξεκαρφώνοντας το βλέμμα της επιθυμίας."[/i]


Την ίδια στιγμή λοιπόν που εμείς παίρνουμε τον υπνάκο του "δικαίου" κι ονειρευόμαστε
το τι θα αγοράσουμε ή εξοικονομήσουμε με την αύξηση, την εκμετάλλευση, την εξαπάτηση,
την ανέλιξη ή τον οποιονδήποτε τρόπο, εστιάζοντας σε αυτό και μόνο, κάπου αλλού κλάματα σωπαίνουν.
Η τεχνολογία χρησιμοποιείται για να σκοτώσει, να εξαθλιώσει, να αφανίσει, να εκφοβίσει, να επιβάλλει,
να διαλύσει. Φυσικά η άνωθι περιγραφή έγινε με την σκέψη στις ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα
και Ναγκασάκι. Ωστόσο στην ουσία ταιριάζει στο οτιδήποτε χρησιμοποιήθηκε για μαζική φόνευση.
Κι είναι τόσο φρικτό το αποτέλεσμα, που καμμία αιτία δεν θα έπρεπε να τολμάται να αναφερθεί
κι από κανέναν. Έπρεπε να προκαλείται τέτοια αποστροφή ώστε ουδέποτε να υπήρχε η παραμικρή
πιθανότητα επανάληψης, το παραμικρό βλέμμα επιθυμίας. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει. Η "γαλή"
είναι φανταστική δική μου εικόνα...



Τέλος...

"Η πεταλούδα θα γίνει σκιά ανάμεσα σε πέτρες κι εκατομμύρια χρόνια μετά κάποιος θεός θα την
συναντήσει για να κατανοήσει το ακατανόητο. Λένε κάποιοι πως οι σκιές είναι κολημένες πάντα
πάνω σε κάτι, είναι καταδικασμένες ανυπαρξίες, θαρρείς κι ότι υπήρξε... δεν ήταν, δεν είναι,
δεν θα είναι εν τέλει κολημένο σε κάτι.
Είμαστε καταδικασμένοι να υποστούμε την ατομική ενέργεια του καθενός μας, με την δικαιολογία
ότι καμμία υπέρμετρη λάμψη δεν θα υπάρξει... χωρίς να σχηματίσει ταυτόχρονα σκιές απόλυτης φρίκης..."


Αναφέρομαι στην μελέτη της εποχής μας από ανθρώπους (ή όντα) πραγματικά εξελιγμένους,
χιλιάδες χρόνια μετά. Ή και εκατομμύρια χρόνια μετά. Κάποτε. Που μάταια θα προσπαθούν να
κατανοήσουν το για αυτούς ακατανόητο. Γιατί αν θα είναι πραγματικά εξελιγμένοι, θα είναι και
πραγματικά ακατανόητο γι' αυτούς.
Αναφέρομαι και στην περίφημη κατάχρηση της τεχνολογίας προκειμένου να βλάπτει, πίσω από
την μάσκα του κοινού οφέλους. Για οτιδήποτε έχει ανακαλυφθεί, από την φωτιά μέχρι την τεχνητή
νοημοσύνη, μαζί με τη λάμψη της χρηστικότητας δημιουργούνται οι σκιές της αυτοκαταστροφής.
Η αλληλοκαταστροφή ΕΙΝΑΙ αυτοκαταστροφή.


Ελπίζω να σε κάλυψα κάπως

[KostasD33]

Με χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός που έκανες εξαίρεση και μου ανέλυσες την σκέψη σου.
Διότι διαβάζοντας το, ναι όπως σου είπα, μου άφηνε μια αίσθηση από «συνάρπαση» αν μπορώ να το πω έτσι, αλλά από την άλλη έβλεπα ότι ήταν στην ενότητα κόσμος και λέω δεν μπορεί εγώ να είμαι τόσο σουρωμένος και να το βλέπω σουρεαλιστικά και μάλιστα χωρίς να έχω πιει τίποτα

Οπότε τώρα είναι σαν να έχω τον ίδιο τον Νερούντα να μου αναλύσει κείμενο του που το διάβασα με άγγιξε αλλά μου άφηνε πολλά μέτωπα ανοιχτά.

Αύριο θα το διαβάσω με την ησυχία μου Νικόλα, λες πολλά  (πιο σωστά έχεις πολλά να πεις) και είναι κρίμα να χαθούν σε μια επιφανειακή μεταμεσονύχτια ανάγνωση μου

[Nikos Apomakros]

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, χαίρομαι που προξένησε το οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα ή
και περισυλλογή.


Το είχα βάλει στην ενότητα "Κόσμος" επειδή θεωρώ το κείμενό μου κάπως αντιπολεμικό και ίσως
και λίγο αφυπνιστικό. Είναι πολύ πιθανό όμως να ήταν κακή επιλογή ενότητας από μέρους μου.
Είσαι το δεύτερο άτομο (εκ των διαχειριστών/συντονιστών κτλ) που παραξενεύεται / αναρωτιέται
για την επιλογή αυτή.

Ειλικρινά δεν με ενοχλεί καθόλου το να μεταφέρονται κείμενά μου σε κάποια διαφορετική κατηγορία
από αυτήν που τα ανέρτησα, επειδή δεν ταίριαζαν ή ήταν εκτός θέματος κτλ. Απεναντίας κάτι τέτοιο
είναι ένδειξη ενδιαφέροντος απέναντι και στο φόρουμ αλλά και στο ίδιο το κείμενο. Αν για κάποιο λόγο
κρίνεις ή κρίνει οποιοσδήποτε (διαχειριστής ή και μη) ότι δεν ταιριάζει στο Κόσμος, μπορείτε να το
μεταφέρετε οπουδήποτε και με την απόλυτη συναίνεση κι ευχή μου, όπως και για κάθε μου άλλο
δημοσίευμα :oops: .

[KostasD33]

Μια χαρά είναι η θέση του αφού είναι δική σου επιλογή.

Εγώ σουρεαλίστικα, όχι ο "Κόσμος" ...

[larus audouinii]

Η αρρώστα του αιώνα μας ειναι η κατάθλιψη, αυτό έχω καταλάβει.
Η λευκή μελαγχολία που κρύβεται στην ατμόσφαιρα που αναπνέουμε.
Ο κόσμος που μας περιβάλλει, όσο πάει γίνεται ίσως ευχάριστος αλλά όχι τόσο αγαπητός όσο θα θέλαμε,και με την ανασφάλεια που μας διαποτίζει.
Προσπαθούμε με τον ναρκισσισμό που έχουμε στο dna, θέλοντας και μη, να φαινόμαστε παγώνια με δανεικά φτερά. Δολοφονώντας τα ζωντανά παγώνια. Ακόμη μέχρι και εκεί, που δεν χρειαζόμαστε πια τα δερματά τους για να ζεσταθούμε από τα στοιχεία της φύσης. Καταστρέφοντας την ίδια την φύση από τον παμφάγο καταναλωτισμό.
Ο πόλεμος πλέον υπάρχει και σε ειρήνη, και αυτός είναι ο χειρότερος. ΔΕν υπάρχει ο ιπποτισμός,οι κανονες του παιχνιδιού. Δάση καίγονται ακόμη και για αντίποινα της πολιτικής, μη λογαριάζοντας το, απλό, ο αέρας που αναπνέουμε δεν ανήκει σε μας, αλλά  στα παιδιά μας.
Μας διακατέχει, έχει μια τάση εγωκεντρισμού μεγαλύτερη από ποτέ.

Τα πλούτη ευημερούν για κάποιους, οι περισσότερες ψυχές υποφέρουν. Και το πιο άσχημο ειναι πως δεν έχουν τον τρόπο να τον εκφράσουν. Να βρουν την διέξοδο.

....ελευθερία για τις διεσταλμένες κόρες"
"στο μονοπάτι της εκτύφλωσης, με τις πεταλούδες να καίγονται στη λάμπα."


Έχω την εντύπωση πως η αλλαγή έρχεται από την ατομικότητα. Αυτό κάνει την αλλαγή που χρειάζεται ο κόσμος μας ...

[fortune]

:roll:  :roll:  :roll:

Νικο Απομακρε??...Ενα μονο θα σου πω : <<Eισαι καλος!!Πολυ καλος!!>>..ΜΠΡΑΒΟ!!

[KostasD33]

[quote user="Nikos Apomakros"]
....
....
Αναφέρομαι και στην περίφημη κατάχρηση της τεχνολογίας προκειμένου να βλάπτει, πίσω από
την μάσκα του κοινού οφέλους. Για οτιδήποτε έχει ανακαλυφθεί, από την φωτιά μέχρι την τεχνητή
νοημοσύνη, μαζί με τη λάμψη της χρηστικότητας δημιουργούνται οι σκιές της αυτοκαταστροφής.
Η αλληλοκαταστροφή ΕΙΝΑΙ αυτοκαταστροφή.


Ελπίζω να σε κάλυψα κάπως[/quote]
Νικόλα
είναι μεγάλη τέχνη να καλύπτεις πολλά αποκαλύπτοντας ακόμα περισσότερα.....
και την κατέχεις