ΕΤΣΙ ΜΟΥ!

[danai]

Αυτη η πολη εχει μια θληψη
κι ανθρωποι της μοναξια
Αυτη η πολη εχει ξευτισει
οι ανθρωποι μοιαζουν σκια

Θελω να φυγω απ αυτη την πολη
να τραβηξω θελω στα τυφλα
Παρε με αν θελεις μακρια της
ταξιδεψεμε οπου κι αν πας

Ζητειται ονειρο να ελπιζει
ναχει και τεσσερα φτερα
Ζητειται ουρανος σαν το αγγιζει
ουρανου τοξου να χει φορα

(μισο αλλα..τοσο μου βγηκε)

[danai]

Τιτλος: Δεν θυμαμαι μετα ..  

Το σπιτι οικοδομοι το χτισαν
γι αυτο κοιμάμαι ησυχη!

Bράδιες οπως προχθες..
που ενιωσα τη φωτια
να φωτιζει τα ματια,
ροδιζοντας τα μαγουλα,
καιγοντας  το προσωπο..
και μια γλυκια νοσταλγια
πηγαινοντας με στα παλια..
Αρκουσε που το θελαμε!
Εβρεχε, εκανε κρυο,
ομως δεν νοιαζομασταν..
πηγαμε τρεχοντας στο δασος
και ετσι οπως τρεχαμε,
λαχανιασμενοι κοιταχτηκαμε..
δεν θυμαμαι μετα αν κρυωσαμε,
μοναχα οτι τρεμαμε...

Τον εαυτό μου εγώ  τον έχτισα
γι αυτο δεν ησυχαζω!

Βραδιες οπως οι χθεσινες...
σε μια πνηχτη ατμοσφαιρα
μια πικρογλυκη γευση νοσταλγιας..
Εκεινον που στα ματια του,
καθρεφτιζει ο κοσμος ολος..
Να ερχοταν για λιγο!
Ελπιδα μου γεννηθηκε,
καπου θα σ ανταμωσω..
για μια στιγμη που σταθηκα
βυθιστηκα μες τη σιωπη,
ανομολογητα γιατι...
δακρυα τρεχουν στα ματια,
σκορπιες ολες οι λεξεις...
η ανασα δεν αποτυπωθηκε...
δεν θυμαμαι μετα αν ετρεμα,
μοναχα οτι κρυωνα...


Σκεψεις Δημιουργου: Τωρα μη με  ρωτησειςαν θυμαμαι..ουτε τι νιωθω ..τωρα δεν ξερω..απλα θελω να σε δω..και ισως σου πω..:cry:

Δημοσίευση : 11/1/2005  -  Δημιουργος: Δαναη/Stigmi

[Anonymous]

........
....με προσμονή στο θαύμα












........ανακαλύπτουμε την υπομονή

[danai]

Η Θαλασσα  


Στη μανιασμενη θαλασσα εχθες
σκουρο βαθυ το χρωμα,
την χαζευα ..

Τα κυματα χτυπουσαν μανιασμενα
πλησιασα την προβλητα,
και αγναντευα

Διπλα στη θαλασσα σαν εφτασα αργα
τα κυματα με χαιδευαν,
με αγγιζαν..

Και πηρα χρωμα απο νερο,
αρμυρα στο κορμι
τη λατρεψα!

Επειτα ο αποχαιρετισμος, βουβος
μα συναμα γοερος,
σαν κλαμα..

Δημιουργός: danai
Δημοσίευση : 22/1/2005

[danai]

[size=24] <Ποια νεραιδα θ ακουσει το κλαμα μου..
..ποιος θα σκυψει απανω μου ...
..γλυκα να μου σκουπισει τα ματια?>[/size] :cry:

[spellbound]

...ο αγγελος σου... δαναη..

ειτε γηινος ειτε αιθεριος..

......................................

[danai]

Ειναι φορες που λεξεις..δεν βγαινουν,
νιωθεις πως πλημμυριζεις..πως πνιγεσαι
αλλο πια, δεν αντεχεις...
Και αλλους μαζι βασανιζεις..και εκεινον.
Αρνουμε αλλο βλεφαροσταγμα..για εμενα,
οχι αλλη υπομονη και κατανοηση..
και μη ρωτας γιατι..
σ εχω ταλεπωρησει..δεν θελω αλλο ..αυτο!
Κι αν δυσκολα τωρα ειμαι..
εσυ δεν φταις..αγορι...
γι αυτο αλλο μην περιμενεις.. ψυχουλα..
θα ρθω μια μερα, κει που δε θα περιμενεις
και θα σου πω πως ηρθα μ ενα χαμογελο πλατυ..
Μα αν θες μην πεις αντιο..
μονο καλη μου τυχη..
ματακια μου.. :cry:

[Anonymous]

Αν ξέρει να αγαπάει ....
ξέρει και να περιμένει.....



Η επιθυμία και η προσμονή πάμε μαζί με την υπομονή.......
και μερικές φορές φτάνει μια τελίτσα ...
έστω και μια στιγμή
για να αξίζει η αναμονή.........

[Ntama]

Δαναη..... τι πραγματικά βασανίζει το μυαλό και τη ψυχούλα σου??
Πολυ τρυφερό αυτο που εγραψες... πολύ τρυφερό....

[danai]

Στεκομαι παλι εμπρος σου
εσυ ομως δεν με βλεπεις,
δεν το αντεχεις πια ..
 
Σημαδια δινω,παλι,
μα αστοχα αναμενει
η αδεια σου ματια.

Ναι, σε προσμενω,
σαν μελοθανατος
που λαχταρα
για μια μονο φορα,
δικο σου ελιξηριο γιατρειας!

Εσυ μου το χες πει..
<Αυτος που φευγει, αυτος παντα γυρνα>

Εγω σου το χα πει..
<Απ το τουφεκι,τουφεκια που φευγει,
πισω πια δεν γυρνα>

Δεν πιστεψες..δεν πιστεψα..
πως ταχα να πιστουμαι,
σε μια ιστορια απιστευτη
μα ομως που την ζουμε;

Εσυ μου το χες πει..
<Ευκολα καποιος φευγει..
μα δυσκολα γυρνα>

Εγω σου το χα πει..
<Πως η αγαπη ειναι,κυδωνι
και δεν την πολεμας>

Τωρα βουβοι και οι δυο,
χωμενοι μεσα σε τειχει
μεγαλα και βαρια.

Παραλληλοι οι κοσμοι
αναρμοστοι οι δρομοι
γλυκοπικρη η καρδια.

'ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΘΕΛΩ ΕΚΤΟΠΙΖΟΥΝΕ ΤΑ ΠΡΕΠΕΙ'

[Atma]

danai

μας έλλειψες

[danai]

Σε έκλεινε
μέσα σε κιτάπια σφαλιστά
με γράμματα πορφυρά
στα Φώτα της καρδιάς,
θαρρείς άνοιγαν πληγές
και έραιναν τα γραπτά,
μεστωμένες στάλισες
από δακροσταλακτίτες,
θάμπη θωριά,
όταν η πονεμένη της ματιά,
κατορθώνει να ονειρεύεται,
και να μεταφράζει,
τα μάτια σου,
στο αστροφως του ουρανού,
πριν την αυγή,
πριν ο μορφέας την κρατήσει,
μοιάζει ελπιδοφόρα,
ονειρεμένη οπτασία.
 
Σε γνώρισε,
όταν της έδειξες εσένα,
σε ζωντανά γραπτά,
που χες παρατημένα
και κείνη σε ξεσκόνισε,
σ αγκάλιασε απαλά,
σαν μικρό παιδί,
που ποθούσες αγκαλιά,
την δική της μονάχα
και ακόμα εκεί, αγωνιάς,
στην δική της την μάτια
και με ένα της φιλί θαρρείς
θα σ αναστήσει στη στιγμή
και ότι σ έσβησε,
φως θα πάρει
και χρώμα ζωής.
 
Την αντάμωνες,
σε δάση φωτεινά,
να κάθετε στο πάρκο
και να μιλά σε παιδιά
και η χροιά της μαγική,
για εσένα να μιλά,
για τα δικά σου τα γραπτά,
του έρωτα και της καρδιάς
και ο κόσμος που περνούσε,
στεκόταν να χαζέψει
την τόση ομορφιά
που βγάζει η λαλιά
και οι ψυχούλες των παιδιών,
σε πλημμυρίζανε χαρά
και η ματιά σου γέμιζε
σταγόνες από αγάπη
σαν κοίταζε εσένα
γιατί έμαθε να σε διαβάζει
και αχόρταγα την λαχταράς,
ασυμβίβαστε ονειροπαραβατη.



stigmi>3/3/05

[Ntama]

Αγάπη μου...

Ερωτά μου...

Αγγελέ μου...

Αντρα μου...

Οι στιγμές που χάνομαι στη μαύρη θάλασσα των ματιών σου...
είναι οι στιγμές που ζω...
που υπάρχω...
που αναπνέω...

είναι οι στιγμές που είμαι γυναίκα...
και πάνω απ'ολα... άνθρωπος... !!

[danai]

Αλμα στο τιποτα!

Κρυφό χαμόγελο,
όμορφο όνειρο,
ήλιος στο πρόσωπο,
χείλει σαν χάδι.

Έσκυψε γλύστρισε,
πάνω του κύλισε
και τον φίλισε
μήπως προλάβει.

Ποτέ δεν ήσουνα,
μέσα μου λύγισα,
για αγάπη γύρεψα
ένα σου χάδι.

Μάτια του έρωτα
γυάλινα, έθραυστα,
γέλασαν, έκλαψαν,
κοίταξαν πάλι.

Έρως ανίκητος,
ρυθμός ακίνητος,
ψέμα φοβήθηκα,
αγάπησα, μίσησα.

Δεν σε ξεπέρασα
ούτε σε γέλασα,
έτρεξα κι έφυγα
να ησυχάσεις.

Μυαλού κολλήματα,
ζωής θελήματα
του όποιου θύματα,
μίσος και αγάπη.

Φάρσα ατέλειωτη,
ζητοκραυγάζει,
σε κουρελιάζει
για αίμα φωνάζει.

Με βρήκες ύποτα
ματάκια μου ήρεμα,
δεν τρέχει τίποτα;
Αλμα στο τιποτα!

27/5/05> Αφιερωμένο εξαιρετικά!
Δανάη

[danai]

Νύχτα στιλέτο

Σε νοσταλγώ σε βήματα από μπάλο
Μες τον χορό πεθαίνει η μουσική
Σε κάθε μια ελπίδα δίνω φάρο
Στενάζει ο δρόμος σάστισε η πνοή.

Ένα ποτήρι είναι πάντα μισοάδειο
Σε ένα θέλω που το πρέπει είναι φυγή
Έσφαξα χίλιες ενοχές μ ένα στιλέτο
Σάλπισμα ρίχνει ο θάνατος στη γη.

Για μια αλήθεια που έκλεισε την μέρα
Για μια λέξη που κοστίζει ακριβά.
Έσπασε το όνειρο και κρύφτηκε η μέρα
Μαδήσανε τα γιασεμιά απ τα κλαδιά.

Έπιασα κόλαση δεν έχει παρακάτω
Ψάχνει το χέρι μου να αγγίξει την πληγή
Ανακατεύω συναισθήματα που χάνω
να παγιδεύσω λίγο την στιγμή

Αυτή η νύχτα πάλι με αρρωσταίνει
Με δυο μάτια που ουρλιάζουν καταστρέφει
Τα ουρλιαχτά αντιλαλούν στα αυτιά μου…
Το βράδυ σταζει κάρφωσα την κάμαρά μου.

Για κάθε εδώ και κάθε παραπέρα
Για κάθε ώρα που δεν είμαστε μαζί
Σφίγγει η νύχτα σε μια νότα που με πνίγει
Φοβήθηκε η αγκαλιά και με μισεί.

11/7/2005