Μάσκες και Παραπλάνηση...

[Nikos Apomakros]

Εγώ θα επιμείνω ότι εμείς φοράμε μάσκες στους άλλους.
Αν μη τι άλλο, η μάσκα που τους φοράμε διαψεύδεται.

Αν γνωρίζαμε, θα καταλαβαίναμε το πραγματικό τους πρόσωπο.
Δεν θα τους βάζαμε μια ακόμη μάσκα, νομίζοντας πως αυτό είναι.

Έχω ξαναπεί. Ο ρόλος του Υποκριτή είναι να Υποκρίνεται,
και το να μην Υποκριθεί, πέρα από ανέφικτο, θα ήταν Υποκρισία.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="371582"]Εγώ θα επιμείνω ότι εμείς φοράμε μάσκες στους άλλους.
Αν μη τι άλλο, η μάσκα που τους φοράμε διαψεύδεται.

Αν γνωρίζαμε, θα καταλαβαίναμε το πραγματικό τους πρόσωπο.
Δεν θα τους βάζαμε μια ακόμη μάσκα, νομίζοντας πως αυτό είναι.[/quote]

Νίκο, κι αυτό που λες σίγουρα συμβαίνει, μιλάς νομίζω περισσότερο για ετικέτες που κολλάμε ή ιδιότητες που αποδίδουμε στους άλλους, εδώ είναι η υποκειμενική μας λογική που επεμβαίνει όσο όμως και μια πιθανή παραπλάνηση εκ μέρους του άλλου που οδηγεί τα συμπεράσματά μας.
Αφού δεν δονούμαστε όλοι από τις ίδιες ιδέες κι ο τρόπος μας διαφέρει, αλλά κι αφού ο άλλος θα μπορούσε να κρύβει την ουσία του πίσω από μια μάσκα, είναι λογικό. Παίζουν και οι δύο εκδοχές. Όπως και το να λειτουργεί ο άλλος σκόπιμα ως παραπλανητικός κλόουν κρύβοντας τις προθέσεις του γιατί όπως λέει μια παροιμία ''κάθε χαζός έχει τον σκοπό του''.


Πολλές φορές επίσης, σε επίπεδο συνύπαρξης, περπατάμε απ' το χέρι δυό-δυό κι ενώ οι σαρκικές μάσκες μας φαίνονται ενωμένες, το μυαλό μας ψάχνεται ακόμα μέσα στη διαρκή μεταβολή για μια υποθετική αλήθεια ή το δίδυμο Εγώ μας.

[Nikos Apomakros]

Δε λέω ακριβώς αυτό. Λέω ότι αν κάτι πρέπει να φταίει, αυτό είναι το συμπέρασμα.
Αυτό είναι που χρησιμοποίησε λάθος δεδομένα ή έστω δεδομένα με λάθος τρόπο.

Η αντίληψή μας το κάνει κατά κόρον αυτό. Βγάζει συμπεράσματα που διαψεύδονται,
αφού είναι βασισμένη στην εικόνα που ΘΕΤΕΙ στα πράγματα κι όχι στην πραγματική
τους υπόσταση (από έλλειψη γνώσης ή έστω αντίληψης της πλήρους αλήθειας).
Η αντίληψή μας είναι ρηχή. Γι' αυτό εις βάθος μόνο συμπτωματικά επαληθευόμαστε.

Την εικόνα αυτή την ονομάζω "μάσκα". Γιατί δεν είναι η πραγματική εικόνα
αλλά μια εικόνα που εμείς βάζουμε (για δική μας χρήση και μόνο) πάνω από
την πραγματική. Είναι η στρεβλή εικόνα που η λειψή αντίληψή μας τοποθετεί στα πάντα.

Αν πω "Ο Νίκος είναι φιλότιμο παιδί" και μέσα από καταστάσεις διαψευστώ,
η "μάσκα" που είχα φορέσει στον Νίκο, ο τρόπος με τον οποίο τον έβλεπα,
αυτό που είχα αντιληφθεί και αυτό που είχα συμπεράνει για εκείνον ήταν το λάθος.

Η δική μου αντίληψη δηλαδή είχε φορέσει λάθος μάσκα στον Νίκο. Ακόμα
κι αν ο Νίκος -έδειχνε- με διάφορες δράσεις να "στηρίζει" μια τέτοια εικόνα,
ακούσια ή εκούσια, η αδυναμία αντίληψής μας της πραγματικής εικόνας του,
της πλήρους δηλαδή αλήθειας, είναι αυτή που τελικά του φόρεσε αυτή τη μάσκα
για τα μάτια μας.

Αν ήμασταν σε θέση να αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια, θα βγάζαμε σωστά
συμπεράσματα. Δεν θα καλύπταμε τα πράγματα με την μάσκα του υποκειμενισμού
και της οπτικής γωνίας. Επειδή όμως δεν μπορούμε, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε
αυτή μας την αδυναμία και να αποφεύγουμε την βεβαιότητα, ειδικά σε θέματα κρίσης.
Κι όταν διαψευδόμαστε θα πρέπει να αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας, ως προς το
συμπέρασμα που βγάλαμε και ως προς το μέγεθος της αντίληψής μας.
Όχι να ρίχνουμε την ευθύνη στα δεδομένα που είχαμε. Και σχεδόν πάντα μόνο σε αυτά.

[pixie]

Ναι, συμφωνώ. Αλλά αυτό που φταίει είναι η απατηλότητα ή αλλιώς η μεταμφίεση των πραγμάτων και κάθε συμπέρασμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα από τα παιχνίδια που μας παίζει η μάγια!

Και εμείς παίζουμε... συμμετέχουμε στα παιχνίδια της προσπαθώντας να τελειοποιούμαστε μάλιστα όλο και πιο πολύ στους ρόλους που κάθε φορά το διαρκές παιχνίδι της ψευδαίσθησης μας αναθέτει.
Μάλιστα βάζουμε και την ύλη στο παιχνίδι για να γίνεται πιο κατανοητή η έννοια των - υποθετικών -δεδομένων.

Όχι, τελικά... η μάγια[ψευδαίσθηση] δεν είναι ψέμα αλλά ίσως είναι το μόνο αληθινό μέχρι να μάθει κανείς να ξεχωρίζει την πραγματικότητα ανάμεσα στις άπιαστες σκιές που κινούνται συνεχώς... μέχρι να μάθει να αντιστρέφει τις εικόνες και να αγνοεί τις ψεύτικες αντανακλάσεις στον καθρέφτη της ζωής...

[Nikos Apomakros]

Όταν δεν ξέρεις τον ρόλο σου, δεν έχει και πολύ νόημα να λες
ότι προσπαθείς να τον τελειοποιήσεις. Αυτό που προσπαθείς να
τελειοποιήσεις είναι ο ρόλος που νομίζεις, φοβάσαι ή θα ήθελες
να έχεις. Ο ρόλος είναι τέλειος και τον ακολουθούμε κατά γράμμα.
Εν αγνοία μας.
Αν ήξερες πάντως τον ρόλο σου, η μεγάλη απορία θα ήταν αν θα
μπορούσες τελικά να τον αλλάξεις, αφού τυχόν "αλλαγή" του ρόλου,
θα συμπεριλαμβανόταν παρομοίως στον ρόλο...
Αυτό όμως είναι άλλος πονοκέφαλος. Η διαμάχη μεταξύ απόλυτης
γνώσης και πεπρωμένου, όπου μοναδική συνύπαρξη τίθεται υπό τον όρο
της πλήρους απουσίας παραμικρής αλλαγής, εκ μέρους του "παντογνώστη".

Όσο για την ψευδαίσθηση, οτιδήποτε ημιαληθές είναι ψέμμα,
με την έννοια ότι η πλήρης ανάλυση ή επίλυσή του, οδηγεί σε
αναληθές συμπέρασμα ή αποτέλεσμα. Υπό άλλους και πολύ
συγκεκριμένους όρους, κάθε τι μπορεί να είναι αληθινό, εφόσον
υπακούει στους όρους που τέθηκαν κι αυτό ακριβώς το "τρικ",
μας "ξεγελάει".
Εκεί ναι, έχεις δίκιο. Η ψευδαίσθηση είναι η μόνη "αλήθεια".
Για την ακρίβεια, η ψευδαίσθηση είναι αναγκαστικά η αλήθεια μας.

Προσωπικά έχω βαρεθεί ν' ακούω επικρίσεις προς τους υποκριτές.
Ίσως επειδή ακράδαντα πιστεύω ότι η υποκρισία βρίσκεται μέσα σε
κάθε μα κάθε άνθρωπο που μεγαλώνει μέσα σε κανόνες και όρους
και ιδιαίτερα σε κάθε άνθρωπο που καλείται να κάνει έστω και την
παραμικρή υποχώρηση, κάθε μα κάθε είδους. Και ξέρω πολύ καλά
πως όλοι κάνουμε, σε καθημερινό επίπεδο.
Άρα, για να είμαστε "σωστοί" θα έπρεπε να μιλάμε για διάφορα μεγέθη
υποκρισίας και για την σημαντικότητα κάθε υποκριτικής στάσης, κάθε
κατηγορίας και υποκατηγορίας και κάθε μεγέθους.
Κάτι το υποκειμενικό και σε τελική ανάλυση αδιάφορο ή...
υποκριτικά σημαντικό...

[pixie]

Έχεις διαπιστώσει υποθέτω πως υπάρχει τέτοια μεταβατικότητα στα πράγματα ώστε δύσκολα μπορούμε να ορίσουμε την αξία ή την απαξία, το τι έχει σημασία και τι όχι, την αλήθεια από το ψέμα ακόμα και την ίδια μας τη ζωή αφού και η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα ψέμα αληθινό!

Η ψευδαίσθηση είναι πάντα και πανταχού παρούσα περιπλέκοντάς μας με μοναδικά πειστικό τρόπο στα δίχτυα της, ένα μεταβατικό στάδιο πριν την Αλήθεια πιθανόν, που μας μαθαίνει όμως πολλά και κυρίως μας βάζει στο πετσί του ρόλου ''να παίζουμε'' τη ζωή.

Νομίζω πως η ζωή στη γη είναι γεμάτη μορφές/προσωπεία άρα εδώ βρίσκεται και το βασίλειο της ψευδαίσθησης η οποία γνωρίζει τόσο καλά να παίζει με τις μορφές αυτές. Μορφές, που συνεχώς μας ωθεί και μας κατευθύνει να παράγουμε - είτε ως κοινωνικό καθήκον και υποχρέωση ολοκλήρωσης της ανθρώπινης πορείας μας, είτε ως δημιουργία οικογένειας, είτε ως αισθήσεις, ηδονές και συναισθήματα...
Ώσπου φτάνουμε στο τέλος, στο πέρασμα του χρόνου, να αντιλαμβανόμαστε αλλιώς τα πράγματα και να θέλουμε να απαλλαγούμε πια από τις μάσκες ή να τις μεταμορφώσουμε σε κάτι άλλο γιατί πλέον ήρθε η ώρα της παρακμής τους και δεν μας λένε τίποτα. Κι εδώ ξεκινά ουσιαστικά η πορεία προς την Αλήθεια.


Και πρόσεξε... όλο αυτό το παιχνίδι της ψευδαίσθησης στηρίζεται βέβαια στον νόμο της αιτιότητας. Και δεν πιστεύω πως κάτι σε όλο αυτό καταγράφεται τυχαία. Η ψευδαίσθηση δεν λειτουργεί τυχαία. Κι αν φαίνεται διαφορετικά, είναι μόνο άγνοια της υπάρχουσας αιτιότητας.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="371628"]Έχεις διαπιστώσει υποθέτω πως υπάρχει τέτοια μεταβατικότητα στα πράγματα ώστε δύσκολα μπορούμε να ορίσουμε την αξία ή την απαξία, το τι έχει σημασία και τι όχι, την αλήθεια από το ψέμα ακόμα και την ίδια μας τη ζωή αφού και η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα ψέμα αληθινό![/quote]

Δυσκολεύομαι να σε παρακολουθήσω. Δεν είμαι σίγουρος τι έχεις κατά νου λέγοντας "μεταβατικότητα" στα πράγματα.
Δεν συμφωνώ ότι δύσκολα μπορούμε να ορίσουμε την αξία ή την απαξία. Κάθε άλλο. Αυτό είναι το πανεύκολο. Αυτό έχουμε κάνει και αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε γιατί ως εκεί φτάνει η αντίληψή μας. Στους ορισμούς.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αξία, σημασία, αλήθεια και ψέμμα, παρά μόνο στον νου μας. Για την ακρίβεια, οτιδήποτε ορίζεται, υπάρχει για όσο υπάρχει και αυτός που το ορίζει. Τι υπάρχει μετά; Αυτό που υπήρχε και πριν. Σκέτο. Χωρίς ονόματα, ορισμούς, όρους, περιορισμούς, ιδιότητες, κανόνες, χαρακτηριστικά, προσδιορισμούς.

Τι έχει αξία λοιπόν; Αξία έχει για οποιονδήποτε το οτιδήποτε, για όσο ο ίδιος του δίνει αξία. Τι έχει σημασία; Το ίδιο. Τι έχει νόημα; Το ίδιο. Τι έχει ενδιαφέρον; Το ίδιο. Ουσία; Το ίδιο. Να πάμε πιο μακριά; Σκέψου κάτι, οτιδήποτε. Αυτό το κάτι που σκέφτηκες, θα είναι αυτό που είναι για κάποιον, για όσο υπάρχει αυτός ο κάποιος ώστε να το θεωρεί αυτό που είναι.

Κι όταν δεν θα υπάρχει πλέον κανείς, δεν σημαίνει ότι θα έχει συμβεί μια πλήρης ανυπαρξία. Θα έχει εξαφανιστεί κάθε μα κάθε ορισμός. Και τι θα υπάρχει μετά; Είπαμε. Αυτό που υπήρχε και πριν. Που υπήρχε πάντα και θα υπάρχει πάντα.

[pixie]

Δεν έχω κάτι διαφορετικό να πω... σε γενικές γραμμές, πολλά από όσα είπες ήταν αυτά που είχα κι εγώ κατά νου...   :smile:

Έχεις βέβαια πάντα τον δικό σου θαυμάσιο μοναδικό τρόπο ανάλυσης. Χαίρομαι αφάνταστα να σε διαβάζω. :smile:

'Οσο για τη μεταβατικότητα? Μα ''τα πάντα ρει'' και όλα βρίσκονται σε κίνηση, δονούνται, μετασχηματίζονται και αλλάζουν, τι άλλο.
Και για τις αξίες? Μα με το ένα χέρι τις κερδίζεις και με το άλλο τις χάνεις... την ίδια χρονική στιγμή σου φαίνονται ασήμαντες. Οι αξίες είναι σαν μια μπάλα στα χέρια ενός παιδιού.

[Nikos Apomakros]

Ναι με αυτή την έννοια της μετάβασης, όντως. Τα πάντα ρει σε ένα όλον ακίνητο.
Η λέξη μετάβαση με μπερδεύει λίγο. Άρχισα να λέω το γιατί αλλά το έσβησα γιατί
άρχισε μαζί κι ο πονοκέφαλος.

Όσο για τις αξίες, έπρεπε σίγουρα να τις δημιουργήσουμε. Η κυρίως τροφή ενός
νου σαν αυτόν που διαθέτουμε (όταν τον διαθέτουμε). Ιδίως ίσως της συνείδησης.
Είναι η ηλίθια ερώτηση, τι νόημα θα είχε η ζωή αν δεν υπήρχε γενικά το "νόημα".
Νόημα. Τι λέξη κι αυτή. Κατευθείαν από την "πηγή", προς την "πηγή", για την "πηγή".
Από τον νου μας δηλαδή και για τον νου μας με πολύ αγάπη. Σχεδόν πάθος.

ΥΓ: Να με συγχωρείς αν γενικά γράφω κάπως. Σχεδόν πάντα με συνοδεύει
ημικρανία τα τελευταία χρόνια και μου είναι πολύ δύσκολο να θέτω σκέψεις όπως
ακριβώς περνούν από το νου μου. Για την ακρίβεια, απορώ που γίνομαι αντιληπτός,
έστω και αποσπασματικά. Γιατί εντάξει, εγώ ξέρω γιατί λέω αυτό που λέω. Αισθάνομαι
όμως ότι δεν μπορώ και να το μεταφέρω αυτούσιο ή έστω σε ικανοποιητικό βαθμό.

[pixie]

Μην ζορίζεις το μυαλουδάκι σου περισσότερο, είναι τόσο εμπεριστατωμένα, ζωτικά και με όμορφο τρόπο διατυπωμένα όσα γράφεις.
Προσωπικά, νομίζω πως σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ που με παρακινείς με τα γραφόμενά σου να απαντώ.

[quote user="Nikos Apomakros" post="371642"]Ναι με αυτή την έννοια της μετάβασης, όντως. Τα πάντα ρει σε ένα όλον ακίνητο.[/quote]
Τα πάντα κινούνται, σωστά, τα κινητά κομμάτια στρέφονται μια από δω και μια από εκεί, οι σκιές γλιστρούν και χάνονται για να δώσουν τη θέση τους σε άλλες μορφές, αλλά μέχρι σε ποιο σημείο?
Μέχρι να φτάσουμε στην Αλήθεια. Η οποία θα είναι πια ακίνητη...

[Nikos Apomakros]

Μέχρι να φτάσουμε στην Αλήθεια. Η οποία θα είναι πια ακίνητη...

Μια μικρή διαφοροποίηση εδώ. Αντί για το "Η οποία θα είναι πια ακίνητη", θα πω
"Η οποία ήταν εξαρχής ακίνητη".

Μη ξεχνάς ότι είμαι ντετερμινιστής, πιστεύω δηλαδή ότι όλα είναι προκαθορισμένα
μέχρι και την απειροστή λεπτομέρεια. Επίσης ότι η Αλήθεια αφορά το Όλον κι ότι το
Όλον είναι άχρονο γιατί συμπεριλαμβάνει και αυτό που αποκαλούμε χρόνο, δηλαδή
στην ουσία την Κίνηση. Η Αλήθεια λοιπόν, όπως και το Όλον, δεν εξαρτώνται από
την Κίνηση διότι δε λαμβάνουν μέρος σε αυτή, αλλά αυτή λαμβάνει μέρος σε αυτά.

Η αλήθεια μας μπορεί να διαφοροποιείται, η Αλήθεια (σκέτο) όμως είναι καθολική
και ως εκ τούτου είναι μία, ενιαία, παντελώς προβλέψιμη (ως απόλυτα αιτιολογημένη)
κι αναλλοίωτη. Τα "παντελώς προβλέψιμη" και "απόλυτα αιτιολογημένη" αφορούν
μη ανθρώπινο Νου.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="371705"]Μια μικρή διαφοροποίηση εδώ. Αντί για το "Η οποία θα είναι πια ακίνητη", θα πω "Η οποία ήταν εξαρχής ακίνητη".[/quote]

Σωστά. Δεν αντιλέγω φυσικά, το έθεσα όμως έτσι, εννοώντας ότι στα μάτια αυτού που λειτουργεί με κινήσεις στη σκακιέρα της πραγματικότητας, όταν αρχίσει να ''βλέπει'' με τα εσωτερικά του μάτια  τότε και μόνο τότε θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται και την έννοια της Αλήθειας ως ακίνητη. Όταν, συλλαμβάνοντας τη ζωή πέρα από τον επιφανειακό τρόπο, κάνει πορεία προς τη συνειδητότητά του.

[MEGA 1]

Οι γυναίκες είναι οι πρώτες διδάξασες με τις μάσκες.
Φοράνε μόνιμα μία η και πολλές μάσκες.
Ίσως διότι η πραγματική.....είναι η ρηχότητα και ο επιφανειακός χαρακτήρας.

[pixie]

Χμμμ... συμφωνώ αλλά μόνον εφόσον δω να γενικεύεται το θέμα και στα δύο φύλα!
Γιατί νομίζω πως πολλοί άντρες επίσης κινούνται τόσο επιφανειακά και με τέτοιο παρασκηνιακό τρόπο που εκπλήσσει η ανωριμότητα, η ανευθυνότητα και η ρηχών συναισθημάτων έκφραση.

Συνεπώς είναι ο άνθρωπος πίσω απ' όλα και δεν θα συμφωνούσα με τον διαχωρισμό σε φύλα.

[MEGA 1]

[quote user="pixie" post="371754"]Χμμμ... συμφωνώ αλλά μόνον εφόσον δω να γενικεύεται το θέμα και στα δύο φύλα!
Γιατί νομίζω πως πολλοί άντρες επίσης κινούνται τόσο επιφανειακά και με τέτοιο παρασκηνιακό τρόπο που εκπλήσσει η ανωριμότητα, η ανευθυνότητα και η ρηχών συναισθημάτων έκφραση.

Συνεπώς είναι ο άνθρωπος πίσω απ' όλα και δεν θα συμφωνούσα με τον διαχωρισμό σε φύλα.[/quote]
Συμφωνώ απόλυτα.
Η δική μου όμως θεωρία είναι ότι η "μάσκα" η γυναικεία προκειμένου να κρύψουν περίτεχνα (έτσι νομίζουν) την επιφανειακότητα...πυροδοτεί την υποκρισία των ανδρών και βραχυκυκλώνει τον δικό τους τρόπο έκφρασης που ΔΕΝ  είναι ο αυθορμητισμός όπως αφελώς πιστεύουν κάποιοι/κάποιες αλλά.....ο παρορμητισμός.
Μπλοκάρεται ο παρορμητισμός εξαιτίας των λόγων που προανέφερα.
 :roll:  :mrgreen: