Σκέψεις απο ένα ερωτευμένο αστεράκι...

[kouklitsa]

«Ονειρεύομαι τη μέρα σου, πως περνάς και άραγε που, και λέω, αν η νύχτα σου με περιείχε, θα μ’ έβρισκε ο ήλιος ξάγρυπνο, γιατί δε θα το μπορούσα να σε βλέπω να μαζεύεις τα μαλλιά σου τι πρωί – κι αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να σου λέει μιαν ήσυχη “καλημέρα” και να παρακολουθεί τα μάτια σου να ανοίγουν, αυτά τα μάτια που αν δεν ήταν μάτια θα ήταν δυο παγίδες κυνηγού, να πέφτουν μέσα τα πουλιά και η καρδιά μου…»

«Βουίζεις κι εσύ καρδιά μου, όπως οι μέλισσες την άνοιξη και όπως η πόλη, βουίζεις γύρω μου κι έρχεσαι με το μαντίλι σου ως εδώ, στη μέση ακριβώς της ατέλειωτης μοναξιάς μου, σκας όπως τα βεγγαλικά το Πάσχα κι έρχεσαι, μ’ ένα τόσο δα σινιάλο, έρχεσαι χίλια χρόνια μετά, με το αμίλητο μαντίλι σου που μου λέει ακριβώς αυτό, πως θα ‘μαστε πάντα χωριστά, εσύ κάτω κι εγώ πάνω, έρχεσαι χίλια χρόνια μετά στη μέση της μεγάλης μοναξιάς και σκας μέσα στα χέρια μου  - σαν αληθινό βεγγαλικό σκας μέσα στα χέρια μου.. και το ‘ξερα…»

«…Για πες μου, λοιπόν, μαμά, εσύ που πάντα όλα τα ήξερες, πες μου να μάθω πώς τα αστέρια γίνονται δυνατά, πως γίνεται να μην τρώνε τα νύχια τους και να μην παίζουν με τα ξέφτια κάτω από το τραπέζι, πες μου, ωραία μου, εσύ, η πιο ωραία του Ουρανού και της Γης, που, αν γεννιόσουν ξανά, πάλι άστρο θα γεννιόσουν, πες μου να μάθω πώς βγαίνουν τα αστεράκια στη μεγάλη βόλτα, σοβαρά σοβαρά, με το λευκό τους δέρμα και τούτη τη γεύση στο στόμα, πες μου, μαμά-Άστρο, πως αγαπούν και πως ησυχάζουν τα αστέρια και μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν, γιατί δεν ξέρω πως μεγαλώνουν και μη σου πω κιόλας πως δε θέλω να καταλάβω τίποτα. Πες μου μαμά-Άστρο, κρατάω καλά το πιρούνι; Και μήπως κάνω λάθος στο ποτήρι του κρασιού; Για πες μου, λοιπόν, μαμά, ποιανού είναι η θάλασσα; Θα το μάθω ποτέ η μήπως θα σβήσω δίχως να τη δω; Ψάξε εσύ που μ ‘αγαπάς, ψάξε στα κουτιά με τα ζωγραφιστά τετράδια και βρες γιατί γίνονται όλα άλλ’ άντ’ άλλων, γιατί φεύγουν οι φίλοι μου και μετά τίποτα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση; Για πες μου, λοιπόν, μαμά, εσύ που ξέρεις και που πάντα όλα τα ‘ξερες … Είμαι αρκετός για να μ’ αγαπήσουν κάποτε και μένα ως την αυγή του Ουρανού;»

«"Με τρώει η αγωνία τι θα γίνω άραγε όταν τελειώσουν οι νότες… Γιατί, αλήθεια, σε έναν κόσμο τόσο ωραίο, με τα καράβια να σαλπάρουν για τα νησιά του καλοκαιριού και τη θάλασσα τρεμουλιαστή, να έρχεσαι και να υπάρχεις γνωρίζοντας ότι δεν είσαι παρά ένα τραγούδι που θα τελειώσει; … Με τρώει η αγωνία φτάνοντας στο τέλος του κουπλέ και λέω, τι άδικο όχι μόνο να συμβαίνει μα να το ξέρεις κι από πάνω. Aχ! γιατί να μην γεννηθώ γάτος, να κοιμάμαι, να γουργουρίζω και να λιάζομαι, γιατί να γεννηθώ σοφό, θλιμμένο τραγουδάκι;" είπε, κι ύστερα έσβησε…»

Βιβλίο]

[PoiSoN_GiRL]

Allo ena vivlio apo auta pou aksizei na diavaseis, oxi mia , alla kai duo kai treis fores kai ka8e fora na niw8eis perhfanos pou epese sta xeria sou !
Ena megalo mpravo sthn kouklitsa pou egrapse to apospasma pou emena proswpika mou arese kai me sugkinhse polu! Kouklitsa na 'sai kala kai an peftoun tetoia vivlia sta xeria sou , na enhmerwneis ki emena pou eimai vivliofagos !

[minoraki]

:cry:  :cry:  :cry:  :cry: λυπαμαι πολυ που, λογω ελλειψης χρονου αυτη την περιοδο, δεν μπορω να διαβασω τοσο, οσο θα ηθελα! εχω αγορασει εδω και 2 μηνες το <<ανεμο κουβαρι>> του χαριτοπουλου και ακομα δεν το εχω ανοιξει! παντως μπραβο στην κουκλιτσα που μας ενημερωσε γι αυτο το υπεροχο βιβλιο! θα το αγορασω την ερχομενη εβδομαδα!