Hell is no place for a barefoot angel.

[tristana]

I am not a writer nor poet.
I cannot rhyme or prose.

Words were falsely spoken,
flatly scribbled from a thesaurus.

An honest poet knows not where words originate.

They creep, these rhymes and phrases.
Unconventionally they find their paths among millions of pens.
They create their own journeys,
and we serve as only their wooden bridges.

Anyone can paint an ugly picture pretty,
give a monster its handsome mask,
but it is not a poet’s purpose to create beauty from hell.

A poet’s reason is to serve as wooden bridges
for creeping phrases to expose reality".





 

[Teo]

Με τα χρώματα του νου βάφω τη μιζέρια μου…

Απ` την απέναντι πλευρά του νου κατοικείς εσύ…

Πόσο μακρύς ο δρόμος που με οδηγεί στ` άστρα.

Πήρες το δρόμο το μακρύ εκείνο που πέρα από το όνειρο σε πηγαίνει.

Και μ` άφησες εδώ…στην απέναντι πλευρά στον τοίχο το σβησμένο.

Και τώρα ψάχνω σ` αυτή τη γειτονιά να βρω τα χρώματα που του ταιριάζουν.

Είδα μια εικόνα το βράδυ χθες αργά.

Στο δρόμο που χες βγει σ` ακολουθούσα.

Έτρεχα πίσω σου κι εγώ…στο δρόμο το μακρύ να φτάσω…

Να σε φτάσω…να σε προφτάσω…στην απέναντι πλευρά τη λευκή.

Κι ύστερα βγήκε η ανατολή κι η εικόνα έμεινε θολή.

Πώς να ενώσω τις πλευρές…να βάψω με τα χρώματα του νου…το χρόνο που σε στερεί.

Ο χρόνος να` ναι γέφυρα, μια σκάλα.

Ο χρόνος κάνει ένα βουνό.

Ο χρόνος ίσως σύννεφο κι έπειτα βροχή.

Ο χρόνος τώρα μια θάλασσα.

Μια θάλασσα με ταξιδεύει, στην απέναντι πλευρά με παρασύρει στο γαλάζιο.

Ας κρατούσα μια μόνο του στιγμή…εκεί στη θάλασσα του νου που σε θεριεύει.

Έπειτα είναι το βιβλίο…σε ξεφυλλίζω και σε μυρίζω…μοιάζεις να πέρασες από  δω.

Σαν να μην έφυγες ποτέ. Σαν μόνο εδώ να κατοικούσες. Αυτές οι σελίδες σε γέννησαν. Αυτές που μάταια σκορπούσες και τώρα παραδόθηκαν στο κίτρινο.

Έχω ένα τέτοιο κρατημένο ακόμα μες το νου. Κι είναι άλλο ένα χρώμα αγαπημένο.

Έπειτα σιγή. Και μέσα στο απόλυτο κενό άκουσα την καρδιά μου.

Μοιάζει με τύμπανο πολεμικό. Μα τώρα δα εξασθενεί. Κόκκινο βάφεις στην καρδιά μου κι είναι το αίμα ακόμη ζωντανό.

 

Μυρίζω στο παράθυρο την άνοιξη. Τη γέμισε με πράσινο ο αέρας. Ακούω μέλισσες να εργάζονται πάνω στα ρόδα.

ʼραγε ποια αρώματα τώρα σε βαφτίζουν;

ʼραγε ποια χρώματα του νου σε φέρνουν στο μυαλό μου;

Στη χαμένη πλευρά του νου τώρα σε αναζητώ…

 :twisted: Μην με ρωτήσεις γιατι σου ταιριαζει αυτο.... κατι μες το ποιημα σου μου το θύμησε, κάτι μες τις λέξεις σου χαθηκε..... και το ψάχνω!!! [/b]:twisted:

[tristana]

Το παγκάκι μου διαθέτει την καλύτερη θέα.

[Teo]

Το παγκάκι μου διαθέτει την καλύτερη θέα.

Η καλύτερη θέα θα ήταν βαλσαμο για τα κουρασμένα μάτια μου, αλλά η παρουσία σου δίπλα μου, μαλλον θα ηταν πειρασμός

[Anonymous]

Είχα ακούσει το δωμάτιο με θέα τώρα πετύχαμε και παγκάκι με θέα





 :shock:

[tristana]

Δεχόμαστε ώρες αξιοπρεπούς βαμπίρ και εφ'όσον έχουν αποχωρήσει
οι κύκνοι από τη λίμνη. (Δεν μπαίνουμε σε δωμάτια. Κλειστοφοβικοί.)

[tristana]

Μήπως κάτι κάνω στραβά? Γιατί δεν μου βγαίνουν τα "ανθρωπάκια"
και το χρώμα που επιλέγω? ('Οχι ότι όλα τα άλλα τα κάνω σωστά, δηλαδή.)

Μήπως να δηλώσω "σεμιναριούχος"??? Αθάνατη Σουσού!

[/code]

[Teo]

Είχα ακούσει το δωμάτιο με θέα τώρα πετύχαμε και παγκάκι με θέα
]


 :twisted:  :twisted:  :twisted: Τι το κακό έχει το παγκάκι με θέα δηλαδή? :twisted:  :twisted:  :twisted: