Ποιος θα μου μιλήσει για το θάνατο;

[Teo]

Τι ξέρεις εσύ να μου πεις;

Πόσες φορές πέθανες και αναστήθηκες σ’ αυτή τη ζωή;

Ένα όπλο οπλισμένο το πρόσωπό μου σημαδεύει. Με σημαδεύουν.

Ένα καράβι αραγμένο στο λιμάνι να με ταξιδέψει περιμένει μα δεν έχει καπετάνιο και τα πανιά του είναι σχισμένα.

Δεν το ναυλώσαν για την ίδια διαδρομή ή τα καύσιμα του τελειώσαν, δεν ξέρω.

Σε τι να ελπίζω και τι να προσδοκώ μετά απ’ αυτό;

σ ‘ ένα άλλο λιμάνι; μιαν άλλη στεριά;

Όχι, όχι άλλη μια γη.

Μια ζωή ίσως…

Θα έρθει η ώρα που θα κλείσω τα μάτια κι όμως τα μάτια θα μείνουν καρφωμένα να κοιτούν την αλήθεια που θα μου αποκαλυφθεί σαν ξεψυχήσω.

Ίσως κοιτάξω το Θεό, ίσως κοιτάξω τη μάνα μου που θα’ έρθει να με πάρει, μα ό,τι κι αν δω δεν θα κρατήσει παρά μόνο μια ματιά.

Κι ύστερα;

Ύστερα όλα μηδέν. Κι αυτοί που μένουν πίσω, δεν θα εξυπηρετούν άλλο το δικό μου ανύπαρκτο σενάριο. Κι αυτοί στην ανυπαρξία. Θεατές και πρωταγωνιστές κατεβαίνουν από τη σκηνή και το χειροκρότημα σιωπά.

Θα συναντήσω τον κύριο Χάρο αλλά δεν θα έχει ανθρώπινη μορφή. Στην πραγματικότητα δεν θα έχει καμία μορφή. Θα είναι μια άμορφη, άχρωμη και επώδυνη εμπειρία. Θα πονέσω αλλά όλο αυτό θα κρατήσει μόνο μια στιγμή.

Μήπως καθετί που πεθαίνει δεν πονάει; δεν βασανίζεται;

Ένα λουλούδι που το πατάς; ένα ελάφι που το τρυπάς;

μια πέτρα που την σπας; ένα αστέρι που το κοιτάς να πέφτει;

αυτή η ίδια η γη που την περπατάς…

Θα πεθάνω το ξέρω και με φοβίζει το ξέρω μα αυτή την αγκαλιά δεν την αρνούμαι. Δεν είναι λύτρωση μα ίσως έτσι να ‘ρχεται η σωτήρια.

Αισθάνομαι αδικία αλλά η αδικία έχει ξεκινήσει από το πρώτο μου κλάμα.

Πασχίζω το ξέρω να τη διορθώσω μα ενάντια σε ποιο μυστήριο στρέφομαι;

Και μήπως πιστεύω ότι θα λύσω την απορία μου με το θάνατο;

Και τι εξυπηρέτησα τελικά εδώ πέρα για τη ζωή που μου έδωσαν;

Για ποιο συμφέρον μου δάνεισαν το χρόνο;

Τελειώνω το ξέρω. Το σώμα γερνάει. Η ψυχή αγκομαχάει και εξοργίζεται, μα αποθαρρύνεται και αναδιπλώνεται, μοιρολατρεί και παραδίνεται. Σβήνεται.

Ψυχή και σώμα σ’ ένα αδιαίρετο δεσμό χωρίς διάκριση και διαχωρισμό.

Και τι θα μείνει;

Θα μείνει το τίποτα και δεν μου αρέσει.

 

Όλα μοιάζουν χωρίς λόγο μα κάποιο λόγο θα χουν.

Όλα είναι τόσο μαύρα κι ένα χαμόγελο για μια ζωή δεν φτάνει.

 

Ας μείνει μια φωτογραφία, στα πρόσωπά μας ζωγραφισμένη η αδιαφορία, η πλασματική ευτυχία…η στερημένη από κάθε φαντασία…το αισθητικό τέλος…

[KOUKLA75]

[size=18]Too many people are thinking of security instead of opportunity. They seem more afraid of life than death[/size]

[tristana]

Πάντως, το χρώμα του θανάτου είναι το πράσινο της σπασμένης φλέβας
και το θαμπό λευκό των σαμπό του νοσοκόμου στον "'Αγιο Σάββα".

[Teo]

Think about it ![/color] :twisted:

[Teo]

[size=18]Too many people are thinking of security instead of opportunity. They seem more afraid of life than death[/size]

Έχεις σκεφτεί ποτέ να ήσουν ένα φύλο;
Ένα ανάλαφρο, αθόρυβο θρόϊσμα του αέρα.
Και να πέφτεις, να πέφτεις σαν να μην υπήρξες.
Kαι ότι υπήρξε να περνάει εμπρός σου,
σαν ταινία, από αυτές του σινεμά.
Οι σκηνές πολλές, ο χρόνος λίγος και τα συναισθήματα ένα ποτάμι,
που ξεχειλίζει μια ξηρασία, που το καλεί.
Ο σκηνοθέτης φωνάζει stop.
Ηθοποιοί δεν υπάρχουν,
μόνο μικρές επιθυμίες για ότι ζήσαμε, για ότι θέλαμε να ζήσουμε και σβηστήκαν, στα ξαφνικά.
...κι όμως ήταν ωραία !

[Teo]

Δεν μπορώ να μαθαίνω αυτά που ήδη γνωρίζω…κατεβαίνω.

Στις πύλες του Άδη στέκομαι, απ’ τα ποτάμια βρέχομαι, δεν ντρέπομαι.

Όταν τα δέντρα γέρνουν προς τη γη, μια επιθυμία αστράφτει σαν γυαλί.

Πόσο πιο βαθιά κόβει τη ζωή η πιο σοφή από τις μοίρες… η οργή.

Κορμιά λικνίζονται και η μυρωδιά του δέρματος εξατμίζεται…στη στιγμή.

Λέξεις και φθόγγοι, χαμένα φωνήεντα που συλλαβίζονται, στον Άδη βυθίζονται.

Μένος και φθόνοι χαρίζονται σε μια αστραπή, στην Πύλη των Αθανάτων στήνεται γιορτή.

Οι μέρες φεύγουν, τα βουνά σαπίζουν, τα νερά καπνίζουν, τα σίδερα λυγίζουν.

Ο χρόνος που χάνεται δεν πιάνεται, τα ατίθασα μαλλιά τους χτενίζουν οι γιοι της Κίρκης.

Τα πέλαγα ξαναμμένα, και τα μυαλά κομμένα, τους ζωντανούς ανάστησαν στις θάλασσες της φρίκης.

Ω! αξιοθαύμαστο πηνίο ηλεκτρισμένο μισό φορτίο, μισό χαμένο στο σταυροδρόμι, το άλλο μισό κάπου εκεί στο φαγωπότι.

Πεινάς φίλε μου και συ ξεμαλλιασμένε σκύλε μου δαγκώνεις τα κόκαλα που σε ταίσαν χώμα.

Δάχτυλα κιτρινισμένα απ’ την φωτιά απανθρακωμένα δείχνουν τη Μέκκα της σοφίας, της ξεχασμένης σε αδειανά βιβλία, που δεν γραφτήκαν μόνο στο συλλογισμό σβηστήκαν.

Μια στάλα αίμα κύκλους γράφει, στο μέτωπο σφραγίζει την ύπαρξή της κι ύστερα γίνεται νερό και στα ποτάμια αφήνεται και χύνεται.

Βουνά και όρνια περιμένουν έξω απ’ τις πύλες που περισσεύουν τα περιττώματα κι η πομπή…προς μια πορεία όλο βορά, αυτά τα όρνια βαριανασαίνουν μα όταν πεινάσουν νεκρανασταίνουν τη σιωπή…κι αρχίζει η μάχη η στερνή.

Για αυτά τα κόκαλα που σας χαρίζω…ασβέστη κι άνθρακα που αρμενίζω, στη νυχτιά τα ρούχα μου ξεσκονίζω…δεν τα προβάρω, μόνο την αίσθηση της γύμνιας μοντάρω με χρώματα και στέφανα και αρώματα και αν πέθαινα κάποια φορά, καμιά διαφορά, ίσως μονάχα η ξενιτιά κι η ζωγραφιά πάνω στο λάδι στο μουσαμά…μια αγκαλιά μικρά παιδιά…που μου χαμογελούν, σαν με αναγνωρίζουν με χαιρετούν κι απ’ ό,τι από πριν τους έχουν τάξει τώρα με τάξη και ανεμελιά εκεί απάνω στα χωρατά τον ταύρο δαμάζουν, τον αποδοκιμάζουν, με κοφτερά σπαθιά τον σουβλίζουν, περιφρονώντάς τον τον ναρκώνουν και στη Νιρβάνα τον ματώνουν…τον νεκρώνουν.

 

Είδα μια μέρα εκεί στο χάρτη μια μάνα που κλαιγε για τα παιδιά της, όχι για τον αέρα που σπαταλούσαν μα για τη γη που οι γιοι της πατούσαν με πόδια στεγνά και αρρωστημένα και με μυαλά στενά και επιτηδευμένα.

Μην κλαις μανούλα, τι είναι πιο νόστιμο να φαγωθεί απ’ τα πουλιά παρά μονάχα η… λευτεριά;

 

Κομμάτια σκόρπια της Μοίρας πιόνια, στον Άδη ελάτε…όλοι χωράτε.

Μια Δευτέρα μπορεί και βράδυ όταν ο ήλιος καταλαγιάσει, τον τρόμο σας μας κερνάτε…

Κι αν νοσταλγείτε, προσευχηθείτε

Κι αν σας πονάει, μην ξεχαστείτε

Μόνο απ’ τη μάσκα σας τη σάρκα σας δείτε και λογιστείτε πως…

Ένθα  στον Άδη, το βασιλιά τον λένε τέλμα και λησμονιά…

 

Πέτρες σπάζω, τις θρυμματίζω, τη σούπα που βράζεται με αυτά στολίζω…σας τη σερβίρω και σας ταίζω…

Μάτια θολά, απόμακρα, διστακτικά κοιτάζουν το άδειο και βλέπουν το άγιο και το σεμνό που είναι η κόλα στον πυρετό.

Γραφές και ύμνοι και μουσική, που είστε εσείς οι Δημιουργοί, που τριγυρνάτε; στον πόλεμο ελάτε…

Η γη γυρίζει το ίδιο και η γη…η γη ανθίζει σ’ αυτή τη γη…το δάσος φυτρώνει μαραίνεται η γη…η γη παγώνει, τσαλάκωσε η γη.

Στη γη απάνω τη γη φωνάζω, μητέρα κράζω …τη γη φωνάζω…που είναι, ζει;

Γιατί στη γη…κι όχι εκεί στον ουρανό…στον ουρανό παρά στη γη θα βρω το μάταιο το λυτρωμό…

Τη γη κοιτάζω…τη γη προστάζω…μα όχι τη γη…γιατί στη γη;

Στον Άδη τάζω…μια άλλη γη…τη γη που ο Θεός τη βάφτισε…γη.

 

Σε άλλη γη…θα ειδωθούμε…κρασί ποτέ μας δεν θα ξαναπιούμε…δεν θα ‘μαστε στόμα…ούτε κορμί…μονάχα σκόνη κι αυτή λειψή…

[Atma]

πως ξέρεις ότι αυτό που αποκαλείς ζωή δεν είναι ο θάνατος και ότι ο θάνατος δεν είναι η πραγματική ζωή


και κάτι ακόμα


Αυτό που για την κάμπια είναι θάνατος για την πεταλούδα είναι ζωή.




θα επανέλθω στο θέμα σου

[Anonymous]

Αγαπάμε και θαυμάζουμε την πεταλούδα αποφεύγουμε και μας δημιουργεί αποστροφή η κάμπια

[tristana]

...της απάντησης του Τεοντόρ με τρία απανωτά ποιήματα
τολμώ να απαντήσω ότι ο θάνατος δεν έχει το χρώμα της ζωής
απλούστατα, διότι δεν έχει καμία σχέση μαζί της.
Εμείς χρωματίζουμε τη ζωή μας με διαφορετικά χρώματα κάθε φορά
μέχρι που "η αναπνοή μας να ενωθεί με το ανοιξιάτικο αεράκι
του Επιταφίου και να χαθεί..."

[Tsaxpina]

Η ΚΑΛΗΤΕΡΗ ΛΙΣΗ ΕΙΝΑΙ

[Teo]

[size=24]Ίσως....![/size][/color]

[Tsaxpina]

ΟΧΙ ΙΣΟΣ ΑΛΛΑ ΣΗΓΟΥΡΑ

[Teo]

[size=18]Βασίζομαι στη σιγουριά σου![/size][/color]

[Teo]

Τώρα μάζεψε αν μπορείς
απ΄ το πάτωμα της σκοτεινής σου κάμαρης
τις στιγμές που ξεφλούδιζες
όλη αυτή την ανιαρή νύχτα

Εκείνο μονάχα που κατάφερες
ήταν να αναβάλλεις άλλη μια μέρα
τη βάφτισή σου
στη κολυμπήθρα του χρέους
 
Αν ανοίξεις το παράθυρό σου θα δεις:
Ακμαίος ο ήλιος διαγράφει και σήμερα
την ίδια, αιώνια τροχιά στον ουρανό
Όμως των μαρτύρων και των ονείρων τα κοιμητήρια
είναι πιο γεμάτα από χθες
κι εσύ είσαι μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο

Σήμερα η ελπίδα
 ξεμουδιάζει τα φτερά της στις χούφτες σου
προσμένοντας από σένα την μεγάλη απόφαση
Αύριο θα την ψάχνεις...!

[snoopy]

re paidia, 8a kleisei kaneis auto to 8ema?? 8a pe8anoyme prin thn wra mas