Αφιερώνω στον / στην ... το τραγούδι ...

[Enia]

μα ξέρω δεν είναι αρκετό να σ΄αγαπώ

αν δεν αρκεί αυτό, τότε τι...?

 

[Enia]

Δεν περίμενα πως αυτό το τραγούδι θα αποκτούσε ποτέ ιδιαίτερη σημασια για μένα... Όμως, τώρα πια, είναι αλλιώς... Και μ'αρέσει πολύ!   :hug2:

Έξω απ'το παράθυρο κοιτώ
τα μέρη που μεγάλωσα
παγωμένη εικόνα στο μυαλό
η ώρα που σ'αντάμωσα
φεύγουμε καρδιά μου, τ'αποφάσισα

Σε σένα αφήνομαι
και απομακρύνομαι
θα πάω όπου με πας
φτάνει να μ'αγαπάς

Πήρα τις καλύτερες στιγμές
και μια βαλίτσα όνειρα
την αγάπη που μου έταξες
και δύο ρούχα πρόχειρα
φεύγουμε καρδιά μου, τ'αποφάσισα

Σε σένα αφήνομαι
και απομακρύνομαι
θα πάω όπου με πας
φτάνει να μ'αγαπάς


Για τον άντρα μου.   :hug2:

[heinrich]

Aυτή είναι η 5000η δημοσίευσή μου και είπα να είναι ειδική (κωλόπαιδα ούτε αυτό δεν με αφήσατε να χαρώ). Δεν μπορεί να λείπει ο Kαββαδίας. Bέβαια δεν πρόκειται για τραγούδια, αλλά έτσι και αλλιώς πάντα μπέρδευα τα τόπικ με αποτέλεσμα να νομίζουν πως μπαχαλεύω τα φόρουμ....





στο ξαφνικά και αναπάντεχα


ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφέιου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ...Σκεφτείτε...Εγώ.
Ένα καράβι...Να σας πάρει, Καίσαρ...Να μας πάρει...
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
εσείς τσιγάρα "Κάμελ" να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβουο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, "καπνός κι αθάλη",
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

[seagull]

Στον από πάνω κίτρινο με τις γοβίτσες ...Κ. Διαχειριστη
χεχε Σα πολλές ευχάριστες μεταγραφές κάνουν οι κιτρινιάρηδες τελευταία..Υποπτον  


Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.
Γραφή από τρεις και μου 'γινες μοτάρι και καρφί.
Μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.
Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.
Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.
Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.
Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,
μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνω
-της Άγρας τα μακριά σαριά, του Σάντουν το μετάξι-
και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.
Το δαχτυλίδι που 'φερνα μου το 'κλεψε η Οράγια.
Τον παπαγάλο -μάδησε κι έπαψε να μιλεί.
Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια,
κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.
Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει-
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.
Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.
Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.
Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.
Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,
μπορεί να 'ρθω απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά

[Rakendytos]

Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Απιστευτος στιχος.. Απιστευτοι και οι Ξεμπαρκοι..

Για την Στελλα ¨οι γατες των φορτηγων¨

Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί
 
Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει
είναι γι αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά
 
Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό
 
Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι' ηλεκτρισμένα
κι' έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά
κι' ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά
 
Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας
- αυτός όπου 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά -
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι' ύστερα μεσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά
 
Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή

[junkie]

Απόψε πώς θα κοιμηθώ
πρώτη φορά δεν είσαι εδώ
Πού κρύφτηκε ο ήλιος σου
πού έσβησε ο ίσκιος σου

Ποιος με βάφτισε σε θολό νερό
και μου κάνει δώρο ξύλινο σταυρό
Ποιος δεν ήθελε να χαμογελώ
και τα δυο σου μάτια να μην ξαναδώ

Σου έστειλα με το νοτιά
την αγκαλιά μου, ζεστασιά
να μην κρυώνεις και να βρεις
σημάδια της επιστροφής

Ποιος με βάφτισε σε θολό νερό
και μου κάνει δώρο ξύλινο σταυρό
Ποιος δεν ήθελε να χαμογελώ
και τα δυο σου μάτια να μην ξαναδώ

Απόψε πώς θα κοιμηθώ
πρώτη φορά δεν είσαι εδώ


Σε μένα..Μου λείπεις πολύ γ@μωτο...

[blue-roses]

Αυτοκριτική  
  "Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο προστατευτικό σπίτι με τις πέτρες που μου ρίξατε σ' όλη τη ζωή μου" T. Λειβαδίτης
 
Στον Rak

Πιάνομαι εύκολα από ανούσιες αλήθειες
Όσο κι αν πιστεύω το αντίθετο
η αποδοχή θα είναι πάντα το ύστατο αγαθό που σαν εξιλαστήριο θύμα αναζητώ

Κι όλα αυτά που μισήσαμε μα ακόμα κυνηγάμε
είναι φωτιά που καίει τα φτερά μας
είναι μια μαύρη τρύπα που σκοτεινή κι αθόρυβη
ρουφάει κάθε συμπαντική αλήθεια που μας έθρεψε

Έχω τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι δεν αυταπατώμαι
σε μια εποχή που ο βαυκαλισμός
είναι πιο δημοφιλής κι απ’τον αυνανισμό

 
Αλέξανδρος Κ

[blue-roses]

Χωρίς λόγια  

Στον Rak.....
 
Ζούμε παράλληλα,
δεν είναι αλήθεια;

Μετράω απώλειες,
καταγράφω σιωπές˙
Το τετράδιο μου γέμισε πια
δε βαστάει άλλο βάρος,
και ύστερα είναι και οι νύχτες

Όταν μένω μόνος βυζαίνω τα δάχτυλα μου,
πλέκω τα μαλλιά μου
-όπως έκανα μικρός-
Τα βράδια σκίζω χαρτάκια στις γωνίες
και τα πουλώ για χαρτοπόλεμο τη μέρα.
Όταν ο ήλιος σκάει ένα φιλί στο μάγουλο σου
περιφέρομαι σε πάρκα και δρόμους
μισοβαμμένους από το χρώμα της καθημερινής μου εγκατάλειψης˙
Γίνομαι ένα με τη βουή της κίνησης,
πλέκω εικόνες στα πιο ευφάνταστα μέρη
και εξαφανίζομαι παρέα με το χρόνο που κυλά ερήμην μου

Έχω αρχίσει να μην μιλάω πολύ
και όταν μιλάω η φωνή μου βγαίνει ξένη
σαν να ακούγεται σε τρίτο πρόσωπο
από την μέσα ηχώ μίας κλαγγής

Τα λόγια μου πυροτεχνήματα σε ξένο ουρανό
εσύ να ατενίζεις τη φωτιά τους
και εγώ να λούζομαι τα αποκαΐδια τους

 
Αλέξανδρος Κ.

[Rakendytos]

:53:  :53:  :53:

[black_velvet]

Να κι ο Ρέμος...

Έτσι ξαφνικά (Γιώργος Θεοφάνους)

έτσι ξαφνικά σε είδα απέναντί μου
έτσι ξαφνικά μπήκες στη ζωή μου
έτσι ξαφνικά στάθηκες στη πόρτα
είπα βιαστικά μείνε λίγο ακόμα

έρωτας το βλέπω είσαι
πυροτέχνημα που ήρθε
κι έσκασε στα μάτια μου μπροστά
χίλιους όρκους πήρα πίσω
και τολμώ να σ' αγαπήσω
τα 'χασα που ήρθε ξαφνικά

άρχισες και να μου λείπεις
το τηλέφωνο μεσίτης
χάνομαι όταν κλείνεις ξαφνικά
το μυαλό μου μηδενίζω
και με σένα το γεμίζω
πόσο υπερβάλλω ξαφνικά

έτσι ξαφνικά έτσι ξαφνικά
όπως μπήκες στη ζωή μου
θα φοβάμαι μην σε χάσω ξαφνικά

έτσι ξαφνικά η νύχτα αυτή διαφέρει
έτσι ξαφνικά μου 'πιασες το χέρι
έχεις μια ματιά που μ' αφοπλίζει
έτσι ξαφνικά η ζωή μου αξίζει

έρωτας το βλέπω είσαι
πυροτέχνημα που ήρθε
κι έσκασε στα μάτια μου μπροστά
χίλιους όρκους πήρα πίσω
και τολμώ να σ' αγαπήσω
τα 'χασα, μου ήρθε ξαφνικά

άρχισες και να μου λείπεις
το τηλέφωνο μεσίτης
χάνομαι όταν κλείνεις ξαφνικά
το μυαλό μου μηδενίζω
και με σένα το γεμίζω
πόσο υπερβάλλω ξαφνικά

έτσι ξαφνικά έτσι ξαφνικά
όπως μπήκες στη ζωή μου
θα φοβάμαι μην σε χάσω ξαφνικά

[voliwtisa]

[size=18]Αφιερωμένο...εξαιρετικά [/size]


Σβήσε το φως κι ασ' τη σιωπή να μιλά
είναι στιγμές που λέν' τα μάτια πολλά.
Η μοναξιά δεν ήταν φίλη καλή
δεν είχα όνειρα, ώσπου σε γνώρισα και ζω απ' την αρχή.

Μόνο για σένα κάνω όνειρα ξανά
μόνο για σένα διαγράφω τα παλιά.
Έδωσες χρώμα σε μια ασπρόμαυρη ζωή
νιώθω πως όλα θα τ' αλλάξουμε μαζί.

Θα σ' αγαπώ, όσο θα ζω
τη ζωή μου δίνω, πλάι σου να μείνω.

Πόσες βραδιές είχα σε μένα κλειστεί
πότο, τσιγάρο, η παρέα γνωστή.
Ήρθες εσύ σαν ήλιος στη συννεφιά
και με ανάστησες, ζωή μου χάρισες στα πρώτα σου φιλιά.

Μόνο για σένα κάνω όνειρα ξανά
μόνο για σένα διαγράφω τα παλιά.
Έδωσες χρώμα σε μια ασπρόμαυρη ζωή
νιώθω πως όλα θα τ' αλλάξουμε μαζί.

Θα σ' αγαπώ, όσο θα ζω
τη ζωή μου δίνω, πλάι σου να μείνω.....

[Nasia9]

Και εγώ αφιερώνω ''έχετε γεια βρυσούλες....κλπ κλπ'' στη κουμπάρα μου  :afro:

[Rakendytos]

Περπινιάδης Βαγγέλης

Μουσική/Στίχοι: Μπακάλης Μπάμπης/Νυφόρου Μαρία
 
Όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι, η μανούλα σε μαλώνει
και αρχινά τα καυγαδάκια, σαν χτυπάς τα σεντονάκια
Αααααχ...
 
Να 'μουνα το σεντονάκι
στο δικό σου κρεβατάκι
Να τυλίγω το κορμί σου
και να παίρνω το φιλί σου
 
Οι διαβάτες σαν περνάνε, με λαχτάρα σε κοιτάνε
και τους βάζεις σε μεράκια, σαν χτυπάς τα σεντονάκια
Ααααχ...
 
Να ’μουνα το σεντονάκι  

Για την Νασια αυτο..

[Nasia9]

:oops:  :oops:  :oops:  :oops:  :oops:

[blue-roses]

Σ'ευχαριστώ για την αφιέρωση
και ανταποδίδω...
Στον Rak μου..........


Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες          
 
Περίσσεψε η τύχη μου
και γκρέμισα τα τείχη μου
ότι αγαπούσα τόδωσα
κι ότι ποθούσα τό 'χασα.

Λένε οι ψυχολόγοι
κι οι φίλοι μου οι λόγιοι
"απλά τα πράγματα να λες
και στα τραγούδια να μην κλαις
να μην κλαις".

Μα δω βαθειά στην κόλαση
έχουμε βρει μια όαση
αγάπες που σαλεύουνε
τα όνειρα διαλέγουνε.

Σα να μην έζησα ποτέ
σα να μην κοίταξα ψηλά απ' το παραθύρι
δένδρα φυτρώνουν στις γωνιές
περνούν τα χρόνια
περνούν κι οι φίλοι...

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
με κρασί, με καπνό, και δυο νότες
ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

Περπατώ σ' ένα κόσμο π' αλλάζει
όπως τα ρούχα μας τα χθεσινά
βάζει κορδέλες και με ταράζει
βάφεται άλλος και προσπερνά.