ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

[blue-roses]

                                     ΤΟ ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ

                                                     Ι

Ζούσε ακόμη  μ' ένα λαχούρι σκοτεινό στους ώμους η μητέρα μου
όταν πρώτη φορά μου πέρασε απ' το νου
να βρω ένα τέλος μες στην ευτυχία

Με τραβούσε ο θάνατος  όπως η λάμψη η δυνατή όπου δε βλέπεις
τίποτε άλλο  Και δεν ήθελα να ξέρω δεν ήθελα να μάθω
τι τον έκανε η ψυχή τον κόσμο

Κάποτε    ο γάτος που μου ανέβαινε στον ώμο στύλωνε πέρα τα
χρυσά του μάτια κι ήταν τότε που ένιωθα μιαν αντιφεγγιά να μου
'ρχεται απ' αντίκρυ σαν αγιάτρευτη όπως λένε νοσταλγία

Κι άλλες πάλι φορές που ακούγονταν από την κάτω σάλα το μάθη-
μα του πιάνου     με το μέτωπο στο τζάμι     κοίταζα μακριά  πάνω
απ' τους σωρούς τα ξύλα  μια ψιχάλα κάτασπρα πουλιά να σπάει στο
μόλο και να γίνεται αχνή

ʼγνωστο πως συζούσε μέσα μου ο αδικημένος     αλλά ίσως

Να μου 'χε ακούσει σε μια μακρινή πρωτομαγιά ο αέρας το παράπονο    
επειδή να]

[blue-roses]

                            ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ

Να 'χε η νοσταλγία σώμα
να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω!    
Να τσακίσω εκείνο που δε γίνεται!    
Κορίτσι που από το γυμνό σου στήθος    
σαν από σχεδία κάποτε μ' έσωσε ο Θεός

Και ψηλά πάνω απ' τα τείχη
με την ημισέληνο με πήγε    
μην κι από δική μου Ακριτομύθια φανερωθείς    
και οι Τύχες σε βάλουν στο σημάδι    
 Όπως κι έγινε    
Γιατί τέτοια θέλει κι αγαπά η ζωή που
εμείς άλλου πιστεύουμε πως είναι

Κι από τ' άλλο μέρος της αγάπης    
από τ' άλλο μέρος του θανάτου
υπνοβατούμε ώσπου    
αβάσταχτα περισφιγμένο    
κείνο που μας έγι-
νε σάρκα της σαρκός    
σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και
ανάψει και ξυπνήσουμε

Ίσια  ναι  πάει ο χρόνος    
αλλ' ο έρωτας κάθετα    
και ή κόβονται στα δύο    
ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ    
Αλλ' αυτό που μένει σαν

ʼμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια    
και η αράχνη     κι έξω στο κατώφλι

Ο λύκος με το στρογγυλό το μάτι που ολολύζει    
πιθανά φαίνονται όλα    
και προπάντων τα βουνά της Κρήτης που μικρός τα 'χα στο
χιόνι και τα ξαναβρήκα δροσερά     μα τι σημαίνει

Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής    
πάλι ο ήλιος γέρνει κι είναι ολόγυρα σου

Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες    
όπου ακόμη κατεβαίνουνε
τα σύννεφα να φάνε χόρτο    
λίγο πριν για πάντα σκοτεινιάσει

Σαν να πήραν τέλος οι άνθρωποι    
και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα
καίριο να ειπωθεί.

[blue-roses]

ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
                                              (Παραλλαγή)

Βράδυ αράχνης  τι ωραία μυρίζει γύρω μου η απελπισία

Έχει τη δύναμη σιμά πολύ και αόρατης γαζίας     όπως τότε που βάδι-
ζα μ' ένα κορίτσι  ανύποπτος     μες στίς περιοχές τις άγνωστες του
Παραδείσου     και γεμάτος γαβγίσματα λυπητερά  γύριζε μακριά
μου ο κόσμος

Ουριήλ Γαβριήλ  και απόψε τι     που ξανάρχομαι και πάω μεταμ-
φιεσμένος σε ευτυχή  να ξεγελάσω το δρόμο της Σελήνης!

Αλλ' εκείνη ξέρει  Και από τον γυναικωνίτη τ' ουρανού χαμογελά
θλιμμένη με μια γλάστρα δίπλα της βασιλικό     σαν να θέλει να πει
ότι κάτι ακόμη αληθινό μας απομένει

Ναι  η δροσιά και η διαφάνεια ίσως απ' το πέρασμα του Ευαγγελίου  
Πιθανόν και η περηφάνια η άθραυστη με την τζαμαρία στη
θάλασσα το σπάσιμο κι ο αφρός για τους πολλούς
που 'ναι ο κανένας     Τόσο δύσκολο μα τόσο

Δύσκολο να ζήσεις     Και στον κόσμο της ψυχής ο πόλος μια πε-
ριοχή ακατοίκητη     Που να μιλήσεις; Τι να πεις;

Αλλού σκίζεται η ζωή και αλλού στάζει το αίμα

Σταθερά τα παμπάλαια πράγματα μες στα τωρινά μας επιβιούν    
Και μαλλάκι νεόνυμφο που του κυνηγήθηκε η γητειά     παίζει πάντα το
μέρος της θαλάσσης

Ίσα  ιιιι     σφυριγματιές απ' την αντίπερα όχθη    
αργά σαν ποταμόπλοια κομμάτια γης αποσπασμένα πλέουν και πάνε    
τούφες τούφες τ' αηδόνια μια που ακόμα υπάρχουν  όλα

Μες στη δέκατη τέταρτη ομορφιά

Κι εκείνος που του πάρθηκε η φωνή προτού προφτάσει ο άλλος
απ' του ναυαγίου το ξύλο να πιαστεί     παραμονές που το κακό θα πέ-
σει     μια περιδινούμενη παραφροσύνη

Πάει κι έρχεται μες στο κυκλαμινί του αιθέρος    
βίαια τ' αναρριχητικά δρασκελάνε τα ύψη     ενώ από κήπους από αυλές     σαν να μυρί-
ζονται ότι φτάνει μια έκλειψη ολική     μαζί τα ζώα φωνάζουν     αλλ'

Εμείς ακούμε αυτό που θέλουμε

Και από τον κεραυνό μας απολείπεται λίγη γαλήνη     αντίο αντίο
παιδιά και πάλι πάλι τίποτα     ένα κύμα     τίποτα

Βράδυ αράχνης  τι πικρά μα τι μεθυστικά που ζήσαμε κάτω από τη
συνεχή βροχή του Αυγούστου

Ολόσωμοι πάνω στο φως και μαύροι έως θανάτου

Τι τραγούδι μα τι κλάμα με κομμένη ανάσα     μην καταλαβαίνοντας
πως γυρίζεται και αδειάζει το άδικο     γυρίζεται και αδειάζει ο πόνος
γυρίζεται και αδειάζει από αιώνες η βοή των αρμάτων     ώστε πια

Ουριήλ Γαβριήλ  αντανάκλαση να 'ναι των ψυχών και κάτοπτρο η
Σελήνη     που διπλό τον κόσμο δείχνει

Εδώ με τις ανάστροφες κλαίουσες πάνω στα νερά     τα ζάπλουτα σε
λάμψεις διαστήματα όπου αδύνατον χωρίς το στέαρ του ύπνου να
περάσεις

Εκεί  με τα σγουρά επιμήκη των αγγέλων πρόσωπα τ' ανέκφραστα
κοιτάζοντας και ψάλλοντας με συνοδεία κιθάρας ουαλαλί ουαλαλί
κάτω από τ' άνθη τα ξερά στο υπέρθυρο  ουαλαλί ουαλαλί

Όπως τότε που βάδιζα μ' ένα κορίτσι  ανύποπτος μες στις περιοχές
τις άγνωστες του Παραδείσου  και γεμάτος γαβγίσματα λυπητερά
γύριζε μακριά μου ο κόσμος!

[blue-roses]

                              ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν
έχει αλφάβητο

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την
αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές
φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς
για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή  και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να
'ναι και σε πολυκατοικία  ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς    
να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Οπόταν βρίσκονται στο τέλος
όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.

[blue-roses]

ΣΟΥ ΤΟ 'ΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Σου το 'πα για τα σύννεφα
    σου το 'πα για τα μάτια τα κλαμένα
    για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
    πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα
Στα φανερά και στα κρυφά
    σου το 'πα για τα σύννεφα
    Για σένα και για μένα

Σου το 'πα με τα κύματα
    σου το 'πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
    με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
    με τον καφέ και με τη χαρτορίχτρα
Ψιθυριστά και φωναχτά
    σου το 'πα με τα κύματα
    Σου το 'πα μες στη νύχτα

Σου το 'πα τα μεσάνυχτα
    σου το 'πα τη στιγμή που δε μιλούσες
    που με το νου μου λίγο μόνο σ' άγγιζα
    κι άναβε το φουστάνι που φορούσες
Από κοντά κι από μακριά
    σου το 'πα τα μεσάνυχτα
    Με τ' άστρα που κοιτούσες.

[blue-roses]

Τ '  ΑΦΑΝΕΡΩΤΑ

ΤΟ ΒΕΓΓΑΛΙΚΟ

Νυχτώθηκα όπως πάντα
    στη σκοτεινή βεράντα
Και διάλεξα έν' αστέρι
    το κράτησα στο χέρι
Σε λίγο του 'πα «φύγε»
    το φύσηξα και πήγε
Στο αντικρινό μπαλκόνι
    όπου καθόταν μόνη
Μελαχρινή κοπέλα
    με κάτασπρη κορδέλα

Το πήρε στην ποδιά της
    το 'βαλε στα μαλλιά της
Το φόρεσε βραχιόλι
    και λαμποκόπησε όλη
Έπειτα ήρθε ο μπάτης
    πήρε το κάθισμά της
Τη φύσηξε απ' το πλάι
    μες στη βραδιά του Μάη
Κι άξαφνα μες στον ουρανό
    κάηκε σαν βεγγαλικά.

[blue-roses]

ΟΛΑ ΤΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    τ' άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
    το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
    την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    με τα μισόλογα τα σβησμένα
    τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
    όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
    τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

[blue-roses]

ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

1. Αρχή του κόσμου πράσινη
         κι αγάπη μου θαλασσινή
    Την κλωστή σου λίγο λίγο
         τραγουδώ και ξετυλίγω

2. Διαβάζω μέσα στο νερό
         το άλφα το βήτα και το ρω
    Τα δυο γυμνά σου πόδια
         τους κήπους με τα ρόδια

3. Σ' έκανα πουκάμισό μου
         σε φορώ και περπατάω
    Με το σώμα το μισό μου
         στο δικό σου που κρατάω

4. Σου 'χτισα μια Σαντορίνη
         με καμάρες και πορτιά
    Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
         μες στη δροσερή φωτιά

5. Θα κλείσω μια θα κλείσω δυο
         την απαλάμη των χαδιώ
    Θα κλείσω δυο θα κλείσω τρεις
         την Τύχη κι άμε να τη βρεις

6. Έλα να γίνουμε δυο ζώα
         σε μακρινούς να πάμε τόπους
    Όπου τα πλάσματα τ' αθώα
         να μας φαντάζονται γι' ανθρώπους

7. 'Ακουσα μες στον ύπνο σου
         που κολυμπούσε ο κύκνος σου
    Τα δύο μας τα ονόματα
         ν' αλλάζουν χίλια χρώματα

8. Τα χέρια μου τ' αδίσταχτα
         πιάναν την άνοιξη πριν φτάσει
    Τα μάτια σου τ' ανύσταχτα
         της ρίχνανε άνθη να χορτάσει

9. Βγήκε απ' το κόκκινο το μαύρο
         και τώρα που να πάει δεν ξέρει
    Κόκκινα που 'ναι όλα τα μέρη
         Το 'να που απόμεινε ίσως θα 'βρω

10. Μου 'φυγ' ένα συννεφάκι
          πάει τη λύπη στα βουνά
      Ψάχνει να χτίσει ένα σπιτάκι
          στο πάντα και στο πουθενά

11. Σ' ένα λιμανάκι μωβ
          ξύπνησα τα χαράματα
      Όχι να μη γίνω Ιώβ
          μήτε να μάθω γράμματα

12. Στήνει καρτέρι ο κεραυνός
          χώρια να μας πετύχει
      Μα 'ναι μεγάλος ο ουρανός
          και τοσοδούλα η Τύχη

13. Φύγε από κει μωρέ πουλί
          και γέρνει η βάρκα μας πολύ
      Μόνο σου πέταξε και δες]

[blue-roses]

ΥΠΝΟΒΑΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Όλα η ψυχή μου τα ζήτα
    πράσινα να 'ναι πράσινα
τον άνεμο τη φυλλωσιά
    τ' άλογο πάνω στα βουνά
τη βάρκα μες στη θάλασσα

Μες στη σκιά που τηνε ζώνει
    ρεμβάζει επάνω στο μπαλκόνι
πράσινο δέρμα και μαλλί
    το μάτι κρύο και ασημί

- Σύντροφε πάρε τ' άλογο μου
    κι όλ' η αρματωσιά δικιά σου
το σπίτι σου να 'ναι δικό μου
    να 'ναι δική μου η φαμελιά σου

Σύντροφε καταματωμένος
    έρχομαι απ' τ' αψηλό φαράγγι
αχ έτσι το 'φερε η ανάγκη

-Έννοια σου γιε μου κι αν μπορούσα
    ευθύς το πράγμα θα το κλειούσα
μα δεν ορίζω πια δικό μου
    κάνε μήτε το σπιτικό μου

- Σύντροφε πες μου και πατέρα
    που 'ναι η πικρή σου θυγατέρα;

-Χρόνους και χρόνους εκεί μένει
    και πάντα εκεί θα περιμένει
όμορφη μελαψή και μόνη
    πάνω στο πράσινο μπαλκόνι

Όλα η ψυχή μου τα ζήτα
    πράσινα να 'ναι πράσινα
τον άνεμο τη φυλλωσιά
    τ' άλογο πάνω στα βουνά
τη βάρκα μες στη θάλασσα.

[papadia]

....Με την πρωτη σταγονα της βροχης σκοτωθηκε το καλοκαιρι
        Μουσκεψανε τα λογια που ειχανε γεννησει αστροφεγγιες
        Ολα τα λογια που ειχανε μοναδικο τους προορισμον Εσενα!

        Κατα που θ απλωσουμε τα χερια μας τωρα που δε μας λογαριαζει πια ο καιρος
        Κατα που θ αφησουμε τα ματια μας τωρα που οι μακρινες γραμμες ναυαγησαν στα συννεφα
        Τωρα που κλεισανε τα βλεφαρα σου απανω στα τοπια μας
        Κι ειμαστε - σα να περασε μεσα μας η ομιχλη-
        Μονοι ολομοναχοι τριγυρισμενοι απ τις νεκρες εικονες σου......





                Απο τα πιο αγαπημενα μου ποιηματα του Ελυτη.........(ΣΠΟΡΑΔΕΣ - Ελενη)....