ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

[isabella]

Cat's Dream
   
 
  How neatly a cat sleeps,
sleeps with its paws and its posture,
sleeps with its wicked claws,
and with its unfeeling blood,
sleeps with all the rings--
a series of burnt circles--
which have formed the odd geology
of its sand-colored tail.

I should like to sleep like a cat,
with all the fur of time,
with a tongue rough as flint,
with the dry sex of fire;
and after speaking to no one,
stretch myself over the world,
over roofs and landscapes,
with a passionate desire
to hunt the rats in my dreams.

I have seen how the cat asleep
would undulate, how the night
flowed through it like dark water;
and at times, it was going to fall
or possibly plunge into
the bare deserted snowdrifts.
Sometimes it grew so much in sleep
like a tiger's great-grandfather,
and would leap in the darkness over
rooftops, clouds and volcanoes.

Sleep, sleep cat of the night,
with episcopal ceremony
and your stone-carved moustache.
Take care of all our dreams;
control the obscurity
of our slumbering prowess
with your relentless heart
and the great ruff of your tail.


]

[isabella]

Η Θάλασσα

Εχω αναγκη τη θαλασσα γιατι με διδασκει]

[SoFiA24]

[size=16]Η ποίηση  [/size]

Κι ήταν σ αυτήν την ηλικία
Όταν ήρθε να με βρει η ποίηση.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω από που ξεπρόβαλλε
απ τον χειμώνα η απ το ποτάμι.
Δεν γνωρίζω ούτε πως, μήτε, πότε
Όχι, δεν ήσαν φωνές, δεν ήσαν λέξεις,
Ούτε η σιωπή
Μα με καλούσε από κάποιο δρόμο
Απ' τα κλαδιά της νύχτας.

Ξάφνου ανάμεσα στους άλλους
ανάμεσα σε βίαιες φωτιές
η επιστρέφοντας μονάχος,
στέκονταν εκεί
δίχως πρόσωπο,
με άγγιζε.

Δεν ήξερα τι να πω
Δεν ήξερε το στόμα μου να ονομάσει
Τυφλοί ήσαν οι οφθαλμοί μου
και κάτι μπήγονταν στην ψυχή μου
Πυρετός ή χαμένες πτερούγες,
και σχηματίστηκα μονάχος
αποκρυπτογραφώντας αυτήν την πληγή
κι έγραψα την πρώτη συγκεχυμένη γραμμή
Αόριστη, ασώματη, καθαρή
Ανοησία
Γνώση
Εκείνου που τίποτα δεν ξέρει
Κι είδα ξάφνου
τον ουρανό εκκοκισμένο κι ανοιχτό
πλανήτες,
παλλόμενες φυτείες
διάτρητη σκιά
κοσκινισμένη
από βέλη, από φωτιά και λουλούδια
η νύχτα που κυλάει και συντρίβει το σύμπαν

Και γω η έσχατη ύπαρξη
Μεθυσμένος απ τ απέραντο
έναστρο κενό
κατ' εικόνα κι ομοίωση
του μυστηρίου
ένιωσα καθάριο κομμάτι
της αβύσσου.
Κυλούσα μαζί με τ άστρα,
διαλύθηκε η καρδιά μου μέσα στον άνεμο.

[SoFiA24]

[size=18]Αργοπεθαινει...[/size]
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

[blue-roses]

Μη λείψεις κάν μιά μέρα μακριά μου,γιατί νά,
πώς να το πώ,μου'ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σάν στούς σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πηρ'ο ύπνος τα τρένα.

Μή φύγεις κάν για μιά ώρα γιατί τότε
σ'αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας
κι ο καπνός που γυρεύει νά'βρει σπίτι ίσως έρθει
να σκοτώσει ώς και την καρδιά μου τη χαμένη.

Μήν τσακιστεί η σιλουέτα σου στην άμμο,
στην απουσία τα βλέφαρά σου μήν πετάξουν]

[blue-roses]

Απ'τα που θαύμασα άστρα,μουσκεμένα
από λογής ποτάμια και δροσούλες,
διάλεξα μόνο εκείνο που αγαπούσα
κι από τότε κοιμάμαι με τη νύχτα.

Απ'τό κύμα,ένα κύμα κι άλλο κύμα,
πράσινο πέλαο,πράσινο κλωνάρι,
δε διάλεξα παρά ένα μόνο κύμα,
τ'αδιαίρετο το κύμα του κορμιού σου.

'Ολες οι σταλαξιές,οι ρίζες όλες,
και του φωτός όλα τα νήματα ήρθαν,
αργά ή νωρίς ήρθανε να με δούνε.

Τα μαλλιά σου εγώ θέλησα για μένα.
Κι απ'όλες της πατρίδας μου τις χάρες
την άγρια μόνο διάλεξα καρδιά σου....

[blue-roses]

ΣΗΜΕΡΑ είναι]

[blue-roses]

'Ισως  είμαι ή δεν είμαι πληγωμένος
απο μιά της δικής σου ζωής αχτίδα
και στο λόγγο η βροχή με σταματάει
που με τον ουρανό της πέφτει αντάμα.

Τη βρεγμένη καρδιά μου αγγίζω τότε]

[blue-roses]

Καημό Καημό σταυρώνει τα νησιά της η αγάπη
και ρίχνει ρίζες που ύστερα το κλάμα τις ποτίζει,
και δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει τους πήδους
της καρδιάς που καλπάζει μουγκή και σαρκοβόρα.

Γυρέψαμ'έτσι οι δυό μας μια τρύπα,άλλον πλανήτη,
όπου να μην αγγίζει τ'αλάτι τα μαλλιά σου,
όπου να μη φυτρώνουν πόνοι από φταίξιμό μου
και να ζεί το ψωμί χωρίς λαχτάρες.

Πλανήτη απο αποστάσεις και κλαριά μπερδεμένον,
σε μιά ερημιά,ένα βράχο σκυθρωπό κι ακατοίκητο,
με τα ίδια μας τα χέρια μια φωλιά στέρια θέλαμε

να φτιάξουμε χωρίς ζημιά μήτε πληγές ή λέξεις,
μά η αγάπη δεν ήταν παρά μια τρελή πόλη
όπου ο κόσμος χλωμιάζει στα μπαλκόνια....

[blue-roses]

Δεν έχω πιο πολύ,δεν έχω πάντα.Μές στην άμμο
τα χαμένα της πόδια άφησε η νίκη.
Ειμ'άνθρωπος φτωχός δοσμένος στο ν'αγαπά
       τους όμοιους του.
Σ'αγαπώ,άς μη σε ξέρω.Δε χαρίζω,μηδέ πουλάω
       αγκάθια.

'Ισως το ξέρουν πώς δεν πλέκω ματωμένα
στεφάνια,πως πολέμησα τη χλεύη,
την πλημμυρίδα της ψυχής μου γέμισα μ'αλήθεια,
πλήρωσα τον αχρείο με περιστέρια.

Δεν έχω εγώ ποτέ,γιατί ήμουν,είμαι
και θα'μαι αλλιώτικος.Και στ'όνομα
του έρωτα μου που αλλάζει διαλαλώ την αγνότητα.

Πέτρα της λήθης μόνον είν'ο θάνατος.
Σ'αγαπώ,τη χαρά φιλώ στο στόμα σου.
Φέρτε ξύλα ν'ανάψουμε φωτιές στα κορφοβούνια.

[blue-roses]

ΠΙΚΡΗ ΑΓΑΠΗ,βιολέτα μέ στεφάνι απ'αγκάθια,
χέρσα γή πετρωμένη μεσ'απ'τά τόσα πάθη,
κοντάρι της οδύνης,σέπαλο της οργής,
πως κι από δρόμους ποιούς έφτασες στην ψυχή μου;

Γιατί άξαφνα να ρίξεις την αλγεινή φωτιά σου
στου δρόμου μου τα παγωμένα φύλλα;
Ποιός σου μαθέ τα βήματα που ώς εμένα σε φέραν;
Ποιά πέτρα,ποιό άνθος,ποιός καπνός σου δείξαν τη
     μονιά μου;

Σίγουρο είναι πώς τρέμισεν η πολύτρομη νύχτα,
γιόμισ'η αυγή τίς κούπες όλες με το κρασί της
κι ο ήλιος την επουράνια του στέριωσε παρουσία,

ενώ μ'έζωνε ο έρωτας σκληρός κι ανυποχώρητος
ώσπου πληγώνοντάς με μ'αγκάθια και με σπάθες
άνοιξε στην καρδιά μου καυτερό μονοπάτι.

[blue-roses]

ΜΕΣ ΣΤΑ ΔΑΣΗ,χαμένος,μιά μουντή έκοψα κλάρα
και στα χείλη,διψώντας ύψωσα το θρόισμά της:
η φωνή ίσως και νά'ταν της βροχής που θρηνούσε,
μιά σπασμένη καμπάνα ή μιά καρδιά κομμένη.

Κατιτίς πού από τόσο μακριά μου φαινόταν
για τα καλά κρυμμένο,σκεπασμένο απ'το χώμα,
μιά κραυγή που την κούφαναν απέραντα φθινόπωρα
με το υγρό και μισάνοιχτο σκοτάδι των φύλλων.

Όμως εκεί,ξυπνώντας απ'τ'όνειρο του δάσους,
μπρός στο στόμα μου λάλησε της φουντουκιάς η κλάρα
κι η περίπλανη οσμή της σκαρφάλωσε στην κρίση μου

σάν νά μ'αναζητούσαν ξάφνου οι ρίζες
που εγκατάλειψα,η γή που από παιδί είχα χάσει,
κι απ'τη νομάδισσα ευωδιά στάθηκα πληγωμένος.

[blue-roses]

ΠΕΙΝΩ για τη φωνή σου,το στόμα σου,το δέρμα,
καί στους δρόμους γυρνώ νηστικός,βουβαμένος,
δέ μέ κρατάει πιά το ψωμί,κι η αυγή μ'αναστατώνει,
γυρεύω τών ποδιών σου τον υγρό ήχο στη μέρα.

Με κόβει πείνα γιά το γλιστερό σου γέλιο,
τα χέρια με του οργίλου σταροσωρού το χρώμα,
πεινώ για τη χλωμή την πέτρα των νυχιών σου,
θέλω σά φρέσκο αμύγδαλο τό δέρμα σου να φάω.

Θέλω να φάω τη λάμψη πού'καψε η ομορφιά σου,
την περήφανη μύτη του αγέρωχου προσώπου,
τόν φευγαλέο να φάω των βλεφάρων σου ίσκιο

κι έρχομαι πεινασμένος κι οσφραίνομαι το σούρουπο
γυρεύοντάς σε,τη ζεστή γυρεύοντας καρδιά σου
σάν ένας πούμα στη μοναξιά του Κιτρατούε.

[blue-roses]

ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΚΕΡΙΑ,μήλο σάρκας,ζεστή σελήνη,
πηχτή ευωδιά από λάσπη,φώς και φύκια στουμπισμένα,
ποιά σκούρα λάμψη ανοίγει στίς κολόνες σου ανάμεσα;
Ποιά αρχαία ο άνθρωπος νύχτα ψαύει με τίς αισθήσεις;

Είν'η αγάπη ταξίδι μέ νερό και μ'αστέρια,
μ'αέρα πνιχτό και βίαιες τ'αλευριού καταιγίδες]

[blue-roses]

ΑΓΑΠΩ το κομμάτι γής πού εσύ'σαι,
γιατί από τα πλανητικά λιβάδια
άλλο αστέρι δέν έχω.Εσύ του σύμπαντος
τον πολλαπλασιασμό επαναλαμβάνεις.

Τα μεγάλα σου μάτια είναι το φέγγος
πού'μεινε απ'των αστερισμών την ήττα,
πάλλει το δέρμα σου όμοια με τους δρόμους
που στη βροχή διατρέχει ένα μετέωρο.

Έχουν τόσο φεγγάρι για μέναν οι γοφοί σου,
τόσο ήλιο το βαθύ στόμα σου κι η ηδονή του,
τόσο φώς που φλογίζει σά μέλι μές στόν ίσκιο

η καρδιά σου η καμένη από κόκκινες αχτίδες,
κι έτσι διατρέχω με φιλιά τη φωτιά του κορμιού σου
μικρή μου περιστέρα,πλανήτη γεωγραφία.