ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

[blue-roses]

Ω,ΜΕΣΑ ΜΟΥ άς μου απλώσει το στόμα της η αγάπη,
κι άλλο πιά δίχως άνοιξη στιγμή μην υποφέρω,
δεν πούλησα παρά τα χέρια μου στον πόνο,
τώρα άσε με με τα φιλιά σου,αγαπημένη.

Σκεπάσ'το φώς του ορθάνοιχτου μήνα με τ'αρωμά σου,
με τα μαλλιά σου σφάλισε τις πόρτες,
και για μένα θυμήσου πώς ξυπνώ μες στο κλάμα,
γιατ'είμαι στα όνειρά μου κάποιο παιδί χαμένο

που ψάχνει μες στης νύχτας τη φυλλωσιά τα χέρια σου,
την επαφή απ'το στάρι που εσύ μου μεταγγίζεις,
μιά λάμπουσα αρπαγή ενέργειας κι ίσκιου.

Ώ,τίποτ'άλλο από ίσκιο,αγαπημένη
όπου να μ'ακολουθάς μες στα όνειρά σου
και να μου λές την ώρα του φωτός.

[blue-roses]

ΕΝΑ ΣΗΜΑ δικό σου ψάχνω σ'όλες τις άλλες,
στο τραχύ κι όλο κούρμπες των γυναικών ποτάμι,
κοτσίδες,μάτια μόλις βυθισμένα,
πόδια όλο φώς που στον αφρό γλιστρώντας αρμενίζουν.

Ξάφνου νομίζω πως τα νύχια σου ξεκρίνω
φευγατικά,στενόμακρα,μιάς κερασιάς ανίψια,
κι όπως το δέρμα σου περνάει,θαρρώ πως βλέπω
την πύρινη μές στο νερό να φλέγεται θωριά σου.

Κοίταξα μα καμιά δεν είχε το σφυγμό σου,
το φώς,το σκούρο χώμα πού'φερες απ'το δάσος,
καμιά τα τόσα δά δεν είχε αυτιά σου.

Είσαι ολική και σύντομη,απ'όλες είσαι η μία,
κι έτσι μαζί σου αρχίζω να διατρέχω αγαπώντας
ένα φαρδύ Μισισιπή με γυναικίσια μπούκα.

[blue-roses]

ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ πως δε σ'αγαπώ και πως
σ'αγαπώ αφού η ζωή μας δύο έχει τρόπους,
η λέξη είναι φτερούγα της σιωπής,
έχει η φωτιά τό'να μισό από κρύο.

Σ'αγαπώ για να σ'αγαπήσω πάλι,
τ'άπειρο για να ξαναρχίσω
κι απ'το να σ'αγαπώ να μην πάψω]

[blue-roses]

ΣΗΜΕΡΑ είναι]

[blue-roses]

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ είναι κάποιου δέντρου μισάνοιχτου
απο μιά αχτίδα,μια αστραπή ασημωμένη
που απ'το στερέωμα πέφτει και σπάει μές στο ποτήρι
χωρίζοντας στα δυό με μιά σπαθιά το δέντρο.

Μονάχα στους βουνότοπους με το χιονισμένο φύλλωμα
γεννιέται γέλιο σαν το δικό σου,αγαπησιάρα,
είναι το γέλιο του λυτού στα ψηλώματα αγέρα,
της αροκάριας η συνήθεια,αγαπημένη.

Βουνίσια εσύ δικιά μου,τσιγιανέχα ολοφάνερη,
κόψε με τα μαχαίρια του γέλιου σου τη νύχτα,
το πρωί,του μεσημεριού το μέλι,

και τα πουλιά απ'το φύλλωμα στον ουρανό άς πηδήσουν
όταν σαν κάποια λάμψη σκορποχέρα
το γέλιο σου της ζωής το δέντρο σπάσει.

[blue-roses]

ΣΠΑΣΜΕΝΑ τζάμια,αγκάθια,αρρώστιες,θρήνοι
πολιορκούν νύχτα μέρα της ευτυχίας το μέλι
και δε φελάνε κάστρα και τοίχοι και ταξίδια]

[blue-roses]

ΛΕΝ ΨΕΜΑΤΑ όσοι λέν πώς έχασα το φεγγάρι,
κι αυτοί προφητέψαν το αμμουδερό μου μέλλον,
είπαν τόσα και τόσα με τις κρύες τους γλώσσες]

[blue-roses]

ΝΥΧΤΑ,η καρδιά σου,αγάπη,συδένει τη δικιά μου
και στον ύπνο άς νικήσουν οι δυό τους τα σκοτάδια
σάν ταμπούρλο διπλό που πολεμάει στο δάσος
στον παχύ τοίχο ενάντια των μουσκεμένων φύλλων.

Νυχτερινό ταξίδι,χόβολη μαύρη του ύπνου
που κόβει την αρμάθα των γήινων σταφυλιών
με την ακρίβεια κάποιου τρένου ξεμαλλιασμένου
που ίσκιους και κρύες κοτρόνες ακατάπαυστα σέρνει.

Γι'αυτό δέσε με,αγάπη,στ'άδολο πηγαινέλα,
στο πείσμα που στο στήθος σου χτυπιέται
με τα φτερά ενός κύκνου βουλιαγμένου,

έτσι που στα ρωτήματα τ'ουρανού τα αστερένια
ο ύπνος μας ν'απαντήσει μ'ένα κλειδί μονάχο,
με μιά μονάχη πόρτα σφαλισμένη απ'τον ίσκιο.

[blue-roses]

ΠΙΑ ΕΙΣΑΙ δικιά μου.Γείρε πλάι μου με τ'όνειρό σου.
Δουλειές,αγάπη,πόνος,ώρα να κοιμηθούνε.
Γυριζ'η νύχτα απάνω στις αφανές της ρόδες
κι είσαι αγνή στο πλευρό μου σάν άμπρα κοιμισμένη.

Καμιά άλλη δε θα κοιμηθεί με τα ονειρά μου,αγάπη.
Θα πλέεις,θα πλέουμε αντάμα μές στα νερά του χρόνου.
Καμιά δε θ'αρμενίσει στον ίσκιο πιά μαζί μου,
μόνο εσύ πανταζώντανη,πάντα ήλιος και φεγγάρι.

Πιά τα χέρια σου ανοίξαν τις ντελικάτες χούφτες
κι αφήσανε να πέσουν νωθρά,τυχαία σημάδια,
τα δυό μάτια σου κλείσαν σα δυό φτερούγες γκρίζες,

ενώ εγώ πάω με το νερό που σέρνεις και με σέρνει]

[blue-roses]

Μ'ΑΡΕΣΕΙ μές στη νύχτα να σε νιώθω κοντά μου,
αθώρητη στον ύπνο σου,σοβαρή κι ερεβένια,
ενώ εγώ τις σκοτούρες μου ξεμπλέκω
σαν να'ταν τάχα δίχτυα μπερδεμένα.

Απούσα,μέσα στα όνειρα ταξιδεύει η καρδιά σου,
μα το εγκαταλειμμένο κορμί σου ανασαλεύει
στα τυφλά ανζητώντας με,τον ύπνο αξαίνοντάς μου,
σαν το φυντάνι που διπλό γίνεται μές στον ίσκιο.

Ορθή,θά'σαι άλλη που αύριο θα ζήσει,
όμως απ'τα χαμένα μέτωπα μές στη νύχτα,
απ'το ζώ και δε ζώ πού βρισκόμαστε,κάτι

μένει που μές στης ζωής το φώς μας πλησιάζει
λές κι έχει με φωτιά η σφραγίδα του ίσκιου
τα κρυφά πλάσματά του σημαδέψει.

[blue-roses]

ΌΤΑΝ πεθάνω θέλω τα χέρια σου στα μάτια μου]

[blue-roses]

ΣΚΕΦΤΗΚΑ να πεθάνω,σιμά ένιωσα το κρύο,
κι απ'όσα έζησα άφηνα μόνο εσένα]

[blue-roses]

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,άν πεθάνω κι εσύ ζήσεις,
αγάπη μου,άν πεθάνεις κι εγώ ζήσω,
μή δώσουμε άλλο έδαφος στον πόνο]

[blue-roses]

ΑΝ ΠΕΘΑΝΩ,εσύ ζήσε με δύναμη αγνή τόσο
που το θυμό άς ξυπνήσει του χλωμού και του κρύου,
σήκωσε απ'άκρη σ'άκρη τ'ανεξίτηλα μάτια,
κάνε να ηχήσει ολούθε το κιθαρίσιο στόμα.

Δε θέλω να τρεκλίζουν βήματά σου και γέλια,
το μερτικό μου στη χαρά δε θέλω να πεθάνει,
στο στέρνο μου μην κράξεις,είμαι απόντας.
Στην απουσία μου ζήσε σαν σ'ένα σπίτι μέσα.

Είν'ένα σπίτι τόσο μεγάλο η απουσία
που θα μπαίνεις σε δαύτο περνώντας απ'τους τοίχους
και θα κρεμάς τα κάδρα στον αέρα.

Είν'ένα σπίτι τόσο διάφανο η απουσία
που εγώ άν και δίχως ζωή θα σε βλέπω να ζείς
και θα ξαναπεθάνω άν δώ πως υποφέρεις.

[blue-roses]

ΠΟΙΟΙ αγαπήθηκαν όπως εμείς οι δυό;Άς γυρέψουμε
της καμένης καρδιάς την πανάρχαια στάχτη
κι ένα προς ένα άς πέσουν μέσα εκεί τα φιλιά μας
ώσπου το ερημωμένο ν'αναστηθεί λουλούδι.

Την αγάπη άς λατρέψουμε πού'δωσε τον καρπό της
και στη γή έχει κατέβει με εικόνα κι εξουσία]