Κάτι για τη μαμά μας.....

[junkie]

Μάνα

Δεν αντέχω τον ήλιο μας ξένο
και σκυμμένα τα σπίτια, μάνα
Τ'όνειρό μου να μένει δεμένο
στο σκοτάδι χαμένο

Μια φωνή στην καρδιά μεγαλώνει,
στους ορίζοντες φεύγει, μάνα,
μακρινή σαν φιλέρημο αηδόνι
που βογγά δεν τελειώνει

Μου φυτρώνουν φτερούγες, κοιτάζω
το χρυσάφι του ήλιου, μάνα,
η κραυγή μου περήφανη σαν γεράκι ψηλά,
είμαι λεύτερος τώρα, μάνα,
στον ήλιο, μάνα, στο φως

Πλημμυρίζουμε τ' άστρα στο αίμα
ποταμός φλογισμένος, μάνα,
με περήφανο, λεύτερο βλέμμα
θα γκρεμίσω το ψέμα

Μες το νου μου η μορφή σου ολοένα
με κοιτά δακρυσμένη, μάνα
χίλια λόγια μου λες πικραμένα,
πόσος πόνος για μένα.

[junkie]

Μέσα στα μάτια σου αντίκρισα
το πρώτο δάκρυ της χαράς σου
κι η πρώτη λέξη όταν φτερούγισε
διάλεξε κι είπε το όνομα σου

Μανά οι έρωτες πληγώνουν,
με ματώνουν κάθε τόσο,
με βγάζουν βόλτα σε γκρεμούς
και πες μου εσύ πώς να γλιτώσω.
Κι αν όλα πήγανε στραβά
φταίω εγώ που ερωτεύτηκα.
Μανά το πρώτο σου το χάδι,
το ΄χουν σκεπάσει χάδια ψεύτικα

Ήρθανε νύχτες που δεν άντεξα
κι ήμουν στα λόγια σου κρυμμένος
Μα βρήκα τρόπο κι αναστήθηκα
κι ας ήμουν παραχαϊδεμένος

Μανά οι έρωτες πληγώνουν,
με ματώνουν κάθε τόσο,
με βγάζουν βόλτα σε γκρεμούς
και πες μου εσύ πώς να γλιτώσω.
Κι αν όλα πήγανε στραβά
φταίω εγώ που ερωτεύτηκα.
Μανά το πρώτο σου το χάδι,
το ΄χουν σκεπάσει χάδια ψεύτικα.

Μανά οι έρωτες πληγώνουν,
με ματώνουν κάθε τόσο,
με βγάζουν βόλτα σε γκρεμούς
και πες μου εσύ πώς να γλιτώσω.
Κι αν όλα πήγανε στραβά
φταίω εγώ που ερωτεύτηκα.
Μανά το πρώτο σου το χάδι,
το ΄χουν σκεπάσει χάδια ψεύτικα.

[junkie]

Για την μανούλα μου..


Κάθε φορά που με σκοτώνουνε τα λάθη
Σε σένα μάνα μου πηγαίνει το μυαλό μου
Κι όταν με δέρνουν τα μεγάλα μου τα πάθη
Σαν Παναγιά σε βλέπω πάντα στ’ όνειρο μου

Μάνα πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο
Ότι συμβαίνει πιο μπροστά να το ‘χεις δει
Κι όταν με πιάνει το παράπονο το αντρίκιο
Θυμάμαι μάνα μου τη κάθε συμβουλή
Μάνα πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο

Κάθε φορά που ξαναέρχεσαι μπροστά μου
Μου δίνεις μάνα μου ελπίδες και κουράγιο
Κι όταν τσακίσει μια αγάπη τα φτερά μου
Με μια ματιά σου ξεπερνάω το ναυάγιο

Μάνα πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο
Ότι συμβαίνει πιο μπροστά να το ‘χεις δει
Κι όταν με πιάνει το παράπονο το αντρίκιο
Θυμάμαι μάνα μου τη κάθε συμβουλή
Μάνα πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο

Μάνα πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο
Ότι συμβαίνει πιο μπροστά να το ‘χεις δει
Κι όταν με πιάνει το παράπονο το αντρίκιο
Θυμάμαι μάνα μου τη κάθε συμβουλή
Μάνα πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο

[junkie]

Μάνα γλυκιά (Αλεξίου)  
Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Ερμηνευτές: Χαρούλα Αλεξίου

Μάνα γλυκιά, φτωχιά μου μάνα,
στον κόσμο μόνη με παιδιά,
αντί να κάνεις τη ζητιάνα
τα χέρια σου έκανες σπαθιά.

Καταχείμωνο στα τρίστρατα εκίναγες
κι αλίμονο για το ψωμί μας πείναγες.
Ποιος βοριάς και ποια καμπάνα
θα σε τραγουδήσει, μάνα!

Ήσουνα φως μες στο κονάκι
κι ανάσα της παρηγοριάς,
εσύ κατάπινες φαρμάκι
και μέλι πότιζες εμάς.

[junkie]

Ποια πολιτεία, ποιος ξένος τόπος και ποιο λιμάνι
ποια γοητεία και ποιας γυναίκας η ομορφιά
κανείς στον κόσμο δεν θα μπορέσει για να με κάνει
να λησμονήσω εσένα μάνα, μάνα γλυκιά.

Καμία δύναμη, γλυκιά μου μάνα, σ’ αυτή τη ζήση
καμία δύναμη δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει.

Ούτε η δόξα, ούτε η φτώχεια, ούτε τα πλούτη
ούτε ο Χάρος, ούτ’ η αρρώστια κι η ξενιτιά
ούτε ο ήλιος και το φεγγάρι στην πλάση ετούτη
δεν θα με κάνουν να σε ξεχάσω, μάνα γλυκιά.  

[junkie]

Τα βαριά τ' ανταριασμένα
όλα γίνανε για μένα
τα βαριά που με βαράνε
και στο χώμα με τραβάνε

Μάνα μου αλλιώς μου τα 'πες
για φιλίες και γι' αγάπες

Ο καλός καλό δεν έχει
μόνος στο σκοτάδι τρέχει
της καρδιάς του το χρυσάφι
το πουλάνε στο σαράφη

Μάνα μου αλλιώς μου τα 'πες
για φιλίες και γι' αγάπες

[junkie]

Πως να σε πω, χαρά μου, χαρά θλιμμένη
Ένα νησί στον ήλιο μας περιμένει

Πόρτα πλατιά που ανοίγεις μες τη ψυχή μου

Σου τραγουδώ και λάμπεις ανατολή μου

Μάνα μου!
Φτωχιά πατρίδα σεργιανά μου
Τα όνειρα σου αχ μάνα μου
Μες της καρδιάς το βυθό

Δείχτη μου
την ομορφιά σου Αφροδίτη μου
Το κύμα μπαίνει στο σπίτι μου
Και σκύβω και προσκυνώ

Είσαι φλουρί της μέρας του ήλιου μάτι
Αηδόνι μες του ύπνου το μονοπάτι

Βρύση που στάζει μέλη και παραμύθια
Είσαι κάμπος που θέλει και λέει αλήθεια

Μάνα μου!
Φτωχιά πατρίδα σεργιανά μου
Τα όνειρα σου αχ μάνα μου
Μες της καρδιάς το βυθό

Δείχτη μου
την ομορφιά σου Αφροδίτη μου
Το κύμα μπαίνει στο σπίτι μου
Και σκύβω και προσκυνώ

Μάνα μου!
Φτωχιά πατρίδα σεργιανά μου
Τα όνειρα σου αχ μάνα μου
Και σκύβω και προσκυνώ

[junkie]

[size=18]Μάνα μου
πήρες το βάρος της ζωής μέσα στα χέρια σου
κι ήταν ατέλειωτα της πίκρας τα νυχτέρια σου,
μάνα μου.
Παρηγοριά μου μες στις δύσκολες τις ώρες μου,
με την αγάπη σου μου γλύκαινες τις μπόρες μου,
μάνα μου.

Ήσουνα στήριγμα κι η πιο γλυκιά παρέα μου,
η πρώτη λέξη μου – μάνα – κι η τελευταία μου,
μάνα μου.

Μάνα μου
μέσα στου κόσμου την ψευτιά δεν υποχώρησες
κι όλες τις λύπες που σου έδωσα συγχώρησες,
μάνα μου.
Όλα σε σένα τα χρωστάω, ό,τι έγινα
γιατί μου έδινες κουράγιο και δεν έσβηνα,
μάνα μου.[/size]

[junkie]

Έτυχε να με γεννήσεις
και ζωή να μου χαρίσεις
στον πιο δύσκολο καιρό
μάνα που ζω

Το βαρκάκι που με φέρνει
εμπατάρησε και γέρνει
πες μου πού να κρατηθώ
πού να σταθώ

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι

Ένα τέτοιο χαρακτήρα
μάνα μου από ποιον τον πήρα
σε ποιον έμοιασα να ξέρω
που υποφέρω

Όλα γύρω με πειράζουν
και γρουσούζη με φωνάζουν
με πληγώνει ό,τι δω
μάνα που ζω

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι

[junkie]

Ερμηνευτές: Μίκης Θεοδωράκης


Μάνα, το μάννα τ’ ουρανού, δέντρο του παραδείσου
στη ρίζα του ψηλού βουνού φύτεψα την ευχή σου

Κι απ’ την ευχή που φύτεψα, βγήκε στο φως μια βρύση
κι απ’ τα σκοτάδια γύρισε πουλί να κελαηδήσει.

Μάνα, το μάννα τ’ουρανού κι όνειρο που δε σ’ έχει
στείλε μου πάλι μιαν ευχή, ο πόνος μου ν’ αντέχει

[junkie]

Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ' όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ' αθάνατα ποδάρια.
Κοίτα, με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,
ατάραχη σαν ουρανός μ' όλα τα κάλλη πώχει,
που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη 'ναι κρυμμένα.
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου
κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα 'χ' η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.

[Anonymous]

miso na fero ta gilette na kospso kamia fleba giati psixoplakothika me ta stixaki apou diabasa edo
kai meta ligo koka kai tha eimai ok man
eimai o summer kai o summer einai eeeentaxeiii
telos panton
loipon ego ena tha po mono , emena h mhtera mou den me efere mono ston kosmo alla me krathse kai sth zoh kathos san brefos hmoun fobera filasthenos..........

[minoraki]

:evil:  :twisted:   :x  :evil:  :twisted:  :evil:  :twisted:  :x  :evil:  :twisted:  :x αυτα τα συναισθηματα αφηνω για την μητερα μου.....

[pingo]

Εγώ ένα έχω να πω...
ΧΑΣΜΑ ΓΕΝΕΩΝ...καμία επαφή...
Για πω και την αλήθεια βέβαια, δεν θα ήθελα να είμαι φίλη με την μητέρα μου...δεν θα μπορούσα ποτέ να της πώ ό,τι θα έλεγα σε μία φίλη μου...
Απλά θα επιθυμούσα κάποια κατανόηση...αλλά δεν υπάρχει...δυστυχώς

[Labrokratis]

Εκτός τον άλλον, ευθύνεται για την ξανθολατρία μου (μου έχει δημιουργήσει οιδιπόδιο)